Το παρελθόν, το σκοτεινό …

Μια φορά και έναν καιρό, πολλούς πολλούς αιώνες πριν, όταν η ζωή ήταν κάθε άλλο παρά εύκολη, ζούσε μια αξιοπρεπής, δημιουργική και πολυάσχολη κυνηγός κεφαλών (με ειδικότητα σε αυτές των ψαριών).

Η ηρωϊδα της ιστορίας μας είχε γεννηθεί στα τέλη του 16 αι., εκεί στο 1581 μ.Χ, ένα βράδυ που ΄βρεχε, που ΄βρεχε μονότονα. Αν και ολίγον κέρατο βερνικωμένο, κατάφερε να κάνει μια ωραία και υγιή οικογένεια, αποτελούμενη από δυο όμορφα κοριτσάκια, που μαζί με το επάγγελμά της την κράταγαν απασχολημένη καθημερινά. Τα πιτσιρίκια τα μεγάλωνε μόνη της, από την ημέρα που πέταξε έξω από το σπίτι το ρεμάλι τον άντρα της, ο οποίος ήταν τόσο μούχλας και μίζερος, κολλημένος όλη την ώρα σε ένα καναπέ να παίζει πρέφα από την ώρα που γύρναγε από τη δουλειά, που την έφτασε στο αμήν τη γυναίκα! Εμ, δεν ξεκουνιόταν να πάει πουθενά, να γνωρίσει κανένα μέρος, να γνωρίσει κανέναν άνθρωπο, να μάθει ένα χορό βρε αδερφέ, να ανταλλάξει πέντε απόψεις για την διεθνή πολιτική και παγκοσμιοποίηση, εμ του κακοφαινόταν που λόγω της δουλειάς της έπρεπε να ταξιδεύει σε όλα τα βιλαέτια για να βγάλουν χρυσά ριάλια και να κανει και όλα τα public relations απαραίτητα για κάθε σύγχρονο άνθρωπο.

Μια, δυο, πέντε, δέκα, ε, στο τέλος απήυδησε και αυτή, και με ένα μεγαλειώδες «αει σ…. και εσύ και ο γρίλος σου, ρε μεγάλε» (ΥΓ. γρίλους τότε δεν ξέρουμε αν είχαν στη σημερινή μορφή, αλλά όλο και κάτι θα υπήρχει να αλλάζουν τις ρόδες στα κάρα της εποχής) και τον έστειλε να κόψει ρόδα μυρωμένα. Ετσι, λοιπόν έμεινε ελεύθερη και ωραία (δεν ήταν και για πολλούς περιορισμούς, για να λέμε και του στραβού το δίκιο) να συνεχίσει να κυνηγάει τις κεφαλές της ( των ψαριών, γιατί της άρεσαν και τα μάτια και δεν άφηνε κεφάλι για κεφάλι όταν κάθονταν στο τραπέζι. Τέτοια λύσσα, που ήταν ικανή να μαζέψει τα ψαροκέφαλα από ολα τα διπλανά τραπέζια, αν τύχαινε σε καμια ταβέρνα, και να τα φάει).

 Με αυτά και με αυτά περνούσαν τα χρόνια και οι δεκαετίες, ο κόσμος προόδευε, η μόδα άλλαζε και η κυνηγός είχες γίνει γνωστή από το βορρά στο νότο και από την ανατολή στη δύση. Τα παιδιά της μεγάλωσαν, έκαναν τις δικές τους οικογένειες, και κοίτα τώρα φίλε μου που, όπως αναφέρει η ιστορία, και αυτά υιοθέτησαν τη συνήθεια να τρώνε τα κεφάλια των ψαριών και τα μάτια! Τί σου είναι όμως αυτά τα γονίδια!

 Ο θρύλος θέλει την ηρωϊδα να φτάνει και να ξεπερνάει τα 90 χρόνια. Εμ, λογικό θα μου πειτε. Είχε και το οικογενειακό ιστορικό που όλοι κατοστάριζαν σχεδόν, υγιεινή διατροφή έκανε, τον κόσμο αλώνιζε, δεν έσκαγε και ιδιαίτερα για τα διάφορα που τις έσουρναν οι άλλες ζουλιάρες κατίνες του χωριού (εκεί στα χάϊλαντς που έμενε) γιατί ήταν μέσα στη καλή χαρά με το τραγούδι και το χορό κάθε μέρα, ε, για βάλτε τα όλα αυτά μαζί να δείτε τα φτάνεις ή δεν τα φτάνεις τα 90;;;