Πάντα στο μυαλό της υπήρχε ένας τόπος μαγικός και μακρινός που είχε μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά της. Ένας τόπος ρομαντικός που, όσο ήταν πιτσιρίκα, πίστευε ότι δεν θα τον έβλεπε ποτέ. Εκεί λέει είχε γεννηθεί και μεγαλώσει ο παππούς αλλά κανείς δεν πήγαινε ποτέ εκεί, ούτε ο παππούς. Όλοι οι φίλοι της συνήθιζαν να πηγαίνουν διακοπές στο χωριό να δουν τον παππού και την γιαγιά. Αυτή πήγαινε διακοπές στην πρωτεύουσα να δει τον παππού και την γιαγιά. Της άρεσε πολύ η πρωτεύουσα, μεγάλη με κόσμο και φασαρία και κάθε μέρα πήγαιναν για μπάνιο με το αυτοκίνητο. Όμως πάντα “κάτι” έλειπε από την εικόνα των καλοκαιρινών διακοπών. Ούτε ο παππούς μίλαγε για κείνο το χωριό που είχε γεννηθεί. Απλά το είχε αναφέρει μερικές φορές.
Στην εφηβεία δεν είχε καιρό να σκεφτεί για τον μαγικό τόπο του μυαλού της, την απασχολούσαν άλλα πράγματα. Μετά ξεκίνησε τις σπουδές και τη δουλειά.
Σε κάποια στροφή της ζωής της, έφυγε από την πρωτεύουσα για να ανοίξει τους ορίζοντές της. Εκεί που πήγε συνάντησε κι άλλους συντοπίτες. Και μίλαγαν συχνά-πυκνά για τα χωριά τους. Αποφάσισε ότι στο εξής θα υιοθετούσε και εκείνη τη συνήθεια να μιλάει για το “δικό” της χωριό. Θα το οικειοποιούνταν κι ας μην το είχε δεί ποτέ της.
Ένα καλοκαίρι έπεσε ξαφνικά η ιδέα από κάποιον στην παρέα να γίνουν οι διακοπές στο μέρος που ήταν το δικό της χωριό. Ένας ολόκληρος μήνας!
Κάλλιο αργά παρά ποτέ, σκέφτηκε, τρελαμένη με την ιδέα της επίσκεψης!
Έναν ολόκληρο μήνα γύρναγαν με το αυτοκίνητο από δω και από κεί. Έβλεπε όλα αυτά που είχε διαβάσει και είχε δει σε φωτογραφίες. Κολυμπούσε στα ίδια νερά που άκουγε τους φίλους της να περιγράφουν κάθε φορά που γύριζαν από διακοπές σε εκείνα τα μέρη.
Τον δικό της τόπο, τον άφησε να τον επισκεφτεί τελευταίο. Ήθελε να είναι αυτές οι τελευταίες εικόνες των διακοπών που θα έπαιρνε μαζί στην επιστροφή.
Καμιά φορά λένε ότι η εικόνα που έχεις για κάτι στο μυαλό σου, με ένα μαγικό τρόπο εμφανίζεται μπροστά σου. Έτσι έγινε και σε κείνη.
Όλα ήταν ακριβώς όπως τα είχε τοποθετημένα στο μυαλό της, όλα είχαν τα ίδια χρώματα, τις ίδιες μυρωδιές, τις ίδιες χροιές. Ακόμη και τα πρόσωπα που φανταζόταν άρχισαν να σχηματίζονται μπροστά της με σάρκα και οστά.
Ο μακρινός και μαγικός τόπος είχε γίνει πλέον κοντινός και δικός της. Και ακόμη πιο μαγικός από ότι τον είχε φανταστεί.
Παρότι τα παιδικά της καλοκαίρια δεν επρόκειτο να γυρίσουν πίσω για να τα ζήσει από την αρχή στο χωριό, αποφάσισε να τα χωρέσει όλα στην ενήλικη ζωή της και ακόμη περισσότερα.
Αυτά που θα ανακάλυπτε στο μέλλον θα την γέμιζαν με μεγαλύτερη χαρά και θα μεγάλωναν την αγάπη της για τον τόπο και τους ανθρώπους που θα γνώριζε. Τους ανθρώπους που ήταν πάντα εκεί εκείνα τα καλοκαίρια που εκείνη έλειπε, που είχαν ζήσει και περπατήσει εκεί που εκείνη έκανε τώρα τα ίδια βήματα και της έδιναν την ίδια ζεστασιά και αγάπη που θα έπαιρνε αν μοιράζονταν από παιδί εκείνα τα ίδια καλοκαίρια μαζί τους.
Μπορούσε πια να πεί με βεβαιότητα ότι επιτέλους επέστρεψε εκεί που πάντα ανήκε και πάντα θα ανήκει!
Πεπορέ... 