Και για να μην νομίζετε ότι εγώ κάθομαι, νά΄μαι πάλι στη γύρα. Ανά χείρας το μικρό μου βαλιτσάκι και ο ταξιδιωτικός γύρος, που ξεκίνησε ήδη από την πρώτη μέρα της χρονιάς, συνεχίζεται. Η τοπική «ΕΜΥ» μας προέβλεψε στεγνό καιρό για το σαββατοκύριακο και εμείς φύγαμε τρέχοντας για voyage!
Προορισμός μας το μικρούτσικο, αλλά καταπράσινο (γενικώς, το χειμώνα όμως ειναι λίγο γυμνό) και όμορφο Λουξεμβούργο, με πληθυσμό που φτάνει μόλις και μετά βίας τις 550,000 και που απλώνεται σε μια σταλίτσα εκτασούλα 2,586 τετρ. χιλιόμετρα όλη και όλη. Αφού να φανταστείτε είναι τόσο μικρό που μεταξύ των 194 ανεξαρτήτων κρατών στον κόσμο κατέχει την 179η θέση! Κολλημένο ανάμεσα στο Βέλγιο τη Γερμανία και τη Γαλλία και τοποθετημένο πάνω στις πανέμορφες Αρδέννες είναι τόσο γραφικό και παραμυθένιο που το θεωρείς ψεύτικο. Η διαδρομή με το τρένο είναι από τις ωραιότερες που κάνει κανείς, διασχίζοντας όλες τις Αρδέννες, περνώντας τα δάση, τα ποταμάκια, τα γεφυράκια και όλα τα «–άκια» που μπορείτε να φανταστείτε! Είναι δε, τόοοοοοσο πολύ – πάαααρα πολύυυυ – αναπτυγμένο ως χώρα και ως οικονομία (κατέχει το 2ο μεγαλύτερο παγκοσμίως ΑΕΠ, δηλαδή είναι η 2η πλουσιότερη χώρα παγκοσμίως, μπουχχχουυ – κλαίω με μαύρο δάκρυ γεμάτη ζήλια), που και μόνο διαβάζοντας τις θέσεις που καταλαμβάνει παγκοσμίως σε οικονομικούς οργανισμούς, διεθνείς οργανισμούς, κλπ, σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο χάλια και μίζερα – κάτι μεταξύ πάμφτωχου συγγενή-κοριτσιού με τα σπίρτα και τσιγγάνου από την Πετρομαγούλα! Δεν θέλω άλλο να είμαι φτωχή και τίμια – ας γίνω πλούσια και άτιμη βρε αδερφέ έτσι για αλλαγή! :).
Επισήμως η χώρα αποκαλείται Μεγάλο Δουκάτο του Λουξεμβούργου (από μικρό ξεκίνησε πάντως να συνεννοούμεθα, τώρα γιατί έγινε μεγάλο δεν ξέρω αλλά εκείνες τις εποχές που μοιράζονταν οι τίτλοι οι αρχοντικοί, προφανώς εθεωρείτο μεγάλο για τα μάτια του λαού. Είναι πάντως όπως αναφέρει η ιστορία του το μοναδικό Μεγάλο Δουκάτο παγκοσμίως. Εξηγεί βέβαια γιατί; αλλά αυτά τα βασιλικά, μοναρχικά και noble πάντα τα μπέρδευα και με κούραζαν, οπότε μάλλον δεν θα σας διαφωτίσω σήμερα επ΄αυτού. Ίσως όμως το καλοκαίρι να πετύχω τον αγαπητό Κων/νο στο Πόρτο Χέλι και μεταξύ κρόουλ και υπτίου να τον ρωτήσω ως ειδικό).
