Η μικρή κάμπια και το κλαδί

Κάποτε ήταν μια μικρή χαμογελαστή κάμπια. Μια μέρα, περπατούσε σε ένα μικρό πάρκο και χάζευε την όμορφη φύση. Κάποια στιγμή σταμάτησε λίγο να ξεκουραστεί και κάθησε σε ένα παγκάκι δίπλα σε ένα όμορφο κλαδί.

– “Καλημέρα, τί κάνεις;” ρώτησε η μικρή κάμπια.

– “Καλημέρα και σε σένα, καλά είμαι. Σε ευχαριστώ που μου μίλησες, οι περισσότεροι με βλέπουν έτσι ξύλινο και δεν με πλησιάζουν εύκολα”, απάντησε εκείνο.

– “Μα είσαι τόσο όμορφο, ακριβώς έτσι όπως είσαι” , απάντησε η μικρή κάμπια.

Και από κείνη την ημέρα άρχισαν να συναντιούνται και να χαμογελούν μαζί. Η μικρή κάμπια του έλεγε ένα σωρό πράγματα για τον εαυτό της, αλλά το κλαδί παρέμενε συνήθως σιωπηλό. Ο καιρός περνούσε, η μικρή κάμπια ήταν πολύ ευτυχισμένη και του  έλεγε πόσο πολύ το αγαπούσε και πόσο ήθελε να μείνει δίπλα του για πάντα. Το όμορφο κλαδί της έδειχνε κι αυτό την αδυναμία του και την αγάπη του, αλλά δεν της το έλεγε ποτέ. Συνέχιζε όμως να χαμογελάει χαρούμενα μαζί της.

Παρόλα αυτά, κάποια στιγμή το κλαδί άρχισε να απομακρύνεται από την μικρή κάμπια. Δεν της μιλούσε και δεν εξηγούσε τίποτε όταν εκείνη το ρωτούσε.

Η μικρή κάμπια έκλαιγε κάθε βράδυ μόνη της, χωρίς να καταλαβαίνει γιατί της φερόταν με αυτόν τον τρόπο. Το κλαδί είχε σταματήσει να την καληνυχτίζει, να την εκπλήσσει με όμορφα πράγματα, να της δείχνει την αγάπη του, είχε σταματήσει να της μιλά. Δίχως λόγο, δίχως αιτία.

Μια μέρα το κλαδί αρρώστησε. Η μικρή κάμπια μόλις το έμαθε ανησύχησε πάρα πολύ. Κάθε μέρα πήγαινε να μάθει νέα του. Το κλαδί ίσα που της απαντούσε. Η μικρή κάμπια επέμενε και ήλπιζε ότι το κλαδί θα καταλάβει πόσο πολύ το αγαπάει και πόσο της λείπει και πόσο θέλει να είναι μαζί του και ότι θα της έλεγε ότι κι εκείνο ήθελε το ίδιο και ότι θα είναι όπως παλιά.

Όταν το κλαδί συνήλθε από την αρρώστια του, έδειξε σαν να ήθελε να συνεχίσει, όπως τότε παλιά και να αρχίσει να ξαναχαμογελάει μαζί με την μικρή κάμπια. Εκείνη είχε τρελλαθεί από την χαρά της και ήταν τόσο ευτυχισμένη.

Όμως η χαρά της δεν έμελλε να κρατήσει.

Το κλαδί άρχισε να γίνεται πάλι απόμακρο, περισσότερο από πριν, άρχισε να την περιφρονεί, την κατηγορούσε ότι ήταν υπερβολική, ότι δεν πίστευε την αγάπη της, δεν πίστευε ότι εκείνη ήθελε πραγματικά να είναι μαζί του, της έλεγε ότι το κορόϊδευε.

– “Μα γιατί, γιατί τα λες αυτά; Γιατί είσαι τόσο άδικο, αφού ξέρεις πόσο σε αγαπάω και πόσο θέλω να είμαι μαζί σου, δίπλα σου; Γιατί είσαι τόσο κακό μαζί μου;” ρωτούσε η καημένη η κάμπια, ανήμπορη να καταλάβει τι συνέβαινε.

Το κλαδί δεν έδινε καμία εξήγηση. Γινόταν όλο και πιο απόμακρο, όλο και πιο σκληρό. Η μικρή κάμπια είχε απελπιστεί. Εκλαιγε γιατί το κλαδί δεν την αγαπούσε πια και δεν την ήθελε κοντά του.

Είχε χάσει το χαμόγελο της, αισθανόταν άρρωστη. Του το ‘πε πάλι πόσο το αγαπούσε. Το κλαδί το μόνο που έκανε ήταν να την διώξει μακριά του λέγοντας της σκληρά :

– “Φύγε, φύγε, δεν σε θέλω κοντά μου, είσαι άσχημο έντομο, φύγε, σε βαρέθηκα”!

Η μικρή κάμπια έχασε κάθε ελπίδα. Δίπλωσε το μικρό της κορμάκι και έπεσε κλαίγοντας στο χώμα. Το κλαδί την μισούσε, την έβλεπε σαν το χειρότερο πλάσμα που υπήρχε στον κόσμο και δεν την ήθελε κοντά του. Της είχε ραγίσει την καρδιά και την είχε πληγώσει.  Το χαμόγελο έσβησε από τα μάτια και τα χείλη της. Περπατούσε πια μόνη της με δάκρυα στα μάτια και πήγαινε κάθε μέρα στο μικρό πάρκο που είχε γνωρίσει το όμορφο κλαδί. Καθόταν στο ίδιο παγκάκι, όπως τότε, και το περίμενε … 🐛🌿