Μελο-πάρτυ γενεθλίων

Ανήμερα των γενεθλίων της, η Μέλη ξύπνησε από τα άγρια χαράματα. Έπρεπε από νωρίς να αρχίσει να ετοιμάζει και να επιβλέπει τα διάφορα διαδικαστικά για το βραδυνό της πάρτυ με τραπέζι υπερπαραγωγή “είμαι θεά, δεν υπάρχω” στυλ, συν το γεγονός ότι έπρεπε να πάει να χτενίσει μαλλί και να βάψει νύχια.
Το σούπερ-ντούπερ catering που είχε αναλάβει τη βρώση και πόση των καλεσμένων, είχε πάρει σαφείς εντολές ότι έπρεπε να ετοιμάσει ό,τι πιο εξωτικό και φαντασμαγορικό υπήρχε σε έδεσμα. Μέχρι και παγώνι ζήτησε η εορταζόμενη για ντεκόρ, αλλά εκεί δυστυχώς “έφαγε” πόρτα, ατσάλινη και αλεξίσφαιρη.

Παράλληλα και δεδομένου ότι το πάρτυ θα συνδύαζε γενέθλια και πανεπιστημιακή επιτυχία (βλ. μεταπτυχιακό), είχε καλέσει για να παρευρεθεί στη γιορτή και την Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ! Από το προσωπικό γραφείο όμως της ακαδημαϊκού παγκοσμίας κλάσεως, κατάλαβαν ότι μίλαγαν με κάποιο ταρακουνημένο μυαλό και ευγενικά δήλωσαν ότι η ακαδημαϊκός θα βρίσκεται στην Τασμανία εκείνο το διάστημα. Απογοητεύτηκε μεν, η Μέλη, αλλά παρέμεινε κυρία και δεν είπε τίποτε. Ευχαρίστησε, έκλεισε το τηλέφωνο και επέστρεψε στις εργασίες της για την ημέρα.

Για το πάρτυ των γενεθλίων είχε προσκαλεστεί το μισό Παλαιό Φάληρο (με το άλλο μισό δεν μιλιέται γιατί δεν είναι, λέει, του επιπέδου της). Η τεράστια ταράτσα της βίλλας Μελιζανό, η οποία καταλαμβάνει 3 ορόφους κυριλάτης πολυκατοικίας στη  μέση της Ποσειδώνος, είχε διακοσμηθεί κατάλληλα ώστε να επιτραπεί στον όχλο να θαυμάσει και την, ομολογουμένως,  καταπληκτική θέα, αφού έχει πιάτο όλον τον Φαληρικό Κόλπο, την Καστέλα και το ΣΕΦ.

Από το πρωϊ είχε διώξει τους πάντες από το σπίτι, πλην της οικιακής βοηθού. Στον Ζανό διεμήνυσε ότι θα έπρεπε να επιστρέψει γύρω στις 5 μαζί με την τούρτα γενεθλίων και το ειδικό τραπεζάκι πάνω στο οποίο θα την τοποθετούσε. Ένα αλαβάστρινο στρογγυλό τραπεζάκι με χρυσά πόδια. Τα παιδιά της είχαν πάρει εντολή να εμφανιστούν μετά τις 8 το βράδυ! Ο σκύλος της οκογενείας είχε δωθεί για μπέϊμπι-σίτιγνκ στην κόρη της γειτόνισσας, της κας Δωροθέας, στην απέναντι μονοκατοικία.

Στο σαλόνι παιάνιζε όλη μέρα ο Αλ Μπάνο με το “Φελιτσιτά”. Φυσικά, σεγόντο στο τραγούδι έκανε ανά τακτά διαστήματα και η εορτάζουσα με τους γνωστούς στίχους “να, να, να, να, φελιτσιτά, λα, λα, λα, λα, λα, φελιτσιτά”… Γιατί άμα γνωρίζεις απ΄έξω τους στίχους, ε, τους παίζεις στα δάχτυλα! (προσπαθώ εδώ και καιρό, γμτ την ατυχία μου, να βρω εμοτικόν μούτζας, αλλά δεν βρίσκω).

Οι καλεσμένοι είχαν ενημερωθεί εδώ και δύο μήνες ότι θα έπρεπε να προσέλθουν αυστηρά στις 8.30, γιατί επιβάλλετο να θαυμάσουν το ηλιοβασίλεμα,  πριν αρχίσει το πάρτυ! Η πρόσκληση ανέφερε επίσης ότι έπρεπε να προσέξουν ιδιαίτερα το dress code, ενώ απαγορεύονταν ρητώς και κατηγορηματικώς κάθε τέκνο κάτω των 18, πλην των δικών της! (Πού είναι, ρε γμτ εκείνο το εμοτικόν με τη μούτζα!).

