Παρασκευή μεσημέρι εκεί στα μέσα Ιουλίου, έφτασε η Aegean, «παρέλαβα» τις ανηψιές και γραμμή για το επόμενο αεροπλάνο. Κατεύθυνση τα εξωτικά ισπανικά Κανάρια Νησιά, πεταμένα στον Ατλαντικό, απέναντι από το Μαρόκο 🙂
Πέντε ώρες η πτήση, διασχίζοντας όλα τα συννεφάκια Ευρώπης και Ατλαντικού – οι ανηψιές βαρέθηκαν τη ζωή τους περιμένοντας να φτάσουμε και να κάνουν, τί άλλο, «τσεκ ιν Κανάρια»! Μεταξύ σέλφεων, μουσικής στο κινητό, φαγητού και ύπνου έφτασε και η ώρα του σούρουπου, το αεροπλανάκι άρχισε να κατεβαίνει και το «παιδιά φτάνουμε, για αρχίστε να ετοιμάζεστε σιγά-σιγά» του πιλότου χαροποίησε όλο το «σε διάθεση διακοπών» κοινό. Κολλήσαν όλοι στα παράθυρα σαν βδέλλες και οι «κινητές» φωτογραφιες πήραν φωτιά. Και ναι, αυτή ήταν η άβολη στιγμή για να συνειδητοποιήσει ό άνθρωπος ότι ενώ έχει πάρει μαζί του μια ντουζίνα κινητά, έχει ξεχάσει την φωτογραφική μηχανή. Αφού έγιναν οι απαραίτητες περιγραφές όλων των «καντηλιών» και των αναθεμάτων σε όλες τις γλώσσες της υφηλίου, και μια και η κούραση είχε χτυπήσει κόκκινο, εφιλοσοφήθη το θέμα και εδώθη τόπος στην οργή. Μαζέψαμε τα πράγματά μας και περιμέναμε το «γκουπ, πατήσαμε έδαφος» για να ξεδιπλωθούμε και να πατήσουμε το Κανάριο έδαφος. Πήραμε γρήγορα γρήγορα ένα ταξί και μετά από 25 λεπτά καταπληκτικής διαδρομής «προσγειωθήκαμε» στην εξοχική μας κατοικία. Ξεφορτώσαμε τις βαλίτσες, φορέσαμε τις καλοκαιρινές μας πυζαμούλες και ξεραθήκαμε στον ύπνο και οι τρείς.
Σάββατο πρωϊ, ξημέρωσε ο Kανάριος θεούλης την ημέρα του. Η υγρασία τρελλή. Η ζέστη ακόμη πιο τρελλή. 8 η ώρα οι ανηψιές ακόμη κοιμούνται. Ως καλή θεία τρέχω για μερικές «γλυκές» προμήθειες για να ετοιμάσουμε και το πρωϊνό για τις σενιορίτες που θα ξυπνήσουν σε λίγο. Η πισίνα κάτω από το μπαλκόνι είναι πειρασμός αλλά το πουλ-μποϋ που την καθαρίζει δεν δείχνει να συμμερίζεται την χαρά μου. (ΥΓ. Να θυμηθώ να μην του ξαναμιλήσω την άλλη φορά που θα τον δω)
Φτιάχνουμε το ωραιότατο πρωϊνό, έχουν σηκωθεί εν τω μεταξύ και οι δεσποινίδες και καθόμαστε στην δροσερή βεράντα να το απολαύσουμε.
Σήμερα η μέρα έχει βόλτα πρωϊνή κατά μήκος του ωεκανού στο ωραιότατο Paseo με κατεύθυνση San Augustín. Δρόμο παίρνουμε δρόμο αφήνουμε, κολλάμε απο υγρασία και ζέστη, οι ανηψιές σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης ονειρεύονται ξαπλώστρες, ομπρέλες και σύνδεση στο wifi για αναφορές και τσεκ ιν 🙂 Αφού περπατήσαμε κανένα 40λεπτο χαζεύοντας το νερό, πήραμε το σοκάκι της επιστροφής γαι να πάμε να ξεδιπλώσουμε το ύψος μας στις ξαπλώστρες της Playa del Inglés. Πετσέτες, αντιηλιακά, κρέμες προσώπου, σαγιονάρες. Ετοιμη η φωτογραφία. Τα ρουχα στην τσάντα, τα γυαλιά στην ξαπλώστρα και τρέχοντας βουτάμε και κατακτούμε και τον Ατλαντικό! Μπλούμ, πλατς, πλουτς!! Μπρρρρ κρύος ο άτιμος ο Ατλαντικός, αλλά θα το παλέψουμε μαζί με τα κυματάκια!
Μετά από τρείς ώρες ξεροψησίματος και από τις δύο πλευρές (λίγο στα πλευρά ου ξέφυγε αλλά αύριο θα δυναμώσω την «φωτιά»), πολλών νερών, παγωτών και ξεκούρασης, η κομπανία απεφάνθη σύσσωμη ότι πεινάει.
Μαζέψαμε τα πράγματα, χαιρετίσαμε τον ευγενικό (και πολύ γοητευτικό, να τα λεμε και αυτά) κύριο που μας εξυπηρέτησε στην παραλία, πήραμε ανα χείρας τις τσαντούλες θαλάσσης και ανηφορίσαμε για ελαφρύ γευματάκι δίπλα στο κύμα.Ο ήλιος έκανε το νερό να ασπρίζει, έλαμπε παντού, καθίσαμε στις άνετες πολυθρονες με φόντο τη θάλασσα δώσαμε την παραγγελία στον ευγενέστατο (και επίσης γοητευτικό, καλά ρε παιδία, όλοι στα Κανάρια μαζευτήκατε!! 🙂 κύριο και περιμέναμε την επιδρομή των πιάτων και των χυμών εν μέσω χαλαρής και ωραίας μουσικής. Αφού τίμησα και τον αγαπημένο μου cortado (ο ισπανικός καφές είναι παιδιά) επιστρέψαμε στο σπίτι.
Αυτή την ώρα οι σενιορίτες λιάζονται μαζί με τους υπόλοιπους στην πισίνα, τα παιδάκια επίσης σκούζουν στην πισίνα (αλλά τα χέρια μου είναι «δεμένα» :), τρείς νεαροί στυλ «και απο φωνή κορμάρα» έχουν ξαπλώσει στις σεζ λονγκ και κοντεύουν να γίνουν πιο μαύροι και απο τα κάρβουνα και εγώ κάθομαι αραχτή και λάϊτ στο μπαρ της πισίνας υπό τους ηχους ρεγκετόν-χιπ χοπ-τα νεύρα κρόσια, χαζεύοντας το πλήθος, γράφοντας βλακειούλες στο facebook και συζητώντας ανά διαστήματα με όλους τους ισπανόφωνους γείτονες πίνοντας χυμό ανανά!
Ουπςςς, τι ντεσιμπέλ είναι αυτά δίπλα! Ο γείτονας φαν της εν λόγω μουσικής δίνει το δικό του πριβέ ρεσιτάλ 🙂 Αρχίζω και εγώ να κουνιέμαι στους λατιν ρυθμούς και σας ασπάζομαι.
Αύριο με νέες περιπέτειες από τις Κανάριες παραλίες.
Besos fuertes
Φιλίτσα
Πεπορέ... 