Ελβετικές αερογραμμές μας κατέβασαν, αυστριακές αερογραμμές μας ανεβάζουν. Εν μέσω Άλπεων, αγελαδιτσων και σοκολάτας πραγματοποιήθηκε η φετινή πασχαλινή κάθοδος των μυρίων (εμού δηλαδή που κάνω για χίλιους) στα πάτρια εδάφη. Διακοπές σύντομες μεν, γεμάτες ήλιο και ζέστη δε. Γεμίσαμε γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας, χρυσώσαμε από τον αττικό ηλιο και μετά «πόνου και δακρύων» πήραμε πάλι τον δρόμο της επιστροφής εις το κονάκι μας εκεί ψηλά στην Ευρώπη. Οπου άκουσον άκουσον, διαβάζουμε και τρίβουμε τα μάτια μας από αυτά που βλέπουμε, το χωριό μας έχει ηλιοφάνεια! Σε ποιόν να το πω και ποιός να με πιστέψει.
Πίσω στην αυστριακή πτήση της επιστροφής, σκέφτομαι ότι μπορεί η κα Σοφία Κοκκοσαλάκη, ντιζάινερ πασίγνωστη εκ Λονδίνου, να επιμελήθηκε τις νέες στολές της αγαπητής και «εθνικής» Ετζίαν ώστε να είναι κομψές και χαριτωμένες, οι φράου όμως Γκέρτα και ο χερ Ρουντολφ (ή όπως τους λένε τέλος πάντων) που έχουν αναλάβει να ντύσουν τις κυρίες, τους κυρίους και τις δεσποινίδες των ανωτέρω αεροπορικών γραμμών έχουν μείνει ακόμη στην εποχή της Χάϊντι, της μικρής Λουλούς και του Κοκκιναϊκού απο τη «Ρένα είναι οφσάϊτ». Οι καημενούλες οι φροϊλάϊν και οι φράου-λίτσες… για να μην αναφέρω τους χερεν-ούληδες που με τα κόκκινα σακκάκια και τις γραβάτες τους είναι σαν τον Άλκη Στέα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 1971 όταν μεσορανούσε ο «τσιγγάνος» Τόλης με τα «αδέρφια του, τους αλήτες και τα πουλιά». Ακόμη και τα καλσον κόκκινα, ακόμη και τα παπούτσια κόκκινα, τύφλα νά ΄χουν τα πασχαλινά αυγά! Αν ζωγράφιζαν και από δύο μαργαρίτες στα μάγουλά τους θα έμοιαζαν με τον Τσιβιλίκα στη «θεία μου τη χίπισσα».
Και αφού πια μπήκαμε στον κεντρικό δρόμο των συννεφων, όπου δεν υπάρχουν φανάρια και διόδια, με κατεύθυνση προς την αυτοκρατορική Βιέννη, βγαίνουν και τα «καροτσάκια» με την πραμάτεια προς βρώση και πόση του κοινού. Και συνηθισμένη όπως είσαι από την αγαπητή Ετζίαν με το κοτοπουλάκι της, το ρυζάκι της, το ζυμαρικό της, σου έρχεται η παχουλή (το λέμε και το εννοούμε) και με μίνι φούστα (πού είσαι Πελαζί, «ντε τουαλέτ, ντε σατέν, ντε κομπινεζόνμ ζαμάν φου», να δεις τί βλέπω!) αρχι-φράου Σούζη των 60 μαϊων (έξω ο πόλεμος της Κορέας και του Βιετνάμ – μα καλά ρε παιδιά, στα πόσα παίρνουν σύνταξη στην Όστριαν;;;!!!) και με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά σε ρωτάει μέσα στην ευγένεια και την χαρά, «γλυκό ή αλμυρο σνάκ;;». Έχοντας πάθει μια μικρή ψυχρολουσία γιατί από τον…φασιανό που περίμενες έπεσες στα φιστίκια, της απαντάς με όση ευγένεια σου περισσεύει. Δεν σε ακούει όμως η φράου και σου πετάει ένα «μπίτε;;;». Πού να μπούμε καλέ μαντάμ;; αναρωτιέσαι και εσύ, αλλά γρήγορα επαναφέρεις τον εγκέφαλό σου στην ευρωπαϊκή του θέση, καταλαβαίνεις τι εννοεί η φράου και με αχνή φωνή ζητάς ένα αλμυρό σνακ να ηρεμήσεις τις διαμαρτυρίες του στομαχιού σου. Και ενώ τρώς τα φιστικάκια σου σαν τις μαϊμούδες στη Ζιμπάμπουε και πίνεις την ντομάτα σου, σκέφτεσαι: «αν μου δίνουν για πτήση 2Η40 ωρών φιστίκια, στην επόμενη που με το ζόρι πιάνει τη μία ώρα θα με αφήσουν να πεθάνω απο τη δίψα! Α, ρε Ετζίαν με το φαϊ σου (παρότι σε χρυσοπληρώνουμε)!
