Και ο μήνας Αύγουστος, για τους περιπλανώμενους Ιουδαίους, ξεκίνησε με την «κατάκτηση» του αποικιακού και ατμοσφαιρικού Τσάρλεστον της Νότιας Καρολίνας, στον σκληροπυρηνικό Νότο, όπου Βόρειοι και Νότιοι τα έκαναν γιαλιά καρφιά τον 18ο αιώνα για να τυρρανιόμαστε εμείς σήμερα.
Το Τσάρλεστον ήταν το χωριό του Ρέτ Μπάτλερ αν θυμάστε και εδώ είχε φέρει τη σκύλα Σκάρλετ Ο΄Χάρα να της το γνωρίσει όταν παντρεύτηκαν! Βέβαια την κατάληξή του γάμου τους την ξέρουμε όλοι, αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση. Οι δικοί μας είναι υπεράνω ταινιών, ποταμών και πολέμων! Make love not war, peace αδέρφια και τέτοια . 🙂
Έφτασαν λοιπόν στο ξενοδοχείο τους, στυλ εντελώς όσα «παίρνει ο άνεμος» colonial! Αφού έτσι που το είδα στις φώτο, λέω «να δείς που θα πάνε να κόψουν τα σκεπάσματα του κρεβατιού και την κουρτίνα του μπάνιου, θα μαδίσουν το χαλί και θα φτιάξουν βελούδινο κοστούμι ο ένας και βισκόζ ο άλλος”!
Ενημερώθηκα όμως εκ της διευθύνσεως ότι το κατάστημα μοδιστρικής ήταν κλειστό και η τροφαντή και στρουμπουλή Μάμα-Τούλα-Είμαι-Χοντρούλα έλειπε σε διακοπές, οπότε ανέπνευσα με ανακούφιση που την γλύτωσαν οι κλωστές, οι βελόνες και οι ραπτομηχανές singer!
By the way, και για την ιστορία, να σημειώσουμε εδώ ότι το Τσάρλεστον, δεν έχει τα χάλια της Νέας Υόρκης με φρικαλέους ουρανοξύστες. Εδώ υπάρχει άλλη κουλτούρα, φινετσάτη και ιδιαίτερη, καθώς αποτελεί συνδυασμό νοτιοαμερικάνικων, αγγλικών, γαλλικών και δυτικοαφρικανικών στοιχείων και όχι τη σάρα και τη μάρα του Μεγάλου Μήλου (κακιούλες, αλλά αλλιώς πώς θα περάσει η ώρα! 🙂 ). Βέβαια, για να μην ξεχνιόμαστε, εδώ είναι Νότος και κυριαρχούν οι εκκλησίες ! (κακιούλα Νο2). Η πόλη πήρε το όνομά της από τον Κάρολο Β΄της Αγγλίας (Τσαρλς, αγγλιστί) και ονομάστηκε Τσαρλς Τάουν, αλλά έγινε Τσάρλεστον, λόγω της “υπέροχης” αμερικάνικης προφοράς που ούτε αυτοί δεν καταλαβαίνονται μεταξύ τους. (κακιούλα Νο3). Λοιπόν για να κλείσουμε με τα ιστορικά, εδώ έχει και ένα ποτάμι τον Σαβάνα (μην μπερδεύεστε με τον Σαβάλα, αυτός ήταν Έλλην και ηθοποιός), έχει ωραίες εξοχές, έχει ερειπωμένα σπίτια, έχει λόφους έχει και πεδιάδες. Εχει και φυτείες. Κάτι σαν την λίμνη της Κωπαϊδας ένα πράγμα. Μόνο η Βουγιουκλάκη λείπει. Γαιοκτήμονες και κολίγοι! 🙂 (καμία κακιούλα, χαχαχα).
Και βέβαια, σιγά που θα καθόντουσαν σε ησυχία επειδή ήταν κουρασμένοι. Βγήκαν, έφαγαν (ξεσκίστηκαν, είναι ο σωστός όρος, αλλά προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν πιο κόσμια – δύσκολο 🙂 ).
Γύρναγαν, γύρναγαν και δεν άφησαν τίποτε να μην το φωτογραφίσουν. Μέχρι και τον Λουί Βουιτόν, ήμαρτον! Τέλος πάντων, και τί δεν είδαν, αποικιακά σπίτια, ορισμένα από αυτά σε υπέροχα ταραμοσαλτί χρώματα και στην κορυφή ένα φρέσκο κρεμμυδάκι για μυρωδιά!
