Το Άμστερνταμ το γνωρίζουμε όλοι. Είναι η πρωτεύουσα της πατρίδας της μικρής Ολλανδέζας. Ξέρετε, αυτής της χώρας που το μεγαλύτερο υψόμετρό της είναι -50μ κάτω από τη θάλασσα και που εθνικό της σύμβολο, εκτός από τις αγελαδίτσες και τις τουλίπες, είναι και το ποδήλατο. Παντού! Σε κάθε γωνιά, σε κάθε καλντερίμι, σε κάθε κουκίδα, σε κάθε παρτέρι, μιλιούνια τα ποδήλατα. Σκέτα, με καλαθάκια, με κουβουκλιάκια, διπλά, μονά, με σημαιούλες, με λουλουδάκια, με ό,τι μπορεί να βάλει το μυαλό του ανθρώπου.
Το Άμστερνταμ εκτός από το ότι είναι μια πανέμορφη πόλη με τα κανάλια του, τις γεφυρούλες του, τα μυρωδάτα καπνιστά “χορταράκια” του και όλα τα ανθοκομικά του (με τις τουλίπες πια κάθε τέτοια εποχή και δώθε γίνεται ο χαμός του χαμού), είναι η έδρα του ιστορικού Ajax, που δόξασε και δοξάστηκε ο μαγικός Johan Cruyff, ο Ολλανδός που με την ομάδα του μεσουράνησαν στα γήπεδα στη δεκαετία του ’70. Ο παίκτης για τον οποίον ο Γερμανός θρύλος των γηπέδων Franz Beckenbauer είχε δήλωσε: “αν παίκτες όπως οι Gareth Bale και Cristiano Ronaldo αξίζουν €100 εκατομμύρια, τότε ο Johan Cruyff θα έπρεπε να αξίζει δισεκατομμύρια”! Αχ, ωραίες εποχές… Τέλος πάντων ας επιστρέψουμε στο παρόν.
Αυτό λοιπόν το πανέμορφο και πολυπολιτισμικό Άμστερνταμ αποφασίσε να επισκεφτεί η Φιλίτσα για εκδρομούλα το σαββατοκύριακο. Καιρό είχε να πάει για καφεδάκι, δίπλα είναι, σκάρτες δυό ωρίτσες με το τρένο από τις Βρυξέλλες, οπότε αφού το αποφάσισε ούτε που το σκέφτηκε δεύτερη φορά. Έτρεξε στο σταθμό, αγόρασε εισιτήριο και μπήκε στο τρένο χαρωπή και κουνιστή. Κάθησε στη θεσούλα της, συνδέθηκε στο wifi του τρένου (διαθέτουν κι απ΄αυτό), έβαλε τον φορτιστή στην πρίζα δίπλα απ΄τη θεσούλα της για να φορτίζει το κινητό (έχουν και πρίζες για φόρτισμα) και περίμενε να ξεκινήσει το τρένο.
Διασχίζοντας βελγικές εξοχές και βοσκοτόπια, η αμαξοστοιχία μπαίνει κάποια στιγμή στα ολλανδικά λιβάδια όπου βόσκουν ανέμελες κάτω από τον απογευματινό ήλιο οι τετράπαχες αγελάδες για να δώοσυν το πεντανόστιμο γάλα τους που θα μπεί σε τενεκεδένια κουτάκια και θα μας έρθει ως Γάλα Βλάχας (ολλανδικής βλάχας).
Μέσα στην καλή χαρά, έφτασε η Φιλίτσα στον σιδηροδρομικό σταθμό Het Centraal Station του Αμστελόδαμου (ελληνιστί το Άμστερνταμ για να μαθαίνουμε όλοι), ο οποίος βρίσκεται πάνω σε 3 τεχνητά νησάκια. Βγαίνοντας αντίκρυσε αυτή τη γνωστή εικόνα που συναντά κανείς παντού στη χώρα.
Συνέχισε ποδαράτη για το ξενοδοχείο. Τεράστιο δεν το λες το Άμστερνταμ, όλα είναι σχετικά κοντά. Μην ξεχνάμε τί ήταν όταν πρωτοϊδρύθηκε στα τέλη του 12ου αιώνα. Ένα μικρό βαλτώδες, πτωχικόν και βρωμερόν (πίφι-πίφι) ψαροχώριον στις όχθες του ποταμού Άμστελ (εξ ού και το όνομά του – Amstelredamme, που έγινε πλέον Amsterdam – καθώς και αυτό της μπύρας όπου οι Oranje πνίγουν τον πόνο τους στη βίννη), όπου ψάρευαν ποταμίσιες ψαρονοστιμιές για να χορτάσουν. Μετά βέβαια η χώρα γνώρισε τρελές δόξες και μεγαλεία εκεί κατά τον 17ο αιώνα που έγιναν θαλασσοκράτορες και αρμένιζαν σε όλα τα πελάγη της υφηλίου και κατάφερε μέχρι σήμερα να είναι πρώτη σε όλα και να έχει ένα καταπληκτικό επίπεδο ζωής.
