Η δεύτερη μέρα, μέσα από μια καταπληκτική διαδρομή κατά μήκος και ύψος του Ατλαντικού και με έναν οδηγό να τρέχει λες και τον κυνήγαγαν, μας επεφύλασσε μια όμορφη έκπληξη που άκουγε στο όνομα Puerto de Mogán.
Ένα όμορφο ψαροχώρι, το λιμάνι των ναυτικών, αφού οι κάτοικοί του μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν όλοι ναυτικοί και η περιοχή είχε τα καλύτερα ψάρια. Το ψάρεμα πλέον δεν επιτρέπεται παρά μόνο σε ορισμένες περιόδους το χρόνο και μόνο για συγκεκριμένα ήδη ψαριών (όπως με ενημέρωσε ευγενικός κύριος Κανάριος σήμερα στην παραλία). Το χωριό αποκαλείται από τους ντόπιους «μικρή Βενετία» λόγω των καναλιών που συνδέουν τη μαρίνα με το χωριό.
Τα σπίτια διατηρούν το τυπικό στυλ των Καναρίων που δίνουν στο χωριό όλο το ιδιαίτερο χρωμα του. Εϊναι γεμάτα μπουκαμβίλιες, φοίνικες, και πλοιάρια που πλημμυρίζουν το μικρό του λιμανάκι. Γεμάτο ήλιο όλες τις μέρες του χρόνου, θεωρείται ιδανικός τόπος διακοπών και είναι το αγπαημένο μέρος των επισκεπτών των Καναρίων. Παρόλο τον τουρισμό έχει κρατήσει ανέπαφη όλη τη γραφικότητά του.
Σήμερα μάλιστα «πέσαμε» και σε γιορτή και πανηγύρια, αφού ήταν ο εορτασμός της Virgen del Carmen, προστάτιδας των ναυτικών που γιορτάζεται σε όλη την Ισπανία. Μεγάλη και σημαντική φιέστα στην περιοχή, με ολόκληρο στόλο από βάρκες, γιωτ και όλα τα θαλασσινά καράβια να κάνουν τη διαδρομή από το κοντινό Arguineguín στο Puerto de Mogán και μεταφέροντας την εικόνα της Παναγίας. Μουσικές, μπάντες του δήμου με τον Δήμαρχο να υποδέχεται το στόλο, πλήθος κόσμου να έχει κατακλύσει το λιμανάκι του χωριού, βεγγαλικά μέρα μεσημέρι και γενικώς χαμός στο ψαροχώρι.
Οι ναυτικοί του χωριού έχουν κάνει όλοι τάματα στην Παναγία κατά καιρούς για να τους προστατεύει από τα δεινά καθώς στη θάλασσα είχαν χαθεί διάφοροι (όπως μου έκανε update ο ανωτέρω ευγενικός Κανάριος κύριος, ο οποίος σήμερα αισθανόταν πολύ συγκινημένος γιατι Κάρμεν έλεγαν επίσης τη μητέρα του και Κάρμεν λένε και την κόρη του που μένει στο Cádiz και περίμενε να τον παρει τηλέφωνο για να τον ενημερώσει γαι τη γιορτή εκεί, και για τον οκτάχρονο εγγονό του που ειναι διάολος, και που ο μπαμπάς του ειναι στο Ναυτικό οπότε το νερο κυλάει στα ζεν της οικογένειας, κλπ. κλπ. Τελικά μόνο εμείς και οι Ισπανοί πιάνουμε κουβέντα με την μία και γαι ψύλου πήδημα. Τελεία και παύλα). Σε άλλες περιόδους, η πλειοψηφία των επισκεπτών του χωριού ειναι αλλοδαποί. Σήμερα όμως οι Ισπανοί είχαν κάνει πραγματική απόβαση.
Η παραλία είχε γεμίσει από τυπικές ισπανικές οικογένειες με ομπρέλλες, κουβαδάκια, παιδάκια, μωράκια, μαμάδες, φωνές, μπαμπάδες να πηγαινοέρχονται με μπύρες, κυρίες να φωνάζουν απο δω και απο κει, σωσίβια απο δω και απο κει και μια μικρή παραλία να «βλέπει» τους λουόμενους να κρέμονται από τους φοίνικες σαν τσαμπιά.
Πολλή ζέστη και κατά τις δύο το μεσημεράκι μαζέψαμε και εμείς τα «κουβαδάκια» μας και ξεκινήσαμε να επισκεπτούμε ένα ταβερνάκι για να τσιμπολογήσουμε κάτι. Ισπανικά γευστικότατα τάπας άρχισαν να παρελαύνουν από το τραπέζι, οι ανηψιές ενθουσιάστηκαν με το pulpo a la gallega (χταπόδι με πάπρικα) και πέσανε με τα μούτρα στο φαγητό γιατί ως γνωστό η θάλασσας ανοίγει την όρεξη (όχι ότι η δική μας «κλεινει» και ποτέ, αλλά κουβέντα να γίνεται). Παρεμπιπτόντως, ανακαλύψαμε και ελληνικό εστιατόριο ονόματι “μουσακάς”! Αμ, και στο μάτι του φιδιού να μπεί θα το βρώ, σιγά μη μου γλύτωνε εδώ!
Το λεωφορείο στην επιστροφή μας ξαναπέρασε από όλα τα όμορφα μέρη που φωτογραφίζαμε στο «πήγαινε», ώσπου μας άφησε στον προορισμό μας. Το τελετουργικό «ανηψιές στην πισίνα» και «θεία ξεκούραση μετά καφεδακίου στο μπαλκόνι» συνεχίστηκε μια χαρά και σήμερα. Επί του παρόντως ετοιμαζόμαστε για μια βραδυνή βολτούλα για να απολαύσουμε ένα δροσερό mojito, μια γευστική piña colada και ένα ελαφρύ black russian (οι συσχετισμοί να αποφευχθούν παρακαλώ 🙂 )
Πεπορέ... 