Guten Tag κόσμε! Νά΄μαστε πάλι καθοδόν για νέες ευρωπαϊκές, κοντινές, γειτονικές εξορμήσεις. Οι αργίες του Μαϊου «εργάζονται» υπέρ ημών και εγώ ως ευσυνείδητος ταξιδιώτης τις αξιοποιώ όπως πρέπει. Οn the road again λοιπόν και αυτή τη φορά την τιμητική του θα έχει το τρένο. Με τέτοιο καιρό και την μέρα να νυχτώνει στις 10 το βράδυ είναι ό,τι πρέπει. Νωρίς-νωρίς, Πέμπτη πρωϊ, τρέχω στον σταθμό του «χωριού» μου όπου με περιμένει ο γρήγορος Thalys. Είπα αυτή τη φορά να ταξιδέψω κυριλάτα στην πρώτη θέση γιατί πονάνε και τα κοκκαλάκια μου και θέλω λίγη άνεση η έρμη. Ανεβαίνω στο βαγόνι, κάθομαι αναπαυτικά στη θέση μου και ξεκινάμε. Ράγα παίρνει ράγα αφήνει ο κυρ-Θαλής, και μέσα σε δύο ωρίτσες με μεταφέρει στην Κολωνία. Απο κεί με το γερμανικό πια τρενάκι, τσαφ-τσουφ τσαφ-τσουφ, φτάνω μετά από πέντε ωρίτσες, και αφού έχω διασχίσει Βόννη, Φρανκφούρτη και περνώντας μέσα από υπέροχα τοπία και διαδρομές, στον τελικό προορισμό μου γι΄αυτο το τετραήμερο που είναι η όμορφη Βαϊμάρη. Ξέρω ότι αλλάξαμε πολλά τρένα αλλά δεν φαντάζομαι να κουραστήκατε;; 🙂
Ο κύριος λόγος που κάποιος «ακούραστος τσιγγάνος οδοιπόρος» επισκέπτεται τη Βαϊμάρη είναι να δεί τη καλή του συμμαθήτρια εξαιρετική μουσικό και καθηγήτρια (όπως και ο καταπληκτικός μουσικός σύζυγός της) στην πόλη της μουσικής, ξενητεμένη επίσης (εμείς οι μετανάστες αλληλοστηριζόμαστε 🙂 ). Όσοι τώρα δεν έχουν συμμαθήτριες στη Βαϊμάρη, επισκέπτονται την πόλη γιατί είναι πολύ ιστορική και κουλτουριάρα και έτσι θα καλλιεργηθούν και δεν θα μείνουν ξύλα απελέκητα. Η Βαϊμάρη είναι μια όμορφη, μικρή και πολύ ιστορική πόλη της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, στο κρατίδιο της Θουριγγίας με πληθυσμό που δεν ξεπερνά τις 65.000 κατοίκους. Τα πολύ πολύ παλιά χρόνια, κάτι αιώνες πίσω, 18ο και 19ο αι., υπήρξε το κέντρο της πνευματικής ζωής, του πολιτισμού, του κλασσικισμού και του διαφωτισμού. Εδώ είχαν φτιάξει το φτωχικό τους και έζησαν για αρκετό καιρό οι Γκαίτε, Σίλερ, Μπαχ και Λιστ (για κοίτα μεγαλεία η Βαϊμάρη! Όλοι οι VIPs εκεί. Κάτι σαν Αράχωβα της εποχής ένα πράγμα!). Το πρώτο αξιοθέατο στο οποίο τρέχει ο επισκέπτης φτάνοντας είναι το σπίτι του Γκαίτε στην μπαρόκ συνοικία του Frauenplan, στο οποίο έζησε μισό αιώνα και είναι ακριβώς όπως τότε που το κατοικούσε ο διάσημος ένοικός του. Αφού επιθεωρήσει το σπίτι τότε κατευθύνεται και στον τάφο του και το μουσείο που είναι αφιερωμένο στη ζωή και το έργο του. Αδιάσπαστα συνδέεται με τη Βαϊμάρη και το όνομα του Σίλερ ο οποίος κατοίκησε για κάποια χρόνια προς το τέλος της ζωής του σε μια αστική κατοικία στο τότε προάστιο Esplanade. Σήμερα, αυτή η κατοικία έχει διαμορφωθεί στο στιλ της εποχής της, πολλά από τα αντικείμενα και έπιπλα είναι τα αυθεντικά και έχει μόνιμη έκθεση με τίτλο “Ο Schiller στη Θουριγγία” όπου πληροφορούμαστε για τη ζωή και το έργο του. Ο τρίτος της παρέας που είχε κατοικήσει στη Βαϊμάρη ήταν ο περίφημος βιρτουόζος Franz Liszt και υπάρχει σήμερα και το μουσείο Liszt-Haus. Επίσης, στην ίδια πόλη έζησε για ένα πολή συντομο όμως διάστημα μερικών μηνών σε νεαρή ηλικία και και ο κος Μπαχ ο περίφημος κλασσικός μπαρόκ συνθέτης.
