Από το θρυλικό σπίτι του Αντωνάκη και της Ελενίτσας Κοκοβίκου (“Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα”), στη γραφική φιγούρα του καραγκιόζη, στα πανέμορφα νεοκλασσικά και
στην υπέροχη εκκλησία του Αγ. Νικόλαου του Ραγκαβά και από την οδό Τριπόδων και το καφέ με τον Πέπε τον παπαγάλο μέχρι την οδό Λυσίου, την πλακιώτικη ταβέρνα από το 1882 και το καφέ Μελίνα, η πρωϊνή βόλτα στην Πλάκα κάτω από την ηλιόλουστη Ακρόπολη και μέσα από τις λουλουδιασμένες αυλές και μπαλκόνια και δίπλα από τις φούξια μπουκαμβίλιες σε αναζωογονεί και σου βάζει θες δε θες ένα χαμόγελο στα χείλη.
Ομορφη όλες τις εποχές η Πλάκα “γλυκαίνει” αφάνταστα το φθινόπωρο, ηρεμεί από τις ορδές των τουριστών και χαρίζεται απλόχερα στους Αθηναίους για ξένοιαστες ήσυχες βόλτες στη σκιά του Ιερού βράχου και των Καρυάτιδων.
Στην Πλάκα “δεν παίρνεις ποτέ το καπελάκι σου και την χαιρετάς” Παραμένεις πάντα ερωτευμένος μαζί της και τραγουδάς και εσύ σαν την κα Ελενίτσα Κοκοβίκου “σ΄αγαπώ, σ’αγαπώ, και χιλιάδες φορές θα στο πώ…”
Πεπορέ... 