Τα γαλλικά, η Φιλίτσα και ο Monsieur Albert

Τα γαλλικά, ήταν για τη Φιλίτσα το απόλυτο coup de foudre, χωρίς καμιά περίπτωση γιατρειάς, εκεί κάπου στα επτά της χρόνια. Αιτία, η γαλλόφωνη αλλοδαπή θεία της. Καθόταν και προσπαθούσε να επαναλάβει θεατρινίστικα τις λέξεις που άκουγε με περίσσιο καμάρι και προφορά, σαν την Ζαν Μορό στα μικράτα της ένα πράγμα.

Στα οκτώ της, αποφάσισε ότι το έδαφος ήταν ήδη έτοιμο για να ρίξει την κεραμίδα και δήλωσε με σοβαρότητα και ύφος σαράντα καρδιναλίων στους γονείς ότι από τον Σεπτέμβριο ενός σωτήριου έτους στα μέσα της δεκαετίας του ΄70 θα πρέπει να την γράψουν στο Γαλλικό Ινστιτούτο, χωρίς περιττά λόγια και συζητήσεις.

Και έτσι μια μέρα ενός Σεπτεμβρίου, μετά τις καλοκαιρινές διακοπές στην πρωτεύουσα της ωραιότερης χώρας του κόσμου, επέστρεψε στο παραθαλάσσιο μέρος που ζούσε, πήρε τα βιβλία της και την τσάντα της και ξεκίνησε για το Γαλλικό Ινστιτούτο. Κάθε μέρα ανεβοκατέβαινε τις εξωτερικές σκάλες του κτηρίου λες και βρισκόταν στη Μονμάρτρ και το, ντιπ κατά ντιπ, ελεύθερο πνεύμα της ονειρευόταν ότι σε λίγο καιρό θα γινόταν η νέα “Μαριάννα” με τα ζεν της Μπουμπουλίνας και της Μαντούς Μαυγορένους.

Αγόρασε όλους τους δίσκους του Τζο Ντασέν, που ήταν τότε στις μεγάλες του δόξες, έμαθε απέξω όλα τα τραγούδια της Δαλιδά και του Ερβέ Βιλάρ και ξημεροβραδιαζόταν να γράφει τις γαλλικές καλλιγραφικές αράδες που τους έβαζε η Μαντάμ στο Ινστιτούτο.

Με γαλλικά όνειρα κοιμόταν, με γαλλικά όνειρα ξυπνούσε μέχρι που έφτασε η ώρα και η οικογένεια επέστρεψε στην πατρογονική εστία στην πρωτεύουσα.

Επί έξι συναπτά εφηβικά έτη ανεβοκατέβαινε, η μαντεμουαζέλ Φιλίτσα, στα Κολωνάκια έχοντας λιώσει ελβιέλες επί ελβιέλων στις οδούς Σόλωνος, Μασσαλίας και Σίνα, μπαινοβγαίνοντας στις βιβλιοθήκες και ξεζουμίζοντας τον Φλωμπέρ και τον Μπαλζάκ, τις σελίδες του Αρχισιδηρουργού του κου Ονέ και μετατρέποντας τον εαυτό της στην καλύτερη πελάτισσα του Κάουφμαν που την κόντευε πια να την ανάγει σε “αυτοκόλλητη” ταινία τω βιβλίων και μόνο κρεβάτι δεν της είχε βάλει στον πάνω όροφο για να κοιμάται!

Όταν έφτασε το πλήρωμα του γαλλικού μαθητικού χρόνου και αφού εν τω μεταξύ έμαθε απέξω μέχρι και σε ποιά γραμμή έβαζαν τα περισσότερα κόμματα και τελείες ο ο Εμίλ Ζολά, ο Αντρέ Μαλρό, ο Αλμπέρ Καμύ, ο Ζακ Πρεβέρ και όλα τα άλλα τα παιδιά της παρέας, ετοιμάστηκε για τις Σορβόννες, πήρε τα μούτρα της, τα στυλό της και τις γόμες της και κατευθύνθηκε στο μεγάλο αμφιθέατρο για τα περαιτέρω. Και έτσι, μεταξύ αναλύσεων ποιημάτων, κειμένων, εκθέσεων και παρουσιάσεων, οι γάλλοι ποιητές, συγγραφείς, τραγικοί και ταλαιπωρημένοι έγιναν βορά στη μύτη του μολυβιού της Φιλίτσας και αφού τους πέρασε όλους γενεές δεκατέσσερεις, την έμπασαν πανηγυρικώς στην αριστερή πλευρά του Σηκουάνα μαζί με ένα χαρτί δύο επί τρία.

Βλέπετε, είχε πάρει πατριωτικά την υπόθεση ενός “Ξένου”, και από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισε, τον ξεσκόνισε κάνοντάς τον φύλλο και φτερό. Το αφεντικό του, ο κος Αλβέρτος, συγκινήθηκε από την τόση αφοσίωση της σε έναν «ξένο» άνθρωπο, και δίνοντάς της μια σπρωξιά τη βοήθησε να περάσει τη μεγάλη πόρτα (και μετά σου λένε να μην εμπιστεύεσαι τους ξένους!).

