Περπατώ εις την Πόλη όταν ο λύκος δεν είναι εδώ … (όπου λύκος ο αγαπητός “γείτονάς” μου Ταγίπ Αγάς με τον οποίο είμαι “τσακωμένη” και δεν του μιλάω, οπότε αποφεύγω και να τον συναντώ).
Όπως είναι γνωστό το δρομολόγιο βορράς-Κωνσταντινούπολη το έχω κάνει κάτι σαν Κολιάτσου-Παγκράτι σε συχνότητα. Προς ενημέρωση του αναγνωστικού κοινού να πω ότι η “γραμμή” πρόκειται να επεκταθεί και σε λίγο θα ξεκινήσει και δρομολόγιο βορράς-τουρκ.παράλια διότι οι “δουλειές” μας μεγαλώνουν και απλώνουν δίχτυα “αντικρινά”
Αμάν, πια θα μου πείτε, μέλι έχουν αυτή η Πόλη και τα Παράλια ;; Όχι, θα σας απαντήσω, μέλι δεν έχουν (εξ άλλου είπαμε, το καλύτερο “μέλι” του κόσμου είναι το κρητικό! Μην επαναλαμβανόμαστε ), αλλά εδώ έχουμε κάποιες “αδυναμίες”, “κολλήματα”, “λιχουδιές” και “αγάπες” που θέλουν να πάνε στον παράδεισο και κάνουν καλές πράξεις
Αυτή τη φορά, η ταξιδιωτική αποστολή μου είναι “οικογενειακή”! “Δρω” ως ξεναγός (πήρα πια προαγωγή) για το σόι μου που μετά τα τόσα πήγαινε-έλα μου, αποφάσισε λόγω μεγάλης περιέργειας να επισκεφθεί το μέρος και να δει από κοντά τί σόι πράγμα είναι αυτή η Πόλη.
Με μία πολλή ωραία διάθεση και με μία βαλιτσούλα ανά χείρας ο καθένας μας φτάσαμε στο διεθνές και μπαχαλοειδές (kalabalık όνομα και πράγμα για να είμαστε αντικειμενικοί) αεροδρόμιο της όμορφης Ιστανμπούλ.
Μεσημέρι μπήκαμε στη σειρά για τον έλεγχο, απογευματάκι βγήκαμε και δόξα τον Αλλάχ να λέμε … Με ελαφρά βήματα και τουριστικά χαμόγελα κατευθυνθήκαμε προς τα κίτρινα αυτοκινητάκια, alias Taksi, και αφού είπαμε τον αστεράτο προορισμό μας στον ευγενικό ταξιτζή-μπέη από την βαθειά Ανατολία (ε, γνωριστήκαμε τα είπαμε λιγακι κιολας γιατί ειμαστε κ ευγενικοί άνθρωποι), καθίσαμε αναπαυτικά στις θέσεις μας και αρχίσαμε να απολαμβάνουμε την διαδρομή κατά μήκος της θάλασσας του Μαρμαρά, λαμπιρίζουσα κάτω από τον ήλιο και “κεντημένη” με τα φορτηγά-πλοία που την ανεβοκατεβαίνουν νύχτα-μέρα.
Αφού ζήτησα προκαταβολικά συγνώμη από τον συμπαθή οδηγό μας για το μάθημα ελληνικών που θα ήταν αναγκασμένος να υποστεί μέχρι να φτάσουμε – btw, η θάλασσα είναι δίπλα όπως ξέρουμε και δεν θα διακινδύνευα να κάνω παρέα στα ψάρια του Μαρμαρά– και αφού εισέπραξα ένα ευγενέστατο και καθησυχαστικό “merak etmeyin hanım efendi”, ως απάντησή, άρχισα “εν τω ταξίω” την ξενάγηση στο σόι (με λεπτομέρειες σε αυτούς, εν περιλήψη στο φβ γιατί αλλιώς θα μπλοκάρει εξ άλλου λεπτομέρειες έχετε όλοι στους τουριστικούς οδηγούς σας, στα βιβλία ιστορίας της Βασιλεύουσας και της καταπληκτικής και top στον πλανήτη Βυζαντινολόγου Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ).
Δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει το ταξί περναμε από την ωραιότατη Λεωφ. Ατατουρκ με τα ωραια λουλουδιασμενα παρτερια, ολα προσεγμενα και καλα και πεντακαθαρα (προφανως ετοιμαζονται για την ιστορική αυριανή επέτειο «την πήραμε την Πόλη») μεσα στο πράσινο (εξαίρεση; γιατί πράσινο στην Πόλη γιοκ μεταξύ μας) και με τις πανύψηλες πολυκατοικίες “ολούθε”,που έλεγε κ ο Γκιωνάκης) να σε ξενερώνουν κάπως αλλά δεν βαριέσαι το κιτς το σηκώνει το μέρος οπότε όλα μια χαρα. Ωσπου φτάνουμε και στο «πρασινοχώρι» ή Yeşilköy (η ελληνική μετάφραση δική μου απευθείας απο τη λέξη τώρα αν το ελληνικό όνομα καποτε ήταν αλλο δεν ξέρω και δεν θα κάτσω να το σκεφτω περαιτέρω αφού ετσι το λενε οι γείτονες έτσι το λέω κ εγω).
O κακός χαμός από κίνηση αλλά επίσης σύνηθες στην Πόλη οπότε το αντιμετωπίζουμε με βεντάλιες και ασκήσεις θάρρους μέσα στο ταξί. Η ζέστη έχει χτυπήσει κόκκινο εν τω μεταξύ! Περνάμε από το Βakırköy παραθαλάσιο προάστιο με τις βαρκούλες αραγμένες και το σόι ενθουσιασμένο με αυτά που βλέπει (αλλιώς τα περίμενε αλλά ακόμη βλέπει την «τουριστική όψη» οπότε όλα ειναι μια χαρά, η βαθιά ανατολή θα τους έρθει πιο μετά), και περνώντας από τα Θοεδοσιανά τείχη (παλιά και “νέα” γιατί τα έχουμε ανακαινίσει ντε) από το Yδραγωγείο, το Αksaray και το Kaşımpaşa (εδω παίρνουν μια πρώτη ιδέα ) κατευθυνόμαστε στο Βeyoğlu που ειναι το ξενοδοχείο μας.
Ντουζάκι, στόλισμα, παρφουμάρισμα και δρόμο για τα κλασσικά που πρωτοεπισκέπτεται κάθε Ελλην πολίτης που σέβεται στον εαυτό του στην Πόλη Istiklal Caddesi (οδός Ανεξαρτησίας – ολέ) ή Μεγάλη Οδό του Πέρα (ή Πέραντος κατά τη Μάρθα Καραγιάννη στην «ωραία του κορέως»), Λύκειο Γαλατάσαράυ γιατί μου αρέσει το κτίριο, Ταξίμ, Γαλατάς (μην ξεχνάμε οτι είμαστε και ηλικιωμένοι άνθρωποι μετά από μεγάλο ταξίδι οπότε για άρτι αφιχθέντες στην Πόλη και πολλά είναι).
Πεπορέ... 