Οι Βρυξέλλες αλλιώς

Ο Ιανουάριος δεν είναι σίγουρα η ιδανικότερη εποχή να επισκεφθεί κανείς τις Βρυξέλλες. Κρύο, γκρίζος ουρανός, βροχή (συνήθως) και γενικά μια λίγο καταθληπτική όψη της πόλης, σαν βγαλμένη από «σκοτεινό» πίνακα Φλαμανδού ζωγράφου. Παρόλα αυτά, πολλοί είναι αυτοί που την επισκέπτονται αυτή την εποχή του χρόνου. Από μια πλευρά είναι τυχεροί γιατί μπορούν να την «ευχαριστηθούν» περισσότερο, χωρίς τις συνήθεις ορδές των βαρβαρων τουριστών που την κατακλύζουν από τον Μάρτιο και μετά.

Αν μου έλεγε κανείς πριν από 3,5 περίπου δεκαετίες, που είχα επισκεφθεί πρώτη φορά την πόλη, ότι λίγα χρόνια μετά θα ήμουν μόνιμη κάτοικός της και ότι κάποτε θα μιλούσα για τις Βρυξέλλες και θα τις παρουσίαζα σαν μια όμορφη ζωντανή ενδιαφέρουσα πόλη θα τον έλεγα το λιγότερο παρανοϊκό.

Κι όμως, σήμερα πλέον, παρότι κάποια πράγματα δεν συνηθίζονται όσες δεκαετίες και αν περάσουν, όπως ο καιρός ας πούμε, οφείλω να ομολογήσω ότι οι Βρυξέλλες είναι όντως μια όμορφη και πολύ ενδιαφέρουσα μικρή πόλη, χάρη στην μεγάλη της πολυπολιτισμικότητα, αφού εδώ συναντά κανείς όλες τις φυλές του κόσμου στην κυριολεξία, καθώς και το γεγονός ότι αποτελεί το κέντρο της Ευρώπης, φιλοξενώντας όλους τους Ευρωπαϊκούς Οργανισμούς, κάτι το οποίο την έχει ανακηρύξει άτυπα σε «πρωτεύουσα της Ευρώπης».

Είναι από τις πόλεις που δεν χρειάζεσαι υποχρεωτικά κάποιο μέσο για να τις περπατήσεις, αφού οι αποστάσεις είναι από μικρές μέχρι κανονικές κυρίως για τις περιοχές και τα μέρη που ενδιαφέρουν τους τουρίστες (οι πιo ανήσυχοι και ψαγμένοι επισκέπτες όμως, θα πρέπει να τα χρησιμοποιήσουν σίγουρα κάποια στιγμή αν θελήσουν να γνωρίσουν και κάποια σημεία της που δεν παρουσιάζονται στους ταξιδιωτικούς οδηγούς αλλά παρόλα αυτά ειναι πολυ ενδιαφέροντα και δίνουν μια διαφορετική εικόνα της πόλης).

Για όσους έχουν επισκεφθεί τις Βρυξέλλες, είναι γνωστά λίγο ως πολύ τα τουριστικά της αξιοθέατα και οι περιοχές κυρίως στο κέντρο που συγκεντρώνουν και τη μεγαλύτερη μάζα των επισκεπτών.

Για κάποιον όμως που ζει και κινείται καθημερινά μέσα στην πόλη, τα σημεία ενδιαφέροντος μετατοπίζονται από τα κλασσικά, παλάτια, πλατείες και μουσεία.

Κάποιες διαφορετικές εικόνες τραβάνει περισσότερο την προσοχή ενός «ντόπιου». Όπως παραδείγματος χάρη, το κλασσικό κίτρινο αυτοκίνητο Pascualino με τον χαρακτηριστικό πωλητή των φημισμένων βελγικών gaufres (γκοφρ) ή αν προτιμάτε «ελληνιστί», βάφλες (από την ολλανδική λέξη wafel), το οποίο το συναντά κανείς παντού στην πόλη όλες τις εποχές του χρόνου.

Οι ιδιαίτερες πινελιές στις βιτρίνες των μαγαζιών στις πανέμορφες Galleries Royales Saint Hubert.

Το πατάκι που σε υποδέχεται στην είσοδο του παλιότερου μαγαζιού μπισκότων του Βελγίου, του Dandoy (Ντανντουά), ενημερώνοντάς σε ότι «σήμερα είναι μια καλή μέρα για να φας σπέκουλος», τα πασίγνωστα μπισκότα του και σήμα κατατεθέν του.

