Όταν η Κρήτη συναντά την Τουρκία, γινόμαστε όλοι κουλουβάχατα και το αποτέλεσμα είναι ο ωραιότερος γάμος της κρητικής χρονιάς! 😊 ♥♥
Το ζεύγος Μουρατέλα (κάτι σαν τους Μπρατζελίνα σε Κρητικοτουρκική έκδοση), το γνώρισα τον Δεκέμβριο του 2010, στην Ιστανμπούλ, όπου είχα πάει να εντρυφήσω στην γλώσσα των γειτόνων, για να έχω τα νώτα μου καλυμμένα.
Τα δύο μέλη του ζεύγους, γνωρίστηκαν έναν Αύγουστο, του 2006, που ήταν παχιές οι μύγες και τα κουνούπια, μέσα σε ένα καραβάκι από αυτά που πηγαινοέρχονται καθημερινά στον Βόσπορο σαν τις άδικες κατάρες, πάνω-κάτω, πέρα-δώθε.
Αυτή, το καμάρι του Ρεθύμνου όλου, του Μυλοποτάμου και του Ψηλορείτη, Κρητικάτσι δηλαδή, και γνωστή Διδάκτωρ του πολιτισμένου και απολίτιστου κόσμου, με άριστες γνώσεις της τουρκικής που θα τις ζήλευε και ο Ναζίμ Χικμέτ!
Αυτός, το καμάρι του Βοσπόρου, της αγγλικής γλώσσας, της μαμάς του, του μπαμπά του και των μπατζανάκηδων του (είναι και μεγάλο σόι βλέπεις!), με άριστες γνώσεις της ελληνικής που θα έκανε τον Καζαντζάκη να φάει τις κοτσίδες του (αν είχε!). 😉
Αυτή, να έχει κρατήσει όλη την ομορφιά και χάρη της κρητικής προφοράς όταν μιλάει.
Αυτός, να είναι ο πιο γελαστός άνθρωπος που υπάρχει στον πλανήτη. Αυτόν είχε υπόψη του ο Μίκης όταν συνέθετε το “γελαστό παιδί”!
Οι δύο τους, αφού πέρασαν δια πυρός και σιδήρου – “πρέπει να με πάρεις, με έχεις εκθέσει”, να της λέει αυτός, “άσε μας χρυσέ μου, με τα επαρχιώτικα κολλήματα σου”, να του λέει αυτή – και αφού τα τελευταία χρόνια, λόγω των επαγγελματικών υποχρεώσεων αμφότερων, είχαν αρχίσει να επικοινωνούν περισσότερα με ποστ-ιτ κολλημένα στο ψυγείο, στην κρεμάστρα και στην τουαλέτα – ξύπνησαν ένα ωραίο πρωί, και την ώρα που έφτιαχναν αυγά καγιανά, λέει αυτή “δεν βαριέσαι, μια ψυχή που ‘ναι να βγει ας βγει – θα τον κοκουλωθώ το καλοκαίρι να μη γκρινιάζει και η μάνα του, να κάνουμε και κανένα κουτσούβελο και να συμβάλλουμε κι εμείς από το μετερίζι μας στη σύσφιξη των διπλωματικών σχέσεων”.
Του το είπε, λοιπόν, κι εκείνος πια καμάρωνε σαν γύφτικο σκεπάρνι που επιτέλους θα έβαζε στεφάνι (έστω και πολιτικό) στο κοτσιδένιο του κεφάλι.
Και αφού ετοιμάστηκαν όλα, σε συνεργασία με τα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ, το Τοπ Καπί και την ηρωική Κρητική Μεγαλόνησο, έστειλαν μια ωραία πρωϊα τα προσκλητήρια στους ανά την υφήλιο καλεσμένους, ζητώντας τους να τσακιστούν να κλείσουν εισιτήριο για τις 8 Ιουλίου 2016 για Ρέθυμνο, για να τους πετάξουν ρύζι και να χορέψουν μαλεβιζιώτη.
Έτσι, μια όμορφη καλοκαιριάτικη Παρασκευή απόγευμα την ώρα που έδυε ο ήλιος στη Ρεθυμνιώτικη θάλασσα χαρίζοντας ένα μοναδικό ηλιοβασίλεμα στον όχλο που είχε καταφτάσει από Κρήτη, Ελλάδα, Ευρώπη, Αμερική, Αυστραλία, Τουρκία και… Ανταρκτική, στήθηκε πάνω στην ωραία παραλία του Ρεθύμνου σκηνικό ανάλογο της “Τόλμης και Γοητείας”.
Οι καλεσμένοι μέσα στα επίσημα ενδύματά τους, ξυπόλυτοι πάνω στην άμμο. Το κύμα στη θάλασσα να λυσσομανάει και να κάνει το φόντο “Χαβάη” και ο αέρας να δροσίζει και να κρατάει έτσι, ευτυχώς, στη θέση του το μέϊκ-απ των κυριών.