Ο Μεγάλος Δούκας λέγεται Ερρίκος ή (γαλλιστί, γερμανιστί και λουξεμβουργιανιστί) Henri και είναι παντρεμένος με μια Κουβανή απλή θνητή! Μάλιστα αγαπητό μου κοινό, η Μεγάλη Δούκισσα του Λουξεμβούργου ονομάζεται Μαρία-Τερέζα (ουχί η κατσαριδούλα, αλλά μια συμπαθητική, στρουμπουλή με τυπικό λατινοαμερικάνικο πρόσωπο κυρία) και είναι από την πανέμορφη Αβάνα (οπότε κατανοητό νομίζω να είμαι φαν του Μεγάλου Δουκάτου και να το επισκέπτομαι συχνά πυκνά 🙂 ). Και επειδή πρίγκιπες είναι, και φτωχούς δεν τους λες με τίποτε, έκαναν και 5 κουτσούβελα να έχουν να γεμίζουν τα δωμάτια του Παλατιού με τις φωνές τους. 4 πρίγκιπες και 1 πριγκίπισσα πηγαινοέρχονται στα δρομάκια του Λουξεμβούργου και δεν τους δίνει κανείς σημασία.
Γλωσσομαθείς οι γείτονες Λουξεμβούργιοι με τις τρείς τους επίσημες γλώσσες (λουξεμβουργιανά, γαλλικά και γερμανικά), ζουν στα όμορφα και περιποιημένα σπιτάκια τους, σεβόμενοι το περιβάλλον, χωρίς να βανδαλίζουν και να καταστρέφουν ιστορικά κτήρια και μνημεία με ελεεινά γκράφιτι. Σέβονται μέχρι εκεί που δεν παίρνει τη χώρα τους, τους συμπατριώτες τους, την ηγεσία τους, σέβονται μέχρι εκεί που δεν παίρνει όλους τους τετράποδους φίλους τους και έχουν μια χώρα τόσο οργανωμένη που καταντάει σκάνδαλο.
Αμ, το άλλο, που το πάτε. Η θέση του στο χάρτη πάντα το καθιστούσε στρατηγικής σημασίας και όλοι ήθελαν να το κατακτήσουν. Εντάξει βίτσια ισχυρών ανθρώπων είναι αυτά δεν θα το αναλύσουμε τώρα. Πάντως το μικρό Λουξεμβούργο εκτός από μέλος της ΕΕ, ανήκει επίσης μεταξύ άλλων στο ΝΑΤΟ, στον ΟΟΣΑ, στον ΟΗΕ και στο γκρούπ Σένγκεν (που ονομάστηκε έτσι από το λουξεμβουργιανό χωριό Σένγκεν όπου υπεγράφη η Συμφωνία), ενώ στην πρωτεύουσά του, την πόλη του Λουξεμβούργου υπάρχουν τόσοι και τόσοι γνωστοί ευρωπαϊκοί “θεσμοί”, δικαστήρια, στατιστικές υπηρεσίες… Ας μην αναφέρουμε τις τράπεζες…
Η παρουσία, λέει, της χώρας γίνεται αισθητή από το 963 μ.Χ όταν εκεί υπήρχε μόνο ένα φρούριο που όλοι το ήθελαν. Ρωμαίοι, Γάλλοι, Βουρβόνοι, Αψβούργοι, τοπικοί ιθαγενείς, Πρώσοι, Βέλγοι, Ολλανδοί και όλος ο κόσμος και ο ντουνιάς. Και μ΄αυτά και μ΄αυτά, τράβα ο ένας από δώ, τράβα ο άλλος από κεί, το πετσοκόψανε και το έκαναν μια σταλίτσα, το έκαναν ανεξάρτητο το 1839, και η υπόλοιπη σταλίτσα “μεταφέρθηκε” ασκαρδαμυκτί στο Βέλγιο και τελείωσε η ιστορία (περιοχή του οποίου λέγεται φυσικά και αυτή Λουξεμβούργο – και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, τα ακούμε αυτά εμείς στο Ελλάντα για να παραδειγματιζόμαστε;;)