Μια και μιλάμε για αυτό το μαγαζί μπισκότων, να σας πω μια ιστορία που μάλλον δεν είναι γνωστή στο ευρύ κοινό – εκτός από τα διάσημα μπισκότα του  speculoos, είναι γνωστό για δυο ακόμη σπεσιαλιτέ του, το pain aux epices (κέϊκ με διάφορα μπαχαρικά όπως κανέλα) και το pain à la grecque (ψωμί αλά ελληνικά). Όλοι εκπλήσσονται όταν βλέπουν την ονομασία του και απορούν τί κοινό έχει μ κοινό με την Ελλάδα. Λοιπόν, δεν υπάρχει απολύτως κανένα κοινό. Η διάσημη αυτή βρυξελλιώτικη σπεσιαλιτέ κατασκευάστηκε για πρώτη φορά τον 16 αι. από τους μοναχούς του μοναστηριού Fossé-aux-Loups. Πρόκειται για ένα γλυκό ψωμί γαρνιρισμένο με ζάχαρη, το οποίο το έτρωγαν τις ημέρες νηστείας. Η ονομασία του στην βρυξελλιώτικη διάλεκτο (που μποιάζει πολύ με ολλανδικά) ήταν «bruut van de grecht», με την τελευταία λέξη να προφέρεται « χρέχτ », κάτι εξαιρετικά δύσκολο όπως καταλαβαίνετε να προφέρουν οι γαλλόφωνοι στρατιώτες που είχαν υπό την κατοχή τους την πόλη τον 17^ο αι. Έτσι μετέτρεψαν τη λέξη σε ότι πιο κοντινό υπήρχε στο πως ηχούσε και αυτό ήταν το «γκρεκ» (grec)! Και η σπεσιαλιτέ έκτοτε πήρε το όνομα «πεν αλα γκρεκ» (pain à la grecque, ψωμί αλά ελληνικά).

Αναμφίβολα η πιο όμορφη βόλτα είναι η επίσκεψη στο κέντρο της πόλης. Ακόμη και όταν κατεβαίνεις με το λεωφορείο και έχεις κάνει τη διαδρομή τότσες φορές, πάλι θέλεις να κατέβεις σε ένα συγκεκριμένο σημείο και να κατηφορίσεις με τα πόδια χαζεύοντας.

Περνώντας έξω από το Φλαμανδικό Ανώτερο Ινστιτούτο Εκπαίδευσης ODISEE, ξεκινώντας τη μικρή «οδύσσεια» της βόλτας στο κέντρο, «συναντιέσαι με τη brasserie «La mort subite» (αιφνίδιος θάνατος), το σημείο αναφοράς της μπύρας. Αυτή η μακρόστενη αίθουσα που οι τοίχοι της έχουν κιτρινίσει από τις γενιές των καπνιστών που έχουν περάσει από τα τραπέζια της για να πιούν την διάσημη μπύρα της, ένας θεσμός για τις Βρυξέλλες!

Ο δρόμος σε κατευθύνει μόνος του μέσα στις Galleries Royale Sainte Hubert. Αυτό που ξεχωρίζει πάντα, όπως νομίζω σε όλα τα σημεία της πόλης όπου υπάρχουν τέτοια μαγαζιά, και πιστέψτε με είναι χιλιάδες, είναι τα σοκολατοπωλεία.

Φανατική οπαδός της σοκολάτας δεν είμαι με τίποτε, όμως είναι αλήθεια ότι τρελλαίνομαι να στήνομαι με τις ώρες και να θαυμάζω τις διακοσμημένες βιτρίνες των μαγαζιών αυτών όλες τις εποχές του χρόνου ανάλογα με το θέμα που θα υπάρχει κάθε μήνα.

Όταν ο Magritte σε καλωσορίζει περιτρυγιρισμένος από πανέμορφες βέλγικες πραλίνες, είναι σίγουρο ότι θα αγαπήσεις και τη ζωγραφική του!

Όταν ακόμα και ο Άγιος Βαλεντίνος έχει «υποκυψει» στους πειρασμούς της κόκκινης βιτρίνας, Falling in love, τότε δεν είναι δυνατόν να μην ερωτευθείς κι εσύ!

Όταν οι πασίγνωστες βέλγικες δαντέλες έχουν μοιρασθεί αυτή την αγάπη, τότε σίγουρα θα σε κανουν να τις αγαπήσεις, όσο και αν σε γυρίζουν χρόνια πίσω στα σεμεδάκια της μαμάς και της γιαγιάς στην τηλεόραση που και μόνο η θύμησή τους σε κάνει να γελάς!

Παράλληλα, βγαίνοντας στο στενό για τη Grand’ Place, επιβεβαιώνεις, για άλλη μια φορά, ότι τα καλύτερα macarons του κόσμου, La Durée, επιβάλλεται να στεγάζονται σε ένα κτήριο που δεν θυμίζει τίποτε λιγότερο από αρχοντική βίλλα ή παλάτι.

Το υπαίθριο τρίο τζαζ της Place Madeleine ομορφαίνει ακόμη περισσότερο την ατμόσφαιρα του κέντρου. Ιδανικός ήχος για να γειτνιάσει με το Mont des Arts και το χρυσο ρολόι στο κέντρο της αψίδας σε μια ανοιχτή πλατεία (esplanade) που τον χειμώνα κάτω από τον γκρίζο ουρανό σου δίνει την εντύπωση πλατείας της ανατολικής ευρώπης άλλων εποχών, ενώ όταν γεμίζει φως, λουλούδια και ήλιο σε μεταφέρει αυτόματα στην γαλλική Montmartre. Όπως γράφει και η βιτρίνα στο μουσείο Magritte, «reflets mirroir», αντανακλάσεις στον καθρέφτη…

Ο κύκλος της «οδύσσειας» της βόλτας θα κλείσει στο Sablon, κάπου μεταξύ της πανέμορφης εκκλησίας του, της Notre Dame de Sablon και μιας αρωματικής ιδιαίτερα στολισμένης χρυσής βιτρίνας. Τελικά το χρυσό ταιρίαζει στις Βρυξέλλες!