Πάρκα καταπράσινα, άμαξες εποχής στους δρόμους (τί να μας πείτε κι εσεις καημένοι σύμμαχοι, σαν τις Σπέτσες δεν υπάρχει!), την Δημόσια Εφορία (ποτέ δεν ξέρεις τί σου ξημερώνει), την σκεπαστή αγορά, να πάρουν καμια σακουλίτσα με τρόφιμα για το ταξίδι μη λιμοκτονήσουν. Έφαγαν και παγωτά (μάλλον θα έχουν πληρωμή υπέρβαρου στην επιστροφή στο αεροδρόμιο, να μου το θυμηθείτε), συνάντησαν και το κοσμηματοπωλείο του Δημήτρη (δεν τον ξέρω τον άνθρωπο, αλλά καλός δείχνει).
Πήγαν και μέχρι τον ποταμό να δουν αν κουνιούνται οι βάρκες και τα καράβια (παρεμπιπτόντως, το όνομα του καραβιού, όλα τα λεφτά “carnival ecstasy”, δηλαδή “είμαστε για τα πανηγύρια” σε free ελληνική μετάφραση. Τους χαίρομαι όμως τους συμμάχους, έχουν το γνώθι σ΄εαυτόν! – κακιούλα Νο4 χαχαχα). Μωρέ μέχρι και σε νεκροταφείο πήγαν! Ωραίο όμως να λέμε και του στραβού το δίκιο. Καταπράσινο, χαρά θεού και πεθαμένου! (Βέβαια, αν δεν έχει επισκεφθεί κάποιος το Νεκροταφείο Recoleta του Μπουένος Άιρες που ειναι μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς, μουσείο ολόκληρο, δεν έχει δει τίποτε στη ζωή του! Δίνω ιδέες για επόμενη εξόρμηση, αγόρια! 🙂 )
Και έφτασε και η ώρα να περιδρομιάσουν και πήγαν σε ένα εστιατόριο. Και εκεί ξετρελάθηκαν. Ήταν μέσα σε μια εκκλησία! Αχ, τρώνε στον Παράδεισο με σεφ τον Μιχαλιώ (το αγγελάκι, γιου νόου). Για άλλη μια φορά, είχαν διακτινιστεί στην εποχή του αμερικανικού εμφύλιου και περίμεναν από ώρα σε ώρα να σκάσουν μύτη ο Ρεντ με τη γκόμενα (όχι τη Σκάρλετ, βέβαια, που του είχε ψήσει το ψάρι στα χείλη) να αρχίσουν να γελάνε και να πίνουν σαμπάνιες κάνοντας τα “θρησκευτικά” λαμπόγιαλο.
Τέλος πάντων, αφού δεν άφησαν ούτε ψίχουλο, κάποιοι στα διπλανά τραπέζια μάλιστα φοβήθηκαν ότι θα πήγαιναν να τους πάρουν και τα δικά τους ψίχουλα), γύρισαν στο χοτέλ, την έπεσαν στην δροσερή αυλή και στην πισίνα και άρχισαν να ανασκουμπώνονται για την επόμενη μέρα που θα ροβολούσαν κατά Σαβάνα μεριά.
Και έφτασε η μέρα να επισκεφθούν και το πατρικό της Σκάρλετ της Ο΄Χάρα(ς) στη Σαβάνα της Γεωργίας (όχι της Βασιλειάδου, μην τα μπερδεύετε) μια από τις πιο παλιέες ΗΠΑ-πόλεις. Μέσα στην καλή χαρά και οι δύο ξεκίνησαν για τον ακόμα πιο βαθύ Νότο (οι αναγωγές δικές σας) του οποίου η Γεωργία, είναι το καμάρι γιατί εδώ έχουν δωθεί ιστορικές μάχες, με αποτέλεσμα τελικά μηδέν, αλλά τί μας αφορούν εμάς τί έκαναν ξένοι άνθρωποι, μήπως τους ξέραμε! 🙂
Εισήλθαν, λοιπόν, στην Σαβάνα μετά βαίων, κλάδων και ήλιου. Ουάουυυυυυυυ, έκαναν και οι δύο με ένα στόμα και μια φωνή. Ναί, φίλοι μου, η Σαβάνα παίρνει χαλαρά για το βραβείο της δεύτερης ομορφότερης πόλης των ΗΠΑ (με την Φλοριδαϊκή “Μικρή Αβάνα” στην πρώτη θέση, έχουμε και αδυναμίες, λυπάμαι – τρίτο κατατάσσεται το Τσάρλεστον και κλείσαμε τη λίστα), γιατί είναι κόπι πέϊστ ενός Παρισιού, μιας Μαδρίτης, Βόννης, μιάς Ευρώπης σινιέ τέλος πάντων (και για να παραφράσω τον Ροϊδη, “δυστυχώς όμως η Σαβάνα κατοικείται από κόσμο…” – κακιούλα Νο4).
