Μπορεί εμάς εδώ στο βορρά να μας ανατινάζουν συχνά-πυκνά, αλλά δεν μας πτοούν τέτοια μικροπράγματα! Και για να τους μπούμε και στο μάτι και να σκάσουν οι οχτροί μας όλοι, το σαββατοκύριακο που μας πέρασε σουλατσάραμε πάνω-κάτω στην θρυλική και διάσημη πλέον γειτονιά του Schaerbeek! Ξέρετε, πρόκειται για μία από τις δύο εκείνες ιδιαίτερα “εκρηκτικές” γειτονιές του χωριού μας. Που όμως είναι πολύ γραφική και ζωντανή, μια χαρά κυκλοφορείς στους δρόμους και σε έχουν και όλοι εντελώς γραμμένο (και καλά κάνουν), χαιρετάς τις μαντηλοφορούσες κυρίες με τα άπειρα παιδάκια, λες και ένα bonjour στους άπειρους κυρίους που έχουν κάνει κατάληψη μπροστά από το πεζοδρόμιο στο τζαμί. Επίσημο είναι, μάλιστα, και για να μαθαίνουμε όλοι, ούτε μιναρέδες να σκίζουν τον ουρανό έχουν εδώ τα τζαμιά (ούτε καν το πολιτιστικό ισλαμικό κέντρο-μεγάλο τζαμί! που έχει όλο κι όλο μια κολωνίτσα σαν μπουρί που φτάνει μεχρι το ύψος της σκεπής και καλύπτεται και από τα δεντρα και δεν το βλεπει και κανείς), ούτε τίποτε καθώς αυτά απαγορεύονται εδώ δια ροπάλου – είναι ενας θρησκευτικός χώρος σαν πολιτιστικό κέντρο, μια χαρά, πάνε όλοι προσεύχονται και μετά πάνε ο καθείς στην οικία του – και για να μην βιαστούν μερικοί, το ίδιο ισχύει και για τις ορθόδοξες εκκλησίες. Μέσα στο εσωτερικό μπορεί να είναι κανονική εκκλησία με όλη την Άρτα και τα Γιάννενα, αλλά επέξω είναι κανονικά κτίρια όπως όλα τα υπόλοιπα. Και έτσι πρέπει να είναι όλοι οι θρησκευτικοί ξένοι χώρα σε μία χώρα με άλλη κουλτούρα που όμως τους φιλοξενεί και τους αποδέχεται και όλοι είναι χαρούμενοι και ευτυχισμένοι. Λοιπόν, το συμπαθές και “κοσμοπολίτικο” Σκάαρμπεκ είναι γεμάτο με διάφορα τούρκικα καφέ, ζαχαροπλαστεία και άπειρα εστιατόρια. Επίσης όλα τα μαγαζιά είναι κόπι-πέϊστ των αντίστοιχων εμπορικών που συναντά κανείς στις συνοικίες όλων των πόλεων της γείτονος Τουρκίας. Ο κόσμος μεταξύ τους μιλάνε τη γλώσσα του Κεμάλ ως επί το πλείστον (λογικό). Εγώ όμως πρακτική της τουρκικής μου εν Βρυξελλίους νήσους δεν δύναμαι να κάνω, οπότε μιλάω στη γλώσσα των γηγενών και του Βολταίρου και όλα βαίνουν καλώς !
Εμείς δεν πήραμε πρωϊνό (kahvaltı τουρκιστί), γιατί φτάσαμε στη γειτονιά ντάλα μεσημέρι, και αρκεστήκαμε σε έναν τούρκικο καφέ με ωραιότατο παχύ παχύ καϊμάκι σερβιρισμένο σε ένα λφυτζανάκι που, αν το “έτριβες” τρείς φορές, νόμιζες ότι θα έβγαινε από μέσα ο Αλλαντίν και ο Αλί Μπαμπά με τους 40 κλέφτες και όλα τα κλεφτόπουλα αντάμα! To εσωτερικό του “εξωτικού” καφέ θα μπορούσε να (ξανα)εμπνεύσει τις στολές των Άμπα της δεκαετίας του ΄70 και αυτών που τραγουδούσαν το Τζένγκις Χαν! Αλλά, εμείς δεν είμαστε κουσκουσιάρηδες και έτσι το προσπεράσαμε 🙂
Αφού ήπιαμε το καφεδάκι, πήραμε το δρόμο κάτω από τον καυτό ήλιο των 21 βαθμών Κελσίου (oh, yes, τόσο είχε) και κατευθυνθήκαμε προς την γνωστή πλατεία του Grand Sablon μέσω μιας εξαιρετικής βόλτας στην Rue Royal, χαζεύοντας δεξιά και αριστερά διάφορα σημεία που δεν δίνεις σημασία μέσα από το τράμ τις καθημερινές που τυχαίνει να την διασχίζεις. Αγάλματα σε γραφικές γωνιές, το ιστορικό σοκολατοποιείο Mary (επίσημος προμηθευτής της Παλατιού – εεεε, να χρυσοπληρώνεις το σοκολατάκι, αλλά τουλάχιστον να έχεις την ικανοποίηση ότι τρώς ότι τρώει και ο Φίλιππος με τη Ματθίλδη! J ), τα γραφεία της βελγικής εφημερίδας Le soir, κάτι κρυμμένα γκράφιτι με “γενιοφόρους γοητευτικούς πολεμιστές” (δεν ξέρω ποιόν απεικονίζει αλλά τί σημασία έχει, η αισθητική μετράει J ) και, εκεί που διαστευρώνεται με την πασίγνωστη λόγω “θεσμών” Rue de la Loi, το Βασιλικό Πάρκο (Parc Royal).
