Είναι γεγονός ότι οι ωραιότερες παραλίες στα Γκραν Κανάρια βρίσκονται στο νότο. Με όμορφα νερά, με άσπρη άμμο, με φοίνικες ολούθε, με κάκτους και με ατμόσφαιρα 1000% διακοπών. Δεν είναι τυχαίο ότι γίνεται πανικός καθημερινά από όλο το τουριστικό αλλά και ντόπιο κοινό του νησιού.
Τα λεωφορεία οργώνουν τις ίδιες διαδρομές πάνω κάτω. Στην ώρα τους, οργανωμένα, πεντακάθαρα και με αιρκοντίσιον όσο πρέπει αλλιώς η ζέστη και η υγρασία δεν υποφέρονται. Ευγενέστατοι οδηγοί, εξυπηρετικότατοι, βοηθούν τους ταλαίπωρους τουρίστες να κατανοήσουν ποιό λεωφορείο πρέπει να πάρουν και πού να κατέβουν (παρότι τα δρομολόγια στις στάσεις είναι κατατοπιστικότατα και ακριβέστατα!). Δεν θυμάμαι αν σας είπα, αλλά τα Γκραν Κανάρια είναι ένα νησί ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΟ! Καθημερινά κοιτάω κάτω μπας και βρω καμια γόπα από τσιγάρο αλλά συνέχεια «απογοητεύομαι». Δεν υπάρχει ούτε πιτυρίδα!! Επίσης, αμφιβάλλω αν γνωρίζουν τί θα πει σκουπιδαριό ή σκουπίδια αφημένα στην τύχη τους. Κάδοι παντού, λάμπουν, οργανωμένοι και στη σειρά, οι παραλίες παίζει να είναι και οι πιο καθαρές που υπάρχουν (ανοίγει παρένθεση – τουλάχιστον στην Ευρώπη – και εγώ να «λυσσάω» με αυτά που βλέπω όταν σκέφτομαι ότι στην «ωραιότερη χώρα του κόσμου» είμαστε ακόμη δεκαετίες πίσω και μάλλον έτσι θα συνεχίσουμε εσαεί – κλείνει η παρένθεση).
Λοιπόν, οι ανηψιές είδαν στις φωτογραφίες τις παραλίες με την άσπρη άμμο και περίμεναν πως και πως να τις δουν και απο κοντά.
Μέσα στην καλή χαρά πήραμε το λεωφορείο και επί δύο συνεχόμενες μέρες κάναμε hopping στις κανάριες παραλίες.
Ξεκινήσαμε από την Playa Puerto Rico (τώρα μη με ρωτήσετε αν πήρε το όνομάτι της γιατί μοιάζει στο Πουέρτο Ρίκο – κράτος, γιατί θα σας γελάσω και δεν το θέλω. Προφανώς κάτι θα υπάρχει «κοινό», αλλά θα το διασταυρώσω όταν επισκεφθώ το ίδιο το Πουέρτο Ρίκο. Πάντως η μαρίνα του Κανάριου Πουέρτο Ρίκο μια χαρά μου θυμίζει εμένα το κράτος Πουέρτο Ρίκο).
Συνεχίσαμε στην Playa de los Amadores, όπου και «στρατοπεδεύσαμε» την τρίτη μέρα. Και ναι, το κατεφχαριστηθήκαμε και οι τρεις. Π-α-ν-έ-μ-ο-ρ-φ-η !! Τα νερά, πεντακάθαρα και γαλαζοτυρκουάζ, η παραλία ήσυχη, ατελείωτη και με ωραιότατες χρωματιστές ξαπλώστρες και ομπρέλλες (πάνε οι εποχές «απλώνω το κορμί» στην άμμο διότι έχουν αρχίσει και τα αρθρητικά και ούτε λόγος για «χύμα στην άμμο την ξανθή και άσπρη»).
Για σημειώστε εδώ ότι όλες οι παραλίες στα Γκραν Κανάρια έχουν ταιράστιο και άπλετο χώρο για να κάθονται οι λουόμενοι που δεν θέλουν να παρουν ξαπλώστρες και φέρνουν τα δικά τους «προικιά» και κουβαδάκια. Και όταν λέμε άπλετο χώρο το εννοούμε. Οι ξαπλώστρες αρχίζουν μέτρα πολλά από εκεί που σκάει το κυματάκι. Κανείς δεν ενοχλεί κανένα και κανένας δεν ενοχλείται από κανένα. Ούτε τσιρίδες, ούτε, φωνές, ούτε ρακέτες εκνευριστικές. Ολοι χαίρονται τον ήλιο, τα θαλάσσια παιχνίδια (όπου υπάρχουν) και ΣΕΒΟΝΤΑΙ τον διπλανό τους.
Αφού απλώσαμε και εμείς τις πετσετούλες μας πάνω στις κίτρινες ξαπλώστρες και κάτω από τις κιτρινομπλέ ομπρέλλες, πασαλειφθήκαμε με κρέμες και λάδια, βάλαμε τα καπέλα και ξαπλώσαμε να γίνουμε κάτι μεταξύ αστακού και κάρβουνου. Μπες-βγες-ξάπλωσε-ψήσου-ξαναμπες-ξαναβγες-ξαναξάπλωσε-ξαναψήσου. Αυτή η δουλειά επαναλήφθηκε για τουλάχιστον ενα τρίωρο. Αφού ψηθήκαμε όπως έπρεπε και από τις δύο πλευρές, αισθανθήκαμε κάποιες στομαχικές ανησυχίες. Βάλαμε τις σαγιονάρες μας και κατευθυνθήκαμε στο κοντινό μαγαζάκι να τσιμπήσουμε μερικά τάπας, σαλατίτσες και να πιούμε δροσιστικούς χυμούς ανανά.
