Μια δροσερή Κυριακή του Σεπτεμβρίου με καλό καιρό, γαλανό ουρανό και πολύ ήλιο το παρεάκι αποφάσισε να πάει εκδρομή στη Namur.
Ετσι ξεκινήσαμε πρωϊ από τον σιδηρδρομικό σταθμό του “χωριού” μας και τσουφ-τσουφ μετά από 1 ώρα και 20 λεπτά φτάσαμε στην πολύ όμορφη πρωτεύουσα της Βαλονίας, τη Namur που στεγάζει και το Κοινοβούλιο της Βαλονίας.
Με την έξοδό μας από τον σταθμό όλα “φώναζαν” ότι γλέντι τρελό ετοίμαζαν στην πόλη. Οι δρόμοι γεμάτοι με διάφορα περίπτερα, καντίνες με μπύρες και διάφορα φαγητά και γλυκά, θεματικές γωνιές, ξύλινα παιχνίδια ομαδικά για την πιτσιρικαρία αλλά και μεγαλύτερους κατοίκους και επισκέπτες, φανφάρες, μπάντες, τυμπανοκρουσίες και τρελά πλήθη κόσμου.
Πριν χαθούμε και εμείς στους δρόμους μαζί με όλους τους άλλους κυριακάτικους περιπατητές της γιορτής, είπαμε να επισκεφτούμε πρώτα το πασίγνωστο κάστρο της πόλης (Citadelle de Namur). Δρόμο πήραμε, δρόμο αφήσαμε ανεβήκαμε ανηφορικά καλντερίμια και δασικά μονοπάτια θαυμάζοντας την πόλη από ψηλά και σταματώντας κάθε τρεις και λίγο για να την αποθανατίσουμε με τον φωτογραφικό φακό.
Κατά την ανάβασή μας στο κάστρο κάναμε μία στάση στο καφέ στην κορυφή από όπου η θέα είναι μαγευτική. Οι ηλικιωμένοι της παρέας (εγώ δηλαδή.. 🙂 ), ήπιαμε τον καφέ μας κάτω την σκιά των πλατανιών ενώ η νεολαία (οι υπόλοιποι) την είχαν πέσει στον ήλιο σαν σαλιγκάρια μετά τη βροχή που έχουν πέσεις σε κατάθλιψη και σαν απελπισμένοι από έλλειψη ηλίου Σουηδοί τουρίστες στη Ρόδο!
Όποιος βρίσκεται Βέλγιο και δεν πάει Namur είναι απαράδεκτος! Πρώτον η πόλη είναι για επίσκεψη όλες τις εποχές του χρόνου, αφού αποτελεί και την “είσοδο” για τις Αρδέννες και κάθε εποχή έχει τη δική της χάρη, μια και τα χρώματα εναλλάσσονται και έχουν την τιμητική τους throughout the year που λένε και στο χωριό μου. Την πόλη διασχίζει ο Meuse και ο Sambre, οι δύο ποταμοί που κάπου εκεί στη στροφή για καστράκι “έσονται εις νεράνια σάρκαν μία” και γεμίζουν με καραβάκια Namourettes και βαρκάκια, με πάπιες και διάφορα άλλα πλεούμενα που πηγαινοέρχοναι περνώντας κάτω από τις διάφορες γεφυρούλες που ενώνουν τις δύο πλευρές της πόλης.
Η πόλη θεωρήθηκε ιδανική τοποθεσία από τους Ρωμαίου, κάπου εκεί στο 10 π.Χ. (φέξε μου και γλύστρησα δηλαδή…!). Η κυριώτερη κατασκευή, το κάστρο της, έγινε μεταξύ του 10ου και του 11ου αι. μ.Χ (όταν δηλαδή έφεγγε και δεν γλιστρούσαν… 🙂 ).Διοικήθηκε από τους Ισπανούς, τους Ολλανδούς, τους Αυστριακούς, τους Γάλλους και τελικά την πήραν οι Βέλγοι το 1830, πέταξαν τους άλλους έξω και την κράτησαν δική τους για να παίζουνε κρυφτό στα σοκάκια της. Ετσι το κάστρο είναι το σήμα κατατεθέν της πόλης και όλη η ζωή “υφάνθηκε” και αναπτύχθηκε γύρω από αυτό.
Οι δρομίσκοι και τα καλντερίμια της Namur είναι το σημείο όπου συγκεντρώνεται όλη η χάρη και η ατμοσφαιρική της γοητεία. Γεμάτα καφέ, φοιτητές και ένα πολύβουο και πολύχρωμο πλήθος,
Και τί δεν έχει να δείτε. Εκκλησίες, παλάτια, μουσεία, πανεπιστήμια, πολιτιστικά και συνεδριακά κέντρα, ποτάμια, πάρκα, γραφικά σπίτια κατά μήκος του ποταμιού. Αφήστε δε που παίρνεις το ποδηλατό σου και αρχίζεις και κάνεις ορθοπεταλιές και πας και πας και τελειωμό δεν έχεις. Δάσοι, μονοπάτια, επαρχιακοί δρομοι, παραποτάμιοι δρόμοι, βουνά (καλά μην τρελαίνεστε κιόλας κάτι λοφίσκοι είναι που δεν ξεπερνούν τα 700 μέτρα αλλά για το Βέλγιο θεωρούνται τουλάχιστον … Άλπεις!).
Οι Ναμουριανοί ή Ναμουριώτες, όπως θέλετε αποκαλέστε τους (έτσι κι αλλιώς λάθος θα είναι), είναι καλοί άνθρωποι (οι κακοί είναι στη φυλακή), χαλαροί σε ρυθμούς “τα ζώα μου πάρα πολύ αργά”, βλαχούληδες και λίγο “χύμα”, όπως κάθε καλός επαρχιώτης Βαλόνος που σέβεται τον εαυτό του. Τρώνε πολλές βάφλες (γκόφρ γαλλιστί και έτσι να τις ζητήσετε εδώ, αλλιώς αν πέσετε σε κανένα στραβόξυλο βελγο”λιάκο” μπορεί να σας στείλει κατά Φλάνδρα μεριά…), πίνουν μπύρες σαν νερόφιδα και τρώνε σπεσιαλιτέ από χοιρινό (μη με ρωτήσετε τί γιατί θα σας διαγράψω από φίλους).
Πεπορέ... 