I am walking on sunshine

Σε μια χώρα όπου βρέχει σχεδόν 300 μέρες το χρόνο, είναι πραγματικά απορίας άξιο το ότι ο καιρός αποφάσισε να γίνει ηλιόλουστος και οι μέρες λαμπερές από τη στιγμή που ανακοινώθηκε το lockdown. Φανταστείτε να ήταν διαφορετικές οι συνθήκες και να μην μπορούσες να ξεμυτίσεις ούτε για δέκα λεπτά. Γιατί όταν βρέχει πού θα πας;
Όταν είσαι τυχερός, λοιπόν, να έχεις δίπλα σου, λίμνες, κήπους αββαείου και ένα υπέροχο δάσος, τότε ο περιορισμός της κυκλοφορίας σχεδόν δεν σε πειράζει. Η τηλεεργασία από την άλλη σε βοηθάει να οργανώσεις καλύτερα τον εργάσιμο χρόνο σου και να ευχαριστηθείς τις ομορφιές της γειτονιάς σου.

Το δάσος (Bois de la Cambre) είναι πανέμορφο, όλες τις εποχές του χρόνου. Σε συνεπαίρνει να το διασχίζεις και να χάνεσαι μέσα στα πανύψηλα δέντρα του που τα γυμνά τους κλαδιά παίζουν με τις αχτίδες του ήλιου σε κάθε σου βήμα και είναι σαν να σε αγκαλιάζουν. Εισπνέεις τον δροσερό αέρα και γεμίζεις αμέσως ενέργεια. Σε κανονικές εποχές, μέρες με τέτοιο ήλιο, είναι γεμάτο κόσμο, μιλιούνια. Αυτή την περίοδο, με το ζόρι συναντάς 2-3 ανθρώπους σε ακτίνα 500 μέτρων. Κάτι που σου επιτρέπει να περπατάς απερίσπαστη, παρατηρώντας όλες τις λεπτομέρειες. Μικρές μαργαρίτες, που έχουν φυτρώσει δειλά δειλά στο χορτάρι, κομμένους κορμούς που έχουν πάρει μια περίεργη φόρμα, σαν ένα σώμα που είναι ξαπλωμένο και ξεκουράζεται. Στο ξέφωτο, κοντά στο pavillon, ένα ζευγάρι ντυμένο με κασκόλ και σκούφους (το κρύο ακόμη καλά κρατεί, και οι 10 βαθμοί δεν επιτρέπουν πολλά πολλά), έχει βάλει στο κινητό του μουσική salsa και χορεύουν. Χαμογελάμε όταν συναντώνται τα βλέμματά μας. Θέλω να τους πω, “κι εγώ κάθε βράδυ το ίδιο κάνω όπως εσείς, χορεύω με τον εαυτό μου salsa και το ευχαριστιέμαι”.

Λίγο πιο κάτω το βλέμμα συναντά τη λίμνη του δάσους. Τα νερά λαμπιρίζουν κάτω από τον δυνατό ήλιο. Ένας “στρατός” από κύκνους, κάνει την παρουσία του προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού. Στην επιστροφή, δεν συναντώ για ώρα κανέναν. Στην στροφή για να βγω στο ξέφωτο, μια νεαρή κοπέλα που κάνει jogging περνάει από κοντά μου, σε απόσταση όμως, και μου λέει, “τί υπέροχα που είναι!”, “ναι, όντως”, της απαντώ χαμογελώντας, “ελπίζω να κρατήσει αρκετά ο περιορισμός της κυκλοφορίας να ευχαριστηθούμε τέτοιες στιγμές”, μου λέει χαμογελώντας κι εκείνη, αλλά αστειευόμενη βέβαια.

Ο δρόμος συνεχίζει και με βγάζει στο Αββαείο. Διασχίζω τους κήπους του, εικόνες τόσο γνωστές, αλλά κάθε φορά φαίνονται ακόμη πιο όμορφες. Ο δίωρος ημερήσιος περίπατος μου στο δάσος έχει τελειώσει για σήμερα.