Γύρω στις 12 το μεσημέρι και αφού είχαν μπεί τα πάντα στη θέση τους, η Μέλη πήρε την Jane Birkin Hermès τσάντα της σε χρώμα “ταμπά” και αναχώρησε για το κομμωτήριο. Ξέρετε, στον Οίκο Rodolph, Salon de Coiffure. Φτάνοντας, την υπεδέχθη ο ίδιος ο Ροδόλφος (όχι, δεν πρόκειται για εγγονό του Νουρέγιεφ. Ανδροκλής είναι το όνομά του, αλλά επειδή δεν είναι και ο πιο φανατικός του είδους το έκανε Ροδόλφος, τρομάρα του).

• “Oh, bonjour Mme Meli!”, αναφώνησε, κάνοντας πιρουέτες ο Ροδόλφος. “Τί θα κάνουμε σήμερα;”
• “Καλημέρα, Ροδολφάκι! Αφήνομαι στα χέρια σου”, απάντησε η Μέλη με εκείνη τη χαρακτηριστική ναζιάρικη φωνή σαν την Νάννυ Φραν.

Την κάθησε ο Ροδόλφος στην πολυθρόνα, της μπουγάδιασε το κεφάλι και άρχισε να της στεγνώνει το μαλλί. Παράλληλα, οι παρατρεχάμενες του Ροδόλφου, η Πίτσα και η Λίτσα, ασχολούνταν με τα πόδια και τα χέρια της. Όλο το κομμωτήριο στην ποδιά της Μέλης!

Η ανοικοδόμηση κράτησε 3 ώρες! Κάθησε κι ένα μισάωρο παραπάνω να αυτοθαυμάζεται στον μεγάλο καθρέφτη δίπλα από τον καναπέ, και με αυτά και με τ’άλλα η ώρα είχε πάει 3.30. Ξεκίνησε για το σπίτι φουριόζα, γιατί περίμενε στις 4  τον ανθοπώλη που θα γέμιζε με άνθη όλα τα βάζα της οικίας. Είχε τοποθετήσει κι ένα βάζο στην αποθήκη… Μην τυχόν και ξεστρατήσει καμια κατσαρίδα και δεν δει λουλούδι και τί θα κάνουμε!

Τα ρούχα της για το πάρτυ τα είχε  βάλει από την προηγούμενη στο “μπουντουβάρ της κυρίας”  για να μην της τα τσαλακώσει κανείς. Θα τα φόραγε ακριβώς μισή ώρα πριν την άφιξη των καλεσμένων. Μέχρι τότε το home outfit θα ήταν φόρμα και αθλητικά.

Στις 4,  νταν, χτύπησε το κουδούνι. Τα άνθη είχαν φτάσει. Τρεις ανθρώπους έστειλε ο έρμος ο ανθοπώλης για να ανεβάσουν όλον αυτόν τον Εθνικό κήπο στην οικία της κας Καραμέλη. 40 λεπτά χειάστηκαν οι άνθρωποι για να γεμίσουν και στολίσουν όλα τα βάζα. Πήραν το φιλοδώρημά τους και αποχώρησαν διακριτικά.

Στις 5 έφτασε ο Ζανό με την τούρτα-αριστούργημα. Την τοποθέτησαν στον ειδικό χώρο του τεραστίων διαστάσεων ψυγείου.

• “Ζανό μου, δεν ανεβαίνεις να ντυθείς σιγά-σιγά κι εσύ, ρε αγαπάκι”, άρχισε το καλόπιασμα η Μέλη.
• “Ρε Μέλη, σύνελθε! Πέντε είναι ακόμη η ώρα και δεν πρόκειται να έρθουν όλοι αυτοί πριν τις 8.30. Πάω να ξαπλώσω λίγο, να ξεκουραστώ και κατά τις 7-7.30 ξύπνα με να ντυθώ”, είπε  ο Ζανό και ξεκίνησε να ανέβει τη σκάλα προς την κρεβατοκάμαρα.
• “Είσαι σχιζοφρενήηηηηηηηηηςςςς<;;;;”, ακούστηκε μία στριγγλιά πίσω του και ο Ζανό κοκκάλωσε στη θέση του (να μου το θυμηθείτε, αυτός από τρομάρα θα πάει).
  “Εγώ ετοιμάζω και στολίζω εδώ και μια βδομάδα και εσύ θέλεις να πας να κοιμηθείς και να μου κάνεις την κρεβατοκάμαρα μπουρδέλο, το κέρατό μου! Και περιμένουμε και ξένους ανθρώπους!”, συνέχισε ωρυόμενη η Μέλη.
• “Και δε μου λες, ρε Μέλη, σκοπεύεις να τους καθήσεις στην κρεβατοκάμαρα, μήπως;”, ρώτησε ειρωνικά ο Ζανό.
• “Μμμμ, εξυπνάδες! Και αν κάποιος μου ζητήσει να του δείξω το σπίτι, ποία θα είναι, κύριε, η θέσις μου; Και άκου να σου πω, αγαπάκι, όχι ειρωνείες σε μένα, μη γίνουμε από δυο χωριά χωρικοί!”, του αντιγύρισε, με γυρισμένες τις κόρες των ματιών της η Μέλη, κουνώντας του το δάχτυλο. “Αν θέλεις να κοιμηθείς να πας στο δωμάτιο της Γιαν-Τσεν! Όβερ!”, ολοκλήρωσε και αποχώρησε με φούρια προς την κουζίνα.

