Ένα διαφορετικό Πάσχα φέτος, στη Βιέννη αυτή τη φορά. Η απόφαση δεν ήταν καθόλου δύσκολη, αφού με τις μαγειρίτσες και τα αρνιά έχω κόψει εκ γενετής κάθε σχέση! Και αφού θα γλύτωνα και τα κλαρίνα με τα τσάμικα που θα με έφερναν δύο βήματα από το… Δαφνί, καταλαβαίνετε γιατί η απόφαση αυτή ήταν η ιδανικότερη!
Για τη Βιέννη δεν χρειάζονται μακροσκελείς αναφορές και διθύραμβοι αφού η πόλη και η ιστορία της είναι πασίγνωστες στην οικουμένη. Η αυτοκρατορική Βιέννη, διατηρεί στο έπακρο όλο το μεγαλείο της. Μια πόλη η οποία καλύπτεται από πράσινο στο 55% της έκτασης της, μια πόλη όπου παντού σε συνοδεύουν και συντροφεύουν οι μουσικές του Μότσαρτ, μια πόλη που διασχίζεται από τον γνωστότερο ίσως ποταμό του κόσμου, τον Δούναβη, μια πόλη που φιγουράρει συνεχώς στην κορυφή της λίστας με τις πόλεις που έχουν το καλύτερο επίπεδο ζωής! Οι Βιεννέζοι, μπορεί να έχουν τη φήμη ανθρώπων πολύ ψυχρών, αγενών και εντελώς μονοκόμματων, αλλά διαθέτουν αυτό που δυστυχώς λείπει και θα λείπει πάντα από τον Αθηναίο πολίτη στο σύνολό του: αγαπούν, προσέχουν και διατηρούν την πόλη τους σεβόμενοι την ιστορία τους και τους νόμους της χώρας. Απόλυτα ενσωματωμένοι και προσαρμοσμένοι στο σύνολο αυτό και όλοι οι μετανάστες! Και δυστυχώς, οποιοσδήποτε παραλληλισμός με τα καθ’ημάς μόνο θλίψη μπορεί να προκαλέσει!
Ήλιος λαμπερός το Μεγ. Σάββατο, συννεφιά και ψυχρούλα ανήμερα το Πάσχα, ψιλόβροχο την Δευτέρα του Πάσχα. Τίποτε όμως δεν μας εμπόδισε να διανύσουμε όλα τα απαιτούμενη χιλιόμετρα για να θαυμάσουμε μια πανέμορφη πόλη!
Τα υπόλοιπα, στις εικόνες που ακολουθούν!
Με αγάπη,
Φιλίτσα
Πεπορέ... 