H Αγγλίδα συνάδερφός μου, η Ελίζαμπεθ, απο το διπλανό γραφείο, θα έρθει τουλάχιστον δύο με τρείς φορές την ημέρα, σχεδόν κάθε μέρα, να με παρακαλέσει να μη μιλάω τόσο δυνατά στο τηλέφωνο και να μη γελάω επίσης τόσο δυνατά όταν αστειευόμαστε με τους άλλους συναδέρφους γιατί δεν μπορεί να συγκεντρωθεί.
Δεν μπορεί να καταλάβει, όπως μου έχει δηλώσει πολλάκις, πως μπορώ κάθε μέρα να είμαι “en bon humeur”. Βέβαια αυτός ήταν ο «διπλωματικός» τρόπος για να μη μου πει κατάμουτρα ότι της σπάω τα νεύρα να με βλέπει κάθε μέρα μέσα στην καλή χαρά, ακόμα και αν μέσα μου είμαι στην κακή χαρά.
Για την Ελίζαμπεθ αυτά είναι ακατανόητα πράγματα. Η ίδια είναι μέσα στην κατσουφια και στην μουρτζουφλιά, ακόμη και κομπλιμέντο να της κάνεις.
Για την Ελίζαμπεθ, οι cool και ακομπλεξάριστοι άνθρωποι θα έπρεπε να στήνονται στα τρία μέτρα. Μα καλά πώς τολμούν και είναι οι εαυτοί τους και δείχνουν και λένε ακριβώς αυτό που νιώθουν και αισθάνονται; Πώς μπορούν να είναι τόσο ειλικρινείς και μόνιμα αισιόδοξοι; Πώς τολμούν να λένε τα πράγματα με το όνομά τους και να μην τους πειράζει πώς θα το εκλάβουν οι άλλοι; Πώς μπορούν να παρουσιάζονται σαν ορθάνοιχτα βιβλία;
Αδύνατον να χωνέψει η Ελίζαμπεθ ότι αυτό που βλέπει απέναντί της είναι αληθινό. Αδύνατον να χωνέψει ότι τέτοιους ανθρώπους θα πρέπει να τους κρατάει σαν κόρη οφθαλμού στη ζωή της γιατί αυτοί δεν πρόκειται ποτέ να της την φέρουν πισώπλατα, θα της πούν ό,τι έχουν να της πούν κατάμουτρα είτε καλό είτε κακό, όχι από κακία αλλά γιατί έτσι είναι και έτσι πρέπει να κάνουν.
Ούτε που περνάει από το μυαλό της οτι η θετική τους στάση απέναντι στη ζωή πηγάζει πρωτίστως από την δική τους ανάγκη να αγκαλιάσουν τον κόσμο και να του χαρίσουν ένα θετικό πρόσιμο ακόμα και αν οι ίδιοι πληγωθούν.
Για την Ελίζαμπεθ η ζωή είναι μια μονότονη, βαρετή ευθεία χωρίς κανένα παρακλάδι. Και ούτε μπορεί αλλά ούτε και θέλει να της την χαλάνε όλα τα θετικά σκαμπανεβάσματα και οι περικοκλάδες στις εντάσεις και στην έκφραση των συναισθημάτων μιας φωνακλού συναδέρφου της.
Κάποια στιγμή μου ήρθε να της πω, ότι εγώ προσωπικά δεν μπορώ να βάλω ούτε σιγαστήρα στη φωνή μου, ούτε χρονοδιακόπτη στην έκφραση των συναισθημάτων μου και να κλείνει την πόρτα του γραφείου της αν δεν μπορεί να με ακούει αλλά μετά σκέφτηκα, άστη τη δόλια, έχει κι αυτή τα ψυχοσωματικά της και όλα της φταίνε. Κλείνεται σε ένα γραφείο και δεν την ακούει άνθρωπος, κανείς δεν ξέρει αν ζει ή αν πέθανε.
Μου ήρθε να της πω ότι προτιμώ τον εαυτό μου έτσι με τις φωνές του και τις ελεύθερες εκφράσεις του παρά να έχω το απλανές βλέμμα της αγελάδας που διακρίνει κανείς συνέχεια στην ίδια, και να μην ξέρεις που και πως θα την πετύχεις.
