Πάντα μου άρεσαν και με γοήτευαν οι φάροι. Ήμουν περίεργη να μπω μέσα και να τους εξερευνήσω. Ήθελα να ανέβω εκεί, πάνω-πάνω, και να δω όσα ατενίζουν, έτσι όπως στέκονται αγέρωχοι στο χρόνο. Μου έμοιαζαν, και συνεχίζουν να μου μοιάζουν, σαν πύργοι παραμυθιού. Γοητευτικοί, απόμακροι και μυστηριώδεις.
Έχω πάντα συνδεδεμένους τους φάρους με τον υπέροχο Νίκο Καββαδία. Ποιός άλλος απ’αυτόν γεμίζει τα μάτια με εικόνες φάρων μέσα από τους στίχους των υπέροχων ποιημάτων του, “… κι ο φάρος τον ελίκνιζε με τρεις αναλαμπές…”.
Διάβασα κάπου ότι όταν ρωτούσαν τους παλιούς φαροφύλακες να περιγράψουν πως είναι να ζει κανείς σε έναν απομακρυσμένο φάρο με μόνη συντροφιά τη θάλασσα, τον άνεμο και τους γλάρους, αυτοί απαντούσαν: «Ο φάρος δεν φοβήθηκε ποτέ την φουρτούνα, τους ανέμους, τις καταιγίδες, τους κεραυνούς, τα κύματα. Το μόνο που τον ενοχλεί είναι το σκοτάδι τις νύχτες, γι’ αυτό ανάβει…».
Μ’αρέσει πολύ να τους φωτογραφίζω στα ταξίδια μου και να τους κάνω κομμάτι των εικόνων μου (όπως οι φώτο πιο κάτω). Έχουν εξάλλου τη θάλασσα μέσα τους. Κι εγώ λατρεύω τη θάλασσα!
PHOTO 1: ο φωτισμένος φάρος του όμορφου λιμανιού του Ρεθύμνου.
PHOTO 2: o μυστηριώδης φάρος στην πρωτεύουσα των Νησιών Φερόε, Torshanv, ατενίζοντας την απεραντοσύνη του Βορείου Ατλαντικού ωκεανού.
PHOTO 3: ο όμορφος φάρος στο παραθαλάσσιο Leith Port, στο πανέμορφο Εδιμβούργο.
PHOTO 4: o μοναχικός φάρος στην άκρη της θάλασσας, στο γλυκό Porto της Πορτογαλίας, ατενίζοντας κι αυτός την απεραντοσύνη του Ατλαντικού ωκεανού, “ακολουθώντας” τον στόλο του Βάσκο ντε Γκάμα στα ταξίδια του.
Πεπορέ... 