Αθήνα σημαίνει (και είναι) …. το κέντρο του κόσμου, γενικώς και ειδικώς! Και ένα από τα δύο μέρη στον πλανήτη που μόλις σε παίρνουν τηλέφωνο και σου λένε “έλα, αμεσως”, ο όρος “μίνι-απόδραση” βρίσκει το σωστό του νόημα. Γεμίζεις τις τσέπες σοκολάτες, την καρδιά αγάπη, πηδάς σε ένα αεροπλάνο και αφού κάνεις στωϊκά υπομονή για τρεις ώρες, πατάς το πάτριο έδαφος. Oh, mais quelle belle ville Athènes!
Δεν ξέρω εσάς πόσος χρόνος σας χρειάζεται για να οργανώσετε τις συναντήσεις με φίλους και αγαπημένους, εμένα πάντως ένα μισάωρο μου είναι αρκετό για να μαζευτούμε το γκρουπάκι των αγαπημένων και των φίλων και να συμφωνήσουμε όλοι “ναι, αύριο καφέ στις έντεκα το πρωϊ στο Σύνταγμα”!Και, παρότι, η συνέπεια στα ραντεβού δεν είναι, με τίποτε, ελληνικό χαρακτηριστικό, στην παρούσα φάση και οι 4 αποδείχθηκαν υπέροχοι και ακριβείς, ως Εγγλέζοι Λόρδοι. Με το ρολόϊ στο χέρι!#not😜
Η Αθήνα, λάμπει ακόμη καλοκαιρινή. Η διαφορά των 4 με τους 26oC, όσο να το κάνεις, είναι κραυγαλέα. Αλλά και το ίδιο να ήταν, όταν υπάρχει το ελληνικό και δη Αττικό φως στον ουρανό πάνω απ΄το κεφάλι σου αρκεί! Αμ, τί νομίζατε, κορόϊδα ήταν οι Αρχαίοι, ρε παιδιά, που διάλεξαν την Αθήνα ως την καλύτερη μεταξύ όλων; 😉
Πρωϊ-πρωϊ ξεκινάς με χαμόγελα τη βόλτα. Στολίζεσαι, παίρνεις ένα ταξί (taxibeat θεϊκό), κατεύθυνση Βασιλικός Κήπος (εμένα Βασιλικός μου αρέσει και Βασιλικό θα τον λέω). “Καλημέρα όμορφε”, του λες από μέσα σου και η ματιά συνεχίζει στους ψηλούς φοίνικες. Δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που, μπαίνοντας από την κεντρική πόρτα του Κήπου και αντικρίζοντας τους πανύψηλους φοίνικες, να μην έχει αναρωτηθεί, “μα καλά τώρα είμαι Αθήνα ή έχω διακτινιστεί σε καμιά εξωτική πόλη;” (βέβαια αυτά τα σκέφτονται άνθρωποι θετικοί και καλοπροαίρετοι και όχι μίζεροι και κακομοίρηδες που δεν χωνεύουν ούτε τα κόκκαλά τους, πόσο μάλλον την πρωτεύουσα).
Δέντρα, φυτά, πάπιες, πουλάκια. Τυχεροί όσοι τον διασχίζουν κάθε μέρα για να πάνε στις δουλειές τους. Αλλάζεις κέφι, χρυσέ μου!
Δέκα βήματα πιο πέρα, το βλέμμα πέφτει στη Βουλή και στον Άγνωστο Στρατιώτη. Δεν παύεις να θαυμάζεις την ομορφιά αυτού του αριστουργήματος και τους Εύζωνες που στέκονται ακούνητοι, αμίλητοι, αγέλαστοι στα φυλάκια βρέξει-χιονίσει και υφίστανται τον κάθε κρετίνο, ημεδαπό και αλλοδαπό, τουρίστα, και μη, που σώνει και καλά θέλει να κάτσει δίπλα τους για να φωτογραφηθεί. Λες και άμα σταθούν σε ένα άλλο σημείο και έχουν ως φόντο τους Εύζωνες κάτι θα πάθουν.
