Η Μέλη Καραμέλη στην πατρίδα της μικρής Ολλανδέζας

Κάποια στιγμή, μετά τις γιορτές, η Μέλη αποφάσισε ότι πρέπει να κάνει ένα χαϊλάτο ταξίδι στο εξωτερικό για να έχει μετά να διηγείται στις φίλες και φυσικά να αναρτεί φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για να σκάνε διάφοροι από τη ζήλια τους.

Συζήτησε με τον Ζανό και αποφάσισε (δημοκρατικά όπως πάντα) ότι θα πήγαιναν να μαζέψουν τουλίπες στο Άμστερνταμ. Δεν είχε ξαναπάει, οπότε δεν μπορούσε να υστερεί απέναντι στις άλλες, όπως έλεγε, που κάθε τρεις και λίγο πηγαινοερχόντουσαν στην πατρίδα της μικρής ολλανδέζας και της κουνιόντουσαν και της έσπαγαν τα νεύρα.

Και έτσι, μία ωραία πρωϊα, εκεί που έπιναν τον καφέ τους χαζεύοντας από την τεράστια μπαλκονόπορτα τον κόλπο ττου Φαλήρου, του ανακοίνωσε ορθά κοφτά:

• “Λοιπόν, Ζανό, Αμστερνταμ θα πάμε. Τέλος. Η πιο κοντινή αργία είναι η εθνική επέτειος, άρα κανονίστηκε. Δεν δέχομαι κουβέντα. Εξάλλου, έμαθα ότι είναι ανοιχτό και το παλάτι, οπότε μπορεί να συναντηθούμε και με τη Βασίλισσα Μαξίμα!”
• ” Ναι, σίγουρα”, απάντησε βαριεστημένα και ειρωνικά ο Ζανό, αλλά εκείνη ούτε που του έδωσε σημασία, εννοείται.

Σκεφτόταν, ήδη, ότι έπινε γάλα αγελάδας και βούταγε κουλουράκια παρέα με την Αργεντίνα βασίλισσα!

Αφού εδωσε το τελεσίγραφο στο έτερον ήμισυ, έκλεισε εισιτήρια και ξενοδοχεία και άρχισε να οργανώνει την λίστα των επισκέψεων στα μουσεία, στα κανάλια και όπου αλλού στο Αμστερνταμ.

Έκλεισε ραντεβού στο κομμωτήριο να φτιάξει νύχια και να ξανθύνει κι άλλο τα μαλλιά για να είναι ασορτί με τη χώρα, άφησε οδηγίες στην Τσίου-Λι τί να μαγειρέψει στο υπόλοιπο σόϊ για να μην πεθάνουν από την πείνα, ετοίμασε την – βάρους ενός τόνου – βαλίτσα της με όλα τα τελευταία μοντελάκια, χαϊμαλιά και αξεσουάρ που είχε προμηθευτεί, πήρε αγκαζέ το αγαπάκι (το δύστυχο, είχε μόνο ένα λάϊτ σακίδιο στον ώμο, σαν τον Τσακαλώτο) και ξαμωλήθηκε στο αεροδρόμιο.

Τρεις ώρες διήρκησε η πτήση. Έφτασαν μεσημέρι στο αεροδρόμιο Schiphol του Άμστερνταμ. Πήραν ταξί και κατευθύνθηκαν στο πολυτελές ξενοδοχείο που είχε ρεζερβάρει.

Βλέποντας τη θέση του ξενοδοχείου, ο Ζανό άρχισε να τραβά τα μαλλιά του (όσα είχε τέλος πάντων)! Το ξενοδοχείο ήταν σχεδόν δίπλα στο Παλάτι! “Χριστέ μου, τί έχω να τραβήξω… Αχ, έτσι μου’ρχεται να πέσω στο κανάλι, να σωθώ, δεν είναι ζωή αυτή!” μονολόγησε απελπισμένος.

Φυσικά, ό,τι και να έλεγε το ήξερε ότι δεν είχε πολλά περιθώρια, ο έρμος. Για την ακρίβεια είχε μόνο μια εναλλακτική: πνιγμό στο κανάλι ή συμβιβασμό με τις κουλαμάρες της συμβίας (εμ, γάμους ήθελες, καλά να πάθεις τώρα. Δεν ήξερες, δεν ρώταγες;;).

Και με αυτές τις σκέψεις να τον περιτριγυρίζουν, πήγε να ανοίξει τη βαλίτσα και το σακίδιο και να βολέψει τα πράγματα, μέχρι η Dame Μέλη να φιλοτιμηθεί να βγει από το μπάνιο όπου έχε μπει πριν μια ώρα, για “να χαλαρώσει λίγο, πριν αρχίσουν την εξερεύνηση της πόλης”, όπως δήλωσε αυτοκρατορικά στον… πληβείο Ζανό.

