Mon Paris à moi – Ένα σαββατοκύριακο στο Παρίσι

Πολλοί λένε ότι είναι η ωραιότερη και πιο ρομαντική πόλη στον κόσμο. Ισως, αλλά δεν συμμερίζομαι αυτή την άποψη. Είναι σίγουρα μια από τις ωραιότερες πόλεις, ναι. Αλλά προσωπικά έχω δει εξίσου κι άλλες πανέμορφες πόλεις. Για ρομαντικότερη θα μου επιτρέψετε να έχω τις αντιρρήσεις μου. Για μένα άλλη κρατάει τα σκήπτρα του ρομαντισμού και της γλύκας που πάει αντάμα μ΄αυτόν. Το Παρίσι, παρά την ομορφιά του και τα τόσα που σου προσφέρει θεωρώ ότι έχει κάτι που πολλές φορές σου σπάει τα νεύρα. Παρόλα όμως αυτά, είναι σίγουρο ότι στο Παρίσι, όσες φορές και να πας, δεν πρόκειται ποτέ να πλήξεις. Είναι αλήθεια ότι όταν πηγαίνεις τόσο συχνά-πυκνά όπως εγώ, δεν το θεωρείς πλέον ούτε καν εκδρομή. Είναι σαν να πηγαίνεις λίγο πιο πέρα από την καθημερινή γειτονιά σου, σε μια άλλη διπλανή, και να βλέπεις τα ίδια οικεία πράγματα. Μάλλον είναι η γλώσσα που σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο οικεία. Είναι γνωστό ότι οι Γάλλοι δύσκολα σου απευθύνονται σε άλλη γλώσσα πλην της μητρικής του. Ειδικά οι Παριζιάνοι, σε “γράφουνε” κανονικά και με το νόμο.

Η ομορφιά της πόλης δεν αμφισβιτείται. Σου προσφέρει εξαιρετικές εικόνες και μοναδικές συγκινήσεις. Βέβαια, τίποτε από ότι με συγκινούσε πριν 15-20 χρόνια δεν με συγκινεί πλέον. Γιατί, δηλαδή, να πρέπει να εκστασιάζομαι και να επισκέφτομαι κάθε φορά την Παναγία των Παρισίων, τον Πύργο του Άϊφελ ή την Μονμάρτη; Και γιατί να τρέχω, δηλαδή, κάθε φορά στην Λεωφόρο των Ηλυσιων Πεδίων;

Θα μου πείτε είναι αναγκαίο όταν συνοδεύεις φίλους και κάνεις τον ξεναγό. Και δεν κρύβω ότι αυτό ειναι συχνό φαινόμενο και το ευχαριστιέμαι πολύ.

Όταν όμως αποφασίζεις να προσφέρεις στον εαυτό σου ένα σαββατοκύριακο just you and yourself, τότε κάνεις πραγματικά αυτά που θέλεις να κανεις και βλέπεις μόνο αυτά που θέλεις να δεις.

Ο Μαρσέλ Προύστ είχε πεί ότι “το ταξίδι της ανακάλυψης δεν σημαίνει να ψάχνεις καινούργια μέρη αλλά να έχεις καινούργια μάτια”.

Tο Παρίσι, λοιπόν, για μένα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Είναι η καθημερινότητα των κρυμμένων ιδιαιτεροτήτων και ομορφιών του. Είναι τα μικρά στενά δρομάκια, τα κρυμμένα πάρκα, οι πλατείες. Τα γαλλικά καφέ που ξεπροβάλλουν σε κάποιες απόμερες γωνιές, η ησυχία και η χαλάρωση που μπορείς να βρείς σε κάποια κρυμμένα σημεία μιας πόλης που κατακλύζεται καθημερινά, 365 μέρες το χρόνο, από εκατομμύρια τουρίστες.

