To Ζεύγμα, εγώ και η μούσα Ευτέρπη

Καλά λένε ότι όπου και να κρυφτείς θα σε ανακαλύψουν! Ακόμα και κάτω από το νερό! Εγώ καθόμουν μια χαρά εκεί στο Ζεύγμα στην Τουρκία και ήρθαν μια Τρίτη πρωί κάποιοι paparazzi και με βρήκαν στο “εξοχικό” μου σπίτι, στον Οίκο των Μουσών, μαζί με τις 8 αδερφές μου (η οικογένεια Χωραφά της αρχαιότητας, ένα πράγμα). Δεν ξέρω αν στην ανακάλυψη χρησιμοποιήθηκαν το “Πάμε πακέτο” και  η “Νικολούλη” ρίχνοντας φως στο …τούνελ. Στη φωτογραφία με βλέπετε δίπλα στη αδερφή μου Κλειώ, είμαι αυτή με το πράσινο φουστάνι (τότε δεν υπήρχε η Αρβανιτάκη για να κάνει μόδα το κόκκινο). Στη μέση είναι η μεγάλη και πιο ευγενική των αδερφών μου η Καλλιόπη (στην πραγματικότητα η αδερφή μου η Καλλιόπη είναι η μεσαία από τις αδερφές μου – να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους μην έχουμε και οικογενειακά δράματα). Στην άλλη φωτογραφία είμαστε εγώ και η Κλειώ και κουτσομπολεύουμε. Θεογκομενάρα δεν με λες σε καμία από τις δύο, αλλά τέλος πάντων ας θεωρηθώ μια συμπαθεστάτη και ευπαρουσίαστη κορασίδα παρακαλώ.

Αλλά, ας συστηθώ λοιπόν και επίσημα:
Eίμαι η Ευτέρπη, μία από τις Μούσες, τις κόρες της Μνημοσύνης. Τον μπαμπά τον έλεγα Δία. Με αποκαλούν “Δωρήτρια της Ευχαρίστησης” (μόνο κόκκινο φωτάκι που δεν μου έχουν “κρεμάσει” – φαντάσου δηλαδή να με λέγανε Γαβριέλα) και όταν οι ποιητές όρισαν ρόλους σε κάθε μία από τις Μούσες, εγώ έγινα η μούσα της Μουσικής (λογικό, διότι διαθέτουμε και μια φωνή τέλος πάντων).

Στους μεταγενέστερους κλασσικούς χρόνους ονομάστηκα Μούσα της Λυρικής ποίησης και απεικονίστηκα κρατώντας έναν αυλό (να λείπουν οι συσχετισμοί γιατί θα τσακωθούμε). Κάποιοι ισχυρίζονται ότι εγώ εφηύρα τον αυλό ή διπλό φλάουτο, αν και οι περισσότεροι μυθογράφοι αποδίδουν στον Μαρσύα την εφεύρεσή του (“ρατσισμός” φίλε μου παντού και πάντα – ανδροκρατούμενες κοινωνίες). Ο ποτάμιος θεός Στρυμόνας ήταν ο άτιμος ο άντρας που με κατέστησε έγκυο και γέννησα τον Ρήσο που ηγήθηκε ομάδας Θρακών και σκοτώθηκε από τον Διομήδη στην Τροία, σύμφωνα με την Ιλιάδα του Ομήρου… Κάπως έτσι βγαίνουν όλα τα άπλυτα της οικογένειας στη φόρα.

Μετά από αιώνες και χιλιετίες, εκεί προς τα μέσα του 19ου αι. η Camille Roqueplan με ζωγράφισε όπως βλέπετε κρατώντας ένα βιολί και αποκατέστησε έτσι την τιμή μου μετά τον … αυλό.

Τον 19ο αιώνα έγινα το πρώτο ελληνικό εικονογραφημένο περιοδικό “Ευτέρπη”, σταθμός στην ιστορία της νεώτερης ελληνικής λογοτεχνίας. “Βγήκα” στο κουρμπέτι την 1η Σεπτεμβρίου 1847 από τον Γρηγόριο Καμπούρογλου. Και χάρη σε μένα ήρθε σε επαφή το Ελληνικό κοινό με την Ευρωπαϊκή φιλολογική κίνηση. Τίποτε δεν είναι τυχαίο, αγαπητοί μου. Πάντα ήμουν ευρωπαϊκών βλέψεων και τάσεων! Ως περιεχόμενο το περιοδικό είχε μεταφρασμένα διάφορα θέματα όπως, μυθιστορήματα, διηγήματα, περιγραφές τόπων, ταξιδιών, εξερευνήσεων μακρινών χωρών κλπ. Καλά, απορώ, με “παρακολουθούσαν” και με “φωτογράφιζαν” από τότε;

Τελικά με αυτά και με αυτά πήραν τα μυαλά μου αέρα και κατέληξα να βγω εκτός στρατόσφαιρας και να γίνω ένας μεγάλος και πολύ λαμπρός αστεροειδής, από τους πιο φωτεινούς που υπάρχουν. Αλλά ο άνθρωπος όσο και να θέλει δεν μπορεί να κρυφτεί. Έτσι με ανακαλύψε ο παλιάνθρωπος ο Βρετανός αστρονόμος Τζον Ράσελ Χιντ το 1853. Δεν είχε τί να κάνει εκεί στο Λονδίνο και σου λέει “δεν ρίχνω μια ματιά να παρατηρήσω τον ουρανό”. Ε, και αυτό ήταν. Με “είδε”, του άρεσα και τσούπ με “βάφτισε”, λέγοντας ότι το αστέρι-Ευτέρπη περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 10 ώρες και 25 λεπτά. Σημειώστε, όμως, ότι εγώ αυτό το διαψεύδω κατηγορηματικά ως συκοφαντίες του κιτρίνου τύπου! Εγώ περιστρέφομαι γύρω από τον εαυτό μου από τότε που γεννήθηκα συνεχώς! 🙂