Ο Λαυρέντης Παναγιώτου και ο Παναγιώτης Λαυρεντίου ξαναχτυπούν στην Άγρια Δύση!
Οκτώ χρόνια μετά την ηρωική τους αποστολή στα θρυλικά χώματα των Απάτσι και των Κομάντσι, συνειδητοποίησαν ότι είχαν αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς πίσω τους και πολλές κεφαλές χλωμών προσώπων που δεν τις είχαν περιποιηθεί και αποφάσισαν να επιστρέψουν για να ολοκληρώσουν την αποστολή τους once and for all, όπως θα έλεγε κι ο μπαρμπα-Τζερόνυμο.
Πέταξαν την πραμάτεια τους σε τέσσερεις τεράστιες βαλίτσες, μπήκαν σε ένα αεροπλάνο και μετά από 8 ώρες προσγειώθηκαν στην κάποτε γη της επαγγελίας. Νοίκιασαν ένα αυτοκίνητο από εκείνα τα τέρατα που για να ανέβεις και να κάτσεις θέλεις γερανό, και ξεκίνησαν το ταξίδι τους.
Είχαν φτιάξει ήδη λίστα με τις πολιτείες (είχαν αποφασίσει να γυρίσουν όλη την άγρια Αμέρικα.. πιονέροι, Ινδιάνοι, Τζέϋ Αρ, πετρελαιοπηγές, μιζούρια και δεν συμμαζεύεται.. όλο το ανφάν γκατέ..) και πάνω της είχαν καρφώσει πινέζες στις πόλεις που θα πήγαιναν, σαν βουντού στην Αϊτή ένα πράγμα. Είχαν μελετήσει το πλάνο τους μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια. Είχαν αγοράσει μέχρι και λουλουδάτα πουκάμισα! Ο θείος Τζον απο το Ματσατσούτσα! Ήταν αποφασισμένοι. Αυτή τη φορά τίποτε δεν θα χάλαγε το σχέδιο τους. Θα έφταναν μέχρι τέλους.
Και το ταξίδι ξεκίνησε.
ΤΕΞΑΣ
Η προσελήνωση από Ευρώπη στον Νέο Κόσμο (όχι αυτόν της πόλης Αθήνας, αλλά της ηπείρου Αμερικής) έγινε στο Χιούστον, της πολιτείας του Τέξας, Ξέρετε, εκεί που φοράνε τα καουμπόϊκα καπέλα και όταν μιλάνε το στόμα τους από το στράβωμα πηγαίνει μέχρι πίσω στο σβέρκο. Θυμάστε τον Τζέϋ Αρ; Α, μπράβο, για τούτο το Τέξας λέμε.
Το αεροπλάνο τους άφησε στο ίδιο τετράγωνο που είναι η ΝΑΣΑ. You know, “Houston, we have problem”…
Το πρόμπλεμ βέβαια θα άρχιζε αργότερα, γιατί είχαν βλέπετε την φαεινή ιδέα να πάνε στον διαστημικό σταθμό για επίσκεψη τύπου, “έλα μωρέ, να πάρουμε δύο μαγνητικά και ένα κασκέτο, να βγάλουμε μια σέλφι και να φύγουμε”. Έλα όμως που έφαγαν πόρτα μεγαλειώδη! Διότι εκείνη την ώρα συναρμολογούσαν οι σύμμαχοι έναν πύραυλο να τον αμολήσουν στον Άρη γιατί μετακόμιζαν κάποιοι σε μέρη σεληνιακά και εξωτικά, οπότε όπως καταλαβαίνετε τους πήραν με τις πέτρες…
Αποτέλεσμα, να γίνουν ανεμοστρόβιλοι από τον φόβο και να φτάσουν τρέχοντας (ο Κεντέρης, δηλαδή, έφαγε τη σκόνη τους) στο αυτοκίνητο που είχαν νοικιάσει. Στο οποίο αυτοκίνητο είχαν φόρτωσαν κι όλα τα μπαγκάζια τους, σαν το φορτηγάκι του Νίκου Ρίζου, κατσαρολικά- είδη λευκής προικός..μόνο εγώ έλειπα και τα βούτυρα, έλαια, λίπη..). Και έτσι, σαν άλλοι “Ντιούκς” (Dukes of Hazzard), αφού φόρεσαν τα γυαλιά ηλίου, έστρωσαν το μαλλί και ξεκίνησαν.
Πρώτη Τεξανή στάση, ο Άγιος Αντώνιος (San Antonio), μεγάλη η χάρη του.
Τους είχε ήδη κόψει η λόρδα, οπότε πάρκαραν στην πρώτη γωνία, μπήκαν σε ένα ταχυφαγείον και την έπεσαν στα ντόνατ. Δεν έμεινε ψίχουλο. Αφού τα καημένα τα μυρμήγκια που σουλατσάριζαν πάνω στο τραπέζι, είχαν κάτσει σε μια γωνιά απελπισμένα και είχαν βαλαντώσει στο κλάμα από την πείνα.
Μόλις στρώσανε την κοιλιά τους, βγήκαν για site seeing. Μην ξεχνάμε ότι ο Αγιαντώνης είναι μια συμπαθητική πόλη και αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Ουνέσκο (σταυροκοπηθείτε ελεύθερα, δεν σας βλέπουν), αφήστε δε που έχει και καμιά δεκαριά θρησκευτικές ισπανικές ιεραποστολές ισπανικές εεκλησίεςμ καμπαναριάμ και γκρεμισμένους κοιτώνες από τότε που ο Χριστόφορος ανακάλυψη την Αμέρικα. Όπως καταλαβαίνετε λοιπόνο Αγιος Αντώνιος είναι καλά δικτυωμένος στα πάμπλικ ρελέϊσονς με Θεούς και Ουνέσκους.
Αφού περιφέρθηκαν από δω κι από κει σε όλες τις ιεραποστολές και επειδή και η ώρα είχε περάσει, αποφάσισαν να συνεχίσουν τον δρόμο τους για το Austin (να δουν, λέει, το Καπιτώλιο Νο1.. γιατί αυτή η πρεμούρα κανείς δεν ξέρει, αλλά δεν μας απασχολεί κιόλας και από κεί για Dallas (να γεμίσουν μερικά μπετονάκια πετρέλαιο, να αφήσουν δύο λουλουδάκια στον τάφο του Τζέϋ Αρ, να καλημερίσουν και τη Σου-Έλεν, μην τους πάρει και για ανάγωγους).
ΟΚΛΑΧΟΜΑ
Παρέα με τη μουσική του Τζο του Ντασέν, μπήκαν θριαμβευτικά σαν τον Τζον Γουέϊν, στην πολιτεία της Oklahoma και κατευθύνθηκαν στην Οκλαχόμα Σίτι.
Ήθελαν κι εδώ το Καπιτώλιο Νο2. Να τριγυρίσουν στους διαδρόμους του, να πιουν καφεδάκι και να βγάλουν σέλφι. Λοιπόν, να μου το θυμηθείτε, αυτοί δεν θα αφήσουν Καπιτώλιο για Καπιτώλιο. Στο τέλος θα τους σταμπάρουν και θα τους απελάσουν στο φεγγάρι! Παρεμπιπτόντως, αρχίστε να μετράτε Καπιτώλια γιατί δεν είναι ούτε ένα ούτε δύο. Ο τελικός τους αριθμός είναι διψήφιος και είμαι σίγουρη ότι κανένας Αμερικάνος Πρόεδρος δεν τα έχει δει όλα.