Η νύφη έφτασε μέσα σε “βροχή” ροδοπετάλων και μέσα στο υπέροχο άσπρο νυφικό της ως άλλη Αρετούσα της Κρήτης (εντάξει, μίλησα με τον Βιτσέντζο και μου έδωσε το οκ για τη χρήση του ονόματος, τί τα έχουμε τα μέσα ως σύντεκνοι και συμπατριώτες!), ο γαμπρός ως άλλος Τζένγκις Χαν, άλωσε με την κοτσίδα του τα κρητικά χρώματα, φόρεσε το ωραίο του γκρι κοστούμι (μπουζ μαβισί το λέει αυτός, γκρι αρζάν το λέω εγώ, το θέμα είναι και παραμένει μια από τις 50 αποχρώσεις του γκρι!) και στήθηκε κάτω από την αψίδα με ένα χαμόγελο που έφτανε μέχρι την Αττάλεια και ξαναγυρνούσε πάλι πίσω στο Ρέθυμνο και ο Αντιδήμαρχος της πόλης σύρθηκε μέσα στη ζέστη και στην υγρασία “πάνω στην άμμο την ξανθή που ‘γραφε τ’όνομά τους”.
Ρωτάει τη νύφη “τον θέλεις κοπελιά;”, “τον θέλω”, λέει αυτή με την κοτσίδα και τα εξτένσιον να πηγαινοέρχονται στο αεράκι της παραλίας. Ρωτάει το γαμπρό “εσύ κοπέλι τη θέλεις;”, “έβετ εφέντιμ, με τα χίλια”, απαντάει ευγενικός αυτός. Και αφού όλοι ήθελαν και κανένας δεν είχε αντίρρηση τους ένωσε με τα δεσμά του γάμου προς τέρψη και χαρά του φιλοθεάμονος κοινού που είχε αρχίσει να λιώνει από τη ζέστη και ονειρευόταν δροσερές ρακές και κοκτέιλ στη δεξίωση.
Επίσημα, η δεξίωση άνοιξε με τον χορό των νεονύμφων και το “Falling in love” του Elvis και συνεχίστηκε με την κοπή της γαμήλιας τούρτας, υπό τους ήχους του “Honey, Honey” (χάνι, χάνι) των Abba. Τώρα ποιός χάνει δεν ξέρω, αλλά στη συγκεκριμένη φάση όλοι κέρδισαν! 😉
Και φυσικά από έναν τέτοιο γάμο δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι κρητικοί και οι τουρκικοί παραδοσιακοί χοροί. Στους οποίους χορούς, όπως μπορείτε να φανταστείτε, ξεσάλωσαν όλοι οι καλεσμένοι.
Κάποτε έφτασε και η φαντασμαγορική στιγμή της βραδιάς. Η γιορτή της χένας, απαραίτητο συστατικό ενός τουρκικού γάμου (έστω και μισού). Τώρα τί ακριβώς είναι αυτή η γιορτή βαριέμαι να σας γράφω, μπείτε στο google και βρείτε το.😊
Πάντως, λένε ότι κλαίει η νύφη που φεύγει από το πατρικό της και οι άλλοι για να χαρεί τη γεμίζουν φλουριά και εκείνη ξαναρχίζει να χαμογελά πάλι! Α πα πα πα, και κάπως έτσι μας έχει βγει το όνομα ότι οι γυναίκες είμαστε παραδόπιστες!😂😉
Και ο ντισκ-τζόκεϋ άρχισε τη γιορτή. Και έγινε ο χαμός στην πίστα. Χόρευαν μέχρι και τα κουφέτα! Στα τραπέζια έρεε άφθονος ο οίνος του γνωστού και τιμημένου κτήματος Κλάδου, τα γαμοπίλαφα πηγαινοέρχονταν, τα ορντέβρ επίσης, και όλα τα υπόλοιπα που θα μπορούσαν να θρέψουν όλο το τρίτο σώμα στρατού, αλλά περιορίστηκαν στο να θρέψουν το δικό μας σώμα για να πιάνουμε από τώρα πόρτα για το χειμώνα!
Κατά τις 4:30 το πρωί το γλέντι έλαβε τέλος, μια και είχαν αρχίσει να βγαίνουν και οι πρωινές βάρκες στο γυαλό. Οι εναπομείναντες ήρωες από τους καλεσμένους μαζί με το ζεύγος πήραν τον δρόμο προς τις οικίες των για να κοιμηθούν και λίγο και να ξεκουράσουν τα βασανισμένα από το χορό νεανικά τους κορμιά! 😊
Στέλλα, Μουράτ, μέσα από την καρδιά μου, να ζήσετε πάντα μαζί, τόσο και ακόμη περισσότερο αγαπημένοι και ερωτευμένοι, και να πληθύνετε σαν τους κόκκους της Ρεθυμνιώτικης παραλίας! (καλά, υπερβολή είναι αυτό μην το δέσετε σκοινί κορδόνι και καταντήσετε σαν την οικογένεια Χωραφά με τα 11 παιδιά!!) ♥♥
Πεπορέ... 