Ένα “ιστορικό” γλυκό με όνομα, που δεν έχει γράψει ιστορία μόνο στους φούρνους και στα ταψιά αλλά και στο πανί του ελληνικού κινηματογράφου!
Αν σας ρωτήσω, τί σκέφτεστε όταν ακούτε το όνομα “πάστα φλώρα”, οι μισοί θα μου πείτε, “α, τη γλυκιά τάρτα με τη μαρμελάδα βερύκκοκο” και οι άλλοι μισοί, “α, τη Μαίρη Αρώνη στην ελληνική τιανία “Μια τρελλή, τρελλή οικογένεια”. Αν είσαστε όμως μανιακοί με τα γλυκά και με τις ελληνικές ταινίες, όπως η αφεντιά μου, τότε θα απαντήσετε το αναμενόμενο, “α, το γλυκό και την ελληνική ταινία…”. Και θα συμφωνήσω μαζί με σας, τους τελευταίους, γιατί μου αρέσουν πολύ οι λάρτζ άνθρωποι που ομολογούν τις αδυναμίες τoυς, χωρίς φόβο και με πολύ και μεγάλο πάθος!
Λοιπόν, η απίθανη, γευστική και μεγάλη γλυκιά αδυναμία της γράφουσας, πάστα φλώρα, έλκει την καταγωγή της από τη γειτονική όμορφη χώρα και πατρίδα του επίσης όμορφου Μαρτσέλο Μαστρογιάννι, Ιταλία, και η σωστή της ονομασία είναι “Πάστα Φρόλα”. Frola, ιταλιστί, σημαίνει τριφτή ζύμη, κάτι σαν την πατ-μπρυζέ, pâte brisée, ένα πράγμα – δηλαδή την ψήνεις, γίνεται τραγανή και τρίβεται και δεν είναι σαν στόκος. Θα μου πείτε τώρα, “άσε μας κουκλίτσα μου, πού να την βρούμε αυτή τη ζύμη στο εμπόριο και στα ζαχαροπλαστεία”. Σωστό και αυτό, γι΄αυτό να την φτιάχνετε μόνοι σας. Και άμα δεν ξέρετε να με φωνάζετε να σας την φτιάχνω εγώ!
Επανερχόμενη στην ονομασία του γλυκού, και επειδή, όπως καταλαβαίνετε, η προφορά της λέξης “φρόλα” από τους Έλληνες, ήταν κάπως δύσκολη, καταλήξαμε στην παραφθορά της και στον επαναβαπτισμό της ως “πάστα φλώρα”. Που, για να είμαστε και αντικειμενικοί, είναι πιο εύηχη και πιο “ανθισμένη” και σε προδιαθέτει πολύ θετικά να τη γευτείς. Για σκεφτείτε το και θα με δικαιώσετε!
Η πάστα φλώρα, ως γνήσια Iταλιάνα, που τους προηγούμενους αιώνες έπαιρνε τους δρόμους, τις θάλασσες και τους ωκεανούς παρέα με άλλους συμπατριώτες της, “μετανάστευσε” κατά Νότια Αμερική μεριά, και εγκαταστάθηκε στην Αργεντινή, στην Ουρουγουάη και στην Παραγουάη, όπου και διέπρεψε με τη γλύκα και τη νοστιμιά της. Γι΄αυτό και σήμερα όποιος πάει σε αυτές τις χώρες και συναντήσει τις “απογόνους” της να μην παραξενευτεί καθόλου!
Όταν ήμουν παιδί (“…πριν γνωρίσω το δάκρυ…”, που λέει και ο Σπύρος Ζαγοραίος), τρελαινόμουν να πλάθω στην κουζίνα, παρέα με τη μαμά, τα μπαστουνάκια που θα έφτιαχναν το “καλαθοειδές” ντεκόρ της τάρτας. Μεγαλώνοντας, κάθε φορά που σκεφτόμουν το γλυκό, το συνέδεα με ηλικιωμένες στρουμπουλές κυρίες, σας φράπες με ροδοκόκκινα μάγουλα και μαλλιά κότσους και με μακριές φαρδιές πολύχρωμες φούστες. Ξέρετε, αυτές τις στρουμπουλές Ιταλιάνες που κάποτε συναντούσαμε στα χωριά της χώρας τους, να ζυμώνουν με τα άσπρα τροφαντά τους χέρια, φασαριόζικα και με νευρικές κινήσεις. Να φωνάζουν στα παιδιά τους που έτρεχαν στους δρόμους και στα καλντερίμια του χωριού. Να κάνουν την απογευματινή τους σιέστα, μετά, και να τρώνε πάστα φλώρα και να πίνουν τσάι παρέα με τις φιλενάδες τους, κουτσομπολεύοντας. Καθένας με την τρέλα που κουβαλάει, θα μου πείτε. Και δεν θα σας διαψεύσω.
Σήμερα πλέον, ως μια αξιοσέβαστη, μεσήλικας κυρία, που συνεχίζει να τρελαίνεται με τα γλυκά και να περνάει την ώρα της φτιάχνοντάς τα ακόμα και τα μεσάνυχτα, αν της έρθει η όρεξη, πιάνοντας έτσι οικειοθελώς, πόρτα για το χειμώνα, η πάστα φλώρα βρίσκεται στις πρώτες θέσεις της ζαχαροπλαστικής μου λίστας και τιμάται δεόντως από συγγενείς και φίλους. Βέβαια, δεν θα παραβλέψω το γεγονός ότι σημαντικό κομμάτι της άψητης ζύμης καταλήγει μετά δόξας και τιμής στο στομάχι της γράφουσας κάθε φορά που το ζύμωμα λαμβάνει χώρα. Αλλά, όπως προείπα, αδυναμίες είναι αυτές! Και εγώ, μια αδύναμη γυναίκα, τί μπορώ να κάνω περισσότερο από το να συμβιβαστώ με τις επιταγές του στομαχιού 🙂
Πεπορέ... 