Χορτασμένες, μαυρισμένες και χαμογελαστές πήραμε το δρόμο της επιστροφής για να επιστρέψουμε στο σπίτι.
Η πισίνα ήταν ακόμη ανοιχτή, οι σενιορίτες σιγά μην έχαναν την ευκαιρία, ξαναπήραν τις πετσετούλες τους και μπλουμμμ μέσα στο γλυκό νερό.
Το βράδυ μας βρήκε και τις τρείς σε κατάσταση μάλλον «κωματώδη» από όλο τον ήλιο που είχαμε μαζέψει και αποφασίσαμε να κάτσουμε στο μπαλκόνι χαλαρά και δροσερά, τρώγοντας πατατάκια Lays (βλέπετε, δυστυχώς, εδώ Τσακιρης δν παίζει με τίποτε – γμτ τα καλύτερα πατατάκια της οικουμένης και να μην μπορείς να τα βρείς όταν τα θέλεις!) και χαζεύοντας στο λαπτοπ, τί άλλο, ελληνική κωμωδία «Τα κίτρινα γάντια», και να γελάμε από την αρχή μέχρι το τέλος και να μας ακούνε μέχρι τον…Υμηττό στην Αθήνα!
Η επόμενη τέταρτη μέρα είχε ως παραλιακό της σταθμό την Playa Anfi del Mar. Εντάξει, πειράζει να πω ότι λατρεύω Anfi del Mar (μερσί παιδιά που μου την συστήσατε)!! Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Σκηνικό, παραδεισιακό, τοπίο κάτι μεταξύ μεξικάνικου Κανκούν και κουβανέζικου Kayo Blanco. Και στη μέση εμείς και εκατοντάδες άλλοι τουρίστες να πηγαινοέρχονται και να ξαναπηγαινοέρχονται και να βουτούν και να λιάζονται και να μαυρίζουν και να μην θέλω να σηκωθώ από την ξαπλωστρούλα και εκεί που χαζεύω τον κόσμο και τον ντουνιά γύρω μου να τεντώνω αυτιά και μάτια και να εστιάζω στον κύριο στη διπλανή ξαπλώστρα που συνομιλούσε με την κυρία του και να συνειδητοποιώ ότι ο κύριος είναι ένας αυθεντικός και ορίτζιναλ Κουβανός! Και να είμαι σίγουρη ότι το σύμπαν γνωρίζοντας τα «λατινικά κολλήματά μου» κάνει ότι μπορεί για να με ευχαριστήσει μεταξύ μεξικάνικου σκηνικού και κουβανέζικης προφοράς.
Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, και ενώ οι ανηψιές έχουν εξαφανιστεί προς εξερεύνηση της παραλίας και της θάλασσας, εγώ συνειδητοποιώ ότι έχω γίνει σαν φράουλα από το κοκκίνισμα (που αυτό θα βγει σε μαύρισμα και δεδομένων και των ζεν θα είμαι σαν την τσιγγάνα-Ερατώ στους ψίθυρους καρδιάς και άντε να τρέχω τώρα με αυτή τη ζέστη να βρίσκω κανάριο-μπαλαμό-γλέτσο!!).
Τσουπ-τσουπ γρήγορα κάτω από την ομπρέλλα μπας και γλυτώσουμε τα χειρότερα, περιμένοντας τις ανηψιές να μου πούν τί ανακάλυψαν για τόπο εστίασης όταν σε λίγο θα μας έκοβε η λόρδα.
Επειδή όπως είπα το τοπίο με μετέφερε στο Μεξικό, και επειδή και οι ανηψιές όλο και κάτι έχουν κληρονομήσει από τη θεία, επελέγη ως εστιατόριο, τί άλλο, ένα εξαιρετικό tex-mex με το ανάλογο ντεκόρ, με τα κλασσικά μεξικανοπλεκτά τραπεζομαντηλα, με τις Coronas και τα nachos, όπου οι σερβιτόροι ήταν ανάλογα ντυμένοι με τα πουκάμισα και τα παντελόνια της πέραν του Ατλαντικού χώρας.
Καθήσαμε λοιπόν πρώτο τραπέζι θέα «παραλία» παραγγείλαμε και αρχίσαμε να απολαμβάνουμε.
Αφού η θεία ήπιε και το cortado της πήραμε τον δρόμο της επιστροφής στο σπίτι για να ξεκινήσει το γνωστό τελετουργικό – οι σενιορίτες πισίνα, η σενιόρα ξεκούραση και αραλίκι στο μπαλκόνι, γράφοντας τη συνέχεια των κανάριων διακοπίστικων περιπετειών της οικογένειας. Ο ήλιος ακόμη στέκεται στο «ύψος» του και έχει βγει και ένα ευχάριστο δροσερό αεράκι (ό,τι πρέπει μετά το τσουρούφλισμα). Αντε, να ετοιμαζόμαστε σιγά-σιγά και για την βραδυνή βολτίτσα.
Buenas tardes y hasta mañana
Σας ασπάζομαι
Φιλίτσα
Πεπορέ... 