Εορτασμός των “Ημερών Πολιτιστικής Κληρονομιάς” πριν λίγες μέρες εδώ στις Βρυξέλλες και είπαμε να επισκεφθούμε κάποιες από τις βέλγικες κληρονομιές που τόσο θαυμάζουν οι ντόπιοι στην πόλη μας. Συμπαθητική μέρα είχε (ξεκίνησε καλά, συνεχίστηκε με κάτι ψιλοφτυσιματάκια – για να μην μας ματιάσουν υποθέτω – συνεχίστηκε με έναν λαμπρό ήλιο και έκλεισε με χαρούμενα τυπικά γκριζόασπρα συννεφάκια – και αυτά μέσα στην hard πολιτιστική κληρονομιά 🙂 ). Αντίθετα με την περυσινή διοργάνωση (όποιος θέλεις ας χαζέψει εδώ για πέρυσι https://www.facebook.com/peppy.verigaki/media_set?set=a.10203661939686739.1073741867.1164278450&type=3 ), φέτος την τιμητική της είχε η βιομηχανική πολιτιστική κληρονομιά, με τίτλο “Ατελιέ, εργοστάσια και γραφεία” (ΥΓ. Δυστυχώς δεν είχε ακόμη εκλεγεί ως υφυπουργός Βιομηχανίας η Θοδωρούλα ώστε να συμμετάσχει και να δώσει μια γκλάμουρ νότα, βρε αδερφέ, στο event, έτσι περιοριστήκαμε να χαζεύουμε την βιτρίνα του Louboutin στο Σαμπλόν… εκεί μας κατάντησαν οι άθλιοι 🙂 )
Λοιπόν, μέσα σε πολλά και διάφορα αξιοθέατα που περιείχε ο κατάλογος της διοργάνωσης υπήρχαν παλιά τυπογραφία, αρτοποιεία, ζυθοποιίες και μικρές βιοτεχνίες μπύρας, αποθήκες, γκαράζ, γραφεία μεγάλων πολυεθνικών και πολλά άλλα μέρη που έχουν συνδεθεί με την οικονομική ανάπτυξη της χώρας και τα οποία είτε διατηρούνται ακόμη είτε έχουν μετατραπεί σε κάτι διαφορετικό.
Όπως καταλαβαίνετε, σε τέτοιες εκδηλώσεις ξεκινάει κανείς νωρίς το πρωϊ και το κόβει ποδαράτος (“εμπρός καλά μου πόδια”) γυρνώντας όλη την πόλη.
Πρώτος σταθμός επίσκεψης τo παλιό πολύ πολύ πολύ παλιό κτήριο που στέγαζε τα γραφεία της εταιρείας Shell, ναι, ναι της πολύ γνωστής μας αυτής καλής εταιρείας με σήμα το κέλυφος-κοχυλάκι, τα οποία βρίσκονται ακριβώς δίπλα στον κεντρικό σταθμό του τρένου στις Βρυξέλλες, την Gare Centrale, και δίπλα στην ανακαινισμένη και όμορφη Galleries Ravenstein, και από τα οποία γραφεία περνάμε δέκα χιλιάδες φορές εβδομαδιαίως και δεν έχουμε ιδέα τί ήταν πριν μάθουμε την ιστορία από την φλύαρη αλλά παθιασμένη ξεναγό που δεν έπαιρνε ανάσα όσο εξιστορούσε, με τόσες δε λεπτομέρειες που στο τέλος έπρεπε να πάρουμε δύο panadol για να ηρεμήσει το κεφάλι μας ενώ μάθαμε ακόμη και πόσες φορές την ημέρα έπλενε τα δόντια του ο πρώην ιδιοκτήτης και τί ψώνιζε στη λαϊκή τα Σάββατα! (καλά τώρα μην το πάρετε και εσείς τοις μετρητοίς, έμφαση δίνουμε απλώς). Σήμερα αυτό το πολύ ωραίο κτήριο – κατασκεύασμα της δεκαετίας του ΄30 δεν ανήκει πια στη Shell και στεγάζει άλλα γραφεία, έχει ανακαινισθεί κρατώντας πολλά κομμάτια του χθες αλλά έχοντας προσαρμοσθεί στις σημερινές ανάγκες.
