“Ο μάγκας του Βοτανικού – Ε ντε λα μαγκέν ντε Βοτανίκ”

Η ιστορία ενός τραγουδιού. Το αυθεντικό και η ιδιαίτερη «μάγκικη» διασκευή!
Ένα από τα ωραιότερα μάγκικα ζεϊμπέκικα, είναι το γνωστό ρεμπέτικο τραγούδι “Ο μάγκας του Βοτανικού – Ε ντε λα μαγκέν ντε Βοτανίκ”.

Το τραγούδι είναι διασκευή ενός πολύ παλιότερου, που έχω ακούσει να τραγουδούν και να θεωρούν ως ένα από τα καλύτερα και αποδεκτά λαϊκά τραγούδια φανατικοί οπαδοί του heavy metal!
«Εντε λα μαγκέ ντε Βοτανίκ» είναι η διασκευή που τραγούδησε ο Σπύρος Ζαγοραίος το 1975, ένα μάγκικο χασικλίδικο «αργκό» τραγούδι που τους «αλαμπουρνέζικους» όπους τους αναφέρουν στίχους του είχε γράψει ο Μιχάλης Μενιδιάτης!

To αυθεντικό τραγούδι, «Ο μάγκας του Βοτανικού» που γράφτηκε μεταξύ 1932 και 1933 και ηχογραφήθηκε το 1934, ερμηνευμένο από τον εξαιρετικό Ζαχαρία Κασιμάτη σε σύνθεση του Σπύρου Περιστέρη πάνω σε παραδοσιακή μικρασιάτικη μελωδία και στίχους του Χαράλαμπου Βασιλειάδη ή Τσάντα. Η ηχογράφηση του 1934 έγινε, όπως, διαβάζουμε με δύο κιθάρες.

Η πατρότητα του τραγουδιού διεκδικείται από πολλούς και είναι μπερδεμένη. Κατά μία εκδοχή, η μουσική είναι τούρκικη των αρχών του 1930, ενώ άλλη εκδοχή αναφέρει ότι εχει βασιστεί πάνω στο Ταξίμ Ζεϊμπέκικο του Μ. Βαμβακάρη. Κανείς δεν μπορεί να πεί με σιγουριά. Η ερμηνεία του Ζ. Κασιμάτη είναι όντως εξαιρετική όταν τραγουδάει τους αυθεντικούς στίχους:
«Ένας μάγκας στο Βοτανικό, πι και φι ξηγιέται στο λεπτό
στα παιχνίδια και στα καμπαρέ, και στου Περδικάκη τον τεκέ
Τη φουμάρει, μαστουριάζει, με τη γκόμενά του στον τεκέ
κι η Αγγέλω του πατά φωτιές στον αργιλέ
Είναι μάγκας, είναι μερακλής, στο Βοτανικό είν΄ο πιο νταής
τόνε τρέμουν όλες οι μαγκιές, μα δεν του καίγεται καρφί που λες
Τη φουμάρει, μαστουριάζει, και μπαφιάζει πάντα βερεσέ
γιατί πήρε σύνταξη από το Μεντρεσέ»
(Η Αγγέλω από ότι διαβάζουμε είναι πιθανώς η γυναίκα του τεκκετζή γιατί στους τεκέδες όπου τραγουδιόντουσαν τότε αυτά τα τραγούδια, δεν επιτρέπονταν γυναίκες εκτός από τις πόρνες και την γυναίκα του τεκκετζή).

Η διασκευή του τραγουδιού το 1975 από τον Σπύρο Ζαγοραίο σε ένα καθαρό χασικλίδικο ζεϊμπέκικο και η ερμηνεία του είναι εξαιρετική.
Η γλώσσα που έχει χρησιμοποιηθεί είναι «αργκό», με εισαγωγικά και όχι αργκό κανονική (η «γλώσσα» δηλαδή που είχαν εφεύρει και μιλούσαν οι μάγκες στον Πειραιά και οι άνθρωποι του υποκόσμου για να μην τους καταλαβαίνουν οι αστυνομικοί που τους κυνηγούσαν). Εϊναι δηλαδή μια φτιαχτή «αργκό» ώστε το τραγούδι να μπορέσει να περάσει από την λογοκρισία που υπήρχε τότε αλλά και για να αστειευθούν οι δημιουργοί του και αποτελείται από παρωδίες διαφόρων γλωσών (γαλλικά, ιταλικά, τουρκικα και ελληνικά βεβαίως).

«Έντε λα μαγκέ ντε Βοτανίκ, άλα πι και φικε ξηγιέτ΄ αλελεπτίκ.
Σταρ ντε μπουζουκέν ντε καμπαρέν, άλα ντε δικό μας ο καρέν.
Άιντα λα φουμέντο και μαστουριόρε με τε γκομενέτε ο ντεκέ
και η αγγέλω πατημέντο, φλόκο ντ’ αργελέ.
Έστε μάγκας, έστε μπελαλίκ, λα ντε Βοτανικό ο πιό νταήκ
κι έντρεμεν ντρε κάργα ντε μαγκέ γιατί φτιαξάρε στο μινούτο ντε δουλειέν.
Άιντα λα φουμέντο και μαστουριόρε με τε γκομενέτε ο ντεκέ
και η αγγέλω πατημέντο, φλόκο ντ’ αργελέ»