Αν και το Άμστερνταμ είναι η πρωτεύουσα της Ολλανδίας, δεν είναι ούτε η πρωτεύουσα της επαρχίας στην οποία ανήκει, της Βόρειας Ολλανδίας, (πρωτεύουσα της οποίας είναι το Χάαρλεμ), ούτε η έδρα της κυβέρνησης (που είναι η Χάγη). Και για να ολοκληρώσουμε την εγκυκλοπαιδική μόρφωση, να πούμε ότι το Άμστερνταμ κατέχει τον τίτλο της πόλης με τις περισσότερες εθνικότητες στον κόσμο. Αποτελεί μια, πραγματικά, πολυεθνική κοινωνία. Όπως διαβάζουμε σε διάφορους ενημερωτικούς και εκπαιδευτικούς ιστότοπους, το 2007 ζούσαν στην πόλη άνθρωποι από 177 εθνικότητες (!), τις περισσότερες στον κόσμο. Οι πρώτες 5 κατά σειρά πληθυσμού ήταν: Μαροκινοί, Τούρκοι, Βρετανοί, Σουριναμέζοι και Γερμανοί. Η μεγάλη ανεκτικότητα -κυρίως θρησκευτική- ήταν και είναι ο κύριος λόγος έλευσης τόσων αλλοδαπών στη χώρα. Στις αρχές του 2012, οι αυτόχθονες ήσαν λιγότεροι από τους αλλόχθονες. Οι Ολλανδοί κάτοικοι της πόλης, αποτελούσαν το 49,5% (79,42% σε όλη την Ολλανδία), έναντι 50,5% των ξένων (20,58% σε όλη την Ολλανδία).
Προχωρώντας, λοιπόν, η Φιλίτσα από τον σιδηροδρομικό σταθμό προς το ιστορικό κέντρο, ανεβοκατέβαινε γεφυρούλες και δρομάκια, χάζευε τον ποταμό, χάζευε δεξιά κι αριστερά ώσπου έφτασε στην κεντρική πλατεία Dam Square στο ιστορικό κέντρο.
Να σημειώσουμε ότι η πόλη του Άμστερνταμ βρίσκεται πάνω σε 90 τεχνητά νησάκια και νησίδες και έχει πάνω από 1500 γέφυρες, εκ των οποίων οι 250 βρίσκονται στο κέντρο της πόλης. Το υψόμετρο της πόλης από το επίπεδο της θάλασσας είναι μόλις 2 μέτρα! 🙂 🙂
Στο ιστορικό κέντρο, λοιπόν, βρίσκεται και το Βασιλικό Παλάτι – Het Koninklijk Paleis (αρχικά είχε κατασκευαστεί, εκεί στα τέλη του 17ου αι., για Δημαρχείο αλλά μετά από κανέναν αιώνα το μετάνιωσαν και το έκαναν παλάτι. Λαμπερότατο κτίσμα δε, αλλά τους κόστισε ο κούκος αηδόνι εκείνη την εποχή για να το φτιάξουν, δε. ). Όχι δεν μένει εκεί η αλλοδαπή Αργεντινή Μαξίμα με τον ημεδαπό Ολλανδό Βίλεμ-Αλεξανδρο της. Μένουν στην εξοχή. Αυτό το χρησιμοποιούν ως χώρο υποδοχής των επίσημων όταν τους επισκέπτονται. Κάτι δηλαδή όπως έχουμε οι απλοί θνητοί στα σπίτια μας το επίσημο σαλόνι και το καθημερινό καθεστικό, alias κουζίνα. 🙂
Η ολλανδική πρωτεύουσα είναι η χαρά του μουσείου. Έχει πάνω από 80 και για ό,τι τραβάει η ψυχή σας. Μέχρι και Μουσείο Μαριχουάνας (στοπ).
Ο χρόνος, βέβαια, της Φιλίτσας ήταν περιορισμένος. Οπότε μεταξύ στησίματος στις ουρές για να μπαινοβγαίνει στα μουσεία και σεργιανίσματος στην όμορφη πόλη που έλαμπε ηλιόλουστη, δεν ετέθη καν ζήτημα επιλογής. Πήγε να πεί στα γρήγορα ένα goeie morgen (καλημέρα) στους κους Ρεμπράντ και Βαν Γκογκ, μην παρεξηγηθούν που δεν τους επισκέφτηκε, και μετά εξαφανίστηκε μέσα στα δρομάκια και τα σοκάκια της πόλης απολαμβάνοντας ήλιο, βόλτες, κρουαζιέρα στο ποτάμι, καφεδάκι και κίνηση.
Μέσα σε όλα αυτά, χρειάστηκε κάποια στιγμή να πάρει και μια συγκοινωνία. Τί να πει κανείς για τις ολλανδικές συγκοινωνίες. Η χαρά του τουρίστα και των κατοίκων. Όλα δουλεύουν ρολόϊ. Παρόλα αυτά όμως, οι Αμστερνταμιανοί φίλοι μας χτησιμοποιούν τις περισσότερες φορές τα ποδήλατά τους για να μετακινούνται. Βέβαια, η πόλη, όπως κι όλη η χώρα, διαθέτει ίσως τους καλύτερους ποδηλατοδρόμους στον πλανήτη, με σημάνσεις, με ειδικά φανάρια με λωρίδες ευδιάκριτες, με πολίτες που σέβονται απεριόριστα τον κ.ο.κ, τους συμπολίτες τους και το περιβάλλον. Τα βλέπεις και μόνο τα κλάμματα που δεν σε πιάνουν, όταν συγκρίνεις (δυστυχώς, τα ασύγκριτα).
Τριγυρνώντας σας σοκάκια και στα δρομάκια της πόλης, το χέρι είναι μονίμως κολλημένο στην κάμερα και φωτογραφίζει. Το Άμστερνταμ μπορεί άνετα να χαρακτηρισθεί ένας ζωντανός πίνακας ζωγραφικής.
Πεπορέ... 