Ένας ουρανός μ΄αστέρια!

Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις και ανατροπές. Nομίζεις ότι είσαι κάποιος, αλλά στην ουσία είσαι κάποιος άλλος! Μόλις διάβασα ότι δεν είμαι Τοξότης, αλλά Οφιούχος και άρχισα να πανικοβάλλομαι. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, κάποιος με «εκθέτει» στο αστρικό διαστημικό σύμπαν!

Κάποτε, λέει, υπήρχε και 13ος αστερισμός, αλλά όχι πλέον, γιατί δεν είχε διασυνδέσεις με τζάκια, έλληνες εργολάβους και ζωδιακές μαφίες για να τον στηρίξουν και τον πέταξαν σαν στιμμένη λεμονόκουπα. Μάλιστα, αυτά τα δραματικά συνέβησαν κάποτε. Ήταν, βλέπετε, το καλύτερο παιδί (φήμες αναφέρουν ότι σε αυτό βασίστηκε το ομώνυμο άσμα του κου Γ. Πλούταρχου) και πέσανε όλοι να το “φάνε”.

Τον έλεγαν Οφιούχο και ήταν ένας γοητευτικός, χλωμός, ρομαντικός νέος άνδρας, που ονειρευόταν κήπους με τριαντάφυλλα. Για pet είχε ένα όμορφο φιδάκι. Ήταν, ένας πραγματικός γητευτής (στα φίδια, όχι όπως ο Ρεντφορντ στα άλογα), ένας ήρωας που αντιστάθηκε (ως άλλος Πρέκας, στην Πίνδο) σε όλους και σε όλα.

Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, Οφιούχος ήταν το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του γνωστού μας Ασκληπιού. Εκείνος στην αρχή, είχε διαλέξει το “Διαμαντής”, για να τιαριάζει με το φιδάκι, αλλά του είπαν “με τέτοιο όνομα καριέρα δεν κάνεις, αγόρι μου”, οπότε κι αυτός υιοθέτησε ένα πιο κυριλάτο ψευδώνυμο. Ήταν γιός του θεού Απόλλωνα και της Κορώνης (της Καλαματιανής), η οποία χρησιμοποιώντας όλα τα γυναικεία τσαλίμια και τερτίπια την έπεσε μια ωραία πρωϊα στον Απόλλωνα.

Μεγάλη ψωνάρα αυτός, λόγω ομορφιάς, γυάλισε το μάτι του, όρμησε στο “μέλι” και την κατέστησε έγκυο. Αλλά επειδή δεν ήθελε γάμους και κουτσούβελα, μόλις έμαθε τα νέα, την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια γι΄άλλες πολιτείες (όχι θα κάτσει να σκάσει). Η ατιμασμένη Κορώνη, για να γλυτώσει από την ντροπή και τα κουδούνια που θα της κρεμάγανε εκεί στην Πελοπόννησο, βρήκε έναν θνητό χωριάτη και τον παντρεύτηκε για να κρύψει τις πομπές της. Ο Απόλλωνας, όταν το έμαθε, δήλωσε ότι δεν καταδεχόταν να μεγαλώνει το παιδί ενός Θεού ένας παρακατιανός. Έπιασε λοιπόν το ζευγαράκι της Αγίας Παρασκευής και τους έριξε στην πυρά με συνοπτικές διαδικασίες.

Λίγο πριν καεί η Κορώνη και γίνει σαν τον Αθανάσιο Διάκο με πατάτες στο φούρνο, ο Απόλλων της άρπαξε από την κοιλιά της τον γιο του, Ασκληπιό, και τον παρέδωσε στον Κένταυρο Χείρωνα, για να τον μεγαλώσει αξιοπρεπώς και να του διδάξει την ιατρική τέχνη. Παλαιών αρχών, γαρ, ήθελε ο γιός του να γίνει επιστήμονας γιατρός!

Ο Ασκληπιός έπεσε με τα μούτρα στο διάβασμα και πήρε το πτυχίο του με άριστα. Με το που τέλειωσε τις σπουδές του, έφυγε φαντάρος να υπηρετήσει την πατρίδα στην Αργοναυτική εκστρατεία. Εκεί σαν άλλη Σοφία Βέμπο, γιάτρευε τους ασθενείς, τραυματισμένους και όλους τους μπαρουτοκανισμένους και είχε γίνει ο προστάτης άγγελος του Συντάγματος. Ομως, η ικανότητα του να γιατρεύει θορύβησε τους ανωτέρους του θεούς και ειδικά τον κακοφοριασμένο και μαυρομούρη Αδη. Έτσι τα έψησε με τον Δία και όταν πάνω σε ένα καυγά για μια τραγουδιάρα, ο Σκορπιός δάγκωσε τον Ωρίωνα και ο Ασκληπιός πήγε να τον θεραπεύσει, ο Δίας τον κατακεραύνωσε, του έβγαλε one way ticket και τον έστειλε πακετάκι στο ουράνιο στερέωμα μαζί με το σύμβολο του το φίδι.

