Το πραγματικό της όνομα δεν έχει σημασία αφού όσοι την ξέρουν θα το καταλαβουν. Όσοι δεν την ξέρουν, θα πω ότι είναι ο πιο έξω καρδιά άνθρωπος που ξέρω και ας μου κάνει τα νεύρα κροσια κάθε φορά με αυτά τα “καρδούλα μου, φιλενάδα μου σ’αγαπω πολύ!!! ” Μπλιαχχχ… Τέλος πάντων μια και είναι φίλη μου εδώ και χιλιετίες (άρπα την, Μέλη, να μάθεις), τη συγχωρώ για όλα αυτά τα σιροποειδή που λέει.
Λοιπόν, η Μέλη Καραμέλη ήταν ένα μικρό καστανόξανθο κοριτσάκι που πήγαινε σχολείο μαζί μας, τα πολύ παλιά χρόνια, όταν ακόμη φορούσαμε ποδιές Τσεκλένη.
Ψηλή, γελαστή και φλυαρούλα από τότε (θυμάμαι καλά ρε Μέλη ή τα χάνω;;) και γλυκιά σαν το όνομά της.
Τελειώνοντας το σχολείο, όπως όλες μας, έτσι και η Μέλη έγινε φοιτήτρια και άρχισε να ξεσαλώνει. Το είχαμε κάνει αμέρικαν μπαρ! Και ο καιρός περνούσε και η Μέλη ζούσε τα ξένιαστα και ανέμελα νιάτα της (δεν φανταζόταν τί της ξημέρωνε…εμ, δεν ήξερες, δεν ρώταγες;! ).
Και αυτό το ξημέρωμα δεν άργησε να φτάσει… και μαζί του (για την ανάποδη δική μας τύχη, γιατί έκτοτε ξεκίνησαν και οι σειρές Αρλεκιν και το “πώς να κολλήσετε στα σιρόπια”) έφτασε και ο Ζανό. Το καλύτερο παιδί, όπως λέει και ο Πλούταρχος. Ωραίος άντρας , σοβαρός, έξυπνος, καλόκαρδος και προπαντώς αυτοδημιούργητος! Όχι, να περιαυτολογήσουμε, αλλά ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι δεν του μοιάζει ο “Νικολάκης”.
Και αυτό ήταν. Τους βάρεσε και τους δύο κατακέφαλα. Τί έρωτας, Χριστέ μου! Μέχρι και σταφύλια στο στόμα την τάϊζε και της έπαιζε βιολί, σαν την Βλαχοπούλου στην ταινία “Μια τρελή σαραντάρα”. Να μην μακρυγορούμε, κόλλησαν σαν στρείδια, γυρνούσαν όλο τον κόσμο και έκαναν και δύο κουκλιά αρσενικά για να συνεχιστεί το DNA τους στον πλανήτη. Ο ωραίος και ωραία!
Και όλα κυλούσαν μια χαρά, ώσπου μία μέρα η Μέλη ανακάλυψε ότι κάποιοι κακοί και ζηλόφθονοι άνθρωποι την είχαν ματιάσει και την κόλλησαν με έναν ιό. Κόκκαλο στην αρχή, ποιός την είδε και δεν τη φοβήθηκε στη συνέχεια! Αφού θυμήθηκε όλα τα γαλλικά μέχρι επιπέδου Σορβόνης, στυλ “το κέρατο μου γιατί σε μένα… “ (δεν συνεχιζω λόγω λογοκρισίας) άρχισε να σχεδιάζει πως θα πάρει την εκδίκηση της.
Και εδώ αρχίζει το δράμα ημών των φιλενάδων … Μας “πέθανε” στα γέλια με όλα αυτά που έγραφε και “ανέβαζε”, άρχισε να μας βομβαρδιζει με εκατομμύρια “σας αγαπώ”, σαν άλλη “ Μαρία Αλιφέρη, και να μας ξυπναει από τα αξημέρωτα με τις “καλημέρες” της. (όλο αυτό το διάστημα ο Ζανό ακούραστος και πάντα δίπλα της. Ήρεμος, σαν τη λιμνοθάλασσα του Μεσογγολίου! Τί να έκανε και αυτός ο έρμος…το είχε πάρει απόφαση ότι επρόκειτο για “ανίατη” περίπτωση ψυχασθένειας… Ήρωας κύριοι! Ένας αυτός και ένας ο Κολοκοτρώνης!!)
Παρόλα αυτά τα άσχημα πράγματα που της προέκυψαν όμως, η Μέλη ως αγύριστο αρβανίτικο κεφάλι τα κατάφερε και τους την έφερε σε όλους αυτούς τους σιχαμένους και κακιασμένους! Έστειλε τον παλιο-ιό στα τσακίδια και ακόμη παραπέρα, χτένισε τα καστανόξανθα μαλλιά της, έβαλε τα ωραία της χαϊμαλια και βραχιόλια (ναι, αυτό είναι ένα άλλο πονεμένο κεφάλαιο της ιστορίας..), πήρε την Λουί Βουιτόν, ορίτζιναλ παρακαλώ, τσάντα της και μια και δύο ξεκίνησε για καπουτσίνο και κρουασάν στην Μαρίνα του Φλοίσβου! Όχι, θα κάτσει να σκάσει! Αμ, πώς!
Πεπορέ... 