Σαββατοκύριακο Αποκριάς. Τελειώνει το Καρναβάλι. Σε δυό μέρες είναι Καθαρά Δευτέρα. Άντε ένα ακόμα, τελευταίο, μασκάρεμα και μετά τέρμα οι γιορτές και τα γλέντια.
Καλεσμένη σε φιλικό σπίτι, σκέφτομαι τί να ντυθώ. Λίγο βαρετό να μασκαρεύεσαι. Τις πιο πολλές φορές διαλέγεις ενδυμασία που δεν σε αφήνει ελεύθερη να χαλαρώσεις, από φόβο μην κάνεις κάτι και χαλάσει ή μήπως κάνεις κάποια απότομη κίνηση και σου σκιστεί. “Τι να φορέσω, τι να φορέσω;” σκεφτόμουνα τις δύο τελευταίες μέρες και τελικά κατέληξα απλώς να βάλω ένα καπέλο γκρι πάνω από ένα μαύρο κουστούμι. “Μια φιγούρα της δεκαετίας του ΄40 ή του ΄50”, είπα κοιτάζοντάς το είδωλό μου στον καθρέφτη. Έτσι, ντε, άνετα, απλά και ξεκάθαρα. Χωρίς να έρχεται να ρωτάει ο καθένα, “εσύ τι ντύθηκες”;
“Και ποιός ο λόγος να μασκαρεύεται κανείς, αφού οι περισσότεροι φοράνε μονίμως μια καρναβαλίστικη μάσκα στα πρόσωπά τους σχεδόν όλο το χρόνο. Ποιά η διαφορά τώρα;” με ρώτησε κάποια στιγμή ο Χρήστος.
Χαμογέλασα. “Έχει δίκιο, αν το καλοσκεφτείς”, μουρμούρισα από μέσα μου και απάντησα ένα αόριστο, “δεν βαριέσαι καημένε, καρικατούρες είναι, με ένα σωρό απωθημένα ο καθένας, άστους στον κόσμο τους. Εμείς θα πάμε, θα διασκεδάσουμε, θα γελάσουμε, θα χορέψουμε και θα είμαστε εμείς. Όπως είμαστε πάντα, 365 μέρες το χρόνο. Φάτσα κάρτα”, που λέει και η ανηψιά μου.
Πεπορέ... 