Και η μεγάλη στιγμή, κατά την οποία το ζεύγος εξήλθε του ξενοδοχείου έφτασε. Η Μέλη είχε παοφασίσει να ξεθεώσει στο περπάτημα και τον εαυτό της και το αγαπάκι. Ήθελε να δει όσα περισσότερα γίνονταν.

Εδώ τη βλέπουμε στη φωτογράφηση για την πασχαλινή Vogue και παρέα με ντόπιους.

• “Ζανό εγώ θα χειρίζομαι το χάρτη για να μη χαθούμε”, δήλωσε αυτοκρατορικά η ταξιδιωτική οδηγός Μέλη Καραμέλη στον συμβίο.
• “Ασε μας, ρε Μέλη, αφού δεν έχεις ιδέα, ούτε έχεις ξανάρθει. Εγώ τουλάχιστον έχω έρθει και δυο φορές ακόμη”, της απάντησε ο Ζανό απηυδισμένος.
• “Άκου να σου πω χρυσέ μου, και σαρανταδύο φορές να έχεις έρθει ακόμη, έτερον εκάτερον κολοκύθια στο πάτερον. Εγώ θα είμαι η οδηγός της εκδρομής και μη με κουράζεις. Εξάλλου εσύ δεν βλέπεις καλά χωρίς γυαλιά και σιγά που θα σταματάω εγώ κάθε τρεις και λίγο να αλλάζεις εσύ γυαλιά για να βάλεις τα κοντινά να διαβάζεις τον οδηγό. Τέλος.”

Και έτσι η Μέλη ξεκίνησε να ανακαλύψει τις ομορφιές της ολλανδικής πρωτεύουσας, τραβώντας από το χέρι και το ταλαίπωρο το αγαπάκι, ο οποίος εκτελούσε και χρέη φωτογράφου (και μετά λέμε ότι οι πολεμικοί φωτορεπόρτερ τραβάνε τα πάνδεινα. Εμ, ας αναλάβει κάποιος από αυτούς χρέη “αγαπακίου” και θα σας πω εγώ μετά… τρέχοντας θα γυρίσει στις σπαραζόμενες από πολέμους περιοχές αναστενάζοντας με ανακούφιση!)

Μέσα σε όλα τα ευτράπελα, και πριν ξαμοληθεί να θαυμάσει τα αξιοθέατα, έκανε κι ένα πέρασμα από την υπαίθρια αγορά λουλουδιών για να αγοράσει βολβούς για τις ζαρντινιέρες της βίλας Μελιζανό.

• “Μα καλά, ρε Μέλη, θα κουβαλάμε από δω βολβούς; Γιατί να μην τους αγοράσουμε στην Αθήνα;” ρωτούσε περίεργος ο Ζανό
• “Πας καλά, αγόρι μου;; Έχω έρθει 4 χιλιάδες χιλιόμετρα στην πατρίδα της τουλίπας και θα αγοράσω βολβούς από τον κάθε κακομοίρη ανθοπώλη στην Αθήνα;! Μη μου σπας τα νεύρα!”

Και με ένα τίναγμα της ξανθιάς της χαίτης, έδωσε τέλος στη συζήτηση. Αγόρασε τους βολβούς, τους έδωσε στο αγαπάκι να τους κρατάει και συνέχισαν το δρόμο τους.

Πρώτος επίσημος σταθμός, εννοείται, ήταν το Βασιλικό Παλάτι. Βράδιασε μέχρι να φτάσουν και ήταν ολοφώτιστο και υπέροχο. Γελάγανε και τα αυτιά της Μέλης, όπως βλέπετε.

“Νωρίς είναι ακόμη, όλο και μια βολτίτσα θα βγεί η Μαξιμούλα, κάπου θα την πετύχω”, σκεφτόταν. Ευτυχώς, όμως, για την καλή τύχη όλων μας, το βασιλικό ζεύγος εκείνο το βράδυ έλειπε γιατί ήταν καλεσμένοι για μπιρίμπα στο σπίτι της ξαδέρφης του Βίλεμ-Αλέξανδρου, της Ευπραξούλας, και έτσι ηρέμησε και ο καημός της παλαβής Μέλης και γλύτωσε και το εγκεφαλικό ο Ζανό.

