Το βιβλίο το αγόρασα για δύο λόγους: τα υπέροχα εξώφυλλα και το σύντομο βιογραφικό του συγγραφέα όπου γράφει ότι “αφού παντρεύτηκε τη σύζυγό του λίγο μετά τα είκοσι του χρόνια, άνοιξε ένα τζαζ κλαμπ στο Τόκυο με το όνομα Peter Cat, ενώ η απόφασή του να γράψει ήταν αιφνίδια έμπνευση της στιγμής, παρακολουθώντας έναν αγώνα μπέιζμπολ”.
Και δεν το μετάνιωσα καθόλου. Πρόκειται για ένα βιβλίο αληθινή απόλαυση.
Σε έναν κόσμο που αλλάζει, αυτό που κυριαρχεί είναι η λαχτάρα της συνάντησης.
“Δεν θα αφήσουμε ποτέ ξανά τα χέρια μας”, είπε η Αομάμε.
“Ποτέ, όσο υπάρχει το φεγγάρι στον ουρανό”, απάντησε ο Τένγκο.
Μια ιστορία που διαβάζεται σαν νερό. Γεμάτη περιγραφές και λεπτομέρειες που όχι μόνο δεν κουράζουν, αλλά αντίθετα δεν σε αφήνουν να σταματήσεις ούτε λεπτό. Δεν θέλεις να κάνεις τίποτε άλλο μέχρι να ολοκληρώσεις το διάβασμα. Δεμένο μυθιστόρημα, με συναρπαστικούς διαλόγους, χωρίς καμία φλυαρία.
“Στις λεπτομέρειες συναντιόμαστε, μέσα στους πέντε δρόμους ή στις πέντε γραμμές, στο πεντάγραμμο μιας μεθυσμένης τζαζ κατά το σούρουπο. Στις ξεκούρδιστες νότες, τις ασύντακτες, βρισκόμαστε, στα μικρογραπράγματα ερωτευόμαστε, στα ασήμαντα πράγματα … και συνεχίζει και συνεχίζεται, κι έτσι ανταμώνουμε πάλι…”
Πεπορέ... 