Επόμενος σταθμός, το κτήριο της Art Collection Vanhaerents, μοντέρνας τέχνης, το οποίο στεγάζεται σε χώρο που στο παρελθόν ήταν χώρος αποθήκευσης ειδών υγιεινής. Τα είδη εξαφανίστηκαν και τη θέση του πήραν διάφορα αλλοπρόσαλλα μοντέρνα θέματα (ζητώ συγνώμη από τον καλλιτέχνη αλλά έχει μεγάλη πετριά στο κεφάλι του και εμένα η μοντέρνα τέχνη μου είναι επιεικώς αδιάφορη. Αν δεν έχει ανθρωπάκια, βαρκούλες, θαλασσίτσες κανέναν ψαρά με δίχτυα και λουλουδάκια με αγρούς, για μένα δεν νοείται τέχνη. Γιατί δηλαδή πρέπει να βλέπω έναν πίνακα βαμμένο μαύρο με μια άσπρη βούλα στη μέση ή κάποια αποκεφαλισμένη που κρατάει το κεφάλι στα χέρια της και να εκστασιάζομαι δεν το καταλαβαίνω ούτε και θέλω – Ο Βαν Γκογκ δηλαδή που την είχε δει κηπουρός με ήλιους και χρώματα στην Ταϊτη ή ο δόλιος ο Magritte που έφαγε τα νιάτα του στα καναβάτσα και στις μπογιές κορόϊδα ήταν ;;;!! 🙂 )
Τελειώσαμε και από κει, σε χρόνο μηδέν, η ομάδα όπως καταλαβαίνετε είναι του κλασσικού ρεπερτορίου “εικονίτσες και λογάκια, αυτά ξέρουμε αυτά εμπιστευόμαστε”, επιβεβαιώσαμε όλοι μας ότι είχαμε πάρει μαζί μας τα διαβατήρια και τις ταυτότητές μας, μελαχρινοί είμασταν όλοι άρα πρόβλημα γιοκ, τα γαλλικούλια μας φρέσκα φρέσκα από τις καλόγριες, οπότε όλα τα πλεονεκτήματα με το μέρος μας 🙂 , και διασχίζοντας την όχι και τόσο “περπατάω ελαφρά τη καρδία” γειτονιά, συνεχίσαμε ακόμη πιο βαθιά προς το κανάλι (μάλιστα διαθέτουμε και κανάλι στις Βρυξέλλες, όχι τηλεοπτικό ούτε ραδιοφωνικό, αλλά ποταμίσιο κανάλι με νερό στο χρώμα του γκριζομαυρολαδοκαφέ – γιατί αυτούς τους συνδυασμούς εμείς του είχαμε κάνει “μόδα” όταν η Μιραράκη δίπλωνε ακόμη ντολμαδάκια στην κουζίνα της) και φτάσαμε στον επόμενο σταθμό του προγράμματός μας, την παλιά ζυθοποιεία της μπύρας BelleVue που σήμερα έχει μετατραπεί σε ξενοδοχείο, τύπου ξενώνα νεότητας – Auberge de Jeunesse – Hotel Meininger, το οποίο προτιμούν πολλοί νέοι τουρίστες, οικογένειες αλλά και επαγγελματίες για σύντομη διαμονή λόγω δουλειάς.