Προχωρώντας και θαυμάζοντας το πανέμορφο Άμστερνταμ, η Μέλη δεν σταματούσε να φωτογραφίζει. Κλικ από δω, κλακ απο κεί.
Συνάντησε μέχρι κι έναν γνωστό της. Νά τους εδώ στο παγκάκι τα λένε 🙂

Κάποια στιγμή αισθάνθηκε πολύ κουρασμένη και είπε στο Ζανό:

• “Αγαπάκι, είμαι κομμάτια, αλλά δεν γίνεται να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο χωρίς να δούμε και το διάσημο Red district. Τόσο δρόμο κάναμε”!

Τί να κάνει ο έρμος ο Ζανό, “να πάμε αγάπη μου, αλλά σύντομα, γιατί κι εγώ είμαι κουρασμένος”, τόλμησε να ξεστομίσει. Όλως περιέργως, δεν υπήρξε καμία αντίδραση (σταυροκοπιόταν από μέσα του ο φουκαράς). Και έτσι πέρασαν και μια βόλτα από τις “βιτρίνες” με τα παιχνιδάκια και τα όμορφα κορίτσια, πριν καταλήξουν στο άνετο και ξεκούραστο κρεβάτι του ξενοδοχείου τους για ύπνον ελαφρύ.

Η μέρα ξημέρωσε ηλιόλουστη. Η Μέλη πετάχτηκε από το κρεβάτι και αφού τεντώθηκε από δω, τεντώθηκε κι απο κεί, σκούντησε το αγαπάκι να ξυπνήσει και να ετοιμαστεί γρήγορα και έτρεξε στο μπάνιο να πάρει το πρωϊνό της ντους. Αφού ετοιμάστηκαν και οι δύο, κατέβηκαν στην αίθουσα του πρωϊνού. Το τί παρέλαυνε από μπροστά τους δεν λέγεται. Οι μπουφάδες χιλιόμετρα. Μόνο αντικριστό και κοκορέτσι που δεν είχαν. Γέμισαν τα πιάτα τους, έβαλαν τον καφέ τους και τους χυμούς τους και κατευθύνθηκαν στη μεσιανή λότζα για να περιδρομιάσουν. Φωτογραφίες από την ώρα του πρωϊνού απαγορεύτηκαν δια ροπάλου για ευνόητους λόγους.

Ως πρώτο μουσείο για να επισκεφτούν, διάλεξαν το Μουσείο της Πόλης – Het Stedelijk Museum. Ήθελε να δει η Μέλη έργα του Σεζάν, του Ροντέν και αυτού του παλαβού του Γουόρχολ. Κάποια στιγμή είδε και μια ωραία πολυθρόνα-καρέκλα και θέλησε να πάει να καθήσει!

• “Ήμαρτον ρε γυναίκα, έκθεμα είναι, σύνελθε”, την πρόλαβε εμβρόντητος ο Ζανό που απείχε χιλιοστά από το έμφραγμα.
• “Έκθεμα, ξέκθεμα, είναι μια απλή καρέκλα και πρέπει να αφήνουν τον κόσμο να χρησιμοποιεί τα έπιπλα. Αλλιώς τί νόημα έχει;” του απάντησε με ύφος σαρανταπέντε καρδιναλίων εκείνη και τον έστειλε αδιάβαστο. Αν και τσαντισμένη με την πολιτική του μουσείου για τά έπιπλα, δεν έδωσε συνέχεια στη συζήτηση και προχώρησε στην επόμενη αίθουσα.

Η Μέλη συνέχιζε να φωτογραφίζει κάτι πασαλειμένα χρώματα, κάτι αγρότες να σκάβουν, βουναλάκια και κοιλάδες, κάτι παιδικές ζωγραφές σαν κίτρινα σκυλάκια, κάτι αεροπλάνα που βρέθηκαν παρκαρισμένα σε έναν διάδρομο. Κύριος οίδε πού πήγε και τα ανακάλυψε. Υψηλή τέχνη σου λέει!

Αφού ξεπέταξαν γρήγορα το Μουσείο της Πόλης, κατευθύνθηκαν στο πασίγνωστο Κρατικό Μουσείο – Het Rijksmuseum. Χάζεψαν λίγο τη λιμνούλα καθώς και το κτίριο που φαινόταν στο πολύ βάθος, το οποίο όπως απεδείχθη ήταν το μουσείο του Βαν Γκογκ, τάϊσαν τις πάπιες και εισήλθαν του μουσειακού χώρου να θαυμάσουν πίνακες  και συλλογές. Ξετρελάθηκε η Μέλη πια με το Κρατικό Μουσείο.

