Παγωνιά σήμερα, -6οC έδειχνε το θερμόμετρο το πρωϊ! Τουλάχιστον, είναι ηλιόλουστη η μέρα και ο ουρανός καταγάλανος. Λίγο κρύο παραπάνω δεν έβλαψε ποτέ κανένα, οπότε το βλέπω θετικά. Πώς αλλιώς θα μπορούσα άλλωστε! Ο Ιανουάριος είναι ο κατεξοχήν παγωμένος μήνας στον βορρά. Θυμάμαι πριν 4 χρόνια, τέτοιες μέρες, η θερμοκρασία είχε κατρακυλίσεις στους -10oC! Αλλά από κάποιο σημείο και μετά νομίζω ότι συνηθίζεις να αισθάνεσαι σαν … χιονάνθρωπος, οπότε παύεις να εκπλήσσεσαι από το ψύχος.
Το καλό είναι ότι σε όλους τους εσωτερικούς χώρους, είτε αυτό είναι το γραφείο, είτε το σπίτι, είτε τα μαγαζιά, υπάρχει απόλυτη ζέστη και εξισορροπείται το παγωμένο εξωτερικό σοκ που δέχεσαι όση ώρα είσαι υποχρεωμένη να περπατάς για το γραφείο ή για ψώνια.
Τις εργάσιμες ημέρες, που ξυπνάς πολύ νωρίς και πρέπει να εξέλθεις επίσης νωρίς είναι λίγο “άγριο”. Τα σαββατοκύριακα, όμως, που σηκώνεσαι από το κρεββάτι με την ησυχία σου, ετοιμάζεσαι χαλαρά και χωρίς άγχος, είναι απόλαυση να ξεκινάς τη μέρα με περπάτημα στον κρύο αέρα, γύρω από τις λίμνες ή το δάσος. Ακόμη και όταν έχει χιόνι. Γεμίζεις τα πνευμόνια σου φρέσκο καθαρό αέρα, παίρνεις τεράστιες δόσεις οξυγόνου και επιστρέφεις πίσω άλλος άνθρωπος.
Καλός ο χειμώνας, φέρνει μαζί του όμορφες γιορτές και ευχάριστες δραστηριότητες, αλλά εγώ θα αυτοχαρακτηριστώ “απόλυτα καλοκαιρινός τύπος”. Ίσως η παραμονή, τόσων δεκαετιών, εδώ στο βορρά να με κάνει να το ζητάω περισσότερο. Αλλά πάλι δεν το νομίζω. O κάθε άνθρωπος αγαπάει τις εποχές που ταιριάζουν στον χαρακτήρα και στην ιδιοσυγκρασία του. Και για μένα, το καλοκαίρι είναι το απόλυτο ιδανικό. Κάθε φορά που σκέφτομαι τη λέξη καλοκαίρι, έρχεται στο μυαλό μου το γνωστό, χαρούμενο τραγουδάκι από την ταινία “Υπάρχει και φιλότιμο”:
“Τον χειμώνα δεν τον θέλω, θέλω ψάθινο καπέλο, θέλω θάλασσα γαλάζια κι αμμουδιά, να ξαπλώνουμ’ όλοι χάμω, πάνω στη ζεστή την άμμο και να παίζουμ΄ όλη μέρα σαν παιδιά.
Το χειμώνα δεν τον θέλω, θέλω ψάθινο καπέλο, θέλω θάλασσα γαλάζια κι αμμουδιά, τ΄αγαπώ το καλοκαίρι το καλοκαιράκι με τη τόση ξενοιασιά, να ΄ναι ντάλα μεσημέρι κι ένα να μας τρέχει στη δροσιά.
Θα ΄θελα να είναι μόνο καλοκαίρι όλο το χρόνο και ποτέ να μην φορέσω το παλτό, στο χειμώνα μίσος έχω και το κρύο δεν αντέχω παρά μόνο σαν χωνάκι παγωτό.
Το χειμώνα δεν τον θέλω ψάθινο καπέλο, θέλω ντεκολτέ μεγάλο κι ανοιχτό, τ΄αγαπώ το καλοκαίρι το καλοκαιράκι με τη τόση ξενοιασιά, να ΄ναι ντάλα μεσημέρι κι ένα βαποράκι να μας τρέχει στη δροσιά”.
Ονειρεύομαι, λοιπόν, κι εγώ ένα μεγάλο ψάθινο καπέλο, ένα ξεμανίκωτο αέρινο φουστανάκι, σαγιονάρες και πετσέτες, να γεμίζουν τα πόδια άμμο, να πλατσουρίζω μέσα στο νερό, να τσουρουφλίζομαι από τον ήλιο, να χαλαρώνω στην ξαπλώστρα με ένα βιβλίο και εκεί κατά το μεσημεράκι, παρέα με αγαπημένους να απολαμβάνουμε ένα δροσερό ουζάκι με θαλασσινούς μεζέδες, τηγανιτό κρατσανιστό γαύρο οπωσδήποτε γιατί είναι η καλοκαιρινή μου μεζεδολατρεία, σε ένα ταβερνάκι δίπλα στη θάλασσα, χαζεύοντας τον ήλιο που λούζει τα νερά. Και μετά το φαγητό, θα επιστρέφουμε στο σπίτι για τη μεσημεριανή ραστώνη. Αχ, τι όμορφο που είσαι καλοκαίρι! Μόνο τέσσερεις μήνες έμειναν για να σε αγκαλιάσω!
(Photos credits: Christina Lagiou, Greece)
Πεπορέ... 