Λοιπόν, όπως πολύ καλά θα (ξανα)θυμάστε οι σινεφίλ, η Σαβάνα είναι το χωριό στο οποίο μεγάλωσε, ανδρώθηκε και σκύλεψε η κοκκινομάλα Σκάρλετ. Εδώ είχε χτίσει το κονάκι τους ο φάδερ της, το ονόμασε Τάρα και μας έβγαλε την ψυχή μεχρι να τελειώσει η ταινία. Είχε και φυτείες ατελείωτες, όπου δούλευε κόσμος και ντουνιάς (σαν την Βουγιουκλάκη στην “Κόρη του Ήλιου”, ένα πράγμα).
Το duo tsiganeros φτάνοντας έριξαν άγκυρα για ξεκούραση στο ξενοδοχείο τους και έτρεξαν στο δωμάτιό τους να ανασυγκροτηθούν οι δυνάμεις τους που είχαν πέσει στα τάρτατα με όλα τα σούρτα φέρτα, να μπανιαριστούν, να παρφουμαριστούν και να βγούν στη γύρα (πάλι).
Και το όνομα του ξενοδοχείου Marshal Hotel, όχι που δεν θα είχε Μάρσαλ εδώ! Νότος χωρίς Μάρσαλ ίσον μουσακάς χωρίς κιμά. Δηλαδή, γιαλαντζί μουσακάς. Ωραιότατο οτέλ, αποικιακού επίσης στυλ, εδώ Ρετ δεν θα δείτε γιατι όπως θυμάστε ο Ρετ δεν ήταν και κανένα φαν της Σαβάνα(ς), αλλά θα δείτε άλλα. Προς το παρόν, βουαλά στις άνωθεν φώτος, ο χώρος περίθαλψης των δύο τσιγγάνων.
Αφού ήπιαν ένα ελαφρύ απεριτίφ, πήραν τους δρόμους προς εξερεύνηση. Ακόμη και εγώ η στριμένη οφείλω να ομολογήσω ότι η Σαβάνα είναι πολύ όμορφη. Αποτελεί λένε τον μεγαλύτερο ιστορικό χώρο των ΗΠΑ! (για φαντάσου, ανατρίχιασα!).
Βρήκαν σοκολατερί και όρμησαν μέσα λες και δεν έχουν ξεσκίσει εδώ στα μέρη μας το Neuhaus και οτν Λεωνίδα, είδαν πάρκα και συντριβάνια (λέμε με Forsyth Parc – δεν ξέρω αν είχε σχέση με τον Τζον Φορσάϊθ που έπαιζε τον Κάρινγκτον στην “Δυναστεία”).
Πάντως το πάρκο είναι το μεγαλύτερο της πόλης και ο σχεδιασμός του είχε επηρεαστεί από το Παρίσι του 19ου αι. Αχ, Παρισάκι, τί ωραίο! – επίσης από ότι μας έχουν ενημερώσει η κρήνη του είναι αντίγραφο αυτής της πλατείας Κονκόρντ στο Παρίσι. Αχ, Παρισάκι, τί ωραίο και πάλι!), λέγεται ότι ανα τετράγωο υπάρχει και πάρκο συν καμια 20 στο σύνολό τους πλατείες, έτρεξαν σαν τα περιστέρια στον ήλιο να βγάλουν σέλφι, είδαν ακαδημίες τεχνών και επιστημών και αμέσως να στηθούν να φωτογραφηθούν μη τυχόν και δεν το δούμε. Καρότσες να κάνουν βόλτες και τρενάκια να φάνε πια και οι κότες.