Α, και να μην το ξεχάσω, η Βαϊμάρη αποτελεί μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Ουνέσκο και λογικό με όλα αυτά τα ιστορικά της κτήρια και πάρκα και όλη την πολιτιστική της ευρωπαϊκή ιστορία. Το 1999 μάλιστα (χρονιά κατά την οποία συμπληρωθηκαν 250 χρόνια από τη γέννηση του Γκαίτε), διατέλεσε και πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης, αμ πώς! Μπορεί να είμαστε μικρή ως πόλη, κυρίες και κύριοι, αλλά είμαστε θαυματουργή!
Η πόλη, λέει, φημίζεται για την αγορά κρεμμυδιών της (τί βίτσιο και αυτό! μπλιαχχχ) και τις μπύρες της. Πιο πολλές μπυραρίες έχει εδώ παρά στο Βερολίνο ένα πράγμα. Η πιο παλιά της λέγεται Schwanenblond και παρασκευάζεται από το 1533 (δεν ξέρω αν είναι καλή γιατί τις μπύρες τις κρατάω σε μεγάλη απόσταση, αλλά θα δείξω προτίμηση στις βελγικές 🙂 )
Με το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και με το χουνέρι που έπαθε η Γερμανική Αυτοκρατορία και έχασε από τη Συμμαχία, αναγκάστηκε να υπογράψει και τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, συμβιβάστηκε με πολλούς και πολλά μετά την κατάλυσή της και για να μη σας τα πολυλογώ γιατί βαριέμαι (όποιος ενδιαφέρεται βικιπαίδεια παιδιά J) έγινε ο χαμός εξωτερικά (η Γαλλία για να εξασφαλίσει την πληρωμή των χρεών, κατέλαβε τη βιομηχανική περιοχή του Ρούρ το 1923 κάνοντάς τα πλακάκια με το Βέλγιο …) αλλά και εσωτερικά (… η κυβέρνηση, αντέδρασε σ΄αυτό κηρύσσοντας παθητική αντίσταση, ενώ η χρηματοδότηση από τη γερμανική κυβέρνηση οδήγησε στην οριστική κατάρρευση του μάρκου). Τέλος πάντων, αφού πιάστηκαν στα χέρια τα γερμανικά κόμματα τα βρήκαν κάποια στιγμή (εμ, δεν υπήρχε Ανγκελα τότε να δούν τη «γλύκα») και το 1923 συνήλθε εδώ η Γερμανική Εθνοσυνεύλεση και υπεγράφη το πρώτο σύνταγμα και έτσι η πρώτη γερμανική δημοκρατία πήρε το όνομά της από την πόλη Βαϊμάρη (Weimar) και ονομάστηκε Δημομκρατία της Βαϊμάρης). Ομως στο γενικό χαμό και το μπάχαλο που είχε δημιουργηθεί, αναπτύχθηκαν τα αντιδραστικά κινήματα, τα εθνικοεξτρεμιστικά και όλα τα συναφή ώσπου στις 30 Ιανουαρίου 1933 ανετέθη σε έναν πολύ κακό άνθρωπο, ονόματι Αδόλφο Χίτλερ (που προσπαθούσε από χρόνια, κάνοντας ό,τι περνούσε από το χέρι του, για την Ανατροπή της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, όπως το Πραξικόπημα της μπυραρίας), η καγκελαρία του Ράιχ και έτσι έβαλαν τα χέρια τους και έβγαλαν τα μάτια τους και «σκότωσαν» τη δημοκρατία.
Σε γενικές γραμμές αυτά μας μαθαίνει η όμορφη Βαϊμάρη. Στις επόμενες μέρες θα βγάλουμε και φωτογραφίες για το άλμπουμ μας και θα ευχαριστηθούμε βόλτες και καλή παρέα. Σύντομα κοντά σας! Auf Wiedersehen … προς το παρόν 🙂
Με αγάπη
Φιλίτσα
Πεπορέ... 