Προσωπικά, ποτέ δεν ήμουν φαν του ραδιοφώνου (το βαριόμουν, και συνεχίζω να το βαριέμαι αφάνταστα, εκτός και αν ακούω τραγούδια ή ειδήσεις), αλλά πιστή οπαδός της τηλεόρασης (ήθελα κίνηση και εικόνα) από παιδί.
Πλέον, εδώ και αρκετά χρόνια, έχω πάρει “διαζύγιο” από το τηλεοπτικό ελληνικό γυαλί, αφού, με απειροελάχιστες εξαιρέσεις, μου θυμίζει, εντελώς επιεικώς, τη χωματερή Λιοσίων!
Αρχές του 1970 και θυμάμαι, σαν σήμερα, την πρώτη μας ασπρόμαυρη τηλεόραση, με τα σχετικά «χιόνια» και με το σήμα του ΕΙΡΤ και της ΥΕΝΕΔ τότε, να πηγαινοέρχονται στην οθόνη. Μια τεράστια τηλεόραση που η κεραία της πάνω στην ταράτσα ενώνονταν με την κεντρική πάνω στο λοφίσκο, εκεί στο νησί που μέναμε, και η καθημερινή της ρύθμιση ήταν η ιεροτελεστία της οικογένειας. Με ήλιο, με βροχή, η κεραία ρυθμιζόταν συνεχώς και τρία πιτσιρίκια (εμείς) στήνονταν και παρακολουθούσαν αποχαυνωμένα τις εικόνες στο γυαλί.
Ενίοτε η τηλεόραση στολιζόταν και με το απαραίτητο αξεσουάρ, το πλεκτό σεμεδάκι! 🙂
Νομίζω ότι δεν υπήρχε ελληνική σειρά που να μην την είχα δει στις δεκαετίες του ΄70 και του ΄80. Ακόμη τις θυμάμαι σαν να ήταν χθες:
Απ΄την κωμωδία στο δράμα, Άγνωστος Πόλεμος, Η γειτονιά μας, Σπαγγοραμμένος, Εκείνος κι Εκείνος, Το κορίτσι της Κυριακής, Στα δίχτυα της αράχνης, Ο Άνθρωπος δίχως πρόσωπο, Ο παράξενος ταξιδιώτης, Δρόμος χωρίς γυρισμό, Οι έμποροι των εθνών, Στα δίχτυα του τρόμου, Αστερισμός των λύκων, Γυφτοπούλα, Μεθοριακός σταθμός, Οι Δίκαιοι, Το λούνα παρκ, Βασίλισσα Αμαλία, Βίβα Κατερίνα, Η Θέμις έχει κέφια, Μενεξεδένια πολιτεία, Ο Χριστός ξανασταυρώνεται, Περίπλους, Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Τερέζα Βάρμα Δακόστα, Γαλήνη, Γιούγκερμαν, Εκείνες κι εγώ, Εν Αθήναις, Ταξίδι, Χωρίς φόβο και πάθος, Αφροδίτη, Ένοχοι, Θεατρίνα, Καταδίωξη, Μεγάλος ξεσηκωμός, Ο φωτογράφος του χωριού, Οι Πανθέοι, Εν τούτω νίκα, Πορφύρα και αίμα, Υποψίες, Έρωτας και επανάσταση, Ετυμηγορία, Η αναδυομένη, Λεηλασία μια ζωής, Λεμονοδάσος, Ο δρόμος, Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια, Μαντώ Μαυρογένους, Η τιμή και το χρήμα, Ημερολόγιο ενός θυρωρού, Μυστικοί αρραβώνες, Ο συμβολαιογράφος, Οι παραστρατημένοι, Συνταγματάρχης Λιάπκιν, Τυχεροί και άτυχοι, Αργώ, Αστροφεγγιά, Η Κραυγή των Λύκων, Λάουρα, Λωξάντρα, Μεθυσμένη Πολιτεία, Μαρία Πάρνη, Το φως του Αυγερινού, Η Απερίγραπτη, Η λάμψη των άστρων, Οι ιερόσυλοι, Το μινόρε της αυγής, Οι Δίκαιοι, Η κυρία Ντορεμί …..και τόσες άλλες.
Η εποχή που στηνόσουν μπροστά από το γυαλί για να απολαύσεις τον Αντωνόπουλο-Βαρτάνη, τον Δεμίρη και την Καστούρα, τον Παπαγιαννόπουλο-κυρ-Γιώργη, την Βέρα Κρούσκα, τον Αλεξανδράκη, τον Καστανά, τον Ανδριανό, τον Νίκο Τζόγια και την Κατερίνα Αποστόλου, τον Θάνο Λειβαδίτη, τον Γκόλφη, την Βαλσάμη, τον Εσκενάζυ, την Καράντη και δεκάδες άλλους.
Και κάπου εκεί, να εμπλουτίζονται τα σαββατοκύριακα και με όλες τις ελληνικές ταινίες αλλά και τις αμερικάνικες σειρές που έκαναν το σασπένς ακόμη μεγαλύτερο.
Μπορώ να ξεχάσω εγώ ποτέ τη Μάχη και τον Βικ Μόροου-Λοχία Σόντερς , το Χαβάη 5-0 και τον επιθεωρητή Στιβ Μαγκάρετ, την Οικογένεια Γουόλτον και τον “καληνύχτα” Τζον Μπόϋ, Το μικρό σπίτι στο λιβάδι με την Λώρα, τη Μπονάτσα, τους Αγγέλους του Τσάρλυ, Το Ντάλλας, τα Πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας και όλα ανεξαιρέτως τα Γουέστερν! Θυμάστε την Κατάκτηση της Δύσης, με τον κούκλο Bruce Boxleitner ως Λιούκ Μακέχαν;; 🙂
Πεπορέ... 