Anyway, αφού είδαν όλα τα κάδρα με τους μπαρμπάδες Σαμ, κρεμασμένους στον τοίχο και αφού εντυπωσιάστηκαν τα μάλα με τσι πολυελαίοι (much-oil, στα αμερικάνικα), όπως περπατούσαν στον διάδρομο για την έξοδο, τσουπ πέφτουν μούρη με μούρη με τον Senator Kane (παλιός γνωστός). Αγκαλιές, φιλιά, “καλώς τα τά παιδιά, ελάτε να σας τρατάρω φοντανάκι, μετά από τόσο καιρό!”. Δεν μπορούσαν να πούνε όχι, βέβαια. Τον ακολούθησαν, τους άνοιξε την μεγάλη αίθουσα του Supreme Court (πώς το λέτε εσείς εδώ, γιατί ξεχνάω πώς το λέμε εμείς εκεί), ουάου από δω, ουάου από κεί, ήρθε ξωπίσω τους και η γραμματικιά του Σένατορ, η κυρά Μάρθα, με μαλλί αλά Θάτσερ/κουνουπίδι, κάθησε λίγο πιο πέρα, τους στραβοκοίταξε με βλέμμα άγριου ροντβάϊλερ, άνοιξε την Βίβλο που είχε μαζί της και άρχισε να τους ξεματιάζει (προοδευμένη χώρα σου λέει μετά…).
Κάποια στιγμή τελείωσε η αρμένικη βίζιτα στο Καπιτώλιο και αποφάσισαν ότι ήταν η ώρα να τροχοδρομήσουν κατά το Thackerville και το WinStar World, το μεγαλύτερο καζίνο του κόσμου. Ήθελαν μερικά ψιλά, πρόχειρα, γρήγορα και άμεσα, γιατί έπρεπε να πάνε για ψώνια στο σουπερμάρκετ μετά. Με τη σιγουριά στο βλέμμα μπήκαν στο καζίνο κορδομένοι. Το πώς βγήκαν όμως ήταν το θέμα… θυμάστε τους άλλους πώς πήγαν στο Γουέμπλεϋ και πώς γύρισαν από το Γουέμπλεϋ;; Ε, κάτι τέτοιο και οι γουαναμπί Ωνάσηδες μας… Πονεμένες ιστορίες, αφήστε τα…
ΚΑΝΣΑΣ
Την επόμενη μέρα, ξεκίνησαν πρωί πρωί για το Κάνσας. Να δουν την πρωτεύουσα, την Topeka, και το συμπαθητικό της Καπιτώλιο Νο3.. και ακόμη είμαστε στην πρώτη βδομάδα με τα Καπιτώλια. Φανταστείτε τι έχει να γίνει όσο προχωράνε οι διακοπές… δράμα..
Πήγαν λοιπόν, το είδαν κι αυτό, ίδιο ντεκόρ, ίδιοι πολυέλαιοι, ίδιοι κρεμασμένοι στον τοίχο. Βγάλανε τις φωτογραφίες τους και έφυγαν.
ΜΙΖΟΥΡΙ
Καθ’οδόν για Αϊόβα, και αφού είχε πια φτάσει άγριο μεσημέρι, έστριψαν δεξιά και μπήκαν στην πολιτεία του Μιζουρί-ου. Αποφάσισαν να ρίξουν μια ματιά στην πόλη του Kansas City. Τι να σας λέω, κατενθουσιάστηκαν. Μα τί ωραία, τί τέλεια, τί όμορφα!! Εγώ πάντως όλες ίδιες τις έβλεπα στις φωτογραφίες που μου στέλνανε, αλλά όπως λένε και στο βόρειο χωριό μας, des goûts et des couleurs !
Ο Λαυρέντης δεν σταματούσε να βγάζει φωτογραφίες. Ο σύντροφος όμως είχε γίνει κόμπος από την πείνα και δεν σταματούσε να γκρινιάζει και να τον τραβά από το μανίκι. “Άντε κουνήσω, πεινάωωω!”, φώναζε. “Mais, attends, mon cher, quelques minutes, juste deux trois photos encore et on y va”, απαντούσε ο Λαυρέντης, απτόητος.
Με τα πολλά και τα συνεχή τραβήγματα, μπήκαν στο αυτοκίνητο και ξεκίνησαν να βρουν ένα εστιατόριο. Στη μέση του πουθενά ανακάλυψαν, σε ένα Bethany που δεν το ξέρει ούτε αυτός που το ίδρυσε, ένα χαμπουργκεράδικο (τί άλλο..) και όρμησαν.
ΑÏΟΒΑ
Με γεμάτη την κοιλιά, έφτασαν στην ηρωική Αϊόβα με τα καλαμπόκια της και κατευθύνθηκαν προς τους μοναχούς καλόγερους. Ναι, αυτό είναι το όνομα της πρωτεύουσας αυτής της πολιτείας – Des Moines – το οποίο όνομα είχε δωθεί τον 16ο αιώνα απο Γάλλους μοναχούς που είχαν πάει ως οικονομικοί μετανάστες στον Νέο Κόσμο (αυτόν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, μην μπερδεύεστε με τον άλλον δίπλα στη Νέα Σμύρνη). Πάντως, ρε παιδιά, θα ήθελα πολύ να ακούσω πώς προφέρουν το όνομα της πόλης αυτής οι κάτοικοί της και οι συμπατριώτες τους. Μάλλον θα πάθω έμφραγμα.. άραγε τί να ένιωσε ο δόλιος ο Λαυρέντης όταν το άκουσε..
Πάντως και εδώ, βέβαια, την τιμητική του είχε το Καπιτώλιο Νο4, αλλά τουλάχιστον αυτή την φορά είχαν κι ένα δίκιο. Αυτό το συγκεκριμένο, έχει από ό,τι λένε, την ωραιότερη βιβλιοθήκη των ΗΠΑ. Ας μην το κάνουμε και θέμα τώρα. Έχουμε δει αριστουργήματα βιβλιοθηκών ανά τον πλανήτη, τί να μας πει και η επαρχία της Αϊόβα(ς).
ΝΕΜΠΡΑΣΚΑ και ΝΟΤΙΑ ΝΤΑΚΟΤΑ
Τη Νεμπράσκα και τη Νότια Ντακότα, τις ξεπέταξαν στα γρήγορα γιατί βιαζόντουσαν να φτάσουν στον καταυλισμό των Cheyenne και των Sioux. Ήθελαν να συναντήσουν το Μαύρο Τσιμπούρι. Το μόνο που πρόλαβαν να δούν στη Νεμπράσκα ήταν το Καπιτώλιο Νο5 στο Λίνκολν και στη Νότια Ντακότα το Καπιτώλιο Νο6 στο Πιέρ. Τι εστί Πιέρ, πιο κάτω πληζ)
Παρ΄όλη τη βιασύνη τους όμως να πάνε στο Μαύρο Τσιμπούρι, εκείνο είχε άλλα σχέδιο και ήταν ήδη φευγάτο. Είχε ψώνια να κάνει στο σουπερμάρκετ. Τον μόνον άνθρωπο που βρήκαν ήταν η κυρά του Μαύρου Τσιμπουρίου που έπλενε τα ασπρόρουχα και δεν είχε καιρό τώρα να ασχολείται με ξενόφερτους περίεργους, άσε που έπρεπε να ταΐσει και τα μπάφαλος που είχαν βαρεθεί συνέχεια χόρτα, χόρτα στο λιβάδι και παραπονιόντουσαν για λίγο κρεατάκι, ρε παιδί μου. Να πάρουν λίγο πάνω τους.
