Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος ταξιδιού. Κάθε εμπόδιο για καλό λένε, και είναι αλήθεια. Ένα ταξίδι που ήταν να γίνει έναν Μάρτιο αλλά τελικά αναγκάστηκε να μετατεθεί τον Ιούνιο, που από ό,τι απεδείχθη ήταν και ο ιδανικώτερος μήνας. Ένα ταξίδι στην πανέμορφη, και ρομαντική Λισαβώνα είναι από μόνο του μια μοναδική εμπειρία. Καλοκαίρι, 32οC βαθμοί και διάθεση για σεργιάνι σε όλες τις γωνιές που σου φέρνουν στο νού τον Τζέρεμι Άϊρονς και το «Νυχτερινό τρένο για Λισαβώνα». Από την Alcântara, στη Baixa, στο Chiado, στο Bairro Alto και από κεί στη γραφική Alfáma ακολουθώντας τη διαδρομή του ιστορικού τραμ 28 και ταξιδεύοντας στον χρόνο, στις εποχές, στην ιστορία.
Η πρωτεύουσα της πατρίδας του Βάσκο Ντε Γκάμα σε εκπλήσσει και σε συναρπάζει με όλα τα όμορφα που σου προσφέρει απλόχερα! Ξεκινώντας από την ιστορία της, τα μνημεία, τα μέγαρα και φτάνοντας στα φαγητά, στα γλυκά και στα κρασιά της, με το βελούδινο porto να κυλάει και να ευωδιάζει στον ουρανίσκο.
Παρακευή βράδυ με προσγείωσε η Tap Portugal στο αεροδρόμιο της Λισαβώνας και το ταξί με μετέφερε στο υπέροχο ξενοδοχείο Pestana Palace Hotel στην περιοχή Alcântara. Η κούραση με οδήγησε κατευθείαν στο υπέροχο δωμάτιο με θέα τους κήπους όπου παραδόθηκα στην αγκαλιά του Μορφέα.
Το Σάββατο ξημέρωσε ηλιόλουστο και χαρούμενο με τον ήλιο να μου κλείνει το πορτογαλέζικο μάτι του και να μου θυμίζει ότι ο καφές και το πρωινό με περιμένουν αχνιστά και μοσχοβολιστά στον όμορφο κήπου του ξενοδοχείου. Έτσι έκανα την επαφή με όλο το μεγαλείου του οικήματος που με φιλοξενούσε και το οποίο είναι ένα αυθεντικό παλάτι του 19ου αιώνα το οποίο έχει πια μετατραπεί σε ξενοδοχείο, το ωραιότερο της Λισαβώνας, το οποίο φιγουράρει στη λίστα των Μνημείων Πολιτιστικής Κληρονομιάς! Νομίζω ότι οι φωτογραφίες μιλάνε από μόνες τους.
Η ευγένεια των Πορτογάλων και ειδικά εδώ στο ξενοδοχείο με έχει αφήσει άφωνη.
Τρείς μέρες στην Λισαβώνα είναι αλήθεια ότι δεν προλαβαίνεις να δεις όλα όσα θελεις και ιδιαίτερα όταν έχεις πάνω από δεκαετία να επισκεφθείς την πόλη, η οποία όπως διαπιστώνεις έκπληκτη έχει αλλάξει εντελώς και έχει μεταμορφωθεί σε μία πανέμορφη πόλη.
Ξεκίνησα την περιπλάνησή μου από την περίφημη συνοικία Alcântara, όπου παλιά ήταν τα ντόκς και που σήμερα έχει μεταμορφωθεί σε μία υπερσικάτη και πανέμορφη παραλιακή, το ιδανικώτερο μέρος για βόλτα, για σπορ, για καφέ, για φαγητό (το εστιατόριο Darwin είναι μία από τις καλύτερες επιλογές), για βόλτα στον ποταμό Τάγο, ένα μέρος πραγματικά με τα πόδια μέσα στο νερό και το βλέμμα στο άπειρο έκει που ο ποταμός συναντιέται με τον Ατλαντικό και συνέχισα στην καταπληκτική Belém απ΄όπου ξεκινούσαν όλοι οι Πορτογάλοι θαλασσοπόροι για την ανακάλυψη του Νέου Κόσμου.
Έχει μεταμορφωθεί σε μία συνοικία που σφίζει από ζωή και απο τουρίστες που έρχονται από όλες τις γωνιές του κόσμου για να θαυμάσουν τον Βάσκο Ντε Γκάμα και τον υπέροχο Πύργο της Belém με ενδιάμεση στάση στο Μοναστήρι Jeronimos ένα μεγαλοπρεπές μνημείο που χρειάστηκε 150 χρόνια για να ολοκληρωθεί.
Η βόλτα δίπλα στο Τάγο κράτησε ώρες και το απόγευμα με βρήκε να εκμεταλλεύομαι την ομορφιά της πισίνας του ξενοδοχείου προσπαθώντας να ρουφήξω όσο περισσότερο ήλιο μπορούσα.
Η δύση του ηλίου θα με εύρισκε στο υπέροχο εστιατόριο Tagide, ένα από τα ωραιότερα και διασημότερα της πορτογαλικής πρωτεύουσας, για να θαυμάσω την πόλη και τον ποταμό αφ΄υψηλού παρέα με ένα υπέροχο φεγγάρι που δεν γινόταν να μην φέρει αυτόματα στα χείλη τον στίχο «φεγγάρι μάγια μου ΄κανες…»!