Και επειδή,  όπως ξέρουμε πολύ καλά, μπορεί σε όλες τις ελληνικές οικογένεις, ο άντρας να θεωρείται ο αφέντης του σπιτιού, αλλά γίνεται πάντα ότι αποφασίσει η γυναίκα, το ίδιο έγινε και στην οικία Μελιζανό. Ο Ζανό έβαλε τις βαμβακερές γαλάζιες πυζάμες του, πήρε την εφημερίδα και “μετακόμισε” για σιέστα στο δωμάτιο της Γιαν-Τσεν. Σεμνά και ταπεινά…

Και η προσέλευση του κοινού άρχισε. Βέβαια η hot στιγμή της βραδιάς ήταν το περιβόητο ηλιοβασίλεμα από την βεράντα που διαφημίζονταν, πια, λες και ήτανε στο Ημεροβίγλι στη Σαντορίνη!

Τέλος πάντων, μαζεύτηκαν όλοι στη βεράντα, ουάου από δω ουάου από κει, το είδαν και το ωραίο το ηλιοβασίλεμα, χαζέψανε τον Φαληρικό κόλπο και την Καστέλα (είδαν και τον Προφήτη Ηλία, μεγάλη η χάρη του) και ετοιμάστηκαν, όπως κάθε καλός καλεσμένος που σέβεται τον εαυτό του, να επιτεθούν στα εξωτικά φαγητά του μπουφέ.

Η Μέλη, καμάρωνε, πια, σαν γύφτικο σκεπάρνι!

• “Καταπληκτικά όλα, Μέλη μου. Χρυσοχέρα!”, επικροτούσαν οι φίλες της”, με αβροφροσύνη όπως το επιβάλλει το σαβουάρ βίβρ.
• “Ευχαριστώ, χρυσές μου. Δεν είναι τίποτε ιδιαίτερο, ένα απλό μπουφεδάκι να πιούμε το κρασάκι μας. Ε, είχα και βοήθεια, εννοείται”, διευκρίνιζε η Μέλη μη τυχόν και επαναστατούσαν τα πηρούνια και δήλωναν το αντίθετο και γινόταν ρεζίλι στο τσούρμο. (Οσο για το απλό μπουφεδάκι, τώρα, τί να σας πω… Εγώ, πάντως, στολισμένο φασιανό και αστακούς με όλη την αστακοοικογένεια αλά μπρατσέτα, σε απλό μπουφεδάκι δεν έχω ξαναδεί. Αλλά θα μου πείτε, εγώ είμαι από χωριό. Σωστό κι αυτό! (και τί χωριό! Κούκλα σκέτη! αλλά επ΄αυτού θα μιλήσουμε διεξοδικά άλλη στιγμή).
• “Μα, πάρτε κι ένα καναπεδάκι”! προέτρεπε η Μέλη
• “Πω, πω, πω, βρε παιδί μου και του πουλιού το γάλα, πια, έχεις κουβαλήσει”, τόνιζε ενθουσιασμένη η Ευπραξούλα.
• “Έλα βρε, υπερβάλεις”, έκανε με νάζι και όλο χαμόγελο η Μέλη και γέλαγαν μέχρι και τα μουστάκια του Ζανό.

Για να μην τα πολυλογούμε, όλο το βράδυ πέρασε μέσα στα γλυκουλιάρικα κομπλιμέντα και στα χαμόγελα, που είχαν γίνει ένα με τα αυτιά όλων, κάτι σαν της Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη. Και το φαγητό, φαγητό, όμως. Φάγανε, φάγανε, φάγανε….

Όταν έφτασε η ώρα της τούρτας, τοποθετήθηκαν τα κεράκια, η Μέλη ζήτησε από το πλήθος να κάνει ησυχία και ως άλλη Μαρία Αλιφερη αναφώνησε στο κοινό:

– “Σας αγαπώ! Πατώ στα πόδια πιο γερά κι έχω βγάλει φτερά πιο μεγάλα”!