Τί να κάνει το ζεύγος, ξαναμπήκε στο όχημα και ξεκίνησε για Pierre. Όχι να πετάξει πιερ, αλλά να επισκεφθεί το Πιερ (το Καπιτώλιό του Νο6 και το άγαλμα του μεγαλύτερου βουβαλιού στον κόσμο… ασχολίαστο), την πρωτεύουσα της πολιτείας της Νότια Ντακότα-ς. Της πόλης της δώσανε λέει αυτό το όνομα προς τιμή ενός κοντοχωριανού εμπόρου γούνας εκεί στα τέλη του 19ου αιώνα γιατί ήταν οι παππούδες του από τη Γαλλία, και ο ένας εξ αυτών έφτιαχνε τις γαρδούμπες που έτρωγε η Αντουανέτα, οπότε τους φάνηκε elegant ως nom και το έδωσαν στην πόλη και την έκαναν πρωτεύουσα.
Με τούτα και μ΄εκείνα, νύχτωσε μέχρι να φτάσουν στη Βόρεια Ντακότα.
Κατάκοποι μπήκαν σε ένα μοτέλ που βρήκαν μπροστά τους και ξεράθηκα στον ύπνο.
Κι εκείνη τη μέρα το ημερολόγιο έδειχνε 12 Μαΐου 2024. Είχαν περάσει ήδη 2 βδομάδες που τριγυρνούσαν, απο δω κι απο κει, σαν περιπλανώμενοι τσιγγάνοι στον μεγάλο διωγμό του Μεσαίωνα.
ΒΟΡΕΙΑ ΝΤΑΚΟΤΑ
Η 13η Μαΐου ξημέρωσε στο Βίσμαρκ, το οποίο πήρε το όνομά του όπως καταλάβατε από τους φίλους και σύμμαχους Γερμανούς μετανάστες που ήρθαν να εγκαταστασθούν εδώ πριν τρεις αιώνες μεταφέροντας τα ήθη και τα έθιμα της Deutschland über alles. Και επειδή στον μάταιο τούτο ντουνιά όλα γίνονται για κάποιο λόγο, σημειώστε ότι στο Βίσμαρκ την ώρα που πάταγαν το πόδι τους στο Καπιτώλιο Νο7 τους έμελλε να συναντήσουν άλλη μια Ευρωπαία, την Σίντυ (όχι την Κρώφορντ, αυτή είχε ντεφιλέ και δεν μπορούσε). Αυτή που τους έλαχε στον δρόμο τους ήταν μια αμερικανο-γεννημένη μεν, Νορβηγίδα όμως δε, της οποίας οι παππούδες ήρθαν στον Νέο Κόσμο δεκαετίες πριν. Είχαν βγει να ψαρέψουν μπακαλιάρους στα ανοιχτά της Νορβηγίας, τους έπιασε θαλασσοταραχή και ένα τεράστιο κύμα τους πέταξε στην Ανατολική ακτή της χώρας ΗΠΑ.
Και μην έχοντας ούτε σέντσι στην τσέπη, έφτασαν ποδαρόδρομο στο Βίσμαρκ και έγιναν κλητήρες στο Καπιτώλιο. Μεγαλώνοντας η Σίντυ ακολούθησε τα χνάρια τους και, ξεναγώντας το ζεύγος στους διαδρόμους του αρ-ντεκό κτιρίου, τους διηγήθηκε και την πονεμένη της ιστορία. Κάτι σαν το ριμέϊκ της “Ζωής ενός ξεριζωμένου” (το ορίτζιναλ είναι με τον Ξανθόπουλο).
Πολύ όμως τους μαύρισε την ψυχή η Σίντυ με τα οικογενειακά της δράματα και είχαν ανάγκη να αλλάξουν λίγο αέρα και πολιτεία.
Έτσι χωρίς δεύτερη κουβέντα επέστρεψαν τάχιστα στο κάρο τους (έτσι λένε ελληνο-αμερικανιστί το αυτοκίνητο, το ξέρετε φαντάζομαι) και πήραν τον δρόμο για Minnesota.
ΜΙΝΕΣΟΤΑ
Την 17η μέρα του μηνός Μαϊου του σωτηρίου έτους 2024, περιδιαβαίνοντας τα αμερικανικά εδάφη, το ζεύγος ξημερώθηκε στον Άγιο Παύλο (Saint Paul, η πρωτεύουσα της επαρχίας Μινεσότα-ς) και στην δίδυμη αδερφή του την Μινεάπολη και όπως μου εκμυστηρεύτηκαν (αυτά μεταξύ μας, μη μας πάρουν για κουσκουσιάρηδες) τους ενθουσίασαν.
Με τις λιμνούλες τους, τα λουλουδάκια τους, το Καπιτώλιό τους Νο8, την εκκλησούλα του Αγίου Παύλου, το Δημαρχείο τους με έναν διάσημο Έλληνα σε περίοπτη θέση. Ο αγαπητός Θεός Ποσειδών φιγουράρει στο εσωτερικό του Δημαρχείου, μια μεταφορά τους συμβολισμού του και του ποταμού Μιζούρι που προσφέρει τα αγαθά και την ευημερία στην πόλη. Έχουν φαντασία πάντως. Όλα αυτά λοιπόν μπήκαν γρήγορα στην καρδιά τους. Και βέβαια γρήγορα βγήκαν, γιατί έπρεπε να συνεχίσουν στην επόμενη πολιτεία.
Και το όνομα αυτής ΓΟΥΙΣΚΟΝΣΙΝ
Με την πόλη Madison να είναι ο πρώτος τους σταθμός. Να ξαποστάσουν, να πιούνε μια κόκα-κόλα, να επισκεφθούν το Καπιτώλιο Νο9.
Περίεργη πολιτεία πάντως αυτό το Γουισκόνσιν. Αφού να φανταστείτε είναι γεμάτη από περίεργες πινακίδες. Μία να φανταστείτε έγραφε: «Μένω μόνη Μπαρον» (Μenomonie Barron). Μα είναι τώρα πράγματα αυτά; Ντροπής και αίσχος!
Τέλος πάντων, αφού έστριψαν δεξιά από τον αυτοκινητόδρομο, πέρασαν κάτω από μια γέφυρα και μπήκανν στην κεντρική πλατεία του χωριού Μάντισον.
— “Πού παρκάρουμε τώρα, μου λες;” ρωτά ο Λαυρέντης.