Αχ, ναι καλέ, μην το ξεχάσω, πήγαν και στον ποτάμο, τον Σαβάνα (ναι, ο ίδιος με του Τσάρλεστον είναι, περνάει από πολλά χωριουδάκια και δίνει νερό στα κηπευτικά), είδαν και ένα ποταμόπλοιο, δεν μπήκαν όμως μέσα γιατί ο Λαυρέντης δεν είναι μαθημένος στο νερό και ζαλίζεται. Και φυσικά, έκλεισαν το τουρ με την επίσκεψη σε καμια εκατοστή εκκλησίες από τις οποίες πια δεν έχει έλλειψη η πόλη. Πολύ εκκλησία, ρε παιδιά. Ούτε ο Άγιο Όρος τέτοιο χάλι. Τέλος πάντων. Εδώ να σημειώσω ότι η πολιτεία Γεωργία, οι πόλεις και τα χωριά της είναι πολύ θρησκευόμενοι άνθρωποι, μα πάρα πολύ, όμως (κακιούλα Νο5 και οι συνειρμοί και αναγωγές δικά σας).
Kαι μ΄αυτά και με τούτα, ήρθε η ώρα να ξαναζαλωθούν τα ιμάτιά τους και να τη κάνουν κατά Φλόριδα μεριά, να κάνουν μια βουτιά, να καλημερίσουν τον Τζακ τον Καρχαρία και, αφού στεγνώσουν σαν τα χταπόδια κάτω από τον καυτό ήλιο, τον καυτό που έγραφε τ΄όνομά τους
να την κάνουν κατά Μομπιλ-Μομπάϊλ-Κοσμoτέ, θα σας γελάσω πώς προφέρεται, στην πολιτεία της Αλαμπάμα(ς) για το ακούσουν και ορίτζιναλ το γνωστό Sweet Home Alabama. Μην αφήσουν πια κατσικοχώρι και βλαχοχώρι χωρίς να το επισκεφτούν! 🙂
Και ναι, αδέρφια μου αλήτες, πουλιά, ξημέρωσε και η μέρα που ο Πανούλης και ο Λαυρέντης περίμεναν από τότε που γεννήθηκαν. Να πατήσουν τις σόλες των αθλητικών παπουτσιών και σαγιοναρων τους στη Νέα Ορλεάνη της Λουϊζιάνα(ς), στις όχθες του Μισσισιπή (που αυτή τη φορά δεν φλέγονταν!), την πιο ζωντανή πόλη όπως λένε όλοι των ΗΠΑ. Στην πατρίδα της τζας, εκεί που μεγαλούργησε ο Λιούις Άρμστρονγκ και άλλοι μαύροι μουσικοί. Την πόλη στην οποία πέρασαν τον μήνα του μέλιτος ο Ρετ Μπάτλερ με τη Σκάρλετ. Εμ, τί νομίζετε, τυχαία την έφερε εδώ ο Ρέτ! 🙂 Την πήγε στην πόλη στην οποία ταίριαζε ο χαρακτήρας της ταμάμ!
Ιστορικά, δεν χρειάζεται να αναφέρουμε οτι εδώ στην περιοχή κατά τη διάρκεια του Αμερικάνικου Εμφύλιου έγινε της τρελής στην κυριολεξία. Τα έχετε διαβάσει, τα ξέρετε. Λένε ότι η Νέα Ορλεάνη είναι το αμερικάνικο όνειρο κάθε τουρίστα. Οχι το δικό μου πάντως, επ΄ουδενί. 😉 Είναι το στραυροδρόμι πολλών πολιτισμών αφού από εδώ έχουν περάσει Άγγλοι, Γάλλοι, Αφρικάνοι, Ισπανοί, Ιταλοί και όλες οι φυλές του κόσμου εν ολίγοις.