Δύο ειναι τα αγαπημένα μου κεντρικά διαμερίσματα στην πόλη, το 5ο (εκεί που δεσπόζουν η Σορβόννη και το Πάνθεον και το Quartier Latin) και το 6ο (που στολίζεται από τους υπέροχους κήπους του Λουξεμβούργου). Και φροντίζω πάντα όταν τα επισκέπτομαι να περνάω την Κυριακή εκεί, αφού τα πάντα, μαγαζιά, πανεπιστήμια, κλπ, είναι κλειστά και οι δρόμοι πιο ήσυχοι και με λιγότερη κίνηση.

Αρχικά, το Σάββατο θα ξεκινήσω στα γρήγορα με ένα καφεδάκι στο καφέ-θρύλο Deux Magots στην Boulevard Saint-Germain. Γρήγορα θα κατέβω την rue Bonaparte θα περάσω έξω από το ναό των macarons το La Durée – έχει αποδεδειγμένα τα γευστικότερα και ωραιότερα μακαρόν του πλανήτη. Και μην αρχίσετε τώρα να μου λέτε για τα μακαρόν του κυρ-Αργύρη ή της κυρα-Μαρίκας. Ακόμα και στο Βέλγιο τα μακαρόν δεν φτάνουν στο αυτό επίπεδο. Έρχονται δεύτερα ως καλύτερα. Και αυτό αποδεδειγμένο και με τη βούλα.

Θα χαθώ στα δρομάκια που θα με βγάλουν στον Σηκουάνα για να χαζέψω τα πλοιάρια που πηγαινοέρχονται και τις γέφυρες που στολίζουν το ποτάμι.

Θα στρίψω δεξία και θα κατευθυνθώ προς το πασίγνωστο παριζιάνικο βιβλιοπωλείο με αγγλικά βιβλία το Shakespeare & Co που βρίσκεται εκεί από το 1951. Θα πιώ ένα καφέ και θα φάω μια μηλόπιττα στο καφέ του πριν πάρω το δρόμο για τη Σορβόννη.

Η Σορβόννη (μαζί με τον Σηκουάνα) είναι για μένα η definition του Παρισιού. Όσες φορές και να κάνω γύρω γύρω το τεράστιο τετράγωνο όπου βρίσκεται θα μένω πάντα με το στόμα ανοιχτό και με ένα μονίμως ζωγραφισμένο χαμόγελο στα χείλια.

Ότι και να πει κανείς για τη Σορβόννη θα είναι λίγο. Ένα μόνο από μένα, μακάριοι όσοι έχουν σπουδάσει εδώ!

Η βόλτα στα εσωτερικά δρομάκια θα οδηγήσει στο Πάνθεον και θα καταλήξει για μεσημεριανό στο πολύ ωραίο καφέ L’Enclos de Ninon.

H Κυριακή είναι αφιερωμένη στα πάρκα. Η έναρξη θα γίνει από τους Κήπους του Λουξεμβούργου. Η ηλιόλουστη μέρα δίνει άλλη ενέργεια.

Η ομορφιά και ο αυτοκρατορικός αέρας που αναδύεται από αυτόν τον καταπράσινο χώρο είναι μοναδικά.

Η αναζήτηση πράσινων χώρων δεν με απογοητεύει καθόλου, Το Παρίσι έχει άφθονους χώρους με πράσινο όπου μπορείς να ξεκουραστείς και να αναζωογονηθείς.

Ένας τέτοιος χώρος είναι οι Arènes de Lutèce, στην ανοιχτή πλευρά του οποίου παίζουν συχνά ποδόσφαιρο διάφορες ομάδες απολαμβάνοντας την ησυχία.

Ένα μυστικό καλά κρυμμένο που από την μια πλευρά του σε οδηγεί στο υπέροχο δρομίσκο rue Rollin όπου στο No 14 έζησε ο περίφημος φιλόσοφος René Descartes (ή Καρτέσιος, αν προτιμάτε) και από την άλλη σου δείχνει την κατεύθυνση του υπέροχου βοτανικού κήπου Le Jardin des Plantes, ανοιχτό στο κοινό από το 1640.