Το 1951, μαζί με άλλες 5 χώρες ίδρυσαν την ΕΚΑΧ, που το 1957 έγινε ΕΟΚ και το 1993 ΕΕ. Τα έχει καλά με όλο τον πλανήτη, όλοι το αγαπάνε και διατηρεί, υποθέτω έτσι για να λέει ότι έχει και αυτό κάτι, μόλις 800 στρατιώτες για να το υπερασπιστούν αν τους την πέσει κανένας κακός «εχθρός». Και μια που δεν έχει θάλασσα, αλλά κάτι ποταμάκια για να ποτίζει τα χωράφια, δεν έχει ούτε πλοία, ούτε πλοιάρχους, ούτε ναύτες “να βγαίνουν στην στεριά για περιπολία και να αναστενάζει όλη η παραλία” 🙂 Kαι παρότι έχει ουρανό, οι μόνοι πιλότοι είναι των αεροπορικών γραμμών που μεταφέρουν τουρίστες και ταξιδιώτες, αεροπορία λουξεμβουργιανή δεν υφίσταται ούτε και στα πιο τρελά τους όνειρα (τα ακούς αυτά Πάνο-Ράμπο;;;)
Το μικρό Λουξεμβούργο έχει μεταξύ όλων των πολιτών του και πολλούς μετανάστες με την πλειοψηφία να έχουν οι Πορτογάλοι οι οποίοι φτάνουν σχεδόν τις 90,000 χιλιάδες! Μάλιστα όπως το ακούτε, ήρθαν οι άνθρωποι τότε τα πολύ παλιά τα χρόνια, άνοιξαν εστιατόρια, δούλεψαν και ρίζωσαν εκεί. Υπάρχουν όμως και πολλοί πολλοί άλλοι μετανάστες (οι περισσότεροι είναι από χώρες της ΕΕ και της Ανατολικής Ευρώπης), με αποτέλεσμα να υπολογίζονται σχεδόν στο 38% του συνολικού πληθυσμού. Ενσωματωμένοι στην κοινωνία.
Βέβαια, όπως όλοι οι πλούσιοι, είχαν και αυτοί τα προβλήματά τους. Μέσα σε μια σταλίτσα χώρα, βαριούνταν που ζούσαν, και όταν δεν είχαν τί να κάνουν ανέβαιναν στην κεντρική γέφυρα της πόλης και αυτοκτονούσαν! Είδε και έπαθε το κράτος να τους συνετίσει ώσπου έβαλε τζάμια ψηλά και έχει έκλεισε την πρόσβαση για “βουτιά στο κενό”. Αυτοί όμως βρήκαν άλλη γέφυρα και συνεχίζουν τις βουτιές στο κενό.
Αυτό βρε παιδιά που μου αρέσει στο Λουξεμβούργου είναι η μικρή σοκολατερί ακριβώς απέναντι από την είσοδο του Παλατιού (όπου δεν υπάρχει φρουρός ούτε για δείγμα, εκτός από έναν που υποθέτω ανοίγει την πόρτα όταν φτάνει ο κύριος Ερρίκος με την κυρία Μαρία-Τερέζα μετά τα ψώνια στη λαϊκή), η παλιά πόλη που είναι κάτω στην κοιλάδα και τo ωραίο κρασί του. Ναι, βέβαια, παράγει και κρασάκι το Μεγάλο Δουκάτο, εκεί στην περιοχή δίπλα στον ποταμό Moselle, που είναι παρακλάδι του Ρήνου και «διατρέχει» της Γαλλία, τη Γερμανία και του Λουξεμβούργο. Υπέρ-αγαπημένο λοιπόν το λουξεμβουργιανό κρασάκι γιατί ειναι ελαφρύ, κομψό, φινετσάτο και ταιριάζει στα «οινολογικά» μου γούστα 🙂 Όσο για το φαγητό, εξαιρετικό – είναι μία μίξη όλων των γύρω χωρών, οπότε βρίσκεις να φας ό,τι τραβάει η ψυχή σου 🙂 .
Πεπορέ... 