Ένα κυριακάτικο μεσημέρι …

Αλλαξε και η ώρα. Ξυπνήσαμε και αργότερα αλλά στην ουσία με λιγότερο ύπνο (επί του παρόντος ακόμη τεντονόμαστε και χασμουριόμαστε). Καθολή Κυριακή των Βαϊων σήμερα και δεν μπορούσε ούτε και αυτή η μέρα να διαφέρει… Ως συνήθως, βρέχει τόσο έξω που σε λίγο θα μπει και μέσα στην κουζίνα και θα κυκλοφορούμε με πιρόγες στο σπίτι, τραγουδώντας το “με παράσυρε το ρέμα..”. Αυτό από την ψιλομουρτζούφλικη πλευρά του θέματος. Από την άλλη όμως, την χαλαρή πλευρά είναι πολύ ευχάριστο να “μουχλιάζεις” και να χουχουλιάζεις στο σπίτι, ακούγοντας την Σεζάρια Έβορα, συζητώντας με τους φίλους που φιλοξενείς, στην άνεση του καναπέ και μέσα σε ζεστές και χαλαρές πυζάμες, παντόφλες με ροζ φιόγκους και φουτεράκια φούξια την ώρα που σου σπάει η μύτη από το φαγητό που ψήνεται. Για κάτσε, όμως, μια ιδέα για γλυκό τριγυρίζει εκεί στη γωνιά του “διεστραμμένου” διατροφικά μυαλού μου και με “τσιγκλάει” να την πραγματοποιήσω για ένα 5 ο’clock tea ίσως…Χμμ…Είμαι υπό σκέψη! Λοιπόν αφού ετοιμάσαμε το φαγητό μας, στρώσαμε το τραπέζι με τις ροζ λουλουδάτες ανοιξιάτικες πετσετούλες (τί να κανουμε προσπαθούε να δώσουμε χρώμα στη γκρίζα μέρα), καθήσαμε, τσουγκρίσαμε τις ρακές μας για το καλωσόρισμα και ξεκινήσαμε το λιτό και μη λιπαρό φαγητό μας. Φοβηθήκαμε ξέρετε μη μας φορολογήσουν για τις λιπαρές τροφές ακόμη και εμάς τους μετανάστες και πλέον το έχουμε γυρίσει στην υγιεινή διατροφή wink emoticon. Κουβέντα, κοινωνική κριτική (ελληνιστί κουτσομπολιό) και συζήτηση επί 4 ώρες. Είμαστε φλύαροι το ομολογούμε, αλλά Κυριακή ειναι αυτή επιβάλλεται η πολύωρη συζήτηση. Αφού τελειώσαμε και ένα μπουκάλι κρασί (χωρίς παρατράγουδα) συνεχίσαμε τις επιστημονικές συζητήσεις με τη συνοδεία καφέ. Η κρυφή επιθυμία και ευχή μας είναι να σταματήσει η ρημάδα η βροχή να βγούμε καμια βόλτα αλλά όπως λέει και η θεία μου η Κατίνα στο χωριό, άλλα τα μάτια του λαγού και άλλα της κουκουβάγιας! Ε, και με αυτά και με τ΄άλλα έφτασε 5 η ώρα και σε κατάσταση ευθυμίας του κεφαλιού και ευτυχίας του στομαχιού. Κοιτώντας βέβαια κάτω απο το τραπεζάκι του σαλονιού τη δουλειά που με περιμένει μάλλον θα έπρεπε να έχω αυτοκτονικές τάσεις αλλά θεωρώ ότι για τα πάντα υπάρχει πάντα η κατάλληλη στιγμή και κάθε εμπόδιο φέρνει κάτι καλό. Εξ άλλου όπως είχε πει πριν απο μένα και η αείμνηστη Σκάρλετ Ο΄Χάρα “tomorrow is another day” βρε αδερφέ (αυτό είναι προσθήκη δική μου) !! 🙂