Τα περιστέρια του Συντάγματος τα αγαπώ πολύ. Κάθε φορά που περπατάω ανάμεσά τους γίνομαι 2,5 ετών, φοράω ένα καλτσονάκι κίτρινο, το παλτουδάκι μου και σκουφάκι στα μαλλιά και βρίσκομαι με τον σικάτο παππού τον Γιώργο σε ασπρόμαυρη φωτογραφία του ΄69 να τα ταϊζουμε.
Επαναφέροντας τον εαυτό μου στο σήμερα, κατηφορίζω με το ταξί την Βασιλέως Παύλου, πληρώνω, βγαίνω, αγκαλιάζω και φιλώ αυτούς που με περιμένουν στην είσοδο της Μεγάλης Βρετανίας, τους παίρνω από το χέρι και κατευθυνόμαστε για καφέ στο “Μακάλο” της οδού Νίκης. Εξαιρετικό! The place to be όταν κατεβαινετε για ψώνια στο Σύνταγμα, να το σημειώσετε. Έχει το ωραιότερο cheese cake που μπορεί να γευτεί ο άνθρωπος σε αυτόν τον πλανήτη (μετά το δικό μου😉) και χωρίς χρωστικές ουσίες! Ο σεφ είναι ένας μικρός Θεός!
Μη νομίζετε ότι, επειδή η καθημερινότητα με αναγκάζει να βρίσκομαι 4000 χλμ μακριά, δεν ενημερώνομαι και δεν γνωρίζω μέρη, στέκια, πρόσωπα και πράγματα της Αθηνούλας. Από ότι έχω διαπιστώσει μάλλον οι κατοικούντες την πρωτεύουσα έχουν άγνοια παρά εμείς οι μετανάστες 😉
Λοιπόν, ο ένας καφές φέρνει τον άλλο, το κουτσομπολιό καλά κρατεί, τα ευχάριστα νέα επίσης και μπλα μπλα μπλα φτάνει το μεσημέρι αρκετά προχωρημένο και με τάσεις πείνας που ειδοποιούν το παρεακι ότι είναι ώρα επιστροφής στο σπίτι για να τιθασεύσουν το άγριο ποδοβολητό των στομαχιών τους.
Όπως βέβαια γνωρίζετε, η εν Ελλάδι διατροφική μου σχιζοφρένεια λέγεται “γεμιστά γιαλαντζί”! Αυτή τη φορά έφαγα μόνον επτά, μην το κάνουμε και θέμα.
Ήθελα να κρατήσω λίγο χώρο στο στομάχι μου για κάτι ποπ κορν και κέϊκ που με περίμεναν αργότερα, ως καλεσμένη ενός πολύ όμορφου νεαρού. Δεν σας λέω λεπτομέρειες γιατί είναι προσωπικά δεδομένα. Ενα μόνο σας λέω, για χάρη του έφαγα μέχρι και κλαμπ σάντουιτς😉.
Και βέβαια, δεν θα μπορούσα να μην συναντηθώ με την θάλασσα της Αθηναϊκής Ριβιέρας και να μην την απαθανατίσω εκεί κάπου στο σούρουπο μιας όμορφης μέρας παρέα με κάποιους πολύ όμορφους και αγαπημένους ανθρώπους😉
Αυτή τη στιγμή που γράφω αυτό το λογοτεχνικό αριστούργημα (πάει για Νόμπελ, τώρα που έκανε την αρχή ο Ντύλαν, τρέμε λογοτεχνία), είμαι αραχτή σαν το βόα στον αναπαυτικό καναπέ του σαλονιού της Βίλλας Ανθέων, μασουλώντας μια φρυγανιά και θαυμάζοντας την υπέροχη φωτογραφία της χθεσινής πανσελήνου στην Ακρόπολη τραβηγμένη από μια εξαιρετική νεαρή “φωτογράφο”!
Πεπορέ... 