Ανεβαίνοντας, λοιπόν, εκεί πάνω ο Ασκληπιός-Οφιούχος και μην έχοντας με τί να ασχοληθεί, σκέφτηκε να το ρίξει στη διακόσμηση και στην καλαισθησία του ουράνιου σπιτιού του. Άρχισε να συλλέγει απο δω και από κεί πανέμορφα στολίδια-γαλαξίες και να τους επεξεργάζεται για να ταιριάξουν στο χώρο του. Αφού τόσο πολύ μάζευε ό,τι εβρισκε που οι γείτονες του τον φώναζαν «ο Ψαράς των Αστεριών».

Ομως, αν και ο αρχαίος απόκληρος και ξεριζωμένος κόσμος τον αγαπούσε και τον σεβόταν, ο κακομοίρης ο Οφιούχος αισθανόταν πολύ αδικημένος, σαν τον Ξανθόπουλο στον «απόκληρο της κοινωνίας». Σου λέει, “γιατί ρε γαμώτο όλοι οι άλλοι, ο ένας πιο λαμόγιο από τον άλλο, να αναγνωρίζονται και εγώ μια χαρά σωστός άνθρωπος να μην μπορώ να στεριώσω πουθενά”. Είδε ότι είχαν προτιμήσει να βάλουν στον ζωδιακό κύκλο, αντ΄αυτού, τον Σκορπιό (γνωστό ρεμάλι της εποχής), είδε να του τρώει την δεύτερη επιλαχούσα θέση ο Τοξότης ο οποίος ήταν μεν καλό παιδί και τον συμπαθούσε πολύ, αλλά είχε και τον Δία να τον στηρίζει και δεν μπορούσε να πει τίποτε. Έτσι ειχε πέσει σε μαύρη απελπισία.

Ομως, επειδή τέτοιες μαυρίλες και συναισθηματισμοί δεν του ταίριαζαν και επιπλέον του δημιουργούσαν και ρυτίδες, κάθησε και το φιλοσόφησε και είπε στον εαυτό του:

• “Ρε δε με παρατάνε όλοι, που θα κάτσω εγώ να πεθάνω για τους ξεφτίλες. Στη δουλειά μου δεν με φτάνει κανείς, μια χαρά άνθρωπος είμαι, ευχάριστος, επικοινωνιακός, τα εμπόδια δεν με πτοούν, με αγαπάνε όλοι, ευκολοπροσάρμοστος είμαι, κορμί φιδίσιο έχω και όλοι με ζηλεύουν, όταν ντυθώ και στολιστώ γίνομαι μαγικός, μέσα στην καλή χαρά είμαι, όλοι με γουστάρουν! Αντε απο δω που θα χαλάσω τη ζαχαρένια μου για τους κομπλεξάρες του ζωδιακού. Σιγά που θα τους κανω τη χάρη να “εξαφανιστώ” επειδή η ύπαρξή μου σηματοδοτεί πολύ μεγάλες και σημαντικές αλλαγές σε επίπεδο ανθρωπότητας. Είμαι ένας αστερισμός που σημαίνει απόλυτη κυριαρχία του συνειδητού ανθρώπου επάνω στο πεπρωμένο του και αν αυτοί έχουν πρόβλημα μαζί μου γιατί τους χαλάω τα πιάτσα, tant pis! Ας πρόσεχαν! Εγώ θα έχω από κοντά τον Τοξότη, που είναι και φιλαράκι και ταιριάζουμε κιόλας πολύ και άστους τους άλλους να λυσσάνε!

Και με αυτές τις χαρούμενες και αισιόδοξες σκέψεις πήρε το iphone του, τηλεφώνησε στον φίλο του τον Τοξότη και κανόνισαν καφεδάκι και κουτσομπολιό στην πλατεία. Ασε που του είχε έρθει και μια ιδέα για ένα κοντινό ταξιδάκι και ήταν σίγουρος ότι το φιλαράκι του θα πέταγε τη σκούφια του!