Βέβαια ο αγαπητός κος Αλμπέρ Καμύ δεν έσκιζε μόνο ως συγγραφέας και φιλόσοφος, αλλά και ως ένας monsieur très charmant! Μέσα απ΄αυτές τις δύο φωτογραφίες τον είχε πρωτοαντικρύσει, που λέτε, η Φιλίτσα και έκτοτε παραμένουν οι αγαπημένες της – Πάντως, σύμφωνα με δηλώσεις της στα περιοδικά της εποχής, θα τον προτιμούσε να φοράει και ένα γκρίζο καπέλο μπορσαλίνο, κάτι μεταξύ Χάμφρεη Μπόγκαρτ και Υβ Μοντάν, που για χάρη τους, όχι μόνο τον “ξένο”, αλλά και το κοράνι ανάποδα θα μάθαινε να αναλύει!

Λοιπόν, να το ξέρετε ότι αν ο Αλμπέρ δεν είχε αποφασίσει “αν θα αυτοκτονούσε ή αν θα έφτιαχνε καφέ”, και αν δεν εννοούσε να πιστεύει λυσσαλαία ότι “για να είμαστε ευτυχισμένοι, πρέπει να μη μας απασχολούν πολύ οι άλλοι” (εδώ θα διαφωνήσω μαζί του καθέτως, οριζοντίως, πλαγίως και προς όλες τις κατευθύνσεις, αλλά δεν νομίζω ότι θα παρεξηγηθεί κιόλας), θα μπορούσε κάλλιστα να διαπρέψει ως ηθοποιός μυστηρίου σε γαλλικά φιλμ νουάρ, ενσαρκώνοντας τους ρόλους των ηρώων του, δεν συμφωνείτε;

Μπορεί ο Αλμπέρ να ήταν η ντίβα του «λογοτεχνικού» γκρουπ, αλλά η Φιλίτσα δεν ήταν καμιά αχάριστη προς τους άλλους. Αναγνώρισε τη βοήθεια που της προσέφεραν και δεν τους άφησε παραπονεμένους. Γέμισε όλη τη βιβλιοθήκη της με τις σελίδες τους, έπινε καθημερινά καφέ μαζί τους, πότε στο Café de Flore και πότε στο Café Les Deux Magots, και «τσακωνόταν» με την Σιμόνη ντε Μποβουάρ κάθε τρείς και λίγο μέσα από τις αράδες της. Είχε αρχίσει να της τη δίνει στα νεύρα με τους υστερισμούς της και τα φεμινιστικά της (εντάξει Μαντάμ και άλλες είναι φεμινίστριες αλλά δεν κάνουν έτσι!).

Έτσι, κάποια στιγμή τα ψιλοπήρε και δήλωσε στη παρέα των Γάλλων της βιβλιοθήκης της ότι τόσα χρόνια της “έφαγαν” τα συκώτια μη σηκώνοντας μύγα στο σπαθί τους επί των γραφομενων τους, θεωρώντας όλους τους άλλους καημενούληδες που έγραφαν και φιλοσοφούσαν κάτι σαν το Μπύθουλα και τον Παναγιωτάκη της Μαντάμ Σουσού, και τους δήλωσε ορθά κοφτά, ότι επειδή του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει, εκείνη θα έπαιρνε τα ωραία γαλλικούλια της και θα άρχιζε να τους ψιλοσνομπάρει μπας και βάλουν λίγο μυαλό και προσεδαφιστούν λίγο στον πλανήτη Γη.

Για μεγάλο διάστημα διάβαζε και σημείωνε και υπογράμμιζε ότι δεν της άρεσε στα βιβλία τους, τα μουτζούρωνε, τους έβγαζε γλώσσα και άρχισε να συχνάζει στις κινηματογραφικές λέσχες όπου προβάλλονταν γαλλικές ταινίες για να “κινείται” και λίγο η πλοκή των βιβλίων που είχε παραπέσει σε τέλμα.

Όμως μπορεί τα σινεμαδάκια, τα τσιπς, οι ταινίες και ο Υβ Μοντάν να την ευχαριστούσαν, αλλά άρχισαν να τις λείπουν όλοι αυτοί οι ψωνισμένοι, φαντασμένοι φιλόσοφοι.

Ξίνισε τα μούτρα της από δω, ξίνισε τα μούτρα της απο κει και αφού είδε και αποείδε επέστρεψε, με κατεβασμένο κεφάλί, πίσω πάλι στις μυρωδάτες σελίδες του Ζακ Πρεβέρ και του Αντρέ Μαλρό. Έδειξε μεγαλοψυχία ακόμη και στην εκνευριστική Σιμόνη Ντε Μποβουάρ (μα πώς την άντεχε αυτός ο κακόμοιρος ο Ζαν-Πωλ… βέβαια θα μου πείτε, αν δεν ταιριάζανε δεν θα συμπεθεριάζανε!).

Έτσι επανήλθαν όλοι στα ίσια τους και ηρέμησε και η μαντεμουαζέλ με όλα τα υπαρξιακά προβλήματα του κόσμου και τις λύσεις τους. 🙂