Ένα σαββατοκύριακο στο Δουβλίνο, την όμορφη πρωτεύουσα μιας πανέμορφης χώρας, της Ιρλανδίας.

Το Δουβλίνο, είναι μία από τις πιο αγαπημένες μου πόλεις. Με την δική του μοναδική, κέλτικη ομορφιά σε συνεπαίρνει από την πρώτη στιγμή. Όπως και όλη τη Ιρλανδία. Μια πανέμορφη χώρα, γεμάτη συναρπαστικούς μύθους, ονειρική μουσική, ιστορία γεμάτη γοητεία, απίθανους ανθρώπους και μια πραγματικά μοναδική πανέμορφη φύση.

Το Δουβλίνο είναι μια ζωντανή πρωτεύουσα, γεμάτη νέο κόσμο, όπου μπορείς να δεις και να κάνεις δεκάδες πράγματα. Έτσι, λοιπόν, ένα σαββατοκύριακο του Δεκεμβρίου στην αγαπημένη πόλη ήταν η καλύτερη ιδέα για να γιορτάσω τα γενέθλιά μου παρέα με φίλους που μένουν εκεί.

Είχα πολύ καιρό να το επισκεφθώ και προσπάθησα μέσα σε δύο μέρες να ξαναδώ και να χωρέσω στο μυαλό εικόνες και τοπία που με γύρισαν πολλά χρόνια πίσω.

Και τί πιο όμορφο από το να ακούς με το που προσγειώνεσαι στο αεροδρόμιο, ήρεμη κέλτικη μουσική, να βγαίνει από τα ηχεία, σαν γάργαρο νερό στα ρυάκια της καταπράσινης ιρλανδικής εξοχής, δίνοντας σου την εντύπωση ότι θα αρχίσουν να πετάγονται από παντού ξωτικά… Μια χώρα, πραγματικά βγαλμένη από τα παραμύθια!

Ναι, το Δουβλίνο είναι μια πόλη που την αγαπάς αμέσως. Όπως αμέσως αγαπάς και όλη την Ιρλανδία, τη χώρα της μαγείας, των θρύλων και των ξωτικών!

Η πρώτη φορά που το επισκέφτηκα ήταν φθινόπωρο, στη γιορτή του Halloween, την περίοδο των ξωτικών. Έβρεχε όλες τις μέρες και την τελευταία μέρα βγήκε ένα τεράστιο ουράνιο τόξο. Όσο περίεργο κι αν φανεί, ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα ουράνιο τόξο!

Όλη η φύση είχε τη μυρωδιά των φύλλων μετά τη βροχή. Ήμασταν στην εξοχή και δεν υπήρχε σχεδόν κανείς στο δρόμο. Έναν ηλικιωμένο μόνο συναντήσαμε, που καθάριζε κάτι ξύλα, ντυμένο με τα χοντρά του ρούχα και τις γαλότσες του. Είπαμε καλημέρα, εισπράξαμε ένα μουρμουρητό που υποθέσαμε ότι μπορεί να ήταν και καλημέρα και απομακρυνθήκαμε.

Η ιρλανδική φύση σε κάνει να ονειρεύεσαι. Μια λαϊκή παροιμία λέει, “βάδιζε απαλά γιατί βαδίζεις πάνω στα όνειρά μου…”. Σε όλη τη διαδρομή νόμιζαμε ότι θα πεταγόντουσαν από παντού ξωτικά.

Οι ιρλανδοί χωρικοί λένε ότι τα ξωτικά είναι “διωγμένοι άγγελοι που δεν ήταν αρκετά καλοί ώστε να σωθούν, αλλά ούτε αρκετά κακοί ώστε να χαθούν, ήταν οι θεοί της παγανιστικής Ιρλανδίας που όταν έπαψαν να τους λατρεύουν και να τους προσφέρουν δώρα, μαράζωσαν και ζάρωσαν στη λαϊκή φαντασία…”