“Όμορφη πόλη, φωνές μουσικές, απέραντοι δρόμοι, κλεμμενες ματιές
ο ήλιος χρυσίζει χέρια σπαρμένα, βουνά και γιαπιά, πελάγη απλωμένα….»
Όλα ξεκινούν στον πανέμορφο σιδηρογρομικό σταθμό της «Όμορφης πόλης»! Μιά πόλη-σταθμό ζωής, λατρεμένη, πεντανόστιμη, πολυπερπατημένη, πολυταξιδεμένη, ιστορική, μυρωδάτη, πολύχρωμη, θαλασσινή και βουνίσια. Μια πόλη που την έχω φάει με το κουτάλι, το πηρούνι και το μαχαίρι και δεν την χορταίνω ποτέ!
Λένε ότι η ωραιότερη ηλικία είναι η παιδική και θυμάσαι σχεδόν τα πάντα ακόμη και όταν φτάσεις σε προχωρημένη ηλικία. Όλα είναι αλήθεια.
Ακόμα και μετά από 4 δεκαετίες, η ίδια αύρα μου έρχεται στο πρόσωπο, η ίδια γεύση της πάστας σοκολατίνας τριγυρίζει στο στόμα μου, η ίδια τηγανιτή καλοκαιρινή μυρωδιά του καλαμαριού μου γαργαλάει τη μύτη. Χαμογελώ πλατιά.
Ανοίγει η πόρτα του τρένου, κατεβαίνω και όλα λάμπουν μπροστά μου σαν ένας πίνακας που απαρτίζεται από την πιο παλιά μου φίλη, τους συμμαθητές στο Δημοτικό, την πορτοκαλάδα ΕΨΑ στην Αγριά, τα βοτσαλάκια στον Άναυρο, την άμμο στις Αλυκές, την βόλτα στα Καλά Νερά, το μπακάλικο του Σουλιώτη με το περίφημο ποδήλατό του, στη γωνία της Ανθίμου Γαζή, με εικόνες μιας εποχής του Ζήκου του μπακαλόγατου, με την καταπληκτική γεύση της μορταδέλας να σου έρχεται ακόμη στο στόμα.
Τα λουκάνικα και τις πιπεριές σπετζο-μαγειρεμένες εκεί στα Χάνια πασπαλισμένες με γαλοτύρι, τη βανίλια-υποβρύχιο στον Άγιο Κωνσταντίνο αφού είχαμε λυσσάξει στις κούνιες, πασατέμπους και στραγάλια κάπου στην πλατεία Ελευθερίας σουλατσάρωντας το απόγευμα, μια αυλή με τριανταφυλιές και μια κούνια στη μέση για μπαλαντζάρισμα των τριών χαριτων, τα πατζούρια που κλείνουν για να δροσίσει το μεσημέρι στην κουζίνα, την αυλή ενός σχολείου που περίμενε πάντα το κουδούνι να χτυπήσει, τη θρυλική σοκολατίνα και πάστα φούρνου του ζαχαροπλαστείου Μινέρβα στην παραλία που με στοιχειώνει μέχρι σήμερα, τον ωραιότερο ίσως παραλιακό πεζόδρομο της Ελλάδας με τον ατελείωτο ποδηλατόδρομο, τα ποδήλατα διάσπαρτα εδώ και εκεί σήμα κατετεθέν της πόλης και την ατελείωτη παραλία που έχει γίνει μάρτυρας της αρχής μιας εκστρατείας και μιας θρυλικής Αργούς.
Και η λίστα των μυστικών και των αναμνήσεων συνεχίζει ανεξάντλητη. Και τί να πείς όταν φτάνεις έξω από το σπίτι που μεγάλωσες σαν παιδί, ίδιο και απαράλλαχτο όπως τότε πριν 40 χρόνια, να κατοικείται ακόμη και η κυρία με τα άσπρα μαλλιά που βγαίνει στο παράθυρο την ώρα που το φωτογραφίζεις να σε ρωτάει και να τις απαντάς ότι εκεί έμενες πριν πολλα χρόνια και να την ακούς να σου λέει το απίστευτο «ααα, είστε η κόρη της κυρίας με τα τρία κοριτσάκια;; που όλο ζημιές στον κήπο μου κάνατε!!! Εγώ είμαι η ιδιοκτήτρια! Χάρηκα πολύ που σας είδα!!» Και να μένεις αποσβολωμένη και να γελάς όλη την ημέρα με τα λεγόμενα! Αν είναι δυνατόν τί θυμότανε μετά τόσα χρόνια!!
Μια πόλη που βρέχεται από τη θάλασσα των Αργοναυτών και προστατεύεται από το πανέμορφο μαγικό βουνό των Κενταύρων, με τα χωριά του, μια πόλη που με ντάντεψε και με κανάκεψε 6 ολόκληρα χρόνια, τα πιο όμορφα, τα πιο αγαπημένα, τα πιο αλησμόνητα, τα μοναδικά και ανεπανάληπτα.
Κυρίες και κύριοι, μια πραγματικά όμορφη πόλη, ο Βόλος μιας ζωής! ♥♥
Πεπορέ... 