Μου ήρθε να της πω ότι δεν μπορώ τους «μουγκούς» άχρωμους ανθρώπους, χωρίς κανένα νεύρο πάνω τους, γιατί με κάνουν να βαριέμαι ακόμα και που τους βλέπω. Λες και δεν έχουν ζωή, ρε παιδί μου ένα πράγμα, σαν να μην έχουν κανένα ενδιαφέρον, σαν να φοβούνται να μοιραστούν ακόμη και μία λευκή κόλλα χαρτιού από το φωτοτυπικό μαζί σου.
Μου ήρθε να της πω ότι μου σπάει τα νεύρα να τη βλέπω έτσι κάθε μέρα σαν ένα κινούμενο «πράγμα» άοσμο, άπνοο, αγέλαστο και αδιάφορο.
Ήθελα να της πώ, ασε μας βρε Ελίζαμπεθ, που ακόμη και για να εκφράσεις τη γνώμη σου πανω σε ένα απλούστατο θέμα δουλειάς το σκέφτεσαι τρείς μέρες, γιατί μπορεί να μη γίνει αρεστό απο κάποιο συνάδερφο, πόσο δε μάλλον να εξωτερικεύσεις τα συναισθήματά σου τα πιό απλά, όπως είναι το γέλιο. Και περιμένεις από μας να μυρίσουμε τα νύχια μας κάθε μέρα για να καταλάβουμε την διάθεσή σου, αν ξύπνησες με κέφι το πρωί, αν τσακώθηκες με τον άντρα σου το βράδυ.
Η Ελίζαμπεθ που, και δεν κάνει τίποτε για να πλησιάσει κανένα, και τα παίρνει και στο κρανίο επειδή τέτοιοι «αντιπαθητικοί» άνθρωποι την καπελώνουν στην παρέα του πρωϊνού καφέ, μαζεύοντας γύρω τους τους υπόλοιπους για να γελάσουν και να σκάσει λίγο το χειλάκι τους με τα αστεία, τα ανέκδοτα, τις βλακείες, τις ειρωνείες και τη διακωμώδιση πρώτα και κυρίως του ίδιου του εαυτού τους. Το να διακωμωδεί η Ελίζαμπεθ τον εαυτό της θα ήταν σαν να υπέγραφε και την θανατική της καταδίκη με δήμιο τον ίδιο της τον εαυτό. Μμμμ, ας πρόσεχες, Ελίζαμπεθ ντίαρ!
Είμαι σίγουρη ότι αν ρωτήσουν την Ελίζαμπεθ ποιόν συνάδερφο αντιπαθείς, όλα της τα δάχτυλα αυτόματα θα δείξουν την αφεντιά μου: «Αυτή, συτή, τη σιχαίνομαι για όλη αυτή την αισιοδοξία που μου πετάει στα μούτρα κάθε μέρα λες και δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα και όλα είναι καλά και ρόδινα στη ζωή της».
Χαχαχα, φουκαριάρα, Ελίζαμπεθ, αντε τώρα να σου εξηγήσω και να καταλάβεις. Κράτα μωρή κακομοίρα κοντά σου μερικούς τέτοιους αχώνευτα αισιόδοξους και έξω καρδιά ανθρώπους γιατί κάποια στιγμή θα τους ζητάς, θα τους ψάχνεις και δεν θα τους βρίσκεις ούτε με μεγεθυντικό φακό. Έχουμε καταντήσει είδος προς εξαφάνιση, σαν τους μπαμπουίνους στην Αφρική.
Αυτούς που αγαπούν τη ζωή, μίζερη Ελίζαμπεθ, να τους αγαπάς κι εσύ, τ΄ακούς; Γιατί σε καταλαβαίνουν, χωρίς να χρειάζεται πάντα να μιλήσεις, γιατί μπορείτε να επικοινωνείτε με ένα απλό χαμόγελο, ένα απλό βλέμμα ακόμα και με τη σιωπή! Ναι, με τη σιωπή!
Άντε και επειδή είμαι μεγάλη καρδιά και ξέρω ότι τα έχεις πάρει άγρια και με το Brexit, θα σε κεράσω αύριο το πρωί ένα καφεδάκι παρότι «κινδυνεύω» να βγω νοκ-άουτ μετά από ένα μισάωρο συναναστροφής μαζί σου και να χρειάζομαι χαπάκια ενίσχυσης του αισιοδοξοποιητικού μου συστήματος. Τουλάχιστον θα έχω όμως την ικανοποίηση ότι έκανα ένα καλό στην μικρόκοσμη ανθρωπότητα του γραφείου τραβώντας σε λίγο έξω από την «μούχλα» και την ξινίλα σου!
Πεπορέ... 