Από ότι είδα στις φωτο, ψιλοκάπως μου φάνηκε. Λίγο μπαχαλοειδής η κατάσταση, κάτι μεταξύ ντεκαντάνς Μαρούσκας και Λάρισας αλλά μπορεί και να σφάλλω. 😉 Βέβαια η Νέα Ορλεάνη όπως θυμόμαστε όλοι έγινε σκόνη και θρύψαλα από τον τυφώνα Κατρίνα πριν χρόνια. Όμως ξαναφτιάχτηκε και είναι λένε όπως πριν. Τί να σας πω… δεν θέλω να σας γελάσω, γιατί ειμαι ψιλοτσακωμένη με τον Δήμαρχο της πόλης και δεν μιλάμε τώρα τελευταία.
Λοιπόν, εδώ το ντούο εκτός από site seeing ειχε να συναντήση και τους καλούς τους φίλους τον Ιάκωβο και τον Θωμά. Καλά παιδιά και τα δύο, τώρα τόσα μέρη εδώ ήρθαν και αυτοί να αγοράσουν σπίτι, τέλος πάντων, καθένας με τις παραξενιές τους. Το σπίτι τους στο οποίο φιλοξενήθηκαν κομψότατο και ωραιότο. Φωτογραφίες δεν μπαίνουν εννοείται διότι αυτα ειναι προσωπικά δεδομένα. Αφού τακτοποιήθηκαν στο δωμάτιο, βάλαν τις στολές εκστρατείες, πήραν τους φίλους παραμάσχαλα και εξήλθαν της οικίας.
Καλά, μη σας ξαναλέω πάλι πόσο έφαγαν και έφαγαν και έφαγαν γιατί εχω πια φτάσει στο σημείο να σιχαθώ το φαγητό. Αντ΄αυτού θα περιοριστώ σε φωτογραφίες από την καθημερινή ζωή της Νέας Ορλεάνης. Φωτογραφία με τον Λιούις Αρμστρονγκ πάντως παρότι ζήτησα δεν έλαβα. ΥΓ. Αυτό σημειώνεται και την κατάλληλη στιγμή θα “σφαγιασθούν”!
Η Νέα Ορλέανη επίσης εκτός από τις μουσικές της είναι και η πατρίδα των περίεργων θρησκειών, βλέπε βουντού, των ακροτήτων και όλως των εξτρημ που μπορεί κανείς να φανταστεί.
H ομορφότερη πλευρά της Νέας Ορλεάνης είναι, λένε, η παλιά πόλη με τις γαλλικές καταβολές. Και ότι παντού συναντά κανείς γαλλικά ονόματα. Ό,τι και να σας πω, αυτοί οι δύο ου βρίσκονται εκεί ξέρουν καλύτερα. Οταν με το καλό επιστρέψουν πάρτε τους τηλέφωνο να σας πούν. 🙂
Πάντως για να ησυχάσετε σε περίπτωση που το είχατε έννοια, ναι, έκαναν και βόλτα με το ποταμόπλοιο, για να ψαρέψουν τσιπούρες και κροκοδειλάκια. Σουπερ λουξ το ποταμόπλοιο, μην το περάσετε και για γκαζάδικο που γυρνάει στο Αιγαίο!
Και για να μην τους πουν ότι δεν επισκέφθηκαν και την Λουιζιάνικη πρωτεύουσα, πήραν το αυτοκίνητο και πετάχτηκαν και μέχρι το Μπατόν Ρουζ, θρυλική πρωτεύουσα της Λουιζιάνα(ς). Επισκέφτηκαν και κάτι μνημεία που είναι διάσπαρτα στην πόλη, που εγώ για να σας πω την μαύρη μου αλήθεια αν δεν μου έλεγαν που είναι θα έκοβα χέρια-πόδια ότι βρίσκονται στην πρώην Σοβιετική Ένωση και ότι από καποια γωνία σε λίγο θα σκάσει μύτη ο Ιωσήφ, ο Δόκτωρ Ζιβάγκο και η παρέα του. Όχι, πές τε μου δηλαδή εσεις βλέποντάς τα τί καταλαβαίνετε;;!! 😉
Τέλος πάντων, αφού έφυγαν και από το “κόκκινο μπαστούνι” (η μετάφραση στα γαλλικά του μπατόν ρουζ 🙂 ), μου στέλνουν 3 φωτογραφίες από ένα απλό χωριουδάκι, όπως μου το περιέγραψαν, όπου πήγαν πριν αφήσουν πίσω τους την πολιτεία του Μισσισιπή, το Vicksburg! Απλό χωριουδάκι το Βίκσμπουργκ, κύριοι!!!! Που εκεί και στο Πίτερσμπουργκ το διπλανό, δόθηκαν οι μάχες που σημάδεψαν και καθόρισαν τον Εμφύλιο Αμερικάνικο Πόλεμο!! Απλό χωριουδάκι!!!! Θα ξεριζώσω τις κοτσίδες μου και θα τις φάω!!!!! Θα ξεφωνίσω, θα ουρλιάξω, θα τους δαγκώσω όταν γυρίσουν!!!
