AQUÍ en la isla el mar – y cuánto mar
se sale de sí mismo a cada rato,
dice que sí, que no, que no, que no, que no,
dice que si, en azul, en espuma, en galope,
dice que no, que no.
No puede estarse quieto, me llamo mar, repite
pegando en una piedra sin lograr convencerla,
entonces con siete lenguas verdes de siete perros verdes,
de siete tigres verdes, de siete mares verdes,
la recorre, la besa, la humedece y se golpea el pecho
repitiendo su nombre.
—————————————————————
Γύρω από το νησί είν’ η θάλασσα- πόση θάλασσα!
ξεχειλίζει κάθε τόσο
λέει ναι, λέει όχι, όχι, όχι, όχι
λέει ναι, σε μπλε, σε αφρό, σε κύμα
λέει όχι, όχι
αδύνατο να μείνει ήρεμη, «με λένε Θάλασσα», επαναλαμβάνει
χτυπώντας έναν βράχο που δεν καταφέρνει να τον πείσει,
κι έπειτα μ’ εφτά πράσινες γλώσσες από εφτά πράσινους σκύλους,
από εφτά πράσινες τίγριες, από εφτά πράσινες θάλασσες,
τον χτυπάει, τον φιλάει, τον καταβρέχει και χτυπάει το στήθος επαναλαμβάνοντας τ’ όνομά της.
Πεπορέ... 