— “Έλα καλέ, μπες εδώ δεξιά και άστο όπου να ‘ναι, μη με τρελαίνεις”, του απαντά ο Παναής.
Τί να κάνει κι ο Λαυρέντης, δεν ήθελε να αρχίσει να τσακώνεται με το ταίρι, οπότε αφού έκανε δυο στροφές πάρκαρε μπροστά από ένα γιαπί, έσβησε τη μηχανή, κατέβηκαν και κατευθύνθηκαν προς το κέντρο.
Γύρισαν ό,τι Μουσείο και γκαλερί βρήκαν στο διάβα τους, είδαν βεβαίως-βεβαίως και το Νο9 και επέστρεψαν στο σημείο που είχαν παρκάρει.
Κοιτάνε από δω, κοιτάνε από κει το αυτοκίνητο άφαντο. Επί 15 λεπτά γυρνούσαν πάνω κάτω το δρόμο και το τετράγωνο μέχρι να συνειδητοποιήσουν ότι τελικά ήταν σε λάθος πλευρά και το αυτοκίνητο βρισκόταν στον πίσω δρόμο. Αχ, τους τρέλαναν τα Καπιτώλια μου φαίνεται και άρχισαν να χάνουν τ’ αυγά και τα καλάθια
Ο δεύτερος σταθμός είχε ένα συναισθηματικό touch, αφού στην πόλη Milwaukee ο Λαυρέντης συγκινήθηκε μόλις είδε ότι το Δημαρχείο ήταν στυλ néo-renaissance flamand. Θυμήθηκε το χωριό του. Τί να κάνουμε, καθένας με τον πόνο του… Και για να του αναπτερώσει λίγο το ηθικό, ο Παναής τον πήγε για βραδυνό στην ταβέρνα της κυρα-Κατίνας (Ms Katie’s Diner), γιατί λέει παλιά είχαν φάει εκεί η Χίλαρυ και ο Ντόναλντ, οπότε δεν γινόταν να μην φάνε κι αυτοί… σε κάθε σπίτι ένας τρελλός, στο δικό μας όλοι!
ΙΝΤΙΑΝΑ (όχι Τζόουνς)
Καθ’οδόν για κοτόπουλο στο Κεντάκι, το ταξιδιωτικό μας ντούο έκανε ένα πέρασμα και από την Ινδιανάπολη της Ινδιάνας, έτσι για να πει οτι έβγαλε μια φώτο στο ντόπιο τύπου Ταζ Μαχάλ Μνημείο. Βέβαια δεν ειναι τόσο τεράστιο σαν το αυθεντικό της Ινδίας, αλλά θεωρείται από τα μεγαλυτερα μνημεία παγκοσμίως ως αφιερωμένο σε νεκρούς.
Πέραν τούτου, όπως μου ανέφεραν σε απευθείας μετάδοση, η πόλη είναι συμπαθέστατη και πόλη ζωντανή. Για φαντάσου, τί μαθαίνει ο άνθρωπος..
Και αφού γύρισαν γρήγορα το κέντρο της να πάρουν μια γεύση της ζωντάνιας της, αναχώρησαν ησύχως για την επόμενη πολιτεία του δρομολογίου τους.
ΚΕΝΤΆΚΙ
Εδώ είμαστε! KFC παντού! Η πολιτεία του κοτόπουλου! Τυφλά νά ‘χει ο Μιμίκος!
Είναι σίγουρο ότι καθε σπίτι έχει κι από ένα chicken pet.
Πρωτεύουσα της πολιτείας, το μικρό, γραφικό και όμορφο Frankfort με το Καπιτώλιό του (Νο10). Στολισμένο με λουλούδια μπορεί να το μπερδέψεις και με γερμανικό χωριουδάκι, παρ’ότι το όνομά του δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την διασημη γερμανική μεγαλούπολη. Κοίτα τώρα πως μπορεί να μπερδευτεί κάποιος και να βγάλει λάθος συμπέρασμα. Ευτυχώς όμως υπάρχει ο Λαυρέντης ο οποίος μας ενημερώνει καταλλήλως.
Και φυσικά το σήμα κατατεθέν όλης της πολιτείας είναι η προτομή του διάσημου δημιουργού του περίφημου τηγανητού κοτόπουλου, του Colonel Harland David Sanders. Ο οποίος δεν ήταν φυσικά στρατηγός αλλά ένας απλός στρατιώτης που απλώς έβλεπε μακριά και είχε επιχειρηματικό μυαλό. Κατάφερε να δημιουργήσει μια αυτοκρατορία ταχυφαγείων με βάση το κοτόπουλο και απεβίωσε ησύχως το 1980 σε ηλικία 90 χρονών!
Και οι μέρες στο Κεντάκι κυλούσαν ήρεμα, τρώγοντας, πίνοντας και εξερευνώντας τα κοτέτσια.
ΟΧΑΪΟ
Την 24η μερα του ταξιδιού τους έφτασαν στο Columbus. Ε, ένα Καπιτώλιο (Νο11), υπήρχε κι εδώ να δούνε. Φαντάζομαι να έχετε καταλάβει πλέον ότι όλο το ταξίδι στην ουσία έγινε για έναν και μόνο λόγο, να πάρουν σβάρνα και να φωτογραφίσουν όλα τα Καπιτώλια της χώρας. Οκ, σηκώνουμε τα χέρια ψηλά…
Το Columbus, οφείλει το όνομά του στον κύριο Χριστόφορο που ανακάλυψε τότε, πολύ παλιά, την ήπειρο αυτή.
Είναι πεντακάθαρο, πολύ όμορφο, δηλαδή τόσο που εντυπωσιάστηκα μέχρι κι εγώ.
Είναι πασίγνωστο, λέει για το διάσημο και πολυ ανωτάτου πανεπιστήμιο του το Ohio State University, το οποίο πρωτοστατεί σε έρευνες και τετοια, η ακαδημαϊκή κοινότητα είναι πολύ δραστήρια και η πόλη αποπνέει μια αύρα μόρφωσης, τέλος πάντων.
Επίσης έχει και μια ιστορική συνοικία που λέγεται Γερμανικό χωριό, μια άλλη που λέγεται Ουγγρικό χωριο και μια τρίτη που λέγεται Ιταλικό χωριό, οπότε έχει άλλον αερα, Ευρωπαϊκό. Από το 1812 που ιδρύθηκε, αποτέλεσε τον παράδεισο των μεταναστών. Επιπλέον, πάνω από 150.000 από τους κατοίκους του έχουν γεννηθεί σε άλλες χώρες και έχουν μεταναστεύσει εδώ.
Η πόλη θεωρείται μια απο τις 25 πόλεις της χώρας με τους πιο φιλικούς κατοικους, μια από τις 10 καλύτερες της χώρας για να ζει και να εργάζεται κάποιος, με πολύ καλό επίπεδο ζωής.
Πάντως, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία, το 2023 ήταν πρώτη στη ρύπανση του αέρα σε όλη τη χώρα! Περίεργα πράγματα…
Η πολιτεία του Οχάιο γενικώς είναι η Νο1 της χώρας όπου μπορείς και ζεις σαν άνθρωπος χωρίς να χρειαζεται να μετράς και το πενηνταρακι. Για φαντάσου τί διαβάζουμε και τί μαθαίνουμε!
