Δεν είναι εύκολο να αποτυπώσεις σε φωτογραφίες όσα βλέπουν τα μάτια. Εικόνες που ξεκινούν από την πρωτεύουσα Managua, διασχίζουν την πιο όμορφη πόλη της χώρας τη Granada, διασταυρώνονται με την χαρακτηριστική πόλη Masaya και το ομώνυμο ηφαίστειο και χάνονται στην ύπαιθρο και σε κάποια υψόμετρα όπου πρωταγωνιστεί ένας καταρράκτης στο San José de Los Remates. Η εικόνα μιας χώρας μέσα από ένα φωτογραφικό ταξίδι.
Αυτό που με εξέπληξε (ευχάριστα) στη χώρα των λιμνων και των ηφαιστειων, του Augusto César Sandino (του θρυλικού στρατηγού guerrillero από το όνομα του οποίου ονομάστηκαν οι υποστηρικτές Σαντινίστας), του εθνικού ποιητή Rubén Dario και του αρχηγού του κινήματος FSLN και σημερινού Προέδρου Daniel Ortega, είναι ότι είναι καταπράσινη και δίνουν μεγάλη σημασία στο περιβάλλον! (Δεν ξέρω γιατί πάντα την συνέδεα με παρόμοια ξηρά και ερημικά τοπία όπως το Μεξικό…).
Βουνά με πυκνή βλάστηση, καταπράσινες περιοχές, ψηλοι φοίνικες, φυτείες καλαμποκιού, φυτείες καφέ (ο καφές της Νικαραγουα θεωρείται από τους καλύτερους παγκοσμίως) και μπανανιές. Η χώρα φιγουράρει ανάμεσα στις πιο επικίνδυνες από άποψη εγκληματικότητας αν και σήμερα θεωρείται η πιο ασφαλής μεταξύ των υπολοίπων της Κεντρικής Αμερικής. Βέβαια, όσο και να προσπαθεί να ξεπεράσει το “στίγμα”, είναι απίθανο να δεις άνθρωπο να κυκλοφορεί στο δρόμο μόλις πέσει ο ήλιος. Ταξί αν θέλεις να φτάσεις σωος θα πρέπει να το έχει ειδοποιήσει κάποιος που γνωρίζει και επουδενι δεν το σταματάς στη μέση του δρόμου! Η τιμή διαπραγματευεται και “κατοχυρωνεται” για να είσαι σίγουρος πριν μπεις. Ο φωτισμός ελάχιστος και “αδυνατος”.
Τη χώρα αναπτυγμένη δεν την λές αφού ειναι γεμάτη ελλείψεις και προβλήματα. Βασιλιάς, όπως σε ολη την Κεντρική Αμερική, το δολάριο. Ακόμα και να πληρώσεις σε τοπικό νόμισμα, το κόρδοβα, σου επιστρέφουν δολάρια. Η κυβέρνηση των Σαντινίστας εδώ και 10 χρόνια είναι αλήθεια ότι έχε κάνει πολλά για να βοηθήσει τους πιο φτωχούς και εξαθλιωμένους, αυτό αναγνωριζεται απο όλους, αλλά από την άλλη “κλείνεται” και κλείνει δρόμους για συνεργασίες και επικοινωνία πράγμα που δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια για περαιτέρω ανάπτυξη.
