Η Μέλη γυμνάζεται

Επειδή μικρή ήταν θεογκομενάρα και καρακουκλάρα και πρωτοστατούσε σε όλα τα αθλήματα στο σχολείο, αποφάσισε ότι και τώρα στο κατώφλι της τρίτης ηλικίας θα πρέπει να γίνει η μετενσάρκωση του Ιωάννη Μελισσανίδη και της Νάντια Κομανέντσι. Πήρε λοιπόν μια μέρα τηλέφωνο στα καλά καθούμενα τον Ζανό και του λέει:

• “Άκου, αγαπάκι, από αύριο θα γίνω αθλήτρια”.
• “Τί θα γίνεις;”, την ρώτησε ο έρμος ο συμβίος θεωρώντας ότι μάλλον είχαν μπει παράσιτα στη γραμμή.
• “Αθλήτρια, όπως ήμουν στα νιάτα μου, ρε παιδί μου. Έχω δεί και κάτι ωραία συνολάκια και πρέπει μέχρι το επόμενο καλοκαίρι να είμαι σε θέση να τα φορέσω”.
• “Ρε Μέλη, δεν μας παρατάς με τις μαλακίες σου, πρωϊ-πρωϊ”, της πέταξε ο Ζανό (κι αυτός όμως δε το βουλώνει …ή να σκεφτεί τί πάει να πεί πριν το πεί, αφού την ξέρει)

Δεν πρόλαβε, λοιπόν, να ξεστομίσει τη φράση του και μέσα στο τηλεφωνικό καλώδιο έγινε της Κορέας από τα ουρλιαχτά της Μέλης.

• “Μαναράκι, άντε μου και στον γεροδιάβολο, εντάξει;;;; Που θα μου πεις εμένα ότι λέω μαλακίες!!”, ωρύονταν η Μέλη. “Το ξέρεις ότι έχω πάρει μερικά κιλάκια τελευταία και πρέπει να τα χάσω”, συνέχισε απτόητη.

Μη θέλοντας να ρίξει λάδι στη φωτιά ο συμβίος, προσπάθησε να την ηρεμήσει (και μάλλον τα κατάφερε) με ένα:

• “Μα, βρε, ζαργάνα μου εμένα έτσι μου αρέσεις. Με τα πιασιματάκια σου. Τί να το κάνω αν είναι κάθε φορά που σε ακουμπάω να αισθάνομαι ότι αγκαλιάζω τον Μπόμπυ Σαντς μετά από απεργία πείνας ενός χρόνου!” (καλά, είναι κι αυτός σχιζοφρενής, που σταδιάλα πήγε και θυμήθκε τον Μπόμπυ Σάντς, ούτε ο Φρόϋντ δεν θα το εξηγούσε).
• “Ναι, αγαπάκι μου, μπορεί εσένα να σου αρέσω (“ας έκανες και διαφορετικά”, μονολόγησε μέσα της), αλλά αν εγώ δεν μπω του χρόνου στο ντε-πιές ταγεράκι Λουβί Βλιτόν που έχω σταμπάρει θα αρχίσω να ουρλιάζω. Γι΄αυτό τέρμα, το αποφάσισα και ούτε ο θεός δεν θα με κάνει να αλλάξω γνώμη. Αύριο ξεκινάω!”, είπε και ελάλησε η Μέλη.

Και την άλλη μέρα, αφού ζαλώθηκε φόρμες, πετσέτες, μπουκάλια με νερά και όλα τα συναφή του γυμναστηρίου, πήγε για την εγγραφή.

Στην ρεσεψιονίστ, αφού την σταύρωσε μέχρι να τελειώσουν τα διαδικαστικά, της ζήτησε ορθά κοφτά να ειδοποιήσει τον καλύτερο προπονητή που διαθέτει το γυμναστήριο για να της ξεκινήσει το πρόγραμμα. Η κοπελίτσα η δόλια, επειδή την είδε που της γυάλιζε το μάτι, δεν έφερε αντίρρηση και ειδοποίησε τον Τάσο που ήταν ο τοπ των τοπ στο γυμναστήριο να έρθει να παραλάβει μια βαρεμένη κυρία να την μαζέψει και να την μεταμορφώσει.