Αφού, λοιπόν, γύρισαν το όμορφο Columbus, έβαλαν ρότα πια για την Αθήνα.
Όπως γνωρίζετε, οι φίλοι και σύμμαχοι Αμερικάνοι, δεν έχουν και πολύ μεγάλη φαντασία στο να βρίσκουν ονόματα για τις πόλεις του. Οπότε έχουν μεταφέρει όλον τον ευρωπαϊκό ονομαστικό χάρτη και στα μέρη τους. Στην χώρα, λοιπόν, συναντάμε μεταξύ άλλων ευρωπαϊκών πόλεων και 34 (!!) Αθήνες, έτσι να μας βρίσκονται πρόχειρες. Τώρα, μη με ρωτήσετε πόσοι κάτοικοι της χώρας των χλωμών προσώπων γνωρίζουν που βρίσκεται και ποια είναι η αυθεντική πόλη της θεάς Αθηνάς γιατί θα γίνω πολύ κακιά και δεν το θέλω.
Μια από αυτές τις 34 γιαλαντζί Αθήνες, κατοικοεδρεύει στην πολιτεία του Οχάιο. Είναι μικρή, όμορφη, γοητευτική και με προίκα. Έχει πάρκα, πανεπιστήμιο γνωστό και φημισμένo, το Ohio University, όπου φοιτούν πάνω από 30.000 φοιτητές και στο οποίο εργάζονται σχεδόν 5.500 άνθρωποι!! Τέρας μορφώσεως η Αθήνα του Οχάιο, η οποία ξεκίνησε το 1810 ως πόλη (πριν ήτο ένα χαμένο χωριό) με 578 κατοίκους για να φτάσει σήμερα που μιλάμε να έχει σχεδόν 25.000.
ΔΥΤΙΚΗ ΒΙΡΤΖΊΝΙΑ
Έχοντας μπεί για τα καλά στον Νότομ και στον πηγαιμό για το Τσάρλεστον (την πρωτεύουσα της Δυτικής Βιργινίας – ναι, ναι, Τσάρλεστον κι αυτό, αλλά καμία σχέση με το συνονόματοτου στη Νοτια Καρολίνα), αποφάσισαν να σταματήσουν σε μια κωμόπολη για έναν καφέ. Το όνομά της Staunton. Μικρή, γραφική, που έχει κρατήσει το αποικιακό της στυλ και χρώμα, τις πολλές του εκλλησιες στο κεντρο της πόλης- βλέπετε κάθε μετανάστης με το που πάταγε το ποδι του στην πόλη τσουπ έφτιαχνε και μια εκκλησία – και έχει μέχρι και σιδηροδρομικό σταθμό. Μεγαλεία δηλαδή. Αν και, όπως ενημερωθήκαμε, το τρένο περνάει μόνο μια φορά την ημέρα και αυτό αν θυμηθεί ο οδηγός να σταματήσει.
Και μετά από την κωμόπολη, σειρά είχε η πρωτεύουσα. Το Δυτικοβιργινιακό Τσάρλεστον άσχημο δεν το λες με τίποτα. Όμορφο το λες. Κούκλα πάλι ούτε για αστεία. Σε σύγκριση με το αντικειμενικά πανέμορφο Τσάρλεστον της Νότιας Καρολίνας, η συνονόματη πρωτεύουσα της Δυτικής Βιρτζίνια τρώει απλά τη σκόνη του άλλου!
Αλλά προσπαθεί όμως φιλότιμα να ανταπεξέλθει, είναι η αλήθεια, γιατί έχει τα φόντα. Ποτάμι (ο γνωστός Kanawha River), πολύ πράσινο, σκιουράκια, λόφους καταπράσινος. Βέβαια, εδώ έχουν ανακαλύψει ένα ιδιαίτεροα περίεργο είδος διακόσμησης της πόλης. Παντού φτιάχνουν αυτοκινητόδρομους! Καθένας με τα βίτσια του.
Όμως, το εδώ Τσάρλεστον έχει ένα πολύ ωραίο Καπιτώλιο (Νο12) με χρυσό τρούλο που του δίνει έναν άλλον αέρα. Μην ξεχνάμε ότι είναι μια από τις παλιότερες πόλεις της χώρας, αφού ιδρύθηκε το 1788!
Επισης έχει έναν ιδιαίτερα εντυπωσιακό σιδηροδρομικό σταθμό που αποτελεί κύριο σημείο επισκεψης.
ΒΙΡΤΖΙΝΙΑ (σκέτη)
Και αφού πήραν τις Βιργινίες με τη σειρά, δεν γινόταν να μην πάνε και στην σκέτη Βιρτζίνια.
Εδώ στον νότο, λοιπόν, παρότι δεν τους κλήρωσε ο έρωτας στο Λόττο (αυτός τους κλήρωσε πριν πολλά χρόνια στις Βρυξέλλες και είναι μια χαρά), κέρδισαν δύο μέρες διαμονή στην πάρα πολύ όμορφη πρωτεύουσα του, το Ρίτσμοντ, με μεγάλη και πλούσια ιστορία.
Έχει ένα πολύ πλούσιο Μουσείο Καλών Τεχνών όπου φιλοξενούνται 5 έργα Fabergé, από τα 50 συνολικά πού υπάρχουν παγκοσμίως, έχει πίνακες του Ματίς, του Πικάσο, κλπ.
Επιπλέον, η πολιτεία της Βιρτζίνια υπερηφανεύεται οτι έχει χαρίσει στη χώρα τους περισσότερους προέδρους απο καθε αλλη πολιτεία. Ίσως γι’αυτό κανείς δεν τους καταλάβαινε όταν μιλούσαν με αυτό το αξάν παρά μόνο οι συντοπίτες και οι κοντοχωριανοί τους…
Επίσης, σημειώστε οτι το ωραιότατο Καπιτώλιο (Νο13), σχεδιάστηκε απο τον ίδιο τον Jefferson, ενώ μέσα στο Καπιτώλιο σε περίοπτη θέση υπάρχει πορτραίτο της σταρ της περιοχής της διάσημης Ινδιάνας Ποκαχόντας, από την εποχή που βρισκόταν στην Αγγλία.
Θα μου πείτε, και με το δίκιο σας, “μα καλά τί δουλειά είχε η Ποκαχόντας γέννημα-θρέμμα της Βιρτζίνια, στα βρετανικά σαλόνια;”.
Ας δούμε, λοιπόν, παρακάτω, τί αναφέρει επ’αυτού η βιογραφία της:
Η αγαπητή και μαυρισμένη από τον ινδιάνικο ήλιο της αμερικάνικης Βιργινίας, Πριγκήπισσα Ποκαχόντας (=”Παιχνιδιάρα”, όπως την φώναζε από μικρή ο μπαμπάς της). Η μις Ποκαχόντας, κάπου στα τέλη του 16ου αι., πριν αποπλανηθεί και γίνει κυρία και η πρώτη ηρωϊδα της Αμερικής και γνωρίσει δόξες και τιμές στην ξενητιά, έτρεχε κουνώντας τις μαύρες μακριές πλεξούδες της, χαρούμενη και ευτυχισμένη στους ινδιάνικους αγρούς του μικρού χωριού της στον κάμπο της Βιρτζίνια της Βόρειας Αμερικής ανάμεσα στα ινδιάνικα τσαντίρια του χωριού της και ήταν η χαρά του πρίγκηπα μπαμπά της και αρχηγού της φιλής του κου Παχουάταν.