Αφού πήρα ένα ηρεμιστικό να συνέλθω, γύρισα πάλι στην εργασία μου, αυτή της παλαβής ανταπόκρισης του ταξιδιού των δύο τσιγκανέρος… Δύσκολη η ζωή του ανταποκριτή σήμερα! 😉
Κα βέβαια, σου λέει, αφού είμαστε στον Μισσισιπή, ας πάμε να δούμε και την πρωτεύουσά του, το Τζάκσον. Μπήκαν στο αυτοκίνητο και μια και δυο γραμμή για την πρωτεύουσα της επαρχίας Αγουλινίτσας. Και τί είδαν στο Τζάκσον;! Το Καπιτώλιο. Σιγά πια το αξιοθέατο. Αντε το είδαν, άντε έβγαλαν τις φωτογραφίες μέσα και έξω και αυτό ήταν όλο. Εφέ να κάνουμε δηλαδή ότι πήγαμε και στο Τζάκσον, το κέρατό μου! Έχω καταντήσει να γράφω πια για ολα τα βλαχοχώρια της συμμάχου, ούτε στάνη δεν θα αφήσουν στο τέλος αυτοί!
Για την καλή τύχη όλων μας όμως, το πρόγραμμα πίεζε και την έκαναν γρήγορα απο το ηρωϊκό Τζάκσον με κατεύθυνση αυτή τη φορά το Μέμφις του Τεννεσή. Ξέρετε, εκεί που είναι και η Γκρέϊσλαντ του Έλβις, την οποία ούτε και θα επισκεφτούν εννοείται. Μην τρελαθούμε τώρα με τον κάθε παλαβό που ιδρύει και μια πόλη!
Και έφτασαν στο Μέμφις. Και πια το έμαθ όλη η ανθρωπότητα. Και να έρχονται βροχή οι φωτογραφίες λες και φωτογραφιζόταν η Ζιζέλ και ο Ροναλντο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. “Και απο εδώ το ξενοδοχείο μας, όπου αξιωθήκαμε και φτάσαμε κατάκοποι αλλά ευτυχισμένοι”!
“Και από δω ένα άλλο ξενοδοχείο που πήγαμε να ξεσκιστούμε στα γλυκά και πετύχαμε ιεροτελεστεία κατάβασης και ανάβασης, από και προς ταράτσα, παπιών πάνω σε κοκκινο χαλί που τα έβαζαν στο συντριβάνι να πλατσουρίζουν και όλοι οι σχιζοφρενείς τράβαγαν φωτογραφίες τις αυτές εξοχότητες τα παπιά! Ήμαρτον τί άλλο θα ακούσω!
“Και να το Μέμφις by day και να το Μέμφις by night”! Μέμφιασα πια!
Για έναν περίεργο λόγο και προς μεγάλη μου ανακούφιση, ο φωτοβομβαρδισμός του Μέμφις υπήρξε ολίγος έως ελάχιστος. Προφανώς ο μόνος που βρήκε το Μέμφις ενδιαφέρουσα ως πόλη ήταν ο Βασιλιά Έλβις. Χωρίς σχόλια για το γούστο του βασιλιά! 🙂 🙂
Σειρά στην ατέλειωτη πορεία προς τη Δύση είχε κατόπιν ο Άγιος Λουδοβίκος (όχι των Ανωγείων αλλά του Μιζούρι(ου)). Σαιντ Λούις-Μιζούρι, δηλαδή. Δεν τρελάθηκα κιόλας απο τη χαρ΄μου με αυτο που είδα αλλά αφού σε αυτούς άρεσε εμένα μου περισσεύει. Την ημέρα λέει που έφτασαν το πρωτο που είδαν ήταν ένα γήπεδο μπέϊζμπωλ (μου το είπαν και με προφορά γιατί φοβήθηκαν μήπως δεν το καταλάβω…!).
