Μια black-forest über alles ! :)

Στα τόσα χρόνια ευτυχούς παρουσίας μου σε αυτόν τον πλανήτη, δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να έχει περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να “επιτεθεί με δολοφονικές διαθέσεις” σε ένα γλύκισμα. Από το ρυζάλευρο και τη φρουτόκρεμα ως … μωρό μέχρι τον μπακλαβά και το γαλακτομπούρεο ως … πουρό 🙂  Ακόμη και αν δεν υπάρχει πρόχειρο, θα φτιάξω ένα, έτσι για τη λιγούρα. Εξ ου και η συστηματική διατήρηση των καμπυλων, παιδιόθεν! 🙂 Βέβαια, θα μου πείτε “αν το πάχος είναι παιδικό, μη φοβάσαι, θα ρίξεις μπόϊ”! Με αυτή τη λογική θα έπρεπε τώρα να βρίσκομαι μέσα στα πρώτα ταλέντα του ΝΒΑ με ύψος πάνω από …2,5 μέτρα. Αλλά για την καλή μου την τύχη, βρίσκομαι ακόμη στην Ευρώπη, και στέκομαι στο ύψος των “απλοϊκών και φτωχικών” 160 cm μου 🙂 .

Λοιπόν, σήμερα όπως προείπα είναι μια πολύ όμορφη και πολύ ιδιαίτερα μέρα. Καμία φορά θυμάμαι, σαν σήμερα, χιόνιζε και τα έβλεπα όλα άσπρα και λαμπερά. Σήμερα, αντί για χιόνι, έχει αέρα με κρύο. Πάλι άσπρα και λαμπερά και αισιόδοξα τα βλέπω, αλλά και χρυσά και κοκκινωπά και χριστουγεννιάτικα και γλυκά 🙂 . Έτσι λοιπόν, θέλoντας όταν θα ξυπνούσα το πρωϊ μέσα στην καλή χαρά, όπως πάντα κάθε τέτοια μέρα, να βρώ κάτι γλυκό να με περιμένει, σκέφτηκα από βραδύς να μου δημιουργήσω ένα “δάσος” από βυσσινάκια, σαντιγύ και τριμμένη σοκολάτα και να αρχίζω να βουτάω τα δάχτυλά μου και να δοκιμάζω … Παλιές καλές συνήθειες, και αυτές παιδιόθεν 🙂 .

Και εγένετο μια black-forest!
Η πιο αγαπημένη μου τούρτα από την στιγμή που είδα το φώς στον μάταιο τούτο κόσμο και η πρώτη που έμαθα να κανω. Βλέπετε, μικρή είχα μεγάλη αγάπη για τη χώρα της Frau Angela και τα γλυκά της. Μπορεί μεγαλώνοντας η αγάπη προς τη χώρα να πέρασε, αλλά η αγάπη στα γλυκά της παραμένει η ίδια για να μην σας πω ότι “χειροτερεύει” κιόλας 🙂 .

Τα γλυκά με βάση τα κερασάκια και την κρέμα σαντιγύ είναι πολύ παλιά στο γερμανικό Μαύρο Δάσος (ή πιο καθαρευουσιάνικα στον Μέλανα Δρυμό), όμως η βερσιόν του γνωστού μας γλυκού είναι πιο μοντέρνα, αφού χορνολογείται μόλις από το … 1915, όταν το δημιοούργησε για πρώτη φορά ο ζαχαροπλάστης Josef Keller από το Bad Godesberg. Που σημαίνε ότι του χρόνου το περίφημο γλυκό θα γιορτάσει τα 100 χρόνια της ύπαρξής του.
Ο κος Ιωσήφ (ή γερμανιστί Herr Josef ή κρητικιστί κυρ-Σήφης), εμπνεύστηκε το γλυκό από το παραδοσιακό κουστούμι των κατοίκων της περιοχής του Μαύρου Δάσους το οποίο αποτελείται από μαύρο, κόκκινο και άσπρο, τα ίδια δηλαδή χρώματα που βρίσκουμε και στο γλυκό: κόκκινα κερασάκια-βυσσινάκια, άσπρη σαντιγύ και μαύρη τριμμένη σοκολάτα.

Μπελαλίδικο το γλυκάκι, σου τρώει κανένα δύωρο από την ημερήσια ζωή σου, αλλά όταν το έχεις πια τελειωμένο, στολισμένο και ζουμερό-ζουμερό στην πιατέλα μπροστά στα μάτια σου λες “χαλάλι του”. Η αγαπημένη λοιπόν τούρτα SchwarzwälderKirschtorte (γλυκό με κεράσια του Μαύρου Δάσους) ή black-forest ή forêt-noire έχει πάντα την τιμητική της τέτοια μέρα. Βέβαια τα παντεσπάνια δεν φτάνουν να βγουν τρία γιατί ο μισός χυλός πάει “αδιάβαστος” πριν καν ψηθεί αλλά αυτό δεν στερεί την εντυπωσιακή παρουσία και γεύση της τουρτίτσας.

Η χαρά του παιδιού, έστω και σιτεμένου, όπως καταλαβαίνετε δεν κρύβεται (παρότι πλέον θέλω περισσότερη μπογιά για τα μαλλιά μου παρά για τα παπούτσια μου 🙂 ). Εξάλλου, όπως έλεγε και στους στίχους του ο αγαπημένος Γιάννης Δαλιανίδης: “Πάντα με τραγούδι η ζωή μας ξεκινά, διώξε κάθε λύπη και το κέφι αρχινά,όσο έχουμε τα νιάτα, μ’ ένα εύθυμο τραγούδι μένουμε πάντα παιδιά”!

Μεγάλο και κοσμοϊστορικό γεγονός τα γενέθλια στη ζωή ενός ανθρώπου που δεν έχει ονομαστική γιορτή για να του ευχηθούν “χρόνια πολλά” όπως η αφεντιά μου (μεταξύ μας, εσχάτως έμαθα ότι η εκκλησία “μοντερνοποιήθηκε” και έτσι αποκατέστησε και εμάς τις “άπορες ημερολογιακώς κορασίδες” και έτσι και εγώ η “μαύρη” γιορτάζω λέει την 1η Σεπτεμβρίου μαζί με ένα τσούρμο άλλες “μαύρες” κορασίδες και έναν νεαρό (τώρα αυτός τί δουλειά έχει μαζί μας δεν καταλαβαίνω ….προφανώς φυλάει το …χαρέμι 🙂 ).

Πίσω στα γενέθλια λοιπόν, προετοιμασίες και πανηγύρια κάθε τέτοια μέρα. Αφού στο τέλος σκέφτηκα να την προτείνω ως εθνική γιορτή αλλά δεν ήθελα να δημιουργήσω υστερίες και πανικό και έδειξα ανωτερότητα!
Έτσι αποφάσισα να την γιορτάζω ινκόγνιτο! Σαν την Βασίλισσα Ελισάβετ ένα πράγμα! Χμμμ…εντάξει, επειδή παρατηρώ ότι πλέον αρχίζουμε και “ξεφεύγουμε” (το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο παραπέμπει στο βασιλικό “εμεις” 🙂 🙂 ), σας αφήνω με ένα κομματάκι από την αγαπημένη τουρτίτσα και θα επανέλθω αργότερα δριμύτερη!