Όταν η Μέλη Καραμέλη αποφάσιζε, στα γεράματα, να αποκτήσει μεταπτυχιακό (γιατί όταν έπρεπε να το κάνει κανονικά, όπως όλος ο κόσμος, αυτή σαλιάριζε με τον Ζανό στη Ρώμη και το έπαιζε Κλαούντια Καρντινάλε στην Via Veneto και στην Fontana di Trevi), δεν φανταζόμασταν ότι επί έναν και πλέον χρόνο θα περνούσαμε από τα μαρτύρια της κολάσεως!
Διάβαζε η Μέλη, έπρεπε να αγχωνόμαστε εμείς. Δεν διάβαζε η Μέλη, την πλήρωνε ο Ζανό. Εξετάσεις είχε η Μέλη, έπρεπε να κινητοποιηθεί το σύμπαν για να μην ενοχληθεί και να διαβάσει απερίσπαστη. Στα κρούσματα υποσιτισμού της οικογενείας, απαντούσε στωϊκά:
- “Δεν μπορώ να ασχολούμαι με τα στομάχια σας, τώρα!”
και επέστρεφε με ύφος και τουπέ στα χειρόγραφά της, ως άλλος Δρ Φρόϋντ… Α, ναι, ξέχασα να πω ότι η ειδικότης της μεταπτυχιακής φοιτήτριας είναι η Ψυχολογία! Άνευ σχολιασμού …
Κάπου στις αρχές του μηνός Μαϊου, τη στιγμή που όλη η φύση άνθιζε και πρασίνιζε, η Μέλη ενημέρωσε ότι θα αποσυρθεί από τα εγκώσμια για ένα μήνα διότι έπρεπε να ετοιμάσει την τελική της εργασία στην οποία θα αφοσιωνόταν ψυχή τε και σώματι. Κατά καιρούς, βέβαια, για να μην χάνεται και εντελώς από το πολυπληθές κοινό της, έκανε κάτι περάσματα τύπου “κομάντο” – χτυπάς και φεύγεις – για μια καλημέρα πρωϊνάδικου και καλά, “πνίγομαι αγάπες μου, αλλά δεν ξεχνώ τον λαό που με στηρίζει αυτές τις δύσκολες για την πατρίδα ώρες”.
΄Ωσπου έφτασε η ηρωϊκή μέρα των τελικών εξετάσεων. Κάθε φοιτητής της γενιάς του πολυτεχνείου που σέβεται τον εαυτ ό του, θα έπαιρνε την τσαντούλα του και θα πήγαινε να καθήσει στα έδρανα, να γράψει, να τελειώσει και κατόπιν να πει, “είμαι ευχαριστημένος, όλα πήγαν καλά”. Αυτά για τους κανονικούς φοιτητές.
Στην περίπτωση της Μέλης, η μέρα άρχισε σαν επεισόδιο της “Δυναστείας” και κατέληξε ως τρέϊλερ στα “Ατίθασα Νειάτα”.
Σηκώθηκε το πρωϊ, με τη δροσούλα, πήρε το ντους της, ντύθηκε λες και πήγαινε σε φωτογράφηση παρέα με την Τζόαν Κόλινς, κάθησε στον άσπρο καναπέ του σαλονιού της να πιεί τον καφέ και να φάει το φρεσκοψημένο μυρωδάτο κρουασάν που της είχε αγοράσει η οικιακή βοηθός από τον απέναντι φούρνου του κυρ-Στέφανου.
(Εδώ να σημειωθεί ότι ο συμβίος είχε αποχωρήσει αρκετά νωρίτερα … έχουνε γνώσιν οι φύλακες … )
Αφού έριξε μια ματιά στον ημερήσιο ηλεκτρονικό τύπο, συνδέθηκε στο φβ και θεώρησε χρέος της προς την κοινωνία, να ενημερώσει το πανελλήνιο για το τϊ επρόκειτο να γίνει τη συγκεκριμένη μέρα. Ξέρετε, η Μέλη όταν θέλει να αναρτήσει κάτι και να είναι πιασάρικο αρχίζει να κατεβάζει τα άπαντα του Σολωμού μαζί με όλες τις γλυκουλιάρικες νοβέλες της Μπάρμπαρα Κάρτλαντ. Και το αποτέλεσμα βέβαια είναι πάντα δραματική ελληνική ταινία του ΄60:
- “Συγκίνηση, περηφάνεια, χαρά, ελπίδα! Τελειώνει αυτή η πρώτη χρονιά του μεταπτυχιακού μου … κι εγώ αγγίζω τ’ όνειρό μου….! Επανεκκίνηση, μηδένισα, ξαναγεννιέμαι!”
(ok, μάλιστα…το κοντέρ της γειτονιάς σας σάς ευχαριστεί…)
Μέχρι να αναχωρήσει για το Πανεπιστήμιο, εννοείται ότι είχει πέσει το διαδίκτυο από τους ακόλουθους της Μέλης-Αλέξις Κάριγκτον και τα σχόλιά τους.