Την είχαν ινδιανοβαφτίσει Ματουάκα (Κύριος οίδε τί σημαίνει) και όλοι την αγαπούσαν και την παραχάϊδευαν. Όταν ξεκινούσε το γυμνάσιο, εκεί κοντά στα 12, γινόταν ο κακός χαμός στην περιοχή από τον πόλεμο μεταξύ Αγγλων, Γάλλων, Ινδιάνων και όλων των άλλων. Εκείνη την εποχή, λοιπόν, η φυλή της δεσποινίδος αιχμαλώτισε έναν Άγγλο. Αυτή τον λυπήθηκε τον έρμο, γιατί τον είδε έτσι ξανθό, γαλανομάτη και όμορφο της ήρθε στο νού ο Μπράντ Πίτ και άρχισε να ονειρεύεται τον εαυτό της σε ρόλο Αντζελίνα Τζολί. Παρακάλεσε λοιπόν τον πατέρα της να μην τον σκοτώσει. Τί να κανει αυτός, της είχε και αδυναμία ως κορίτσι (τί κ αν είχε άλλους γιους μαντραχαλαίους), είπε ένα «δεν πάει στα κομμάτια η ξανθόψειρα» και του χάρισε τη ζωή. Ψυχή βαθιά, ο πατέρας!
Οι Αγγλοι όμως που είναι μεγάλα καθίκια ως γνωστόν, απήγαγαν την ινδιάνα πριγκήπισσα λίγο μετά για να την ανταλλάξουν με Άγγλους αιχμαλώτους. Την έκαναν χριστιανή, οι άθλιοι (γιατί δεν τους άρεσαν τα σήματα καπνού και ο χορός της βροχής που είχε ως συνήθεια το συγγενολόϊ της), και την πάντρεψαν με έναν Άγγλο χήρο καπνοπαραγωγό από την περιοχή για να ηρεμήσουν τα πνεύματα μεταξύ αποίκων και Ινδιάνων που το είχαν δει Ανώγεια και Ζωνιάνα και απειλούσαν θεούς και δαίμονες για να αποκαταστίσουν την τιμή τους και την τιμή της «μαγαρισμένης» πριγκήπισσας.
Η παιχνιδιάρα η κυρία Ποκαχόντας, καπάτσα όπως ήταν, έμαθε την γλώσσα των Άγγλων και αποφάσισε να αλλάξει μέσα σε όλα τα άλλα και το όνομά της, σε πιο καλλιτεχνικό, υιοθετώντας το Ρεβέκα. Αφού είδε και αποείδε ότι εκεί στην επαρχιακή και επαρχιακή γη της Βιργινίας δεν επρόκειτο να δει χαϊρι και προκοπή, ετοίμασε της βαλίτσες της και μετανάστευσε στο Λονδίνο. Απο δω το είχε, από κει το είχε έπιασε φιλίες με τον βασιλιά της χώρας Ιάκωβο Α’ και έτσι την έμαθε όλη η χώρα. Ως γνωστόν, οι Αγγλοι έχουν κόλλημα μεγάλο με τους βασιλείς και τους πρίγκηπες και παρότι «μαυρούλα» την υποδέχτηκαν ανάμεσά τους με χορούς και πανηγύρια μετατρέποντας της σε Κέιτ Μίντλετον της εποχής.
Όμως η κυρία Ποκαχόντας το έφερε βαρέως που είχε αποχωριστεί τη μαμά και τον μπαμπά και θέλησε κάποια στιγμή να επιστρέψει στο χωριό της και στα χωραφάκια της. Ήταν και αυτός ο βροχερός καιρός και το ελεεινό αγγλικό κλίμα, ήταν και ο ουρανός κατάμαυρος και όλο έβρεχε, την έπιασε κατάθλιψη τη γυναίκα. “Δύσκολη η ξενητιά για μας τους μαύρους κλέφτες”, αναφωνούσε συχνά πυκνά στα διαμερίσματά της. Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου, τίποτε … μαράζωνε η έρμη, ώσπου αρρώστησε από πνευμονία, ένα βράδυ με φεγγάρι, “που ΄βρεχε, μονότονα…” και είχε βγει βόλτα στον κήπο να χορέψει το χορό της βροχής στους ήχους του “φεγγάρι μάγια μου ΄κανες και περπατώ και περπατώ στα ξένα…”.
Κι έτσι, πριν προλάβει να γυρίσει στο σόϊ της, αποδήμησε εις τόπον χλοερό και ινδιάνικο.
Αυτή την ιστορία, που ειναι πραγματική όπως πολύ καλά ξέρουμε, είχε διαβάσει στα βιβλία της Αμερικής ο κος Ντίσνεης και την έκανε ταινία. Και ως ανοιχτομάτης που ήταν την έκανε και παιδική σειρά, την έριξε στην αγορά, και έκτοτε η Ποκαχόντας έχει γίνει η Ελίζαμπεθ Τέιλορ των καρτούν.
Συνεπώς, το λιγότερο που της όφειλαν οι συμπατριώτες της ήταν το πορτραίτο της στο Καπιτώλιο! Και το έπραξαν.
ΒΟΡΕΙΑ ΚΑΡΟΛΙΝΑ
Στάση στην πρωτεύουσα, το Raleigh, για να δουν αγαπημένους φίλους που η άτιμη ξενητιά τους έριξε σε αυτά τα χώματα.
Όμως, ο θεούλης της πόλης είχε αλλα σχέδια και τους έπνιξε στην βροχή όλο το διάστημα που έμειναν. Δεν σταμάτησε, σου λέει.
Βέβαια, ο καημός τους δεν ήταν να δουν την πόλη αλλά τους φίλους. Κι αυτούς τους κατευχαρηστήθηκαν αφού λόγω ΕΜΥ κλείστηκαν μέσα και μίλαγαν και έλεγαν από το πρωί μέχρι στο βράδυ, με ενδιάμεσα διαλείμματα για φαγητό.
Κάποια στιγμή όμως έπρεπε να συνεχίσουν το ταξίδι τους, οπότε αφού αποχαιρέτησαν την παρέα του Raleigh, ξεκίνησαν για την Καρολίνα του Νότου.
ΝΟΤΙΑ ΚΑΡΟΛΙΝΑ
Η πρωτεύουσά της, η Columbia, δεν διεκδικεί κάποιο βραβείο ιδιαίτερης ομορφιάς. Απλώς συμπαθητική, με πολυωθεησκόληπτους κατοίκους και με ένα όμορφο Καπιτώλιο (Νο14) με κολώνες ελληνικού ρυθμού. η φιλοξενίας. Άχρωμη, άοσμη, αδιάφορη.
Δηλαδή, πηφαν, εφαγαν, κοιμήθηκαν και την επομένη αναχώρησαν πρωΐ πρωΐ με τη δροσούλα για Ατλάντα.
