Είκοσι τρία χρόνια πριν. Μόλις είχα μετακομίσει στο σπίτι που μένω. Μια ήσυχη γειτονιά. Κάτω από το σπίτι, βρίσκονταν ένα περιποιημένο, διακριτικό μπακάλικο. Το “έτρεχε” ένα νεαρό ζευγάρι, περίπου στην ίδια ηλικία με μένα τότε. Νιόπαντροι. Βέλγοι υπήκοοι, αλλά με καταγωγή από άλλη χώρα. Η κυρία έγκυος στο πρώτο της παιδί. Περίμεναν και οι δύο πώς και πώς να γεννηθεί. “Ξέρετε το φύλο του παιδιού;” ρωτάω μια μέρα τον πατέρα. “Ναι, είναι κορίτσι”, μου λέει χαμογελώντας. Γεννάνε μετά από λίγο, όλα μια χαρά.
Περνάει ο καιρός, δυο χρόνια μετά, έγκυος πάλι η κυρία. “Συγχαρητήρια”, ξαναλέω στον σύζυγο και τον ρωτάω τί περιμένουν αυτή τη φορά. “Κορίτσι”, μου απαντάει χαμογελαστός.
Κυλάνε κι άλλοι μήνες, περνάνε κι άλλα δυο χρόνια ακόμη, και πάλι σε ενδιαφέρουσα η κυρία. Βλέπω μια μέρα τον σύζυγο και γελώντας του λέω, “Έχετε βαλθεί να αποκτήστε γιό, έτσι;”. “Ε, καιρός είναι πια”, μου απαντάει γελώντας. “Μπα, πάλι κορίτσι θα είναι, θα το δείτε”, του λέω. Δεν μου είπε τίποτε, μόνο χαμογέλασε.
Μετά από μερικούς μήνες, συναντώ την κυρία, “Λοιπόν, μάθατε, το φύλο;”, τη ρωτάω. “Ναι, ναι, κοριτσάκι”, μου λέει λάμποντας. “Ωχ, τον καημένο τον άντρα σας και περιμένει τον γιό”, της λέω.
Αφού γεννήθηκε και το τρίτο κορίτσι, τα γεννητούρια περιορίστηκαν για λίγο. Ο σύζυγος είχε και 4 στόματα να θρέψει μαζί με τη γυναίκα του, οπότε σου λέει, “να δουλέψω υπερωρίες, αλλιώς πως θα τις προικίσω όλες αυτές”.
Αλλά ο κύριος απεδείχθη πολύ καρπερός. Και μετά από 4 χρόνια, πάλι φουσκωμένη η κοιλιά της κυρίας.
“Καλά, δεν το έχετε πάρει απόφαση ότι, όσες φορές και να γεννήσετε, κορίτσια θα κάνετε;” του είπα μια μέρα πεθαμένη στα γέλια.
“Αποκλείεται, τώρα έχω σίγουρα το γιο, να, την άλλη βδομάδα πάμε στον γυναικολόγο να μάθουμε και το φύλο”, μου απαντάει.
Μετά από από δεκαπέντε μέρες που τον είδα, γιατί στο μεταξύ έλειπα διακοπές, τον ρωτάω γελώντας, “λοιπόν, ποιό είναι το φύλο;”
Με κοίταξε με ένα θλιμμένο, αλλά στραβοχαμογελαστό μάτι, και μου είπε, “Κορίτσι… Τέλος, εδώ σταματάω!”
Σήμερα το ζευγάρι έχει κλείσει το μπακάλικο, έχει ανοίξει ένα άλλο μαγαζί λίγο πιο πάνω, οι δουλειές τους πάνε πολύ καλά, τα 4 κορίτσια έχουν μεγαλώσει, η μία είναι πια παντρεμένη, αλλά δεν έχει παιδί ακόμη, και το ζευγάρι, κάθε φορά που τους συναντάω, πεθαίνει στα γέλια, γιατί η μόνιμη αναφορά είναι τα τέσσερα κορίτσια.
Κάποια μέρα ρώτησα τονσύζυγο, “αν ο αδερφός του έχει παιδιά” και μου είπε γελώντας, “Ναί, εκείνος έχει μόνο αγόρια!”
🙂 🙂 Eμ, έτσι είναι… Όταν ό άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει! 🙂
Πεπορέ... 