Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνω, όπου πηγαίνω, να επιλέγω πάντα κάποιο καφέ-μπιστρό που θα έχει στον διάκοσμό του ζεστές, ακοχεδόρικες βιβλιοθήκες. Το “Cockburn cafe bistrot”, στον ομώνυμο γνωστό δρόμο της Σκωτσέζικης πρωτεύουσας, την Cockburn street, έχει μια πολύ συμπαθητική εξωτερική όψη, και όταν διαβείς την είσοδό του σε καλωσορίζει σε ένα χουχουλιάρικο μικρό χώρο, προτρέποντας σε να ζητήσεις αμέσως μόλις καθήσεις, ένα ποτήρι ζεστό, μυρωδάτο, κόκκινο κρασί, απ’όπου αναδύονται άρωματα γαρύφαλλου και κανέλας, συνοδεύοντάς το με μια ζεστή σούπα από φακές, και κέικ σοκολάτα με πορτοκάλι ως επιδόρπιο, υπό τους ήχους απαλής τζαζ.
Η τεχνητή φλόγα του τζακιού στον χώρο της βιβλιοθήκης πίσω σου, δίπλα στην κλασσική μαύρη γραφομηχανή άλλης εποχής, δίνει την αίσθηση ότι βρίσκεσαι στον προσωπικό, τον ιδιώτικο σου χώρο, κάπου ίσως σε ένα σπίτι στο βουνό απολαμβάνοντας την ησυχία.
Είναι αυτή η αίσθηση που ταιριάζει στον κρύο, φθινοπωρινό καιρό του πανέμορφου Εδιμβούργου, στην αρχή του απογεύματος όταν η μέρα έχει ήδη αρχίσει να παραχωρεί το φως της στο ζεστό βραδινό ημίφως.
Έτσι κανείς δεν σε παρεξηγεί όταν ζητάς να σε απαθανατίσουν σε αυτόν τον διάκοσμο με ένα χαμόγελο ηρεμίας.