ΓΕΩΡΓΊΑ (όχι η Βασιλειάδου, μην μπερδεύεστε)
Όταν το 1960, ο, γεννημένος στο Albany της Γεωργίας, Ray Charles τραγούδησε το “Georgia on my mind”, ένα τραγούδι που πρωτοακούστηκε το 1930 από τον Hoagy Carmichael, έγινε πανζουρλισμός. Γνώρισε τέτοια δόξα και επιτυχία που όλη η χώρα ξυπνούσα και κοιμόταν με αυτό το τραγούδι. Όταν δε, το 1979 ο Ray Charles το τραγούδησε μέσα στο Καπιτώλιο (Νο15) της Ατλάντα, παρουσία όλων των βουλευτών, αποφασίστηκε ότι αυτή η συγκεκριμένη εκτέλεση του τραγουδιού από τον Ray Charles θα αποτελεί το εξής τον επίσημο ύμνο της πολιτείας της Γεωργίας. Όπερ και εγένετο, από την ίδια χρονιά. Έκτοτε η Γεωργία έχει δύο ύμνους. Τον Εθνικό και το Georgia on my mind!
Έχοντας, λοιπόν, και το ταξιδιωτικό μας ντούο την Τζόρτζια του Νότου στο μυαλό τους, έφτασαν στην πρωτεύουσα της, την Ατλάντα.
Την πόλη που πρωτοστάτησε κατά την διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου.
Την πόλη όπου γεννήθηκε η συγγραφέας του πιο γνωστού μυθιστορήματος στον πλανητη, “Οσα παίρνει ο άνεμος “, η Margaret Mitchell.
Την πόλη όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε ο ηγέτης του Κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα του μαύρου πληθυσμού στις ΗΠΑ , ο τιμημένος το 1960 με το Νόμπελ Ειρήνης, Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.
Μια πόλη γεμάτη ιστορία, γνωστή ως “η πόλη μέσα στο δάσος”, αφού το 50% της εκτάσεώς της καλύπτεται απο δέντρα! Οι δρόμοι είναι γεμάτοι με συστάδες δεντρων. Ο πιο μυρωδάτος είναι ο Peachtree Street, ο δρόμος των ροδακινόδεντρων. Είναι γεματη παρκα και κήπους και συνεχεια φτιαχνουν κι αλλα για να αντιμετωπίσουν την κλιματική αλλαγη. Επισης έχουν πολύ άγριους και σκληρούς νόμους για τα δέντρα και το πράσινο. Δεν επιτρέπεται να κόψουν ούτε φύλλο!
Λένε ότι η Ατλάντα είναι μια μεγάλη πόλη με καρδιά μικρής κωμόπολης, γιατί όλοι γνωρίζουν όλους.
Η πόλη έχει 45 γειτονιές, κάθε μια με το δικό της ύφος, πράγμα που την καθιστά μια από τις πιο ζωντανές και πολύχρωμες πόλεις της χώρας.
Και με όλα αυτά στο μυαλό τους, ο Παναής κι ο Λαυρέντης, δεν άφησαν επί τρεις μέρες ούτε γωνιά της πόλης χωρίς να την γυρίσουν, να την απαθανατίσουν και να την γνωρίσουν.
Από το Μουσείο της Coca-Cola μέχρι το Μουσείο Καλών Τεχνών και το σπίτι της Margaret Mitchell, μέχρι και το τελευταίο γιαπί που χτίζονταν!
Και όταν πια αποκαμωμένοι πήραν το δρόμο για ακόμη πιο ηρωικές και διάσημες πολιτείες του Νότου, το ημερολόγιο έγραφε 30 Μαΐου 2024.
ΑΛΑΜΠΑΜΑ
Όταν το 1964, πέντε μαλλιάδες νεαροί από το Jacksonville της Φλόριντα, έφτιαξαν μια μουσική ροκ μπάντα την οποία ονόμασαν Lynyrd Skynyrd, δεν φανταζόντουσαν με τίποτε ότι είχε ήδη ξεκινήσει το ταξίδι τους για το παγκόσμιο μουσικό ροκ πάνθεον.
Με την Αλαμπάμα δεν είχαν καμία σχέση, αφου κανένα μέλος δεν κατάγονταν από κει. Όμως όταν μετά από 10 χρόνια, όντας γνωστοί και διάσημοι, άκουσαν το τραγούδι που είχε γράψει ο Neil Young με τίτλο “Alabama” και στο οποίο επέκρινε όλους τους Νότιους ως ρατσιστές και υπερσυντηρητικούς, τα πήραν άγρια στο κρανίο και το 1974 του απάντησαν καταλλήλως γράφοντας ένα απο τα διασημότερα τραγούδια στην ιστορία της ροκ μουσικής. Το τραγούδι-θρύλο, με τίτλο “Sweet home Alabama”.
Ο τραγουδιστής του συγκροτήματος, είχε δηλώσει για τον Neil Young ότι “πυροβόλησε όλες τις πάπιες για να σκοτώσει μία ή δύο”, για να υποστηρίξει ότι όποιος ζει στον Αμερικάνικο Νότο δεν είναι αναγκαστικά ρατσιστής και θρησκόληπτος. Η λέξη χρησιμοποιήθηκε συμβολικά, επειδή η υπερσυντηρική πολιτεία της Αλαμπάμα υπήρξε πεδίο αντιπαράθεσης των ρατσιστικών και των αντιρατσιστικών δυνάμεων.
Στην πρωτεύουσα αυτής λοιπόν της Αλαμπάμα, το Μοντγκόμερι, έφτασαν οι φίλοι μας.
Πρόκειται για μια αντιφατική πόλη, που εχει παίξει σημαντικότατο ρόλο στην ιστορία της χώρας. Τον Φεβρουαρίου του 1861, αντιπρόσωποι από την Αλαμπάμα, τη Τζόρτζια, τη Φλόριντα, τη Λουιζιάνα, το Μισισίπι και τη Νότια Καρολίνα συνήλθαν στο Μοντγκόμερι για να δημιουργήσουν τις Συνομόσπονδες Πολιτείες της Αμερικής.
Το Μοντγκόμερι έγινε η πρώτη πρωτεύουσα του έθνους, και ο Τζέφερσον Ντέιβις ορκίστηκε Πρόεδρος στις σκάλες της εισόδου του Πολιτειακού Καπιτωλίου. Ο πρώτος Λευκός Οίκος των Συνομόσπονδων Πολιτειών υπάρχει μέχρι σήμερα στην πόλη και βρίσκεται απέναντι από το Καπιτώλιο (Νο16).
Εδώ, τον Δεκέμβριο του 1955 η Ρόζα Παρκς έγραψε ιστορία, αρνούμενη να σηκωθεί από την θέση που καθόταν στο λεωφορείο και η οποία προορίζονταν μόνο για τους λευκούς. Η ιστορία της και τί ακολούθησε είναι γνωστά.
Εδώ, κορυφώθηκε το Κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων της χώρας.
Αλλά κι εδώ γεννήθηκε ένας απο τους θρύλους της μουσικής τζαζ, ο “Unforgettable” Νατ Κινγκ Κοουλ.