Τώρα, την περιοχή που βρίσκεται ούτε την έλεγες ποτέ, ούτε της λες και σήμερα την καλύτερη των Βρυξελλών, γιατί οι “κατοικούντες” τις Βρυξέλλες γνωρίζουν καλά τί εστί Molenbeek και η γύρω αυτού περιοχή (αλήθεια, φέτος τα τσαντοράκια και τις μπουρκίτσες τα κάνουν σκέτα ή με βολανάκια;;; 🙂 )
Μπήκαμε στον αυλόγυρο του ξενοδοχείου, ήρθε μια δεσποινίς, μας παρέλαβε και άρχισε να μας εξιστορεί πως ξεκίνησε ο ιδιοκτήτης της ζυθοποιίας, ποιος την πήρε μετά από αυτόν και πως κατέληξε ξενοδοχείο. Και επειδή εκεί που μας τα έλεγε όλα αυτά, η άλλη πολιτιστική κληρονομιά της χώρας, η βροχή, θεώρησε καλό να “επέμβει”, πήραμε τα μπογαλάκια μας και εισήλθαμε στο λόμπυ του ξενοδοχείου για την συνέχεια της ξενάγησης και εξιστόρησης. Μοντέρνο και με διάφορα αξεσουάρ όπως ταύρους, ποδήλατα κλπ κρεμασμένα στους τοίχους, με ένα μπαρ και διάφορους καναπέδες, με κάτι βαρέλια για τραπέζια και κάτι κασόνια για τραπεζάκια, είχε τη δική του “συμπεριφορά”. Η νεαρή ξεναγός μας είπε να την ακολουθήσουμε για να μας δείξει και 2-3 δωμάτια στο ξενοδοχείο για να δούμε πως είχαν μετατραπεί. Μας ανέβασε στον πρώτο όροφο όπου μας υποδέχθηκε ένας τεράστιος διάδρομος καλυμμένος όλος από πάνω μέχρι κάτω και από ανατολή σε δύση με χαλιά (μην ξεχνάμε ότι το ανατολίτικο χαλί το τραβάει πολύ η περιοχή, χωρίς περαιτέρω σχόλια για να μην τα κόψει η λογοκρισία) μας άνοιξε δυο τρία δωμάτια να τα δούμε, τα είδαμε, μας είπε ότι η τιμή ήταν γύρω στα 130 ευρώ τη βραδιά, αρχίσαμε να χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο, γυρίσαμε και φύγαμε. Άσε μας κουκλίτσα μου που θα δώσω 130 ευρώ για το Molenbeek!!
Με αυτά και με αυτά έφτασε το μεσημέρι, το στομάχι άρχισε να διαμαρτύρεται, οπότε ξαναπεράσαμε το κανάλι, βρεθήκαμε στον “πολιτισμό” και κατευθυνθήκαμε σε ένα εστιατόριο που μας “χτύπησε” στο μάτι. Μπαίνουμε μέσα και να γίνεται ο κακός χαμός… αφού περιμέναμε 2-3 λεπτά κοιτώντας γύρω απελπισμένοι και πεινασμένοι μας λυπήθηκε μια καλή κυρία και μας έβαλε σε ένα τραπέζι να κάτσουμε. Έξι άτομα τώρα μαζεμένα σε ένα τραπέζι εκ των οποίων οι 5 Έλληνες καταλαβαίνετε για τι μιλάμε …όταν αρχίζουμε να μιλάμε και τι ευτράπελα μπορούν να συμβούν 🙂 Να μην σας τα πολυλογώ γιατι βαριέμαι, η κυρία που μας σέρβιρε ήταν Τουρκάλα και ήθελε να μάθει ελληνικά και ο νεαρός κύριος που μας έφερε τα ποτά ήταν όπως μας δήλωσε ο ίδιος, “γείτονάς σας, από τη Δημοκρατία των Σκοπίων” !! Να μου το θυμηθείτε, αυτός πάει για μελλοντικός διπλωμάτης, δεν το συζητώ 🙂 ή μας είδε και τους 5 εκεί να φωνάζουμε και να χειρονομούμε, σου λέει αυτοί είναι τρελοί, άσε να το θέσω διπλωματικά μη βρεθώ να κοιτάω τα ραδίκια ανάποδα. 🙂
Και με αυτές τις ευχάριστες νότες και γευστικές στιγμές έκλεισε η πολιτιστική μέρα για φέτος.
Αυτά και γειά σας από τις Βρυξέλλες (παραφράζοντας το γνωστό “κλείσιμο” δημοσιογράφου από την Πάτρα – που δεν θυμάμαι το όνομά του 🙂 )
Πεπορέ... 