Αυτό το όμορφο και ξεχωριστό λουλούδι, ονομάζεται “πουλί του παραδείσου” (the bird of paradise flower). Πρώτη φορά το είχα δει ανθισμένο, έναν ήπιο Δεκέμβριο, στον κήπο του εξοχικού της κολλητής μου φίλης στα Μεσόγεια. Ψάχνοντας πληροφορίες στο διαδίκτυο, βρήκα ότι το συγκεκριμένο λουλούδι καλλιεργήθηκε το 1773 στους Βασιλικούς Κήπους του Kew, στην Νότια Αφρική. H…
Φθινόπωρο
Τα κλειδιά του σπιτιού τα δίνεις το πολύ σε δυο-τρεις ανθρώπους – κολλητούς – που εμπιστεύεσαι. Και αυτοί ξέρουν πώς να σου ομορφύνουν την μέρα σου όταν επιστρέφεις από τις διακοπές σου. Η βροχή που πέφτει δεν σε ενοχλεί γιατί είσαι προσηλωμένος σε όμορφες εικόνες εντός του σπιτιού. Σε λίγο, όταν θα σταματήσει, θα γυρίσεις…
Ο γλυκός μήνας Σεπτέμβριος
Οι πιο ωραίες ώρες δίπλα στη θάλασσα είναι πάντα οι πρωϊνές. Αυτές που περνάς χαζεύοντας την άμμο, τ’αρμυρίκια και τον γυαλό. Απολαμβάνοντας τον πρώτο καφέ της ημέρας, χωμένος μέσα στις σελίδες ενός συναρπαστικού βιβλίου (ας πούμε, το “Έγκλημα στο Νείλο”, της Agatha Christie)..
Διακοπές με μυρωδιά Κρήτης
Η ζωή στον Κρητικό παράδεισο κυλάει σαν ταινία του ’50-60-70. Αργή, ήρεμη, γλυκιά, μυρωδάτη, γοητευτική. Όλα είναι όμορφα, όλα είναι καλά κι ας μην είναι όλα καλά. Όμως διαλέγω να κρατώ μόνο τα όμορφα που είναι περισσότερα. Αισθάνομαι σαν να γίνομαι πάλι 5 και 10 χρονών και να γυρνάω στο χωριό (που δεν έζησα ποτέ)…
Ένας Κρητικός γάμος στα χρόνια ενός ιού
Η αγαπημένη μου φίλη η Μαγδαληνή (Μαγδάλω για τους πολύ φίλους) είναι Κρητικιά. Εκ Ρεθύμνης. Με καταγωγή από τον Μυλοπόταμο. Αλλά, μην σας τρομάζει αυτό. Είναι πολιτισμένος και φιλήσυχος άνθρωπος, πάρα τα δύσκολα ζεν της περιοχής. Η Μαγδαληνή, λοιπόν, προχθές το Σάββατο (που ο ήλιος έλαμπε και χτυπούσε σαραντάρια στην ηρωϊκή Μεγαλόνησο), μην έχοντας τίποτε…
Με άρωμα λεβάντας…
– Καλημέρα σου όμορφε, του έλεγε συχνά. – Όμορφε;;; άκου όμορφε! φαίνεται τα μάτια θέλουν γιατρό, απαντούσε εκείνος ειρωνικά. – Την ομορφιά του ανθρώπου που αγαπώ τη βλέπω με τα μάτια της καρδιάς μου και αυτά δεν έχουν καμία απολύτως βλάβη, συμπλήρωνε εκείνη. Κανένα σχόλιο εκ μέρους του. Καμιά λέξη. Ποτέ. Απλώς αδιαφορούσε και τα…
Lunch – outside again
Η πρώτη έξοδος για φαγητό, μετά από 3 1/2 μήνες. Στο αγαπημένο μου εστιατόριο. Η μέρα ηλιόλουστη. Οι αποστάσεις στον χώρο τηρούνται. Κόσμος μετρημένος. Τα παράθυρα/πόρτες ορθάνοιχτα για όσους κάθονται μέσα. Οι σερβιτόροι όλοι φορούν μάσκα. Κάθομαι στον κήπο. Δίπλα μου βάζω το αντισηπτικό. Χαιρετιόμαστε με τον σερβιτόρο μετά από τόσο καιρό. – “Σήμερα θα πάρω…
Η παράξενη γοητεία των φάρων
Πάντα μου άρεσαν και με γοήτευαν οι φάροι. Ήμουν περίεργη να μπω μέσα και να τους εξερευνήσω. Ήθελα να ανέβω εκεί, πάνω-πάνω, και να δω όσα ατενίζουν, έτσι όπως στέκονται αγέρωχοι στο χρόνο. Μου έμοιαζαν, και συνεχίζουν να μου μοιάζουν, σαν πύργοι παραμυθιού. Γοητευτικοί, απόμακροι και μυστηριώδεις. Έχω πάντα συνδεδεμένους τους φάρους με τον υπέροχο…
Μέρα Μαγιού, ηλιόλουστη
Ώρα 08.30. Σήμερα, τα πουλιά στα δέντρα έχουν στήσει τρελλό τραγούδι με τα κελαηδίσματα τους. Μια πρωϊνή “συναυλία” που σε γεμίζει ευεξία και γαλήνη. Η μέρα είναι καλοκαιρινή. Η ησυχία βασιλεύει. Απολαμβάνω τον καφέ και το πρωϊνο στο μπαλκόνι. Σε λίγο ο Μάιος φτάνει στα μισά του. Κοιτάω τα φυτά μου και σκέφτομαι ότι φέτος…
“1Q84” – Haruki Murakami
Το βιβλίο το αγόρασα για δύο λόγους: τα υπέροχα εξώφυλλα και το σύντομο βιογραφικό του συγγραφέα όπου γράφει ότι “αφού παντρεύτηκε τη σύζυγό του λίγο μετά τα είκοσι του χρόνια, άνοιξε ένα τζαζ κλαμπ στο Τόκυο με το όνομα Peter Cat, ενώ η απόφασή του να γράψει ήταν αιφνίδια έμπνευση της στιγμής, παρακολουθώντας έναν αγώνα…