Την ανέλαβε λοιπόν ο Τάσος, ο οποίος παρεμπιπτόντως ήταν και “φέτες” και κόντεψε να λιποθυμήσει η Μέλη βλέποντάς τον (“γαμώ την καντεμιά μου μέσα, που μετά θα γυρίσω σπίτι και θα φάω στη μάπα τον Ζανό”, σιχτίριζε μέσα της). Την συνέδεσε εκεί με καμία τρακοσαριά καλώδια, την ένωσε με ένα μηχάνημα, της έδωσε και κάτι βαράκια να κρατάει και για μία ώρα την πέθανε στην κυριολεξία, σαν να ήταν νεοσύλλεκτος στις ειδικές δυνάμεις της Αμερικής και ετοιμαζόταν να αναλάβει αποστολή στη Συρία για να πολεμήσει ενάντια στον ΙΣΙΣ.

Και ίδρωνε και ξεϊδρωνε η Μέλη, και συνδέονταν κάθε τρεις και λίγο με τα καλώδια της γυμναστικής σαν ηλεκτρική ψησταριά στα Βλάχικα, και χτυπιόταν στα καθισματάκια και στις επικύψεις.

Και να οι φωτογραφίες και οι σέλφι κάθε μέρα με τα νέα καλώδια και τα νέα μηχανήματα. “Και εδώ με βλέπετε να έχω τρία καλώδια για το δεξί μπούτι, και εκεί τέσσερα για το αριστερό, εκεί ένα στο κεφάλι για εγκεφαλογράφημα….”, και πάει λέγοντας.

(Αφού οι φίλες της, βλέποντάς την συνεχώς καλωδιωμένη σαν κατάσκοπο της ΓκαΓκεΜπε σε μυστική αποστολή, σκέφτηκαν κάποια στιγμή να αρχίζουν να την φωνάζουν αστειευόμενος “ο Μέλος ο Ηλεκτρολόγος”. Όμως, για να μην πάθουν τα ίδια του Ζανό, το βούλωσαν. Εμ, γυναίκες βλέπετε. Σκέφτονται καλά πριν μιλήσουν, Δεν πετάνε, όπως οι αρσενικοί, ότι παπαριά τους κατέβει στο κεφάλι και μετά ψάχνουν το κεφάλι τους στη χωματερή Λιοσίων!).

Κάθε φορά δε, που η …αθλήτρια Μέλη γύριζε στο σπίτι, έδινε επί μισή ώρα ραπόρτο στο Ζανό τι έκανε και πώς το έκανε, προτρέποντάς τον να ξεκινήσει κι αυτός. Αυτός βέβαια την κοιτούσε με το κουρασμένο βλέμμα της αγελάδας και δεν έλεγε τίποτε απλώς κουνούσε το κεφάλι του. Μετά πήγαινε στην κουζίνα και έτρωγε ότι είχε περισσέψει από το φαγητό του σκύλου, αφού η συμβία του πλέον είχε σταματήσει κάθε μαγειρική δραστηριότητα προκειμένου να προσέχει τη γραμμή της.

Έχει περάσει ένας μήνας από την αποφράδα εκείνη μέρα που η Μέλη ξεκίνησε το γυμναστήριο. Και ο χειμώνας, όπως καταλαβαίνετε, προβλέπεται σκληρός, βαρύς και μακρύς. Η καρδιά και το μυαλό μας αυτές τις στιγμές βρίσκεται δίπλα στον Ζανό. Ακούγεται ότι στη γειτονιά οι γνωστοί ετοιμάζουν μυστικά ταπεράκια με φαγητό και το αφήνουν με τρόπο δίπλα στη ρόδα του αυτοκινήτου το πρωϊ που ξεκινάει για τη δουλειά. Και όταν επιστρέφει το ξαναφήνει κι αυτός στο ίδιο σημείο, άδειο πια, για να το γεμίζουν για την επόμενη μέρα. Αυτή είναι η Ελλάδα που δοκιμάζεται και υποφέρει….Γυμναστηριακά!