(Θεέ μου, πόσο φτερό ξοδεύεις για τη μάγια τη μέλισσα…!!).

Εν συνεχεία, πήρε μεγάλη ανάσα, φύσηξε και φφφφφουυυυυυυυ… έσβησαν τα κεριά! Και όλοι μαζί άρχισαν να τραγουδούν το θρυλικό τραγουδάκι γενεθλίων, “Χάπι μπερντέ του γιού νταρλίνγκ”!

Εδώ να σημειώσουμε ότι, ο Δήμαρχος Παλαιού Φαλήρου, παρά τα παρακάλια της Μέλη, δεν είχε επιτρέψει να ρίξουν πυροτεχνήματα, μη γίνει και κανένα ατύχημα και λαμπαδιάσει ο τόπος. Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου θα προσέχουμε, τον σταύρωσε τον Δήμαρχο η Μέλη. Εκείνος ανένδοτος. Οπότε κι αυτή,  τί να κάνει,  περιορίστηκε να ανάψει αυτά τα παιδικά βεγγαλικά που βάζουν στα παγωτά, ώστε να καταλαγιάσει ο καημός του φαντασμαγορικού θεάματος.

Η τούρτα εξαφανίστηκε σε 50 νανοσεκόντ. Βλέπετε, μπορεί κανένας τους να μην ήθελε να πάρει το κομμάτι, γιατί λέει είχανε σκάσει από το φαϊ, αλλά στο δεύτερο “μα, δεν γίνεται, ένα κομματάκι θα το φάτε” της Μέλης, το κομματάκι αναπαύονταν ήδη στον χλοερό στομαχικό τόπο του καλεσμένου!
Και μετά απορείτε που, εν μέσω κρίσης, ανοίγουν συνεχώς φαγαδερί στην ωραιότερη χώρα του κόσμου. Διότι ο Έλλην, κύριοι, ήτο – είναι – και θα παραμείνει, εσαεί, κοιλιόδουλος!

Το τί ακολούθησε, φαντάζομαι ότι μπορείτε, κάπως,  να το φαντατείτε. Λέω κάπως,  γιατί την εικόνα σε πλήρη ανάπτυξη δεν μπορεί να την συλλάβει ανθρώπινος νούς. Όλη η γειτονιά ξενύχτησε, ακούγοντας Πάριο και νησιώτικα! Αν είναι δυνατόν! Πάριος και νησιώτικα! Μόνο φυλακισμένος στο Γκουαντάναμο μπορεί να καταλάβει και να συμπάσχει με τους έρμους τους γείτονες, που όλο το βράδυ παρακαλούσαν σιωπηλά τον Μεγαλοδύναμο να τους δώσει δύναμη να αντέξουν!

Η ησυχία στον Φαληρικό κόλπο επήλθε γύρω στις 5 τα ξημερώματα, όταν έκλεισε πια το πικάπ και οι καλεσμένοι άρχισαν, επιτέλους,  να αποχωρούν.

Στον ορίζοντα, οι πρώτες τράτες έκαναν την εμφάνισή τους, επιστρέφοντας με την πρωϊνή ψαριά. Πέντε-έξι μετανάστες αγνάντευαν τη θάλασσα, ο κυρ-Στέφανος μόλις είχε ανοίξει το μπακάλικό του και ξεφόρτωνε την πραμάτεια από το τρίκυκλο και ο κυρ-Παντελής, ο καφετζής, είχε ήδη ανοίξει το καφενείο και ετοιμαζόταν να “σφάξει” ρέγγα για μεζέ, κατά πως του ΄χε παραγγείλει ο κυρ-Σωτήρης.

Ο Ζανό, είχε φορέσει τις γαλάζιες βαμβακερές του πυζάμες, είχε βάλει το φιλεδάκι στα μαλλιά για να μην πετάνε το πρωϊ και αφού ήπιε και την τελευταία γουλιά από το ουϊσκυ Shivas που είχε βάλει για να χαλαρώσει, κατευθύνθηκε προς την συζυγική κλίνη. Ο σκυλούκος είχε ήδη πάρει θέση στο ανάκληντρο για ύπνον ελαφρύ. Η εορτάζουσα, ταχύτερη από όλους, βρίσκονταν ήδη κάτω από τα δροσερά σατέν σεντόνια σε χρώμα μανόλιας, και είχε “βάλει πλώρη” για το δεύτερο όνειρο.

Στο σπίτι επικράτησε, επιτέλους, απόλυτη ησυχία και γαλήνη.

Η νέα μέρα ξεκινούσε και όλα έβρισκαν τους συνηθισμένους τους ρυθμούς.
Μέχρι το επόμενο Μελό-δραμα! 🙂