Με τον κύριο δίπλα μου να παίζει σουντόκου και να μου σπάει τα νεύρα (πιο βαρετά παιχνίδια από αυτό και το γκολφ αμφιβάλλω αν υπάρχουν στον πλανήτη!) περιμένω τον πιλότο να μας ενημερώσει ότι φτάνουμε στην όμορφη Βιέννη.
Και η ώρα της «προσελήνωσης» στην Αυστρία φτάνει. Βρουμμμ, βρουμμμ, το αεροπλανάκι κάνει τα «αεροπλανικά» του και κατεβαίνει και ακουμπάει έδαφος. Μπουπππ, μπουππ, μπουππ, σκάσαμε στο έδαφος σαν καρπούζια αυγουστιάτικα. Οφφφφουυυ… Από το μουσικό κουτί ξεχύνονται βιεννέζικα βάλς μέσα στην καμπίνα του αεροπλάνου και σκέφτεσαι ότι όπου νά΄ναι θα σκάσει μύτη και η Σίσσυ με τον Φραγκίσκο-Ιωσήφ της! Με το βαλιτσάκι ανα χείρας, χαιρετώ τις αυστριακές φράου-λεν και κατευθύνομαι προς το βιεννέζικο λάουντζ (η φτώχια θέλει καλοπέραση όπως γνωρίζουμε) για την αναμονή της επόμενης πτήσης.
Και μπαίνω στο λάουντζ όπου γίνεται το come to see και sit to listen 🙂 ή ελληνιστί «της τρελλής και της παλαβής»! Βρίσκω τραπεζάκι με θέα αεροδιάδρομο και κάθομαι στην φαρδια αναπαυτική πολυθρόνα και απλώνω τα κουρασμένα γέρικα πόδια μου στο σκαμπό που υπάρχει μπροστά της γι΄αυτό το λόγο. Χαίρομαι που οι σύντροφοι Αυστριακοί φροντίζουν την τρίτη ηλικία!. Τοποθετώ τα συμπράγκαλα και κατευθύνομαι προς το μπαρ – τόσες ώρες θα περιμένω ας τσιμπήσω και κάτι. Συνδέομαι στο διαδίκτυο και η πρώτη είδηση που διαβάζω είναι ότι «η ωραιότερη πιλότος στον κόσμο είναι Αφγανή»!! Μα πώς;;;; Εγώ μέχρι τώρα νόμιζα ότι ήταν ο Τόμ Κρούζ!!! Μας εξαπάτησαν δηλαδή;; Συντρίμμια τα όνειρά μου!
Εν μέσω «θλίψης», κατεβαίνω πιο κάτω και χαζεύω κάτι φωτογραφίες από Ντουμπάϊ και Αμπου Ντάμπι (στο πολύ κοντινό μέλλον θα γράψω και λάϊβ ταξιδιωτική ανταπόκριση χιλίων και μίας νυχτών και ημερών :)) και εκεί που κάθομαι αρχίζω να «καλλιεργώ» μια ακόμη ταξιδιωτική ιδέα επίσκεψης που μου ήρθε στο μυαλό την ώρα που απογειωνόμουν από το Ελ Βενιζέλ. Ετσι μου έρχονται εμένα οι ιδέες, «ιπτάμενα και πεταχτά»! 🙂 Τον άλλο μήνα αυτή. Για τον Απρίλιο είμαστε ήδη κομπλέ από ταξίδια 🙂
Άλλες δυό ώρες ακόμη…. Ας ξαναπάω στο μπαρ να βάλω να πιώ ένα κρασάκι με δυο ξηρά καρπά … Σουρουπώνει σιά-σιγά … Αεροπλάνα «σηκώνονται» και «κάθονται» και στο λάουντζ οι μόνοι που μένουμε «πιστοί» για ώρες είμαστε εγώ και δυο κινέζοι! Βαρετά οφείλω να πω, αλλά «σκοτώνουμε» την ώρα μας γράφοντας και ακούγοντας μουσική.
Και κάπου εδώ θα σας αποχαιρετήσω, αγαπητά μου παιδιά, γιατί παρασουρούπωσε και τα φώτα παραείναι χαμηλά και εγώ ως μύωψ γυναίκα δυσκολεύομαι το βράδυ να διακρίνω τις γραμματοσειρές του λαπτοπ 🙂
Σύντομα πάλι κοντά σας.
Με αγάπη, Φιλίτσα 🙂
Πεπορέ... 