(Το καλό όταν η Μέλη παθαίνει αυτές τις υστερικές κρίσεις πανικού και μεγαλείου, είναι ότι η υπόλοιπη οικογένεια, με έναν μαγικό τρόπο, βρίσκει την ησυχία της. Έτσι δεν πολυασχολούνται μαζί της, ούτε αυτή μαζί τους και οι μέρες μέχρι τις τελικές εξετάσεις κυλάνε μέσα σε μια (επικίνδυνη) ηρεμία. Γιατί πάντα στο τέλος γίνεται στο σπίτι της Κορέας και ως συνήθως την πληρώνει ο Ζανό!
Όμως, από ότι μας ενημέρωσε ο κοινός μας φίλος, Ζαφείρης, ο Ζανό έχει κανονίσει αυτή τη φορά να φύγει επαγγελματικό ταξίδι μια μέρα πριν τελειώσουν οι εξετάσεις και έτσι ευελπιστεί ο ταλαίπωρος να γλυτώσει τα πρώτα δυνατά σκάγια. Αυτή που φοβάται για τη ζωή της είναι η Φιλιππινέζα οικιακή βοηθός, η οποία έχει ήδη επικοινωνήσει με το Προξενείο της χώρας της σε περίπτωση που εξαφανιστεί μυστηριωδώς).
Αφού τελείωσε τον πρωϊνό καφέ της, πήρε τα κλειδιά του αυτοκινήτου και ξεκίνησε για τη σχολή. Φτάνοντας, συνάντησε στον προαύλιο χώρο τους συμφοιτητές της.
Φυσικά, όπως καταλαβαίνετε, όλοι οι συμφοιτητές της είναι συνομήλικοι του μεγάλου της γιού. Και το έχει πάρει πατριωτικά η Μέλη, και καλά η θεία Λένα στα μικρά παιδιά, και μόνο τάπερ με ντολμαδάκια και κεφτεδάκια που δεν μεταφέρει στα μαθήματα!
Βέβαια στις τελικές εξετάσεις, πήγε προετοιμασμένη – ένα ταπεράκι με κουλουράκια κανέλας που είχε φτιάξει η οικιακή βοηθός, ήταν ήδη τοποθετημένο στην πολύχρωμη ψάθινη τσάντα της από βραδύς! Σκοπός του ταπερακίου; Μα να κεραστεί, φυσικά, όλο το ίδρυμα για την (αναμφισβήτητη) επιτυχία της. Γιατί, όλα μπορεί να τα ανεχθεί η Μέλη, εκτός του να αμφισβητήσει κάποιος τις δυνατότητές της! Ειδικά όταν είναι να μπεί στο μάτι όλων των καθώς πρέπει κυριών των Νοτίων Προαστίων, ως διπλωματούχος μεταπτυχιακή φοιτήτρια.
Πρόσβαση στην αίθουσα εξετάσεων δεν είχαμε, αλλά δεν χρειάστηκε να ανησυχήσουμε κιόλας. Η Μέλη, αφού θα είχε σίγουρα μοιράσει εκ των προτέρων τα κουλουράκια, θα είχε πέσει με τα μούτρα πάνω στις κόλες της για να αναλύσει όλα τα οιδιπόδεια συμπλέγματα μέχρι και την τρελή του Σαγιό και του σογιού του.
Οι ώρες περνούσαν και η Μέλη δεν έβγαινε. “Μα καλά τί κάνει πια εκεί μέσα;”, αναρωτήθηκα οι φίλες της, όταν είδαν ότι είχαν περάσει δύο ώρες και δεν είχε δώσει σημεία ζωής.
Και εκεί που αναρωτιόντουσαν, λαμβάνουν μήνυμα στο messenger από μια κατενθουσιασμένη Μέλη:
- “Oh, my God! Είμαι θεά! Θριάμβευσα! Τους πέταξα τα μάτια έξω, στους πτωχούληδες μπυθουλαίους!”
Και όπως ήταν αναμενόμενο, δεν πέρασαν πέντε λεπτά και άρχισε να ποστάρει σε όλο το διαδίκτυο τη δεύτερη σημαντικότερη στιγμή της νεωτέρας Ελλάδας, μετά την επανάσταση του 1821, την μεταπτυχιακή της επιτυχίας!
Το πλήθος από κάτω εκστασιασμένο από την επιτυχία της να παραληρεί. “Τιμημένα γηρατειά, δώσε γνώση στο λαό, πάνω τους φάτους”, και άλλα τέτοια φαιδρά!
Προσπαθήσαμε να επικοινωνήσουμε και με τον Ζανό για να τον συγχαρούμε για τη συμβία του, αλλά το τηλέφωνό του ήταν μονίμως κλειστό… Εμ, έτσι είναι… Ο παθός γίνεται μαθός και μετά … λαγός!
Και που λέτε, για να μην τα πολυλογούμε, γιατί θα μου καεί και το φαγητό (φτιάχνω μπιφτέκια με πατάτες στο φούρνο), δεδομένου ότι ένα τέτοιο γεγονός δεν είναι δυνατόν να μην έχει διαπλανητική κάλυψη, η Μέλη αποφάσισε να κάνει φιέστα σούπερ ντούπερ γιορτάζοντας ταυτόχρονα και τα γενέθλιά της, που για την κακιά τύχη όλων πέφτουν μια βδομάδα μετά.
Σε αυτό, όμως, θα αναφερθούμε σε προσεχές αφιέρωμα, διότι μέσα σε μια μέρα είναι too much να μπορέσει να τα χωρέσει όλα αυτά ο ανθρώπινος εγκέφαλος!
Πεπορέ... 