Η πρωτεύουσα Managua, σήμερα είναι μια πόλη του 1,2 εκ. κατοίκων. Είχε καταστραφεί στο μεγάλο σεισμό στη δεκαετία του ’70, και έκτοτε δεν μπόρεσε να βρει τον εαυτό της. Ένα παράδοξο της είναι ότι δεν υπάρχουν μεγαθήρια κτήρια και ουρανοξύστες. Παραμένει μια τυπική πόλη της κεντρικής Αμερικής, με χαμηλά σπίτια, δρόμους επαρχιακους οι οποίοι πριν 2 δεκαετίες δεν υπήρχαν καν, σχεδόν ανύπαρκτα πεζοδρόμια, γεμάτη, πινακίδες διαφημιστικες, χωρίς ονόματα δρόμων! θα πρέπει να είναι μοναδική πρωτεύουσα στον κόσμο που αντί για οδό, η διεύθυνση είναι “δύο τετράγωνα πιο κάτω δεξιά από το φανάρι απέναντι από την μουρια που βρίσκεται στη νότια πλευρά του πάρκου”!! Δεν αστειεύομαι καθόλου! Όποιος έχει βρεθεί στην πόλη ξέρει πολύ καλά για τί μιλάω. Η Managua δεν είναι η πρωτεύουσα που θα ερωτευτεί κάποιος ούτε με την δέκατη φορά. Σιγά σιγά όμως μπορεί να ανακαλύψει ορισμένες γραφικές γωνιές. Αυτό όμως που θα ερωτευτεί σίγουρα είναι η ευγένεια, η φιλοξενία και η υπερηφάνεια των Νικαραγουανών! Η μουσική, το φαγητό και το ρούμι της έρχονται επάξια να προστεθούν στον παραπάνω “έρωτα”.
Αξιοσημείωτο είναι ότι η Managua δεν έχει κέντρο! Όταν πεις πως θα πάω στο κέντρο σε κοιτάνε σαν ούφο. Τώρα έχουν ξεκινήσει να “κατασκευαζουν” ορισμένα μέρη για να θεωρηθούν σημεία αναφοράς όπως ένα κέντρο μιας κανονικής πόλης.
Η πρώτη κυρία της χώρας έχει γεμίσει την πρωτεύουσα με πολύχρωμα δέντρα, τα δέντρα της ζωής. Ο λόγος… κανείς δεν ξέρει…για να δώσει χρώμα στην πόλη λένε, για φιγούρα, συμπληρώνουν κάποιοι άλλοι, το γεγονός παραμένει ότι σε ορισμένα σημεία νομίζεις ότι είσαι σε παιδικό πάρκο.
Στην πόλη είναι παρούσες όλες οι ιστορικές επαναστατικες μορφές, σύντροφοι των Σαντινίστας που έχουν προσφέρει βοήθεια και υποστήριξη στη χώρα. Φιντέλ Κάστρο, Ουγκο Τσαβες. Έχουν την θέση τους σε κεντρικά σημεία. Ένα πάρκο στη λίμνη της Managua είναι αφιερωμένο στον Σαλβαδορ Αγιέντε.
Η ομορφότερη πόλη της Νικαραγουα είναι η Γραναδα. Βρίσκεται στις όχθες της λίμνης Nicaragua και της Laguna d’Apoyo. Στη λίμνη βρίσκονται και τα νησάκια Zapatera και Ometepe.
Αποικιακη πόλη με πανέμορφα κτήρια επίσης, έχει κρατήσει όλο το χρώμα και την ατμόσφαιρα του τότε. Όταν την είδα μου θύμισε έντονα το Τρινιδαδ της Κούβας.
Οι Ισπανοί κονκισταδορες έχουν αφήσει ανεξιτηλο το στίγμα τους. Την ημέρα που επισκέφτηκα την Γραναδα, ήταν το Ιππικο Φεστιβάλ και ήταν γεμάτη επισκέπτες και τουρίστες. Χρώματα, μουσικές, φωνές.
Μεξικανικες φιέστες απέναντι από ιρλανδεζικη παμπ! Άλογα να βολταρουν και όλα να καταλήγουν στον πανέμορφο καθεδρικο ναό της πόλης.
Λίγο έξω από τη Γράναδα, η γραφική και γεμάτη φολκλορ πόλη Masaya, σε υποδέχεται στη σκιά του ομώνυμου ηφαιστείου και του ηφαιστείου Momotombo. Αποτελεί πολιτιστική εθνική κληρονομιά από το 1989. Το μνημείο αφιερωμένο στον αγώνα των Σαντινίστας δεσπόζει στην μέση κεντρικού δρόμου.
Μια χώρα με ιστορία, με ομορφιές, με ακτές και βουνά, η Νικαραγουα αξίζει πραγματικά να την ανακαλύψεις και γιατί όχι, να την αγαπήσεις.
Πεπορέ... 