Είδαν και μια αψίδα (όχι του θριάμβου, αυτή είναι στο ωραίο Παρισάκι, εδώ είμαστε στην χωριάτικη αμερικάνικη ύπαιθρο) που συμβολίζει το πέρασμα από την Δυτικότερη Ανατολική πόλη που είναι το Σαιντ Λούις στην Ανατολικότερη Δυτική πόλη που είναι το Κάνσας Σίτυ. Αμερικανιές και άγιος ο θεός δηλαδή… Παρεμπιπτόντως, και οι δύο πόλεις βρίσκονται στην πολιτεία του Μιζούρι η πρωτεύουσα του οποίου ειναι το Τζέφερσον Σίτυ. Τα ονόματα των πόλεων φαντάζομαι τα γνωρίζετε από τα γουέστερν που βλέπαμε όλοι ως παιδιά πριν από κάτι δεκαετίες μακρινές αλλά ουχί ξεχασμένες.
Πήγαν και στον ποταμό τον Μιζούρι, φωτογραφήθηκαν και με την αψίδα, είδαν παλι ουρανοξύστες, μας ενημέρωσαν ότι είχε και συναυλία λέει εκεί κάποια στιγμή ο Παύλος ο Μακάρντνεης και αυτό ήταν όλο. Α, και βέβαια, ξανα-ξεσκιστηκαν στα βρωμερα χαμπρουργκερ και στις τηγανιτές πατάτες. Δεν σας τα δείχνω γιατί πια θα τα σιχαθείτε κι εσείς και θα κανετε να φάτε και κανένα χρόνο!
Επειδή δεν βλέπω τίποτε ιδιαίτερο στο Σαιντ Λούις να πούμε δύο μικρά πραγματάκια για την πολιτεία του Μιζούρι(ου), το οποίο Μιζούρι αποτελεί, από ότι διαβάζω, ένα δείγμα αστικής και αγροτικής κουλτούρας! 🙂 🙂 🙂 Χαχαχαχα, αρχοντοχωριάτες δηλαδή μεχρι εκεί που δεν παίρνει. Χαχαχαχα,, α, ρε μαύρε Μολιέρε και που να ήξερες που θα γινόταν applicable το έργο σου! 🙂
Εδώ ζούσαν και οι Ινδιανούληδες οι Ιλλίνι, εξ ου και το όνομα της πολιτείας, και εδώ ήταν η αφετηρία των μονοπατιών Πόνι Εξπρές Τρέιλ και Ορεγκον Τρέιλ (για λεπτομέρεις, να ανατρέξετε στα γουέστερν με τον Τζων Γουέιν γιατί βαριέμαι να γράφω).
Μετά από όλο αυτό τον περίπλου των δύο τσιγγάνων έφτασε και το τέλος του ταξιδιού στις ΗΠΑ. Τελευταίοι σταθμοί, το Σικάγο του Ιλλινόις και το Κλίβελαντ του Οχάϊο.
Στο Σικάγο πια μόνο που δεν πήδαγαν απο τη χαρά τους όταν έφτασαν. Γιατί κανείς δεν ξέρει και ύτε και μας απασχολεί. Περιοριζόμαστε στο “χαζό παιδί χαρά γεμάτο” και συνεχίζουμε. Στο Σικάγο λοιπόν που γνώρισε μεγάλες εγκληματικές δόξες και τιμές καθόσον εδώ ξεσάλωναν διάφοροι εγκληματίες (εξ ου και η έκφραση “γίναμε Σικάγο”) μεταξύ των οποίων και η μεγαλύτερη φίρμα όλων, ο παγκοσμίως γνωστός Αλ Καπόνε που έδρασε στην δεκαετία του ΄20, και που είναι και η πατρίδα του πιό αγαπητού Προέδορυ των ΗΠΑ του Αφροαερικανού κου Μπαράκ Ομπάμα βέβαια, μην το ξεχνάμε αυτό, έφτασαν μία Παρασκευή απόγευμα κατάκοποι και μπαρουτοκαπνσμένοι, κουρέλια κανονικά.
Φυσικά πολλές εναλλακτικές δεν είχαν. Μόνο μία. Να πάρουν τα πόδια τους και να βγούν να εξερευνήσουν την πόλη πριν την κάνουν γαι το Κλίβελαντ.