• “Πω, πω, σκέτος πύργος. Πανέμορφο, είναι, άσε που ανήκει και στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Ουνέσκο, αγαπάκι”, πληροφόρησε τον συμβίο.
• “Ε, όχι και πύργος! Πύργος ήταν αυτός του Σερ Φιτζέρλαντ στο Λονδίνο!”, της απάντησε αυτός και προχώρησε ακάθεκτος στο εσωτερικό.

Με το που μπήκε στην πρώτη αίθουσα, αναφώνησε ενθουσιασμένη η Μέλη:

• “Μα τί ωραία έργα βρε παιδί μου! Κοίτα, κοίτα τί όμορφα, καθαρά, ευδιάκριτα που είναι. Να ξέρεις, βρε αδερφέ, τί βλέπεις. Ευγενείς κύριοι, μάλλον βασιλικοί, ωραία καραβάκια με τα κατάρτια τους, πορτραίτα, χωριουδάκια και πόλεις. Όχι σαν τον κάθε σχιζοφρενή που πετάει ένα κουτί μπογιά στο καναβάτσο, τραβάει και πέντε ασυνάρτητες και ασύμμετρες γραμμές και παριστάνει το ζωγράφο. Εμ, άμα ήταν έτσι όλοι οι μπογιατζήδες ζωγράφοι θα ήτανε. Άντε από δω με τον κάθε παλαβό!”, ολοκλήρωσε τη σκέψη της και συνέχισε την παρατήρηση των εκθεμάτων.

Τελειώνοντας από το Κρατικό Μουσείο, αυνέχισαν στο Μουσείο Βαν Γκογκ. Κλασσικά, μπαίνοντας μέσα, η Μέλη άρχισε να φωτογραφίζει ό,τι έβλεπε. Κάτι παρανοϊκές μουντές φιγούρες, κάτι ζευγαράκια που αγκαλιάζονταν λες και έφευγαν πρόσφυγες στην Αυστραλία, κάτι κακιασμένες γριές στην εξοχή σαν τη Φόνισσα του Παπαδιαμάντη, κάτι δεμένες βαρκούλες, κάτι πουλιά που πετούσαν και βέβαια ζήτησε από τον προσωπικό της φωτογράφο να απαθαντιστεί κι η ίδια, μη νομίσουν οι φίλοι στην ψωροκώσταινα ότι δεν πήγε σε μουσείο!

Το βράδυ τους βρήκε να δειπνούν με εξαιρετική παρέα στο καλύτερο εστιατόριο της πόλης για ψαρικά και θαλασσινά.

Δεν άργησαν να επιστρέψουν στο ξενοδοχείο γιατί το επόμενο πρωϊ θα ξεκίναγαν πάλι νωρίς. Είχαν να δουν ακόμη κάποια μουσεία και να κάνουν την περίφημη βόλτα με το καραβάκι στο ποτάμι οπότε χρειαζόντουσαν δυνάμεις.

Με αυτές τις σκέψεις ξάπλωσε στο κρεβάτι ο Ζανό, και θυμήθηκε θλιμμένα ότι την επόμενη μέρα ήταν η επέτειος της ελληνικής επανάστασης. “Όλοι απέκτησαν την ελευθερία τους από το 1821, μόνο εγώ συνεχίζω να είμαι ακόμη ένας ήρωας με παντούφλες… αγαπάκι μεν, μαύρος δε”, μονολόγησε και αφού εκανε τον σταυρό του έκλεισε τα μάτια και παραδώθηκε σε έναν ήσυχο, χωρίς όνειρα, ύπνο.

Η 25η Μαρτίου ξημέρωσε λαμπερή και ηλιόλουστη. Κατέβηκαν για το πρωινό τους στην καταπληκτική αίθουσα του πολυτελούς ξενοδοχείου τους και πίνοντας το καφεδάκι τους κατέστρωσαν και το πρόγραμμα της ημέρας. 

Θα ξεκινούσαν από το Μουσείο Χασισιού και Μαριχουάνας! 🙂 , θα έκαναν μια μικρή κρουαζιέρα στα κανάλια και τα ποταμάκια και θα κατέληγαν στο όμορφο πάρκο Vondel. Ενδιάμεσα θα πέρναγαν από διάφορα πιθανά και απίθανα μέρη και βέβαια θα αγόραζαν πάλι βολβούς τουλίπας για να φυτέψει η Μέλη. 

Κατάκοποι επέστρεψαν το απόγευμα στο ξενοδοχείο. Να χαλαρώσουν, να φρεσκαριστούν και να ετοιμάστουν για το βραδινό φαγητό (πάλι!). Έχουν αναστενάξει οι κουζίνες των Ολλανδών!

Κυριλέ μέρος ήθελε η κα Καραμέλη για εκείνο το βράδυ.