Όσοι το έχουν διασχίσει γνωρίζουν πολύ καλά ότι πρόκειται για ένα υπέροχο μέρος στο οποίο όταν ανθίζουν και πρασινίζουν τα πάντα είναι χαρά θεού, να κάθεσαι και να αγναντεύεις στα παγκάκια του ή να κανεις πικ νικ στο γρασίδι, δίπλα από όμορφα αγάλματα που στολίζουν κάθε σημείο του. Τις καθημερινές, όταν ο καιρός είναι ηλιόλουστος, κατακλύζεται από “δυστυχισμένους” εργαζόμενους που περιμένουν πως και πως την διακοπή του μεσημεριανού να πάρουν λίγο ήλιο και αέρα εκτός γραφείου μασουλώντας το σαντουιτσάκι τους.
Μετά το Βασιλικό πάρκο, η βόλτα συνεχίστηκε στο Grand Sablon με την διάσημη υπαίθρια αγορά των antiqueries, τα ωραιότατα μαγαζιά εκατέρωθεν της πλατείας που είναι ανοιχτά τα περισσότερα και την Κυριακή, κάναμε και εμείς μερικά σύντομα ψώνια για να ευχαριστήσουμε τον καταναλωτικό μας γυναικείο εαυτό, και καταλήξαμε για φαγητό στο πανέμορφο Le Perroquet με τη μοναδική αρ-ντεκό διακόσμησή του. Σημείο αναφοράς των κατοίκων της πρωτεύουσας της Ευρώπης και στέκι, εδώ και 2,5 δεκαετίες, ημών και άλλων πολλών.
Στην επιστροφή για το σπίτι, σκεφτήκαμε να περάσουμε μέσα από ένα καλά κρυμμένο αλσίλιο που λίγοι γνωρίζουν. Μια πράσινη ομορφιά στα “πόδια” ενός τεράστιου ξενοδοχείου που ούτε πάει το μυαλό κάποιου ότι υπάρχει αν δεν του το δείξουν!
H “ανάβαση” της Avenue Louise (που αρχίζει να “πρασινίζει” και αυτή σιγά-σιγά φτιάχνοντας τη γνωστή της αψίδα από τα πανύψηλα δέντρα) μας έφερε στη στροφή για την Place Flagey με τις γνωστές της λίμνες και καφέ, σημείο συνάντησης όλου του νεαρόκοσμου και φοιτητόκοσμου των Βρυξελλών μια και το Πανεπιστήμιο είναι πολύ κοντά από κει και όλοι διαλέγουν την γύρω περιοχή για να διαμείνουν. Αν πως ότι η εικόνα που αντικρύσαμε μου θύμησε κάτι από το παιδομάζωμα και τον συνωστισμό θα είναι λίγο! Μιλιούνια ο κόσμος, είχε καλύψει όλον τον ανοιχτό χώρο της πλατείας και είχε “καταλάβει” ακόμη και το γρασίδι εκατέρωθεν των λιμνών! Άλλοι έκαναν ηλιοθεραπεία, άλλοι έπαιζαν με τις κιθάρες και τραγουδούσαν, άλλοι βολτάριζαν τα σκυλάκια τους, άλλοι τα παιδάκια τους, άλλοι έπιναν μπύρες στον ήλιο, και άλλοι (όπως εμείς) τους χαζεύαμε, περνώντας και πηγαίνοντας για το σπίτι. Στην γωνία του σπιτιού, ξαναγοητευτήκαμε από τις ανθισμένες μανόλιες, τα λουλουδιασμένα, με τα μανουσάκια, παρτέρια, την ησυχία του Αββαείου και τον όμορφο περίγυρό του!
Έξι ώρες διήρκησε η βόλτα μας, από την ώρα που ξεκινήσαμε, μέχρι την ώρα που βάλαμε το κλειδί στην πόρτα του σπιτιού στην επιστροφή. Τα 65 σκαλοπάτια, που υπολοίπονταν να ανέβουμε μέχρι την εξώπορτα, ήταν το λιγότερο που θα μας πτοούσε μετά από τέτοια βόλτα. Εξάλλου το μόνο που ονειρεύομασταν, ήταν ένα μυρωδάτος καφές για να μας ξεκουράσει!
Κάπως έτσι περνούν οι μέρες της Φιλίτσας Φόγκ (εμού δηλαδή) στη Βόρεια Ευρώπη, όταν δεν γυρνάει ανά την υφήλιο, και όταν ο καιρός αρχίζει να “καλοκαιριάζει”!
Σύντομα κοντά σας και με άλλες περιηγητικές “ανταποκρίσεις”. 🙂
Φ.Φ.
Πεπορέ... 