Και γύρναγαν και γύρναγαν και έβλεπαν και έβλεπαν και φωτογράφιζαν και χαιρόντουσαν. Επειδή όπως ξέρουμε το Σικάγο είναι η δεύτερη μεγαλύτερη Πολωνική πόλη μετά τη Βαρσοβία, σκέφτηκαν μπας και άρχιζαν και μαθήματα πολωνικών αλλά μετά σκέφτηκαν ότι δεν σκοπεύουν να ανοίξουν επιχείρηση εκεί οπότε εγκατέλειψαν την ιδέα. Και κατηφόρισαν προς την λεωφόρο που ήταν μαζεμένα τα ελληνικά εστιατόρια και τα μεγαζιά με ελληνικά προϊόντα να φάνε κανένα μουσακά και να θυμηθούν τις δόξες της ελληνικής κοινότητας των παρελθόντων ετών στην πόλη αυτή.
Το Σικάγο είναι πολυεθνικήπόλη όπου συρρέουν όλες οι φυλές του κόσμου. Άσπροι, μαύροι, κίτρινοι, κόκκινοι και όλοι οι χρωματισμοί. Επίσης ονομάζεται “η πόλη των ανέμων”. Όχι γιατί μοιάζει στη Μύκονο, αλλά γιατί οι πολιτικοί που προέρχονται απο την πόλη αυτή αλλάζουν θέσεις ανάλογα με την κατεύθυνση των πολιτικών ανέμων. Δηλαδή το γνωστό σε όλους “όπου φυσάει ο άνεμος”. Ε, τί νομίζατε οτι ήταν μόνο ελληνικό προνόμιο;!
Τώρα, από τις φωτογραφίες που βλέπω εγώ στο Σικάγο δεν θα πήγαινα ούτε αλυσοδεμένη παρότι έχει και λίμνη, τη γνωστή Μίτσιγκαν Λέϊκ, μία από τις μεγαλύτερες του κόσμου, αλλά στενοχώρια μου. Και εμείς έχουμε τη λίμνη Τριχωνίδα, σιγά! Βέβαια, εσείς να πάτε να το δείτε από κοντά και να το χαρείτε για να μην λέτε ότι είμαι περίεργος άνθρωπος 🙂
Για το τέλος άφησαν το ηρωϊκό Κλίβελαντ του Οχάϊο. Γιατί ηρωϊκό θα ρωτήσετε. Γιατί έτσι μου αρέσει θα σας απαντήσω, αφού θέλω να χρησιμοποιήσω μια πομπώδη λέξη και αυτή μου ήρθε στο μυαλό 🙂 Γιατί διάλεξαν το Κλίβελαντ μη με ρωτήσετε. Ούτε αυτοί το ξέρουν. Έτσι είδαν την πόλη θυμήθηκαν ότι έχει και μια ομάδα μπάσκετ την γνωστή “Κλίβελαντ Καβαλίερς” και πήγαν να το δούν. Τώρα και εσείς, σοβαρολογείτε ότι περιμένετε σοβαρούς συνειρμούς από αυτούς τους δύο! Για συνέλθετε πληζ, πληζ.
Και έτσι με το επαρχιακό Κλίβελαντ έκλεισε ο περίπλους των ΗΠΑ σε είκοσι μέρες.
Βέβαια το καλύτερο του ταξιδιού ήταν η επίσκεψη που θα συνεχιζόταν στον πανέμορφο και εκλπεπτυσμένο Καναδά με τους καταρράκτες τους, τις όμορφες πόλεις του και τους όμορφους Καναδούς κατοίκους του, αλλά αυτή η επίσκεψη ήταν άκρως ιδωτική και οι ανταποκρίσεις έστω κι από απόσταση απαγορεύονταν διά ροπάλου!
Αφού ευχηθήκαμε καλή συνέχεια του ταξιδιού τους στους δύο τσιγγάνους επιστρέψαμε στη βάση μας και συνεχίσαμε τις δουλειές μας γιατί έχουμε κι άλλες ασχολίες σε αυτή τη ζωή από τις ταξιδιωτικές ανταποκρίσεις εκδρομών διασήμων προσώπων!
Πεπορέ... 