Σκόπελος – ένα συνεχές ταξίδι μέσα στο χρόνο, εκεί που το πράσινο “βυθίζεται” στο γαλάζιο.

Μια ονειρική φωτογραφία που με γύρισε χρόνια πίσω…
Αυτός ο μπαγάσας ο Θεούλης τελικά ήξερε τί έκανε όταν, δύο μήνες μετά που με έφερε σε αυτόν τον πλανήτη, με έβαζε σε ένα πλοίο και με έστελνε να μεγαλώσω σε αυτόν τον παράδεισο. Είχε γούστο ο άτιμος, οφείλω να του το αναγνωρίσω. Κυρίες και κύριοι, αυτός ο παράδεισος είναι η Σκόπελος, το ωραιότερο και πρασινότερο νησί του Αιγαίου, αφού το 80% καλύπτεται από δάση. Το νησί που αποτέλεσε τον πρώτο σταθμό (για 5,5 ολόκληρα χρόνια) του αδιάκοπου ταξιδιού μου ανά τον κόσμο. Και για όσους γνωρίζουν με τι μακιαβελικό τρόπο λειτουργεί το μυαλό μου, σημειώστε ότι στα αρχαία χρόνια η Σκόπελος ονομαζόταν Πεπάρηθος (εγώ Πέππυ), ενώ κατοικήθηκε από Κρήτες, αρχηγός των οποίων ήταν ο Στάφυλος, γιος της Αριάδνης. Και δεδομένου ότι η καταγωγή της οικογενείας μου είναι από την Κρήτη, θεωρώ δεδομένο ότι ο Στάφυλος ήταν μακρινός θείος μου και ότι αυτά έχουν περάσει με κάποιο μαγικό τρόπο στα γονίδια μου. Τίποτε δεν είναι τυχαίο.
Η Σκόπελος παρά τον τουρισμό της διατηρεί τον παραδοσιακό χαρακτήρα της. Η Χώρα της είναι ίσως από τις 2-3 ομορφότερες τους Αιγαίου με υπέροχη αρχιτεκτονική και καλντερίμια – στα οποία παρακαλάς να χαθείς – και έχει κηρυχθεί παραδοσιακός οικισμός. Το νησί είναι γεμάτο εκκλησίες, μοναστήρια και ξωκλήσια. Ο πολιούχος άγιος του νησιού είναι ο Άγιος Ρηγίνος. Λέγεται ότι σε όλο το νησί υπάρχουν πάνω από 360 ναοί συνολικά. Μόνο μέσα στην Χώρα υπάρχουν πάνω από 120 εκκλησίες και μικρά εκκλησάκια. Τα μοναστήρια στο νησί υπολογίζονται πάνω από 40, εκ των οποίων 15 βρίσκονται γύρω από την Χώρα. Η παράδοση λέει ότι “αν σημάνουν οι καμπάνες της Σκοπέλου και φυσσάει νοτιάς, ο ήχος θα φτάσει μέχρι το Άγιον Όρος και αντίστροφα αν φυσσάει βοριάς”. Η διαδρομή για να πάει κανείς σε αυτές τις εκκλησιές και τα ξωκλήσια είναι πραγματικά υπέροχη αλλά πολλές φορές και δύσκολη.
Τρία πράγματα περνάνε μπροστά από τα μάτια μου ακόμη και σήμερα 40+ χρόνια μετά: οι απίστευτες γαλαζοπράσινες παραλίες της (ο Στάφυλος, το Βελανιό, ο Αγνώντας, το Λιμνονάρι, ο Πάνορμος, η Μηλιά, η Γλώσσα…) με τα πεύκα να “κολυμπούν” στη θάλασσα στην κυριολεξία, η θρυλική στριφτή τυρόπιττά της και το γλυκό της δαμάσκηνο και το θεϊκό προφιτερόλ που έτρωγα ως πιτσιρίκι στα ζαχαροπλαστεία της εποχής στην παραλία της Χώρας. Ακόμα η γεύση αυτού του γλυκού είναι στο στόμα μου και ακόμη δεν έχω φάει ωραιότερο προφιτερόλ πουθενά στον κόσμο!