– “Ζανό, σήμερα θέλω αστακό μαγιονέζα και όλο του το σόϊ και τα καλύτερα κρασιά. Δεν δέχομαι κουβέντα”, ανήγγειλε και άφησε το αγαπάκι να διαολίζεται.

Αλλά, όπως είπαμε εναλλακτικές πολλές δεν υπήρχαν. Η απόφαση ήταν διαταγή και έπρεπε να εκτελεστεί. Επελέγη λοιπόν το καλύτερο (δύο panadol κατάπιε ο έρμος ο συμβίος για να το αντέξει…).

Φάγανε, σκάσανε και κατά τα μεσάνυχτα, βαρυγκομώντας, επέστρεψαν στο ξενοδοχείο. Όμως, παρότι την άλλη μέρα η εκδρομή θα λάμβανε τέλος, η οδύσσεια του ποδαρόδρομου για τον Ζανό δεν είχε τελειώσει ακόμη!

Λόγω αλλαγής της ώρας κοιμήθηκαν και μία ώρα λιγότερο και σηκώθηκαν με ένα κεφάλι ολίγον από κουνουπίδι, ολίγον από κουρούμπελο. Κατέβηκαν για πρωϊνό, ήπιαν δυο απανωτούς καφέδες ο καθένας να συνέλθουν και έχοντας ήδη ετοιμάσει τις βαλίτσες τους ξεκίνησαν για την τελευταία βόλτα στο όμορφο Άμστερνταμ πριν πάρουν το ταξί που θα τους οδηγούσε στο αεροδρόμιο.

Η Μέλη είχε δηλώσει ορθά κοφτά ότι εκείνη με μέσο μαζικής μεταφοράς στο αεροδρόμιο δεν πάει. “Δεν είμαι εγώ πτωχή μπυθουλαία, αγαπάκι, για να τρέχω σαν μαύρη με τον όχλο. Κάλεσε ταξί να έρθει, αν είναι και Μερσέντες ακόμη καλύτερα και άσε τα μούτρα”, διέταξε η Μέλη και το αγαπάκι έκανε τουμπεκί ψιλοκομένο.

Η βόλτα της τελευταίας λοιπόν μέρας, περιείχε χαλαρό περπάτημα στις κοντινές πλατείες, που λόγω Κυριακής δεν ήταν και πολύβοες, αρχικά, χάζεμα στα μαγαζιά που ήταν ανοιχτά, παρότι Κυριακή και καφεδάκι μετά λεμονόταρτας γιατί μια λιγούρα τους είχε πιάσει μετά από τόσο περπάτημα.

Αγόρασαν τα δώρα τους, τόσο τσούρμο είχαν να φιλέψουν όταν γυρίσουν. Πήρε και ξυριστικά για τον μπακάλη της γειτονιάς της. “Μην θυμώσει και σταματίσει να μας δίνει καλά φρούτα”, ήταν η απάντηση στην απελπιστική ματιά του Ζανό.

Και για να καλοπιάσει το αγαπάκι και να μην την εκνευρίζει, του πήρε και ένα σκουφί άσπρο, του το φόρεσε στο κεφάλι για να ξεχωρίζει στο πλήθος, επέστρεψαν στο ξενοδοχείο, ζήτησε από τον αχθοφόρο να μεταφέρει τις βαλίτσες στο ταξί-μερσέντες, στρογγυλοκάθησε στο άνετο πίσω κάθισμα και ξεκίνησαν για το αεροδρόμιο. Προχώρησαν στο τσεκ ιν, παρέδωσαν τις βαλίτσες, πήραν τις κάρτες επιβίβασης, η Μέλη πήρε αγκαζέ το αγαπάκι ως καλή πράξη γιατί ήταν υπάκουο και συνεργάσιμο ολες αυτές τις μέρες και κατευθύνθηκαν στην έξοδο επιβίβασης. Έστειλε μηνύματα σε όλους τους γνωστούς ότι το βράδυ θα έφτανε Αθήνα, μπήκε στο αεροπλάνο, κάθησε στη θέση της, δέθηκε, έδωσε ένα φιλί στο έτερον ήμισυ που τα είχε παίξει από το περπάτημα και ούτε που ανάσαινε πλέον, τίναξε την ξανθιά της κοτσίδα και πήρε το περιοδικό της για να χαζεύει κατά την πτήση και να σκέφτεται τί θα είχε να λέει στις φίλες και γειτόνισσες για το ταξίδι για να μαθαίνουν και να σκάνε. Και το αεροπλάνο μετά από είκοσι λεπτά απογειώθηκε.