Οι επόμενες δύο μέρες ήταν αφιερωμένες στην εξερεύνηση της πόλης (και σε χαλάρωμα τα απογεύματα στην πισίνα για ξεκούραση).
Έτσι δεν μπορούσα να μην επισκεφτώ την πανέμορφη πλατεία Praça do Comercio περιτριγυρισμένη από καμάρες, η οποία ανοίγεται στο μπλε του ποταμού και στην οποία βρίσκεται το πιο παλιό καφέ της πόλης (ιδρύθηκε το 1782) και ένα από τα δύο ιστορικά καφέ όπου έπινε τον καφέ του ο Πορτογάλος ποιητής Φερνάντο Πεσσόα, το Martinho da Arcada.
Από την πλατεία ξεκινάει και η άνοδος προς τις συνοικίες:
Baixa (Κάτω Πόλη), μια συνοικία γεμάτη πεζόδρομους, διακοσμημένους με μωσαϊκά, παλιά εμπορικά, παλιά μπαρ, κτίρια με πρωτοτυπες προσόψεις και όπου δεσπόζει το :σ;νσέρ της Santa Justa από την κορυφή του οποίου μπορεί κανείς να θαυμάσει την πόλη.
Chiado, περιοχή που ξαναχτίστηκε μετά το σεισμό του 1755 και αποτελεί από τότε το σημείο συνάντησης όλων των μποεμ και καλλιτεχνών (παρότι η πυρκαγιά του 1988 το κατέστρεψε για δεύτερη φορά, η συνοικία αποκαταστάθηκε με όλη την αρχική της χάρη και ομορφιά), δίνοντας ένα άρωμα Μπελ Επόκ μέσα από τα μικροσκοπικά πλακόστρωτα στενά της όπου όλα τα μαγαζιά κρατούν την παλιά τους αίγλη (πολλά βρίσκονται εκεί απο τις αρχές του 20ου αι.) και αντιστέκονται σε μοντέρνες εισβολές.
Ο πιο σικάτος δρόμος της Λισαβώνας, η Rua Garrett, όπου δεσπόζει το περίφημο Αρ Νουβό καφέ A Brasileira, στο Νο 120, στέκι του ποιητή Φερνάντο Πεσσόα, ο οποίος γεννήθηκε σε αυτή τη συνοικία και ο οποίος (ως μπρούτζινο άγαλμα) σε υποδέχεται καθισμένος σε ένα τραπεζάκι. Μέχρι τη δεκαετία του ΄50 συναντιούνταν στο καφέ αυτό συγγραφείς και καλλιτέχνες ενώ αργότερα κατά τα τέλη της δεκαετίες του ΄60 εκεί ήταν σημείο συνάντησης των αντιπάλων του δικτάτορα Σαλαζάρ. Σήμερα είναι τόπος συνάντησης ζωγράφων και άλλων καλλιτεχνών που κατοικούν στη συνοικία αυτή. Λίγο πιό κάτω, υπάρχει το παλιότερο βιβλιοπωλείο του κόσμου το Livratia Bertrand το οποίο ιδρύθηκε το 1732 απο δύο Γάλλους.
Από την πλατεία Praça Luis de Camões περνάει και το ιστορικό τραμ 28 που κάνει την περίφημη διαδρομή μέχρι την Alfáma.
Bairro Alto (Άνω Πόλη), δεσπόζει πάνω στο λόφο São Roque και είναι η συνοικία-φετιχ όλων των αβαν-γκαρντ καλλιτεχνών της δεκαετίας του ΄80. Είναι χαρακτηριστική για τα χρωματιστά της σπίτια, τις μικρές μπουτικ νέων δημιουργών αλλά και vintage μόδας και τα μικροσκοπικά μπαρ που κατακλύζουν τα δρομάκια της.
Τελευταία περιήγηση άφησα την ψυχή της Λισαβώνας, την περίφημη συνοικία Alfáma, την πιό παλιά συνοικία της πόλης και τη μόνη που γλύτωσε από τον καταστρεπτικό σεισμό του 1755. Έχει διατηρήσει το αραβικό και εβραϊκό παρελθόν της και τα δαιδαλωτά δρομάκια της που παραπέμπουν σε λαβύρινθο. Ανηφοριές με σκαλιά, παράθυρα απ΄όπου κρέμονται απλωμένες μπουγάδες, συνοικία των ψαράδων και των καλλιτεχνών ξετυλίγει την ποιτική της γοητεία μέσα από τους καπνούς των ψητών σαρδελων και των χαρακτηριστικών ήχων της μουσικής των fados που ξεπηδούν από τα διάφορα μαγαζιά που κατακλύζουν τα δρομάκια και τις πλατείες.
Γεμάτη γοητεία η συνοικία της Αλφάμα σε παραπέμπει στις μαγικές σκηνές της ταινίας “Νυχτερινό τρένο για Λισαβώνα” και έχεις την εντύπωση ότι απο στιγμή σε στιγμή θα κατέβει από το ιστορικό κίτρινο τραμ Νο 28 ο Τζέρεμι Άϊρονς και θα έρθει να κάτσει δίπλα σου στο καφέ και να αγναντέψετε παρέα τον ποταμό Τάγο!
Πεπορέ... 