Το 1956, ο Νατ Κινγκ Κόουλ προπηλακίστηκε από μέλη της ρατσιστικής οργάνωσης White Citizen’s Council κατά τη διάρκεια συναυλίας του στο Μπέρμιγχαμ (Αλαμπάμα).
Για την ιστορία να αναφέρω, ότι ο Νατ Κινγκ Κόουλ ήταν αυτός που ξεχώρισε τον Τζόνι Ότις (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Γιάννη Βελιώτη) και τον σύστησε στο γνωστό κλαμπ του Λος Άντζελες Αλαμπάμ.
Το Μοντγκόμερι είναι μια μοντέρνα και με ζωντάνια πόλη, 200.000 περίπου κατοίκων, με το Καπιτώλιό του (Νο16), με σινεμά, θέατρα, μουσεία που αναφέρονται στις ταραγμένες εποχές της δουλείας στο Νότο και στους πρωταγωνιστές του Κινήματος των Πολιτικών Δικαιωμάτων, βιβλιοθήκες, ιστορικά αρχεία και μνημεία, πάρκα και έναν εξαιρετικό ζωολογικό κήπο.
ΛΟΥΙΖΙΑΝΑ
Την πρώτη ημέρα που ημερολογιακά ο πλανήτης υποδεχόταν τον μήνα Ιούνιο, αυτούς τους υποδέχτηκε η διάσημη πολιτεία της Λουϊζιάνα-ς, η οποία ονομάστηκε έτσι από τον Γάλλο Βασιλιά Λουί ΙΔ΄. Όταν που λέτε οι φίλοι και σύμμαχοι Γάλλοι αποίκισαν τα εδάφη της πολιτείας την έδωσαν το όνομα La Louisianne, η γη του Λουδοβίκου, προς τιμήν του. Μέτα όμως από καιρό, λίγο μετά τα μέσα του 18ου αιώνα, οι Γάλλοι τσακώθηκαν με τους Ισπανούς γείτονες τους και επειδή η Λουιζιάνα τους είχε γίνει τσιμπούρι, αποφάσισαν να υπογράψουν εκεί μια συνθήκη (Συνθήκη του Φοντεναιμπλώ) και να τους δώσουν την πολιτεία να πάει στα κομμάτια και να ησυχάσουν. Μετά όμως το μετάνιωσαν και την ξαναπήραν πίσω το 1800. Ωσπου ήρθαν οι Αμερικάνοι μετά από δυο τρία χρόνια και την αγόρασαν κοψοχρονιά από τους Γάλλους την πήραν και την ενσωμάτωσαν στην χώρα τους.
Η πολιτεία έχει στοιχεία πολυπολιτιστικής και πολυγλωσσικής κληρονομιάς, μοναδικά στην χώρα, γιατί εκτός απο τις γαλλικές και ισπανικές επιρροές δέχθηκε και αφρικανικές επιρροές, αφού τον 18ο αιώνα υπήρξε πολύ μεγάλη εισροή Αφρικανών από την Δυτική Αφρική.
Η μεγαλύτερη πόλη της είναι η όμορφη, πολύχρωμη, ρομαντική και μουσική Νέα Ορλεάνη, η πατρίδα της τζάζ, εκεί που μεγαλούργησε ο Λιούις Άρμστρονγκ και άλλοι μαύροι μουσικοί. Την πόλη στην οποία πέρασαν τον μήνα του μέλιτος ο Ρετ Μπάτλερ με τη Σκάρλετ. Εμ, τί νομίζετε, τυχαία την έφερε εδώ ο Ρέτ. Την πήγε στην πόλη στην οποία ταίριαζε ο χαρακτήρας της ταμάμ.
Λένε ότι η Νέα Ορλεάνη είναι το αμερικάνικο όνειρο κάθε τουρίστα. Πάντως το δικό μου όχι. Επίσης λένε ότι είναι μία από τις σημαντικότερες πόλεις της χώρας. Ό,τι και να σας πω θα σας γελάσω. Εγώ ξέρω από την εγκυκλοπαίδεια ότι την βρέχει ο ποταμός Μισισιπής με τους άπειρους αλιγάτορες που τον διασχίζουν και που ένα λάθος περιμένουν για να απολαύσουν χιούμαν γκουρμέ μεζέ. Τον διάσημο ποταμό, κάποτε τις παλιές εποχές, τον ανεβοκατέβαιναν και ατμοκίνητα ποταμόπλοια. Και τώρα βέβαια έχει ποταμόπλοια και ωραία και λούξ, μην νομίζετε δηλαδή ότι είναι τίποτε γκαζάδικα που διασχίζουν τον Αιγαίο.
Την όμορφη Νέα Ορλεάνη την κατοικεί κόσμος και ντουνιάς. Μισό εκατομμύριο άνθρωποι πηγαινοέρχεται καθημερινά στους δρόμους της και όταν εκνευριστούν ρίχνουν και μερικά βουντού έτσι για να ανάβουν τα αίματα. Τα βουντού τα έμαθαν από τους χιλιάδες Αϊτινούς πρόσφυγες που ήρθαν εδώ στις αρχές του 19ου αιώνα και έφεραν μαζί βεβαίως και τα ήθη αι έθιμα τους.
Η μεγάλη της ατραξιόν είναι η γαλλική γειτονιά, French Quarter όπως λέγεται. Η γειτονιά αυτή είναι πασίγνωστη για την γαλλική αρχιτεκτονική της και την έντονη νυχτερινή ζωή κατά μήκος τους διασημότερου δρόμου της πόλης, την Burbon street. Τον μοναδικό δρόμο στην χώρα όπου επιτρέπεται να πίνεις αλκοόλ στο δρόμο.
Σε όλη την πόλη ακούγεται τζαζ μουσική όλη μέρα, ενώ έχει αποκτήσει το προσωνύμιο Big Easy, λόγω του ανάλαφρου και αλέγκρου χαρακτήρα των κατοίκων της. Η γαλλική κομψότητα, η ισπανική γοητεία και η ομορφιά της Καραϊβικής, ενώθηκαν και δημιούργησαν την μοναδικότητα της πόλης.
Οι δυό ταξιδιώτες είχαν ξαναπεράσει από τους δρόμους της Νέας Ορλεάνης χρόνια πριν, αλλά όπως ανέφερα στην αρχή είχαν αφήσει ανοικτούς λογαρισμούς πίσω τους στα χώματα του Νέου Κόσμου και έπρεπε να τους κλείσουν. Λεπτομέριες μήμου ζητήσετε να πω, έχω δώσει όρκο και αν τον πατήσω μου είπαν ότι θα μου κάνουν βουντού. Πού να τρέχω τώρα για εξορκισμούς, είμαι και μεγάλος άνθρωπος. Άστε το καλύτερα.
Πάντως, επιστρέφοντας την άλλη μέρα πίσω στο Χιούστον για να πάρουν την πτήση επιστροφής με ενημέρωσαν ότι όλα ήταν υπό έλεγχο, οι λογαριασμοί ειχαν κλείεσει με όλους και με όλα και ότι επέστρεφαν πίσω στα τιμημένα ευρωπαϊκά χώματα με ήσυχη τη συνείδησή τους.
Το μέλλον θα δείξει…
Πεπορέ... 